'Wat doe ik hier?' herhaalt Punaise, nu iets levendiger. 'Commissaris, ik ben geruïneerd! Mijn bedrijf is failliet.' 'De economische crisis zeker?' vraagt een versufte commissaris. 'Neen, men heeft mijn volledig clienteel, al mijn middelen en apparatuur tijdens mijn hospitalisatie gestolen, als dieven in de nacht gingen ze te werk. Ikzelf ben een wrak geworden door die aanslag. Ik ga u iets vertellen dat de zaak kan ophelderen denk ik.' 'Laat maar horen dan!' antwoordt Punaise. En Dorus Donderwiet vertelt dingen waarvan Punaise schrikt, ook zaken die hij vermoedde. Een uur later zijn de twee mannen uitgepraat. Dorus Donderwiet zegt dat het voor hem een opluchting is, een verademing. 'U bent wel strafbaar, weet u dat, Dorus?' 'Ja commissaris, maar laat mij de tijd om mezelf om te brengen, mijn lichaam is totaal kapot, mijn geest heeft geen zin meer om hiermee door te gaan. U weet nu alles wat ik weet. Gun mij vierentwintig uren commissaris, dan mag u mij laten arresteren.' Een wrange lach ontsnapt uit de misvormde mond van een verloren man. 'Waarom heeft u mij dit alles niet vroeger verteld Dorus? Toen u in Gent ondervraagd werd?' 'Toen had ik nog hoop dat ik zou herstellen en terug zou worden zoals vroeger, nu weet ik dat het een verloren zaak is, commissaris.' Plots komt bij Punaise de herinnering terug. Wrangheid overvalt hem. Het zicht op een gebroken mens belet Punaise om woest te worden op de man die er met zijn vrouw vandoor ging. 'U heeft dus een korte verhouding met mijn vrouw gehad niet?' Dorus knikt maar grijnst van de pijn bij die beweging. 'Weet u waar ze nu is?' 'Na de huiszoeking in mijn woning is ze vertrokken, commissaris. Ik heb nadien nog één keer een telefoontje gehad. Ze zegde dat ze naar Noord Afrika vertrok om een nieuw leven te beginnen. Meer weet ik niet. Evelyne was een warme vrouw maar zeer labiel, spijtig voor haar en voor u, commissaris.'
TaniaMania Deel2 Episode 11
De lakei volgend denkt Volbloed: waar haalt zo een excentrieke miljonair al dat geld? Door de gangen lopend bewondert de commissaris allerlei bekende schilderijen. De Schreeuw van Munch, Ceci n'est pas une pipe van Magritte, De Nachtwacht van Rembrandt, Monets, Manets, Dali's en Piccaso's. Niet te geloven! Dan opent de lakei twee enorme poortdeuren. In de ontvangstzaal zit Jan Multi in één van de vele roodlederen zetels. Een salon met klasse denkt de commissaris. In een andere zetel zit een langharige vrouw, de rug naar hem gekeerd. Volbloed stapt over een resem Persische tapijten, tot bij Jan Multi. De miljonair richt zich op en schudt de hand. Mag ik u voorstellen zegt Jan. Dan merkt Volbloed dat de langharige vrouw een man is. Meneer Brusselmans, wat doet u hier? Reeds ontslagen uit de kliniek? zegt Volbloed. Gaat u zitten commissaris zegt Multi. Blij dat u zo snel kon komen. Herman Brusselmans zegt niets en staart richting Volbloed. U bent die Punaise toch niet? Neen is het antwoord, mijn collega is geki..ik bedoel...heeft belet, vandaar mijn bezoek. Volbloed richt zich nu tot Jan. Meneer Multi ik hoop dat uw vraag om snel te komen ernstig is. Ik ben echt in gevaar meneer Volbloed. Ook Herman is in gevaar vandaar dat ik hem liet ophalen; hij logeert nu bij mij. Wat maakt u dan bang meneer Multi? Dreigbrieven, commissaris. Ik heb er hier enkele. Leest u maar. Bijzonder angstaanjagend. Volbloed fronst, neemt een brief en leest halfluidop. 'Aan Multi, het is u aangeraden niet verder met de recherche samen te werken. U heeft reeds te veel van uw eigen plan prijsgegeven. Hierdoor worden wij in het nauw gedreven en dit laten we niet ongestraft. Uw kersverse bruid is geen seconde meer veilig, onthou dit goed. Tevens zal uw protegé Herman Brusselmans opnieuw erge dingen overkomen mocht u verder samenwerken met de pers of politie. Zeg die veel- en vuilschrijver maar dat zijn Tania definitief wegblijft en hij beter eens een echte thriller zou schrijven. Het probleem is dat hij dat niet kan hé? HAHAHAHAHAHA!' Volbloed staart naar het handgeschreven document en zucht.
Zou ik verhuizen naar Nederland denkt Volbloed? Daar is tenminste veel water en allerlei navenante watersporten. Wellicht zit die Punaise daar nu? Die is waarschijnlijk meegereden met de eerste de beste Nederlander. Om hier weg te zijn uit dit verdeelde, overwerkte en failliete klotenland. Dan belt hij zijn vaste medewerker Jos. 'Jos jongen, had commissaris Punaise een afspraak in Nederland deze morgen?' 'Niet dat ik weet, commissaris.' 'Of ergens anders?' 'Neen.' 'Punaise is daarstraks plots weggereden met één of andere Hollander!' 'Dat is verdacht commissaris. Vooral omdat Jan Multi, u weet wel, ons hoofdkwartier belde om te vragen of Punaise snel naar Leiden kon komen.' 'Ik ga daar nu naartoe Jos, ik vertrek zo dadelijk.' 'Oké Commissaris.' 'Is er nog enig nieuws over die Temmerman?' 'Die Patricia?' 'Ja die.' 'Neen commissaris, niets meer van gehoord of gezien.' 'Ik denk dat die vermoord is Jos, ik heb zo een vermoeden door wie.' 'Wie denkt u dan?' 'Herinnert u zich nog die Steven die boven dat café gevonden werd na een razzia.' 'Waar Brusselmans gevangen zat?' 'Juist. Die beweerde toen dat hij Temmerman niet kende en Brusselmans nooit gezien had! Kunnen jullie die opsporen en aanhouden? Ik wil hem aan de tand voelen.' 'Oké chef, we traceren hem.' 'Nog iets. Kan je met onze Nederlandse collega's uitzoeken waar Natacha Nankman woont?' 'Wie zegt u?' 'Natacha Nankman! Zij was begin 2000 een grote fan van Brusselmans, had haar eigen Brusselmanssite, jaren terug, en ontmoette Herman Brusselmans persoonlijk in een show in augustus 2003, naar aanleiding van de droogte.' 'Was er toen een droogte in Nederland?' 'Neen Jos, het boek bedoel ik, De Droogte. Ik vraag me af of die dame niet die Sofie is die aan Erwin opdracht gaf Herman te schaduwen?' 'Commissaris Volbloed, hoe weet u dat allemaal en hoe legt u die verbanden?'
TaniaMania Deel2 Episode 9
Aan de noordrand van Leiden ligt het domein van Jan Multi. Een immens park met gerestaureerde Wagon Lits Cook wagons uit de tijd van de stoomtrein. Sommige treinstellen rijden nog in eigen spoorbedding doorheen Multi's landerijen, tot vreugde van de excentrieke schatrijke man. Als commissaris Volbloed aan de grote inrijpoort arriveert is het halfdrie in de namiddag. In zijn aktentas zijn documenten opgeborgen die hij de miljonair wil voorleggen en uitleg bij vragen. In zijn binnenzak zitten een aantal foto's die privédetective Erwin ooit nam, in opdracht van een zekere Sofie. Volbloed hoopt op een doorbraak. Een ganse week lang heeft hij het dossier Brusselmans-De Metsenaere uitgepluisd en hij is er van overtuigd dat hij de ware kidnappers op het spoor is. Als hij met zijn oude Volvo voorbij de open poort rijdt valt hem de grote houten ark boven de ingang op. De ganse boog staat vol met hiërogliefen denkt hij. Heeft die Jan iets met Egypte? Daar is toch die politiechef van Punaise spoorloos verdwenen! Ach, toevalligheden in ons speurwerk komen wel meer voor overpeinst hij. Aan de inkom van het kasteel staat een lakei hem op te wachten. Als Volbloed stopt wordt zijn deur elegant opengezwaaid. Welkom meneer Volbloed hoort hij de man in uniform zeggen. Volgt u mij alstublieft. Ik breng u naar meneer Multi.
