woorden rennen razendsnel door mijn hoofd bibliotheken vol
mijn vingers glijden met een recordtempo over het klavier een sprint lopend zonder de eindmeet te kennen
het lijkt alsof mijn vingers het tempo van de woorden niet kunnen bijhouden alsof de woorden rechtstreeks van het hoofd naar het scherm gekopieerd worden
Straks start er een nieuw jaar een jaar vol hoop, verwachtingen, wensen en goede voornemens
Voor 2008 heb ik maar één wens en de mensen die me het beste kennen weten goed wat die is
In 2007 heb ik wat afgehuild uit angst om die persoon te verliezen die voor mij het belangrijkste is
In 2007 heb ik mezelf weer leren bidden om die wens extra kracht bij te zetten en omdat ik er nu eenmaal niets mee verliezen kan
In 2007 heb ik geleerd bewuster door het leven te gaan aandacht te schenken aan de belangrijkste mense in mijn leven te genieten van de kleine dingen
Ik heb er nu alle goed hoop op dat 2008 mij goed nieuws brengt. En dat er weer tranen zullen zijn... maar dan uit dankbaarheid voor dat goede nieuws....
Hopen jullie met me mee? Dan wordt mijn wens nog krachtiger en kan hij haast niet meer mislukken....
Waarom tikt de klok nog? waarom giechelen en spelen kinderen door? waarom wordt de nacht toch gewoon weer dag? waarom wordt de zon toch weer afgelost door de maan? waarom bloeien de bloemen verder? waarom fluiten de vogels verder?
Terwijl jij zo'n nieuws krijgt? Kan de wereld dan niet even stoppen met draaien? Gewoon omdat het toch zo hoort?
Vandaag was voor Julie en absoluut vermoeiende dag alhoewel ze voor de eerste nacht echt eens zalig geslapen had. Na nog geen kwartiertje op het loeiend hete strand te liggen en tijdens het halen van een drankje werd ze geveld door een appelflauwte, ze viel net niet tegen de grond en kon op tijd een kruk halen. Dit was tot nu toe de meest beangstigende ervaring van de reis. Daarna was er weer heel wat tijd nodig om energie te vinden maar ook dat kwam wel weer in orde. Na een siësta maaltijd-siësta kon ze er weer tegenaan. We lagen nog wat op het strand, maakten een strandwandeling en dronken heel wat om onze woestijnkelen te lessen. Op één terrasje kon een Nederlandse haar verbazing over mijn in haar ogen- reuzegrote voeten niet onder stoelen of banken steken. Een rare manier om een gesprek aan te knopen. Zeker als dat gesprek over niet veel anders gaat dan lange handen en voeten maar op reis komt men wel nog eens dingen tegen die men anders niet verwacht. Later kochten we in het plaatselijke shoppingscenter souvenirs voor het thuisfront, wat vaak soms een moeilijke keuze was. Een aantal winkeliers verbaasden ons met hun toch nog niet geringe begrip van de Nederlandse taal en wij leerden er ook een tweetal Arabische woordjes bij. Tot slot van de dag konden we nog van de grease-voorstelling van het animatieteam genieten. Ook dit was zoals de vorige vertoningen leuk om te zien. Echt hier hebben we ons nog geen seconde verveeld, van deze reis zullen we nog lang kunnen nagenieten.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben julie
Ik ben een vrouw en woon in Oostende () en mijn beroep is maatschappelijk werker.
Ik ben geboren op 13/11/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Poezie, actief bezig zijn, vrijwilligerswerk, gezellig samenzijn met vrienden,...