Wat verderop in Leiden, in een villawijk zit een verdwaasde commissaris Punaise op een afgebladderde stoel te zwijmelen. Waar ben ik fluistert hij. De man aan de andere kant van de tafel kijkt hem ernstig aan. Geef hem nog wat koffie zegt ie tegen de bodyguard die naast hem postvat. Punaise herkent de man aan de overzijde. Maar u bent één van de verdachten articuleert de commissaris alsof hij tracht helder te denken en zijn eigen mond op gang wil duwen. Wat doe ik hier? Punaise herinnert zich weinig van wat er gebeurde in Sint Martens Latem. Rechtover hem zit Dorus Donderwiet, nog steeds verpakt in allerlei verbandmiddel. Aan hoofd, schouders, armen en benen.
Rudy van het gastenboek www.brusselmans.be zwaar in de problemen.....
Ziezo, hiermee is de overdracht van deze nacht gebeurd Suzanne. Ik ga naar huis, slapen. Oké Mieke. Vannacht was het zwaar hoor! Er werd er één binnengebracht, compleet in stukken, uitgedroogd als wat, en baldadig dat hij deed. Stinken naar de whisky. Bah. De spoeddienst is hem om drie uur gaan ophalen, ergens in een gracht. Gelukkig had een voorbijrijdende auto hem zien tuimelen met zijn fiets, anders was hij verzopen. Die automobilist had hem eerst tegen een schutsel zien rijden, dan tegen een boom knallen, dan vijf keer over kop gegaan en uiteindelijk verdween hij in een beek. Die chauffeur is dan uitgestapt en zag hem bijna verzuipen in die gracht. Hoe weet ge dat? Van de spoedchirurg. Die heeft hem eerst hier en daar terug aan mekaar genaaid en dan hier aan de monitor gehangen, met hartbewaking en vijf vloeistofsondes, kunt ge geloven. Die vent is heel de nacht blijven roepen. Het klonk doorheen het ganse ziekenhuis. Eén of andere vrouwennaam brulde hij constant. We hebben hem dan uiteindelijk een spuit gegeven met massa's verdoving. De andere patienten waren blij dat het stil werd. De dokters hebben hem ook vastgebonden in zijn bed want hij viel de verpleegters van de wachtdienst aan. Een verschrikking was het! De politie is erbij geweest. Met hun matrakken hebben ze hem kalm gekregen. Hoe heet hij en van waar komt die vent? Is zijn familie al op de hoogte? Waar hij woont weet ik niet maar hij heet Rudy is mij gezegd. Hij riep continu: Rudy wil Patricia opeten, met huid en haar en ik begin met haar sikje. Kunt ge dat geloven? Volgens mij volledig doorgeslagen wegens liefdesverdriet of zo? Zou kunnen. Allé, ik ga slapen collega. Nog een goeie raad: als ge hem moet verzorgen, zijn pamper bijvoorbeeld, vraag dan een bewaker mee want hij kan zijn handen niet thuishouden en bijt in alles wat hij tegenkomt. Eender een seksmaniak dan? Zou kunnen. Pas in elk geval op, want de verpleegters van deze nacht staan vol zuigplekken, tot op hun borsten toe! Dus Rudy heet hij? Ja, daag nu, ik ga slapen....
Oei, ik ben pas wakker geworden. Ik had vijf slaappillen gepakt want ik voelde me heel slecht. Hoelang heb ik geslapen? Zo een twintig uur denk ik. Waar sta ik nu? Ik heb vanalles gedroomd. Dat ik die Patricia haar adres gekregen had van die Vera! Dat ik naar dat huis gelopen was. Dat ik binnengedrongen ben in een lege woonst. Dat er veel foto's van een jongen met de naam Kenneth tegen de muur hingen. Dat ik in de slaapkamer mij onder een bed wegstak en ik wachtte en wachtte... Toen hoorde ik lawaai. De deur ging open en ik zag twee vrouwenbenen. Toen die dichter kwamen greep ik ernaar. De vrouw viel en ik trok haar onder het bed. Ze gilde en ik drukte mijn hand op haar mond. Toen werd het stil. Ik nam haar in mijn armen en kneep hard. Dingen brokkelden af en kraakten. Ik keek op en zag een levensgrote vrouw die mij vriendelijk toelachtte, op piepschuim gekleefd. Nu zag ik het. Het was Patricia Temmerman van dat vervloekte gastenboek www.brusselmans.be! Als ik over die droom nadenk vrees ik voor mezelf. Wordt ik gek? Ik, die altijd als normale jongen door het leven stapte.
Vera, waar is die kliniek waar jij werkt; ik wil dat ze mij daar opsluiten voor het te laat is! En wanneer krijg ik nu dat adres van die lekkere Patricia? Ik wil haar gaan bezoeken en haar heerlijk verrassen! GGGGGEEF MIJ HET ADRES VAN DAT SEXY WIJF! NUUUUUU! Rudy.
'Weet u wie belde?' 'Het was een buitenlandse verbinding, commissaris.' 'Blijven zoeken, inspecteur.' 'Zeker commissaris.' 'Wat kan het motief geweest zijn?' 'Dit is de rijkste gemeente van het land, commissaris, hier wonen schatrijke mensen, van alle slag. Kan het met geld te maken hebben? Een afrekening?' 'Laten we niet speculeren inspecteur en het onderzoek verder zetten.' Als volbloed de boot verlaat en op vaste grond terugkeert, schrikt hij. Waar is Punaise? Verbaasd kijkt hij op. 'Waar is de commissaris,' roept hij naar een agent die wat verderop de wacht houdt. 'Meegegaan met een man, richting de straat..., naar ginder... wat verderop commissaris.' Volbloed loopt door de enorme tuin, langs het immense witte huis en belandt op straat. Als hij het voetpad opstapt ziet hij geen Punaise. In de verte merkt hij een Jeep die wegraast, met verbeten snelheid.... Te ver om de nummerplaat te lezen denkt Volbloed. Het was wel een kenteken uit Nederland, aan de kleur te zien. Volbloed staat paf. Nu wordt het heel ernstig. Hierover moet ik het ministerie bellen. Een ongewone gevaarlijke situatie die we niet meer onder controle hebben denkt Commissaris Volbloed. Met een dodelijke ernst tikt hij het nummer in. Hoe hij dat telefoonnummer zomaar uit zijn mouw schudt is ook voor ons een raadsel. 'Meneer Van Pomruy graag, het is dringend,' zegt hij tegen één of andere canapé-secretaresse die heel sexy 'allo' zei. Terwijl hij geduldig wacht krijgt hij via zijn tweede gsm een telefoontje van Jan Multi. 'Hallo,' zegt Volbloed. 'Met commissaris Punaise?' 'Neen, met zijn collega Volbloed.' 'Commissaris, kan u naar Leiden komen alstublieft, ik moet u dringend spreken in verband met Brusselmans. Ik wordt langs de telefoon afgeluisterd, ik weet het zeker, en ik voel mij bedreigd!' 'Goed dan,' zegt Volbloed, 'ik kan er kort na de middag al zijn.' 'Met dank commissaris.' Klik.
TaniaMania Deel2 Episode 7
'Hallo commissaris, de premier hier. Ik hoop dat het dringend is want ik zit in een vergadering over hoe we het aangeslagen geld van Brusselmans gaan verdelen tussen Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Weer een moeilijke communautaire discussie avant la lettre. Waarom ik eigenlijk premier ben geworden van zo een apenland, ik begrijp het achteraf ook niet. Maar dit terzijde. Wat is uw probleem?' 'Tegenwoordig worden onze politiemensen geschaakt, meneer de premier. Zopas nog mijn collega Punaise.' antwoordt Volbloed. 'Weer die Duimspijker? Met die vent hebben we altijd last. Na vier maanden staat hij geen stap verder in die kidnappingszaak van Tania De Metsenaere, dus geen erg dat we die even kwijt zijn, commissaris Volbloed. U lost dat zaakje voor mij wel op hé; liefst één week vóór de verkiezeingen met de ontknoping afkomen alstublieft. Goed voor mijn kiesuitslag; ik bedoel niet mijn tanden met hun schimmelziekte maar de verkiezingen, begrijpt u? Nu moet ik gaan, het is lunchpauze met alle delegaties, van de vier landsdelen en de klassieke oesters blijven nooit lang fris en zijn ook snel op, met die gulzigaards. Dag commissaris, tot later dan.' Klik. Commissaris Volbloed blijft alleen achter, met veel frustraties en ongemak. Wat een boeltje is dat daar in die Wetstraat denkt hij, volgende keer stem ik op die Jean-Marie. Tenminste één die vooruit gaat. Of het de goeie richting is weet ik niet, maar toch. Misschien die Bart De Wever dan maar? Of die Annemans? Of liever extreem links, bijvoorbeeld Amada. Bestaan die eigenlijk nog? U merkt het, beste lezer, de commissaris is geen dommerik, hij kent wat van het Belgische politieke landschap. Spijtig is dat landschap zo lelijk dat zelfs intelligente mensen geen bomen meer zien, laat staan een gans bos. Naakte droge uitgemergelde onvruchtbare politieke gronden is alles wat België nog aan landschap heeft.
Wat beleefde ik een verschrikkelijke avond, gisteren. Ik zat in mijn keukentje aan mijn tafeltje te wachten op mijn avondeten. Ik had dat besteld by een traiteur. Kreeftensoep en lamsgebraad voor één persoon. Al wachtend keek ik constant op mijn scherm; of er toch niet één wensen-berichtje zou verschijnen, misschien van de vrouw die over mij zat, Patricia Temmerman, de gekke fan van Brusselmans. Maar mijn schermpje bleef dood, even leeg als mijn hart en geest. Ik dronk dan maar voortdurend van die goedkope wijn in een kartonnen bus. Immers die traiteur had mij veel geld gevraagd voor dat eten, alles te betalen bij bestelling had hij geëist. Er bleef dus geen geld meer over voor betere wijn. Met mijn povere uitkering kom ik niet ver! Het werd alsmaar later en ik trok dan maar een oude fles whisky open, één die al jaren in de stal staat,bij de kippen, vol stront, van een merk dat ik niet ken en nog minder vertrouw. Ik begon te zuipen van verdriet en ellende. Zo gans alleen je geboortedag vieren is zielig. Die Patricia is harteloos dacht ik meer en meer. Ik werd alsmaar kwader op haar. Aan de overkant zat ze me aan te staren, met haar verlangende ogen. Ik greep haar bij de keel, wurgde haar en scheurde die volledige kartonnen vrouw in duizend stukken. Die traiteur daagde niet op met mijn kreeftensoep en lamsgebraad. De fles whisky was al leeg. Van die rotwijn moest ik kotsen, heel mijn bed vol, want ik was er nog net met veel moeite ingeraakt. Toen ging het licht uit. Vandaag op het middaguur werd ik wakker, met die stukken kartonnen vrouw naast mij, in mijn bed, tussen de kleverige korsten kots. Rudy, dacht ik even, wat zijt ge toch een zielige figuur; uw leven laten afhangen van het al of niet krijgen van anonieme berichtjes via het gastenboek van www.brusselmans.be. Ik denk daar nu diep over na. Moet ik een andere weg inslaan? Rudy.
Een doodse stilte hangt in het politielokaal. Dan spreekt commissaris Punaise. 'Inderdaad Jos, hij zette altijd en overal zijn handtekening onder. Ik zag zijn handtekening ooit op dat document van Jan Multi staan. Dat vond ik toen raar. Nu is hij weg, de dommerik, hij was nog zo jong. Waarom doet zo iemand dat? In plaatst van mij de waarheid te vertellen en het geheim verder te helpen oplossen. Neen, de idioot sterft zonder iets los te laten, de kwakzalver!' 'Maar collega Punaise, zo praat ge toch niet over een gestorven vriend?' fluistert Volbloed. 'Een vriend was hij nooit hoor, ik vertrouwde hem niet, de dwazerik, zichzelf van het leven te beroven! En voor wat?' antwoordt Punaise. 'Is hij wel uit vrije wil gestorven? Jos, laat dit handschrift ontleden en een autopsie uitvoeren,' zegt Volbloed. 'Daar zijn ze al mee bezig, commissaris.' 'Goed zo Jos en geef uw commissaris een borrel, dat helpt in zulke situaties,' Een halve minuut later is Jos terug met drie glazen cognac. Hier zegt hij en deelt de glazen uit. 'Ik drink niet,' pruttelt Punaise tegen. 'Net zoals Brusselmans? Ook een geheelonthouder niet?' Jos komt tussenbeide: 'Commissaris Volbloed, Brusselmans drinkt wel alcohol hoor, nogal veel volgens zijn vrienden.' Volbloed antwoordt verbaasd: 'En in zijn boeken raakt hij toch geen fles aan, altijd koffie verkeerd en van die dingen!' 'In zijn boeken liegt hij erop los, commissaris, maar de meeste lezers geloven alles wat die man schrijft, klakkeloos!'
Op de motorboot houden enkele agenten de wacht. De lijkwagen staat in een tuin aangrenzend aan het water. Punaise wijst in de verte naar een grote witte villa. 'Wie woont daar?' 'Een zekere Naemelucs,' zegt een agent. 'Zijn voornaam?' 'Jules.' Punaise wordt er stil van. Is dit de man die volgens de gevonden documenten de boeken van Brusselmans schrijft?' 'Is er iemand thuis?' 'Geen kat, commissaris.'
TaniaMania Deel2 Episode 5
'Binnenbreken in dat huis, nu, onmiddellijk.' 'Hoeven we geen huiszoekingsbevel commissaris?' vraagt een agent. 'Geen tijd voor, dame. We zitten op zijn hielen, hij gaat er van lusten, hij is de dader, ik voel dat aan...' 'Collega, bedaar toch wat alstublieft,' komt Volbloed tussenbeide, 'we moeten de wet respecteren, toch een beetje?' 'Ik wil weten wie daar binnenzit. Daar ligt de sleutel, ik ben er zeker van!' gilt Punaise. 'Met een sleutel die binnen ligt kunnen we van buitenuit niet veel aanvangen, commissaris,' antwoordt een agent. 'Ik bedoel de sleutel van het geheim, aap,' ontsnapt uit Punaise's mond. Weer moet Volbloed ingrijpen. 'Collega, laten we even apart gaan zitten, ginder op die bank. U bent buiten uw zinnen, u bent uzelf niet meer. Ik begrijp uw reactie maar kalmte is nu nodig. Blijft u hier even rustig zitten. Ik ga terug naar de boot, de dode bekijken en zien of er iets verdachts te noteren valt. Ik ben zo terug.' Punaise blijft verweesd achter. In zijn jaszak zit nog een cola. Dorst heeft hij. Hij zet het flesje aan zijn mond en drinkt. Gek denkt hij, ik dacht dat ik een vers flesje bijhad, maar blijkbaar zit het stopsel los. De frisse cola doet hem opleven. Ondertussen stapt commissaris Volbloed het motoryacht op en bekijkt het grijsgrauwe aangezicht van Speurneus. Achteraan de hals zitten lelijke blauwe vlekken. De dode ligt op het motorblok van de boot. De motor is nog warm, heel warm zelfs denkt Volbloed. 'Toen we aankwamen was de motor nog gloeiend heet, zijn jas is zelfs licht verbrand, kijkt u maar,' verduidelijkt de flik van dienst. 'Hoe wisten jullie van de...euh.' Volbloed aarzelt even en vervolgt: 'euh...van het ongeval?' 'Iemand belde onze centrale, om te melden dat in de boot smokkelwaar lag. We zijn er onmiddellijk heengereden en vonden een afgesloten boot. Toen we het motorluik openden, zagen we hem, met de afscheidsbrief in zijn linkerhand.' 'Ik denk aan moord, inspecteur,' antwoordt een bezorgde commissaris.
'Die multimiljonair in gevaar?' 'Ja Punaise, in een brief van Erwin aan pastoor Bonte stond vermeld dat Multi in groot gevaar verkeerde en dat het gevaar vanuit Egypte kwam!' 'Uit Egypte? Daar is onze politiechef verdwenen, samen met die zeventien miljoen euro.' 'Weet ik Punaise. Tevens vermeldt die brief van Erwin dat Multi's jonge bruid Sofie vreemd gedrag vertoonde. Wat we daar moeten uit opmaken is me niet duidelijk.' 'Sofie zegt U? Maar die Erwin vertelde me ooit dat een zekere Sofie, ook uit Leiden, hem opdracht gaf Herman Brusselmans te schaduwen. Die privédetective gaf me toen fotos die hij voor haar maakte! Zou dat over dezelfde Sofie gaan?' 'Die foto's moeten we terug bekijken, Punaise, misschien vinden we een spoor!' 'Verder hebben we Dorus Donderwiet, die evenementenorganisator, die die aanslag overleefde.' 'Wie zit achter die aanslag op Donderwiet, Punaise?' 'Als ik het wist ik zou het zeggen, Volbloed.' 'U lijkt wat ontmoedigd, collega.' 'Niet moeilijk, ik ben daar al vier maanden fulltime mee bezig en sta nog geen stap verder.' 'Tegen internationaal georganiseerde gangsters kan een kleine politiemacht, uit Gent dan nog, weinig beginnen.' 'Waarom zegt ge uit Gent dan nog?' 'Zomaar collega, in Antwerpen zouden ze er ook niks van bakken.' Beide rechercheurs lachen groen, een goede remedie tegen stress. 'We hebben ook nog die fotos waarop die lelijke koppen van die gangsters staan, samen met die Patricia Temmerman en Herman. Interessante kiekjes die Frank Mores bij hen buitmaakte.' 'Die advokaat Frank Mores, is die vrij van schuld in deze zaak?' 'Ik denk het wel.' 'Die assistente van hem, Mieke Bos, wat daarover?' 'Die is momenteel verdwenen om onduidelijke redenen. Ze stuurde een soort verontschuldigingsbrief naar Mores, met weinig uitleg.'
TaniaMania Deel2 Episode 3
'Blijkbaar heeft ze samengewerkt met een onbekende die zich voordeed als een goede vriend van Mores en ze heeft tijdens de afwezigheid van haar baas veel gegevens uit dossiers van Mores naar die man doorgespeeld; maar welke dossiers en naar wie weet Mores ook niet. Hij heeft me enkele namen gegeven die mogelijk dat 'contact' zouden kunnen zijn. Moeilijk en zeer ingewikkeld blijft het!' Punaise zucht. 'Samen lossen we dit kluwen wel op collega,' zegt Volbloed en klopt gemoedelijk op Punaise's rug. 'Ik hoop het, ik wil nadien zo snel mogelijk op verlof.' Plots komt Jos, de helper van Punaise binnengestormd. Hijgend en blazend zegt hij: 'Commissaris, ik heb hééél slecht nieuws. Onze collega Speurneus is deze morgen teruggevonden in het ruim van een verlaten motoryacht.' 'Wat? Waar?' 'In het ruim, dat zei ik toch?' 'Neen waar, in welke streek, dorp, stad, gemeente?' 'Ach zo...In Sint-Martens-Latem aan de Leie.' 'Daar moeten we heen Jos, nu.' 'Akkoord Collega,' zegt commissaris Volbloed. Beide ervaren rechercheurs vertrekken vliegensvlug. Jos loopt hen achterna. 'Commissaris, wacht even alstublieft, hij heeft een afscheidsbrief achtergelaten, ter attentie van u nog wel! Hier is hij,' en Jos duwt een papier in de handen van Punaise. 'Lees jij maar voor Jos.' Jos merkt de traan in de ogen van zijn commissaris en leest met een klein stemmetje. 'Waarde collega Punaise, ik weet dat u met mij nooit erg opgezet was. Dit omdat ik in mijn vrije tijd een café openhield waarschijnlijk. Ik heb het echter gesloten, onlangs, toen ik wist dat mijn einde naderde. Ik ken de waarheid in dit moeilijke dossier Brusselmans maar durf het niet openbaar te maken. Ikzelf ben ook enigszins in de fout gegaan, onbewust. Ik verlaat nu dit aardse leven. Jij blijft leven en zoekt het zelf maar uit. Ik neem het geheim mee in de dood, beter zo.' Jos neemt zijn zakdoek en zegt: 'Geen handtekening, dit is raar niet?'
Mompelend antwoordt de schrijver in nood: 'Ik hou mijn bronnen zoveel mogelijk geheim, Herman.' Premier Van Pomruy repliceert: 'Dus haal die centen daar snel weg en stort vijfentwintig miljoen euro door naar Egypte, naar dat adres op die brief. Wij, de staat pakken dan de overige honderdduizend euro en nadien de daders, we betrappen ze op heterdaad! Goed voor mijn verkiezingssucces!' jubelt onze premier. 'Kunnen we niet beter eerst die daders daar gaan bezoeken en oppakken en dan pas dat geld sturen?' 'Misschien wel! Gaat gij dan naar Egypte, Herman? Voor mij is het daar te warm, letterlijk en figuurlijk.' 'Oké dan ga ik,' zegt Herman. Maar welke Herman zei dat nu? Ondertussen gaan we even terug naar de sacristie van pastoor Jozef Bonte. Die zou volgens de laatste berichten geheimen verklapt hebben aan commissaris Punaise. Wat dit verhaal echter zeer dramatisch maakt is dat de eerste dode gevallen is. In die sacristie vond de meid van de priester toch wel een dode meneer pastoor zeker. Verdronken in een enorm groot wijwatervat, dat de pastoor gebruikt om de kindjes te dopen. De eerste onderzoeken wijzen naar opzettelijke verdrinkingsdood. Commissaris Volbloed van het district waar het delict gebeurde, heeft de eerste vaststellingen gedaan. Op het grasveld achteraan de kerk, vlak bij de deur naar de sacristie zijn bandensporen gevonden, volgens de speurders van een vier maal vier, type Jeep. De gevoelige lezer wil ik nu even waarschuwen. Vanaf heden start het tweede deel van deze thriller, met veel doden en zwaargekwetsten! We gaan met bijzonder weinig levende personages eindigen, soms in gruwelijke omstandigheden omgekomen. U was verwittigd: het wordt vanaf nu minder leuk! Tenzij u een halve psychopaat bent, gaat u op de tanden moeten bijten! Zware kost is op komst...
TaniaMania Deel2 Episode 1
'Commissaris Volbloed, hoe maakt u het?' 'Goed, collega Punaise.' 'Zoals u weet hebben wij opdracht om samen de moord op pastoor Bonte te onderzoeken. Dit alles in het kader van de verwikkelingen die zich blijven voordoen in de zaak Brusselmans en co.' Punaise zucht, iets dat hij regelmatig doet, als uitlaatklep. 'Punaise, ik denk dat wij de andere verdachten in deze zaak moeten beschermen! Er zijn volgens mij meerdere mensen in gevaar.' 'Hoe komt u tot die conclusie, Volbloed?' 'Wel, wij hebben bij pastoor Bonte aanwijzigingen gevonden die onheilspellend lijken. Onder andere enkele brieven van een zekere Erwin, die mij danig verontrusten.' 'Weer brieven?' 'Jawel, in één van die brieven heeft die Erwin het over een webmaster Erik R. Kent u die persoon?' 'Zeker collega, ik heb die kort na de verdwijning van Tania in hechtenis genomen wegens vermeende verdachtheid. Achteraf bleek ik me te vergissen. Althans dat denk ik. De arme man is trouwens spoorloos! We vonden bij hem thuis bloedsporen die tot buiten leidden. Volgens onze onderzoekers was er zoveel bloed op de grond dat die man tien tegen één dood is!' 'Commissaris toch, dit is zeer verontrustend, we moeten ingrijpen.' antwoordt een ernstig kijkende Volbloed. 'Kunnen wij even alle elementen en personen in deze zaak de revue laten passeren?' 'Goed, ik begin.' zegt Volbloed, 'we hebben Erwin Van Dien, een privé detective. Die moest voor een zekere Sofie uit Leiden Herman Brusselmans schaduwen, in de weken vòòr de kidnapping van Tania. We hebben dan de twee Annen, De Baardemaekers en Demeulemeester en dan nog die Patricia Temmerman.' 'Collega, die Annen hebben wij moeten laten gaan wegens het ontbreken van bewijzen tegen hen. Die Temmerman is andere koek. U weet wel, die stond in alle gazetten op de voorpagina, te rollebollen met Herman. Die Jan Multi met zijn illuster plan, ingegeven door de uitgeverij van Brusselmans is volgens mij onschuldig.' 'Maar wel in gevaar denk ik,' antwoordt Volbloed.
'Hello, mister president, any news on the situation?' 'Unfortunately no indications of any murder or crime in connection with your Chief Superintendent. Ook geen valiezen met zeventien miljoen euro gevonden. Natuurlijk is de kans klein dat de vinder dit gaat aangeven!' Onze premier Herman Van Pomruy hoort de president van Egypte schateren van het lachen. 'Keep me informed, mister Moebarak!' 'Indeed, mister Van Pomruy. Salut voor nu...' 'Dat losgeld van twintig miljoen euro is zo goed als zeker verloren, Herman Brusselmans,' zegt onze premier als zijn gesprek met Moebarak eindigt. Verslagen kijken de twee Hermannen elkaar aan. 'Wat betreft de vermiste Tania, ook uw advokaat Mores weet niet wie de eigenaar van die Jeep kan zijn. Hij heeft een lijst van mogelijke verdachten opgesteld en aan onze commissaris Punaise doorgespeeld. Die loopt hem nu af.' 'Ik heb ondertussen wel een brief gekregen van Tania,' zegt de schrijver. 'Wat!? Waarom zegt ge dat nu pas?' 'Omdat ik hem zojuist in ontvangst mocht nemen!' 'Ach zo, wat staat erin?' 'Ik open hem nu, ziet u, en ik lees.' Herman Brusselmans is erg bitter geworden sinds hij in de put zit omwille van zijn hebberige uitgeverij. Hij leest luidop: 'Gij vuile bedrieger, hierbij mijn aanvraag aan het Belgische gerecht voor onmiddellijke scheiding van alles, hebben en houwen, tafel en stoelen, en vooral het bed, vuile vrouwenpoeper dat ge zijt...' De premier onderbreekt de snotterende schrijver. 'Fraai is dat niet, nietwaar Herman?' 'Neen Herman, maar nu komt het pas zie ik.' Een nieuwe huilbui overvalt Brusselmans. 'Lees verder, het is té spannend,' onderbreekt onze premier het gesnotter van de schrijver.
TaniaMania Episode 130
'Ik heb copies van alle uittreksels van uw geheime rekeningen op de Kaaimaneilanden. Minstens de helft is van mij, plus vijftig procent gewone schadevergoeding, plus dertig procent morele schadevergoeding plus vijftien procent voor mijn advokaat! Blijft over voor die ordinaire bedrieger: vijf procent! Getekend Tania De Metsenaere.' Herman Brusselmans eindigt zijn lezing. Ondertussen bekijkt Van Pomruy de bankuittreksels die bij de brief zitten. 'Wat hebt gij enorm veel geld op die Kaaimaneilanden staan! Die moet ik aanslaan vrees ik, Herman. De fiscus heeft immers altijd voorrang op eventuele andere schuldeisers, dus uw toch erg gulzige Tania kan fluiten naar haar vijfennegentig procent! Een troost voor u, Brusselmans! Wij, de staat, nemen de volle honderd procent in beslag, dus dit probleem is deels opgelost,' besluit onze premier. 'En mijn overblijvende vijf procent dan?' 'Die is ook aangeslagen, Herman, we kunnen niet anders. Ik heb hier gisteren een brief gekregen, vanuit Egypte, kijkt u maar, een dreigbrief. Wel staatsgeheim maar ik lees hem toch voor, omdat u erbij betrokken bent.' De schrijver ziet er niet uit op dit ogenblik. Als een doorgezakte patattenzak luistert hij gelaten terwijl Van Pomruy voorleest. 'De mooie Tania De Metsenaere is terecht in mijn handen terecht gekomen. Ik wens van onze successchrijver een extra vijfentwintig miljoen euro te bekomen. Ik weet immers uit welingelichte bron dat hij op de Paaseilanden de rest van zijn boekenopbrengst heeft gepladijsd. De banken daar geven achttien procent jaarlijkse opbrengst, al vijftien jaar lang! Dus kan die pipo dat gemakkelijke betalen.' Einde dreigbrief. 'Maar Herman toch, waarom zijn we daar nu pas van op de hoogte? Ik, premier van een volledig failliete land had dat toch moeten weten!? Ge verzwijgt toch veel vind ik'
'Dag mevrouw, neemt u plaats alstublieft.' De man staat op en schuift een zetel onder het sexy achterwerk van de dame. Op de notelaren tafel liggen allerlei vruchten, aardbeien en druiven. Ook enkele ijsgekoelde schuimwijnen wenken. 'Wat doe ik hier?' zegt de dame. 'U bent mijn gast, mevrouw. Ik beschouw het als een eer u te mogen begroeten. Mijn stulpje is uw huis, van nu af aan. 'Wat?' 'Wat bedoelt u mevrouw?' 'Ik vroeg wat!' 'Wat vroeg u?' 'Wát vroeg ik.' 'Wat bedoelt u met wát?' Het gesprek loopt bijzonder moeilijk zoals u merkt. En u vraagt zich af wat die Maria Van Dien, godgeklaagd, nu in Egypte doet? Ook ik ben wat onthutst. Ik had dit zelf nooit verwacht. 'Wie bent u? U bent Jan Multi toch niet?' 'Waarom? Verwachtte u Jan Multi?' 'Erwin zei me dat. Waar is die trouwens?' 'Terug naar zijn thuisland mevrouw.' 'Ik wil ook terug! Waarom zijt ge gekleed als een halve arabier, een mislukte sjeik? Wel één die Vlaams spreekt, ik hoor het aan uw gebrekkig Engels. Ben ik bij de maffia? Probeert ge Brusselmans geld af te persen voor mijn vrijlating? Dan zit ge ernaast. Herman heeft mij pertinent bedrogen, tot in de pers is het breed uitgesmeerd! Ik wil van hem scheiden.' Tamelijk woest zwiert Maria met haar armen en vervolgt: 'Hij is een gierigaard, hij gaat u geen rotte knoop betalen om mij vrij te krijgen. Hij zit met één of andere hoer te vozen en te poepen, terwijl de camera loopt. Ik hoop dat hij erin blijft, met zijn zestigjarige ouwe tikker.' 'Zestig jaar? Ik dacht dat hij maar eenenvijftig was!' 'Dat zegt hij tegen de pers en dat doet hij de buitenwereld geloven, maar ik weet beter. Hij krijgt hem niet eens meer recht, tenzij ik er een kraan bijhaal.' 'Een kraan? Om te liften?' 'Neen om koud water op te spuiten, dat helpt.' 'Maar mevrouw toch, hoe erg!'
TaniaMania Episode 128
Aandachtige lezers weten al lang dat die Maria in feite Tania De Metsenaere is, daar in Egypte in het zonnetje, met altijd blauwe hemelen, weinig of geen regen, maar grasgroen wegens de Nijl! 'U kan beter een minimum aan Arabisch leren, mevrouw. Dat help bij communicatie. Ik ben er al een tijdje mee bezig.' 'Ik zag bij mijn aankomst op uw landerijen boven de grote poort een bord hangen met een rare tekst. Wat wil dat schrift zeggen?' 'Heb ik zelf gemaakt, eigen vertaling uit het Vlaams, zelf geschreven, in Egyptische hiërogliefen.' 'Wat betekent het dan?' 'Een wereldberoemde zinsnede uit de werken van uw echtgenoot, pardon, uw zo goed als ex heb ik begrepen.' 'Dat hij naar de pomp loopt, de bedrieger. Wat schreef u dan op dat hangbord?' 'HIER WORDT DUCHTIG IN DE POES GENAAID, LAAT DE KUTJES MAAR UIT DE HEMEL VALLEN, RECHT IN MIJN MOND! Dat is wat op het bord staat. Een mooi eerbetoon en een plastische herinnering aan Herman, vindt u niet?' 'De vuile afpoeper,' is alles wat Maria, pardon Tania kan uitbrengen. Het Brusselmanshuwelijksgeluk is ver te zoeken, zo te horen en te zien.
Herman zijn wereld stort zo goed als in. Ben ik in de hel gesukkeld vraagt hij zich af. Niemand antwoordt....
'Commissaris, waarom ben ik weer geconvoceerd in deze zaak?' 'Omdat u een erotische ode aan Tania De Metsenaere heeft geschreven, op de site van Herman Brusselmans, meneer pastoor Jozef Bonte. En omdat u vroeger in Hamme pastoor was, in het dorp van Herman en van die verdwenen jeugdvriend Jules. Hebben die twee u tijdens de biecht nooit dingen gezegd die nu waardevol kunnen zijn om het mysterie op te lossen en Tania terug te vinden?' 'Maar commissaris toch...' Punaise laat hem niet uitspreken. 'Voor het te laat is, meneer pastoor! Vermits u in uw voorpriestelijke tijd zo gek was op Tania, kunt ge misschien toch eens uit de biecht klappen en ons dingen vertellen die ons kunnen helpen, Jozef Bonte,' zegt Punaise op harde en bijzonder venijnige toon. 'Ik heb biechtgeheim, voor een priester is dat heilig.' 'Jajajaja...'t is al goed,' is al wat Punaise kan uitbrengen. 'Ik wil u wel helpen, als priester, maar dan wens ik van u honderd procent geheimhouding over alles wat ik ga zeggen, commissaris, op uw communiezieltje.' Punaise schrikt van deze uitspraak omdat hij nooit ter communie ging maar verzwijgt dat. 'Ik geef u mijn woord, meneer pastoor.' 'Geeft u mij een mannetjeseend cadeau, als paasgeschenk?' 'Neen, de andere betekenis natuurlijk, letters achter mekaar!' 'Dan wil ik met u alleen zijn, commissaris; in mijn kerk, daar zal ik u een geheim vertellen dat u welicht kan helpen in uw zoektocht naar de daders van de kaping van Tania en naar de losgeldeisers. Als u morgen naar mijn kerk komt, op het middaguur, dan vertel ik u meer, commissaris. Het is Pasen voor iets, niet?' 'Iets niet?' 'Wat zegt u?' 'Neen, niet iets, sorry, ik dacht even na over die rare woordjes!' 'Gaat ge het intrekken?' 'Iets niet?' 'Neen, uw woord!' 'Ach zo..., neen..., goed dan meneer pastoor, ik zal er morgen zijn, in uw kerk.'
TaniaMania Episode 126
'U brengt geen afluisterapparatuur of opnametoestelletjes mee, nietwaar? In de sacristie kleed u zich volledig om, in een los priestergewaad, en dan zal ik pas praten.' Oei denkt de commissaris, toch geen halve homo, die pastoor hoop ik? De dag nadien begeeft de commissaris zich naar het kerkplein. De pastoor staat hem al op te wachten. Waar dat kerkplein zich bevindt geef ik niet vrij want dan kent u ook de naam van de kerk en de pastoor van dienst. Ik wil achteraf Cardinaal Godfried niet op mijn dak! Als Punaise zich in een priester heeft omgekleed stapt hij samen met Jozef Bonte naar het altaar. Na een kristelijke groet en het slaan van kruisen, komt Bonte tot rust. De commissaris daarentegen staat op springen maar hoopt eindelijk interessante dingen te weten te komen, onder andere of Brusselmans nu echt zijn boeken zelf schrijft of niet? En indien niet of die Jules op één of andere wijze betrokken is in dat vuile spel van losgelden et cetera.
Maar we verlaten nu even die stille wat kille kerk van Jozef Bonte om ons naar een ander werelddeel te begeven, namelijk Noord Afrika. Ik weet niet of u al ooit Egypte bezocht heeft? Wat zijn de bezoekuren vraagt u? Ik heb het over het land, niet over de discotheek. De Nijl loopt erdoorheen. Niet door die disco, maar door dat dorre land. Gelukkig maar, anders was Egypte één grote woestenij. Met de Nijl erbij is het Faraoland een zegen. Aan die stroom, niet ver van de Aswandam ligt een domein, met enorme botanische tuinen, reikend tot aan het koele water van het Nassermeer. De enorme plas is indrukwekkend. Ook de tempelachtige villa is wonderlijk mooi ingeplant. De eigenaar zit in de tuin bij het water, onder eeuwenoude palmbomen en kijkt toe. Wat verderop, iets daarvandaan lopen drie kamelen zijn richting uit. Op één van die bultbeesten zit een flinke, uit de kluiten gewassen vrouw. Haar naam is Maria Van Dien.
Commissaris Punaise duwt de deur open en roept met blij gemoed: 'Meneer Brusselmans, we hebben goed nieuws voor u.' 'Mijn Tania gevonden?' 'Jawel, ze werd opgemerkt in Lanaken, in een hotel. De pers, de hotelmanager en sommige gasten hebben dit bevestigd. Ze leek springlevend te zijn. Ze heeft een paar mannen op hun donder gegeven, met kranten nog wel, en ééntje is gekwetst aan zijn edele delen schijnt het, door haar harde knie.' Herman Brusselmans zijn kop fleurt op. 'Blij dat ik ben zeg. Waar is ze nu? Ik wil ze zien!' 'Ze is echter kort na haar verschijning terug verdwenen, met een snelle Jeep meegereden.' 'Hoe kan dat nu?' vraagt de ontgoochelde schrijver. Punaise gaat op de rand van Herman's bed zitten. 'Kent u iemand uit uw kennissenkring die een Jeep heeft?' 'Ja, ik denk het wel.' 'Wie dan? Geef enkele namen, Herman.' 'Laat me denken... Lauren Flamm rijdt met zo een ding, en die Lucien van Gustaaf Peeters.' 'De zoon van die schoenmaker?' 'Ja.' 'Had die Lucien geen zelfmoord gepleegd?' 'Maar neen commissaris! Dat was een klein fantasieke in 'Mank'. 'Mank' staat vol leugens. De mensen weten dat niet, maar ik lieg constant in mijn boeken!' 'Potverdorie Brusselmans, en ik die dacht dat alles autobio was! Wie uit uw omgeving rijdt nog met een Jeep?' 'Die feeks met de puitenogen, die Ann Demeulemeester ook, denk ik.' 'Zijn er nog anderen?' 'Guy Verhofstadt.' 'De ex-eerste minister?' 'Maar neen, die badmintonleraar!' 'Bestaat die dan echt?' 'Natuurlijk Punaise, denkt ge dat ik alles uit mijn teen zuig?' 'Als u nog andere namen te binnen schieten, laat het ons weten!' 'Oké commissaris.' 'Nog iets anders, meneer Brusselmans, wanneer gaat u toegeven dat al uw succesboeken door iemand anders geschreven worden?'
TaniaMania Episode 124
De schrijver met het lange haar verkleurt en ademnood overvalt hem. Hij hapt naar zuurstof. 'Commissaris, ik krijg bijna geen lucht meer,' krijst hij, 'wat een onzin zeg. Mijn god, wat een belediging aan mijn persoon.' 'Ik heb de bewijzen bij, meneer Brusselmans.' 'Laat mij die papieren eens zien? Dat moet weer opgezet spel zijn, door onbekenden. Er zijn er die mij willen kraken,' stottert hij. Punaise neemt enkele documenten uit zijn tas. 'Lees dit maar eens, meneer Brusselmans. Kijk, hier is het manuscript van uw laatste boek Mijn Haar is Lang. Dit pakket vonden wij bij u thuis tijdens een huiszoeking, kort na uw verdwijning.' Herman Brusselmans krijgt de kriebels en heeft zin om Punaise de kop in te slaan maar de commissaris vervolgt: 'Kijk, dit document is getekend 'Jules N'. Ziet u dat? En onderaan staat er een PS die luidt: Herman laat maar verschijnen tegen maart 2009! Te storten eerste schijf 25.000 . Dit is toch duidelijk een bewijs?' 'Commissaris, die papieren moeten vals zijn. Iemand neemt ons in het ootje, op flagrante wijze.' De commissaris vervolgt met ernstige stem: 'Herman, wij hebben onlangs ook uw kennissenkring ondervraagd en die beginnen ook te twijfelen, wist u dat? Ze zeggen dat u altijd in Gent op straat rondhangt, veel in restaurants en café's verblijft, ook veel thuis op uw sofa ligt en veel nachtelijke teevee kijkt, dus eigenlijk heeft hij geen tijd om al die boeken zelf te schrijven zeggen ze, en dan nog twee stuks per jaar!' 'Wie van mijn vrienden beweren die nonsens?' vraagt de boze schrijver. 'Wel meneer Brusselmans, bijvoorbeeld Boeg, en Hakan van dat restaurant, en John Muts, en Leon en Ester... en Jan en Veerle en John Santo..., en Phoebe!' 'Phoebe?' 'Ja Phoebe!' 'Maar zij is mijn vrouw Tania!' 'Die Phoebe zag er nochtans heel anders uit, meneer Brusselmans. Liegt u weer niet?' 'Alleen in mijn boeken, commissaris!' 'UW boeken? U bedoelt ZIJN boeken zeker?'
Herman Brusselmans herstelt nog steeds. Hij slaapt. Iemand bekijkt hem, met bezorgdheid, en neemt zijn pols. Zij praat met mij heb ik de indruk. Dan komen er nog twee de kamer binnen. Die beloeren hem en vragen iets aan de dame. Ze verlaat de kamer. Ik hoor het aan haar typische stapjes. De twee geven de schrijver enkele injecties. Herman voelt iets prikken maar blijft doorslapen. Even is de kamer weer leeg. Dan treedt opnieuw een vrouw binnen en plaatst zich aan de zijde van de slapende Herman. Is dat die Patricia Temmerman weer? Neen, gelukkig niet! Iemand anders, ik ken haar, een heel lieve dame denkt Herman en zakt weer dieper weg. Getik in de kamer. Is dat de klok? Of mijn eigen hart? Droomt hij? Ha, daar is die commissaris weer. Wat die hier bijna dagelijks komt doen is de vraag?
'Commissaris, er werd mij een brief gepost die mij heel erg verontrust. Vandaar mijn bezoek.' 'Zegt u maar meneer Mores.' 'Zal ik hem voorlezen, dan wordt alles snel duidelijk? Ik vind dat u de inhoud moet kennen.' Frank Mores leest: 'Liefste Frank, ik schrijf je deze brief omdat ik niet weet of ik je kwaad berokkend heb. Ik heb je altijd een fantastische man en baas gevonden. Ik ben verliefd op jou maar jij had daar nooit oog voor. Het was duidelijk niet wederzijds.......' Punaise onderbreekt Frank Mores en morrelt: 'Sorry Meester, maar uw liefdesbrieven interesseren mij niet!' 'Zeker commissaris, weet ik, maar nu komt het belangrijke!' 'Ik hoop het,' antwoordt Punaise en Mores vervolgt: 'Tijdens uw lange afwezigheid op kantoor, omwille van het Brusselmansplan van Jan Multi, heb ik gedaan wat uw contact vroeg. Soms was het moeilijk voor mij, zo zonder overleg met jou. Ik weet dus niet of ik dwaze en verkeerde dingen deed.' Punaise beloert Mores en zucht.
TaniaMania Episode 122
Mores leest verder: 'Maar ik kon het niet laten, omwille van mijn diepe genegenheid voor jou. Ik heb dus alle gegevens die ik kende en kon lospeuteren doorgespeeld aan uw contact, in codetaal, zoals gevraagd. Ik ben nu vertrokken, volgens zijn richtlijnen. Misschien zie ik je nog terug, misschien ook niet. Alles zal van hem of haar afhangen. Ik vermeld de naam van uw contact liever niet, omdat ik niet wil dat er misbruik van gemaakt wordt, mocht deze brief in verkeerde handen vallen. Lieve groeten, uw toegenegen Mieke. Getekend Mieke Bos.' Weer kijkt Punaise sip en zegt: 'Meneer Mores, wat is dat voor een raadselachtige brief? Ik ben daar niets mee. Wat betekent dat allemaal? Komt die brief niet van één of andere gek?' 'Neen commissaris, deze brief is geschreven door mijn assistente Mieke Bos, ik ken haar handschrift maar al te goed. Zij werkt al jaren voor mij. Van haar verliefdheid wist ik niets af.' 'Ach die vrouwen altijd meneer Mores, ze gaan dan aan u plakken als ze hun zinnen op u gezet hebben, ge begint dan iets met hen en trouwt zelfs, en wat later laten ze u dan zitten, zo gaat dat.' 'Meneer Punaise, u klinkt wat verbitterd, heeft u tegenslag gekend in uw relatie?' 'Zwijg me erover, meneer Mores. Sorry voor mijn emotionele reactie, vergeef mij, maar kan u me nu uitleggen wat die brief precies betekent? Uw assistente spreekt over uw contact. Wie bedoelt ze dan?' 'Dat is wat mij zeer bezorgd maakt, commissaris, ik heb zeer vele contacten als advokaat, maar wie bedoelt ze hier in godsnaam?' 'Verdomme, Mores, weet u het dan ook niet?' 'Neen Commissaris.' 'Waar staan we dan?' 'Dat moeten we uitzoeken commissaris.' 'Begin er dan aan alstublieft.' 'Ik heb enkele mogelijkheden overwogen en gerangschikt, in orde van waarschijnlijkheid. Hier zijn mijn lijsten.' Die trut van een Mie Bos denkt de veelgeplaagde commissaris maar zwijgt wijselijk.
'Waar rijden we heen? Ik wil naar de politie, er zijn rare dingen gebeurd. Ik wil aangifte doen. Het is genoeg geweest,' zegt een ongeruste Tania De Metsenaere. 'Als u dat maar weet,' is alles wat de duistere Erwin antwoordt. Hij kreeg ooit opdracht om Herman Brusselmans te schaduwen, althans dat vertelde hij aan commissaris Punaise. Maar klopt dat wel? 'Hier mevrouw, uw paspoort en uw nieuwe identiteitskaart.' 'Waarom heb ik dat nodig? Dat is mijn naam toch niet?!' 'U heet vanaf nu Maria Van Dien!' 'Waarom?' 'We moeten vliegensvlug naar Egypte, naar het Nassermeer.' 'Wat krijgen we nu?' pruttelt Tania tegen. 'Men zoekt u, u bent officieel geseind als onrustbarend vermist, dus u geraakt nooit langsheen de douane en politie in de luchthavens van Brussel en Luxor. Vandaar mevrouw. Leer uw nieuwe naam vanbuiten en vergeet de uwe, wis die uit uw geheugen.' 'Ik wil eerst bellen, met Professor Zwijgnicht en met die valse vrouwenbedrieger van een echtgenoot!' Tania's ogen schieten vuur. 'Te gevaarlijk, voor iedereen mevrouw. Niet doen; u snijdt dan in eigen vlees en dat zou pijn doen.' Tania's hersenen draaien op volle toeren. 'Tania, zeg me eens?' vraagt Erwin plots. 'Ja,' antwoordt Tania. 'Fout, fout en fout, u reageert impulsief, u bent vanaf nu Maria, Maria Maria, onthou dit alstublieft.' 'Wie heeft u die opdracht gegeven?' 'Jan Multi, mevrouw.' 'Wat gaan we in Jordanië doen?' 'Egypte, mevrouw!' 'Ja, wat daar?' 'Jan Multi legt u alles uit als we arriveren, mevrouw. In nog geen tien uren zullen we ter plaatse zijn, aan het Nassermeer in één van zijn buitenverblijven. Dan pas zal ik gerust zijn. Nu kunnen we nog belaagd worden, u bent immers een prooi. Zet die rode pruik op alstublieft. Dan klopt alles met de foto op uw paspoort.' Tania De Metsenaere voelt zich onwel maar doet wat Erwin zegt. Wat kan die mooie maar ongelukkige meid anders doen?
Onze financiënbeheerder, Didi pour les amis, continueert: 'Hahahaha......blijf desnoods op die eilanden wonen, die leveren toch niet uit. Hier, ik geef u een lokaal adresje, van een goeie vriend. Blijf bij hem logeren met al het Brusselmansgeld en verwittigt mij. Ik kom dan over met mijn hebben en houwen. Ik ben het hier trouwens geweldig beu in die Wetstraat 16, altijd dezelfde zever, ge weet hoe dat gaat niet? Hahahaha.....alléz, succes en tot binnenkort dan, ik zie jullie op die eilanden.' Punaise zweet als een paard. Hoe is het mogelijk, zo corrupt had ik ze niet verwacht bedenkt hij. 'Hahahaha.' Punaise blijft de vervelende lach van Didier Reynders horen en moet dringend pissen. Plots stoot hij zijn hoofd. En nog eens. Met zijn kop botst hij tegen de sponde van zijn twijfelaar. Hij schiet wakker en betast zijn pijnlijke buil. Met een slaaphoofd staat hij op en mompelt: dedju dedju, ik geraak overwerkt. Vermits hij alleen slaapt kan hij zijn nachtmerrie met niemand delen. In de donkerte van zijn slaapkamer overvalt hem een gevoel van eenzaamheid. Zijn vrouw Evelyne, u weet nog, is er immers een tijdje geleden vandoor gegaan met die Dorus Donderwiet en nadien niet meer opgedaagd.
Aan de ingang van hotel La Butte aux Bois botst Tania De Metsenaere op een man. Eerst herkent ze hem niet. Dan klaart het. 'Zijt gij niet die detective...die...heu...die Erwin?' 'Juist mevrouw De Metsenaere.' 'Wat doet u hier?' 'Ik heb uw onderduikadres ontdekt, door mijn speurwerk. Komt u mee alstublieft, u verkeert in gevaar. Die bende die u hier gevangen houdt staat op het punt u te vermoorden. Ik breng u in veiligheid. Volg mij. Daar staat mijn wagen.' Hij wijst naar een vlakbij geparkeerde Jeep. Tania volgt de man. Met weinig vertrouwen weliswaar, maar wat moet ze doen? Hier blijven en weer in handen vallen van die bemoeizieke Stef en Stan? 'Stapt u snel in, mevrouw.' De Jeep, met Nederlandse nummerplaat, gaat er met een razende vaart vandoor.
'Laat deze opdracht maar even doorsijpelen, heren,' zegt een meevoelende premier, 'ik laat u even alleen om te bekomen en te overleggen. Geef een seintje aan mijn secretaresse als u klaar bent om verdere details te bekomen. Gelieve te noteren dat deze zaak strikt geheim is. Elk lek dat optreedt zal als staatsverraad beschouwd worden en betekent de dood met de strop. U begrijp wat ik bedoel?' De premier geeft een vriendelijke knipoog en een schouderklopje . Als hij de kamer verlaat bekijken de beteuterde rechercheurs mekaar en fronsen. Dan zegt Punaise: 'Ik moet dringend naar het toilet, waar zou dat hier zijn?' 'Ik ga mee,' zegt Speurneus en beiden druipen af. Onderweg lopen ze Didier Reynders op het lijf. U weet wel, degene die al tien jaar onze staatsfinanciën beheert, vandaar dat het vandaag zo goed gaat met België, altijd minder staatsschuld en zo goed als geen belastingen meer! 'Dag heren, heeft u reeds uw opdracht gekregen?' Wanneer vertrekt u naar de Krokodilleneilanden? Wees voorzichtig voor de kaaimannen daar, ik bedoel de maffia, hahahahaha...' Reynders buldert van het lachen omwille van zijn eigen flauwe grap. 'Kom even naar mijn bureau, ik heb de valiezen al klaar staan, tien stuks per persoon. Daar moet dat Brusselmansgeld juist inpassen. Bij uw terugkomst zal het te veel aan gewicht bij het inchecken wel wat kosten. Papier weegt immers zwaar. U betaalt dit wel uit eigen zak, niet? Het is immers jullie fout dat uw politiechef vermist is. U, als medewerkers zijn altijd fout, waarvoor hebt ge anders medewerkers? Ik heb er heel veel, allemaal betaald door de belastingbetaler, gelukkig maar, hahahaha...' Weer eindigt de financiënminister in debiel gelach. 'Nog iets, hou een paar percentjes achter, voor mij persoonlijk hé? En neem ook uw deel van de koek, dat doen we toch allemaal niet? Hahahaha...' Punaise weet niet meer waar hij het heeft....
'Heren, ik neem aan dat deze aanslepende zaak u meer en meer begint te irriteren, maar waarom heeft u niet alle Patricia Temmermannen doorgelicht?' 'Hebben we gedaan, mevrouwtje. En alleen u bleef over als mogelijke dader van de ontering van Brusselmans.' 'Van verkrachting zou ik niet durven spreken, commissaris, u ziet toch op die foto's dat de schrijver enorm geniet. Kijk naar de hemelse uitdrukking op zijn gelaat. Ook mijn dikke naamgenote lijkt het te appreciëren. Eigenlijk wel schone erotische foto's niet? Moest men Herman zijn schietgeweer, eerder een kanon eigenlijk, met vierkantjes afdekken, de foto's zouden niets pornografisch meer hebben, vindt u ook niet, commissaris?' Beide rechercheurs knikken en Punaise zegt: 'Volgens mij zijn ze getrokken door professionals, fotografen van Playboy of P-Magazine.' 'Mooie foto's, gelijk heeft u mevrouw Temmerman,' vervolgt Speurneus. Dan herpakken de politiemensen zich. 'U kan gaan,' zeggen ze droogweg en in koor. 'Daar is de deur,' wijst Speurneus.
Enkele uren later zitten Punaise en Speurneus in de Wetstraat 16, te wachten op de premier. Als Herman Van Pomruy de spreekkamer binnentreedt staan Punaise en Speurneus beleefd recht. 'Gaat u zitten, heren.' 'Dank u.' 'Ik heb u laten komen om één en ander te bespreken. Uw chef is nu reeds sinds meer dan een week verdwenen, met zeventien miljoen euro, waarvan tien miljoen belastingsgeld. Deze gelden willen wij nu recupereren bij de heer Brusselmans. Op de Kaaimaneilanden, hebben we ontdekt, heeft hij geheime rekeningen. Die willen we zo snel mogelijk plunderen om onze achteruitboerende staatsschuld te compenseren. Ik zend u beiden voor een strikt geheime opdracht naar die eilanden om geniepig onderzoek te doen en ik wil u enkel op ons grondgebied terugzien met op zijn minst alle gelden die Brusselmans daar heeft weggestopt! Heeft u dat begrepen heren?' Commissaris Punaise is veel gewoon maar zoiets had hij nooit verwacht...
De schrijver met het lange haar krijgt een verschrikkelijke huilbui en dan een flauwte. De verpleegster merkt dit en vraagt de rechercheurs de kamer te verlaten. Dat doen ze. 'Nu naar die feeks van een Patricia en haar confronteren,' zegt Speurneus. Op het politiebureau zit Patricia Temmerman reeds te wachten. Ze leest de Humo. 'Dag mevrouw Temmerman. Is uw voornaam Patricia?' 'Ja meneer.' 'Schrijft u weleens in het gastenboek van Brusselmans?' 'Ja al een hele poos. Waarom?' Punaise wordt roodgloeiend en toont de voorpagina van enkele kranten. 'Die foto's staan ook in de Humo,' is haar reactie. 'Dus dat bent u, met de heer Brusselmans, in een bloot liefdesspel? 'Liefdesspelen speel ik het liefst naakt, meneer de commissaris.' 'Mevrouw, sla zo geen toon aan alstublieft. Dit is ernstig. Een beroemd kunstenaar uit Vlaanderen riskeert voor altijd de grond ingeboord te worden.' 'Boren kan hij inderdaad goed, zo te zien op die actiefoto's. Zeer erotisch, vindt u niet commissaris?' 'Mevrouw, ik stel hier de vragen.' 'Oké.' 'Dus Patricia Temmerman, u bent die blote dame op die foto's, die Herman een beurt geeft?' 'Commissaris, hebt ge me al eens goed bekeken? Ik ben slank, heb mooi lang rood haar, mijn natuurlijke kleur, en wat ziet u daar: een volslanke, zeg maar dikke vrouw met een hangbuik en kort geknipt zwart haar. Trek ik daar op?' 'Eigenlijk niet, maar u zegt zelf dat u in zijn gastenboek schrijft.' 'Ja meneer de commissaris, maar ik ben wel de echte Patricia Temmerman van het gastenboek en niet die trut van een Patricia 1969, ook wel P69 genoemd. Die deerne, die ook in het gastenboek van Herman schrijft is volslagen getikt. Dat denken de andere gastenboekschrijvers ook.' 'Ach zo mevrouw dat is ons ontgaan.'
'Die Demeulemeester heeft weer wraak genomen, een tweede maal, en mij definitief de doodsteek toegebracht. Ik ben verloren, commissaris, geef mij uw dienstwapen alstublieft, wees barmhartig, ik wil er een eind aan maken.' Commissaris Punaise geeft zijn colt gewillig aan Brusselmans. Speurneus schrikt en kijkt nerveus. Herman neemt het koude ijzer in zijn rechterhand, richt de loop op zijn slaap, zegt 'Adieu' en haalt de trekker over. In mekaar gedoken en met dichtgeknepen ogen blijft de schrijver recht in zijn bed zitten. Dan kijkt hij verwonderd op. 'Sorry meneer Brusselmans, ik vergat de veiligheidspin.' Terwijl Herman de revolver tegen zijn hoofd blijft houden ontgrendelt de commissaris zijn colt. 'Zo, nu is alles vrij, ga uw gang meneer Brusselmans,' vervolgt de koelbloedige commissaris. Speurneus is in alle staten. 'Zijt ge zot, Punaise,' kan hij nog net uitbrengen. Dan haalt Herman Brusselmans definitief de trekker over. Het einde van een groot schrijver, maar een gebroken man denkt Speurneus en hoort een droge klik. Weer zit Herman met gesloten ogen te wachten op de dood. Weer kijkt hij de commissaris aan. 'Waarom werkte hij deze keer niet?' vraagt de schrijver. 'Omdat er geen kogels in mijn schieter zitten, meneer Brusselmans.' 'Heeft u kogels bij?' 'Ja, maar die krijgt u niet te zien.' 'Weet u meneer Brusselmans, dat deze doenwijze een therapie is? Een oude wijze professor in de politieschool leerde mij dit. Helpt het niet om dieper na te denken, Herman Brusselmans?' vraagt Punaise, 'wat als er wel kogels hadden geweest en ik de veiligheidspal niet op actief had gezet? Dan was u nu dood geweest en zou u enorme spijt hebben, maar uw naspijt zou niet meer baten.' Herman staart voor zich uit en barst in tranen uit. 'Punaise man, ik dacht dat ge krankzinnig werd, doe dit nooit meer in mijn bijzijn!' fulmineert Speurneus. 'Sorry collega, dit was te goeder trouw om deze man hier te helpen.'
Com. Literatuur 
