'Laat deze opdracht maar even doorsijpelen, heren,' zegt een meevoelende premier, 'ik laat u even alleen om te bekomen en te overleggen. Geef een seintje aan mijn secretaresse als u klaar bent om verdere details te bekomen. Gelieve te noteren dat deze zaak strikt geheim is. Elk lek dat optreedt zal als staatsverraad beschouwd worden en betekent de dood met de strop. U begrijp wat ik bedoel?' De premier geeft een vriendelijke knipoog en een schouderklopje . Als hij de kamer verlaat bekijken de beteuterde rechercheurs mekaar en fronsen. Dan zegt Punaise: 'Ik moet dringend naar het toilet, waar zou dat hier zijn?' 'Ik ga mee,' zegt Speurneus en beiden druipen af. Onderweg lopen ze Didier Reynders op het lijf. U weet wel, degene die al tien jaar onze staatsfinanciën beheert, vandaar dat het vandaag zo goed gaat met België, altijd minder staatsschuld en zo goed als geen belastingen meer! 'Dag heren, heeft u reeds uw opdracht gekregen?' Wanneer vertrekt u naar de Krokodilleneilanden? Wees voorzichtig voor de kaaimannen daar, ik bedoel de maffia, hahahahaha...' Reynders buldert van het lachen omwille van zijn eigen flauwe grap. 'Kom even naar mijn bureau, ik heb de valiezen al klaar staan, tien stuks per persoon. Daar moet dat Brusselmansgeld juist inpassen. Bij uw terugkomst zal het te veel aan gewicht bij het inchecken wel wat kosten. Papier weegt immers zwaar. U betaalt dit wel uit eigen zak, niet? Het is immers jullie fout dat uw politiechef vermist is. U, als medewerkers zijn altijd fout, waarvoor hebt ge anders medewerkers? Ik heb er heel veel, allemaal betaald door de belastingbetaler, gelukkig maar, hahahaha...' Weer eindigt de financiënminister in debiel gelach. 'Nog iets, hou een paar percentjes achter, voor mij persoonlijk hé? En neem ook uw deel van de koek, dat doen we toch allemaal niet? Hahahaha...' Punaise weet niet meer waar hij het heeft....
'Heren, ik neem aan dat deze aanslepende zaak u meer en meer begint te irriteren, maar waarom heeft u niet alle Patricia Temmermannen doorgelicht?' 'Hebben we gedaan, mevrouwtje. En alleen u bleef over als mogelijke dader van de ontering van Brusselmans.' 'Van verkrachting zou ik niet durven spreken, commissaris, u ziet toch op die foto's dat de schrijver enorm geniet. Kijk naar de hemelse uitdrukking op zijn gelaat. Ook mijn dikke naamgenote lijkt het te appreciëren. Eigenlijk wel schone erotische foto's niet? Moest men Herman zijn schietgeweer, eerder een kanon eigenlijk, met vierkantjes afdekken, de foto's zouden niets pornografisch meer hebben, vindt u ook niet, commissaris?' Beide rechercheurs knikken en Punaise zegt: 'Volgens mij zijn ze getrokken door professionals, fotografen van Playboy of P-Magazine.' 'Mooie foto's, gelijk heeft u mevrouw Temmerman,' vervolgt Speurneus. Dan herpakken de politiemensen zich. 'U kan gaan,' zeggen ze droogweg en in koor. 'Daar is de deur,' wijst Speurneus.
Enkele uren later zitten Punaise en Speurneus in de Wetstraat 16, te wachten op de premier. Als Herman Van Pomruy de spreekkamer binnentreedt staan Punaise en Speurneus beleefd recht. 'Gaat u zitten, heren.' 'Dank u.' 'Ik heb u laten komen om één en ander te bespreken. Uw chef is nu reeds sinds meer dan een week verdwenen, met zeventien miljoen euro, waarvan tien miljoen belastingsgeld. Deze gelden willen wij nu recupereren bij de heer Brusselmans. Op de Kaaimaneilanden, hebben we ontdekt, heeft hij geheime rekeningen. Die willen we zo snel mogelijk plunderen om onze achteruitboerende staatsschuld te compenseren. Ik zend u beiden voor een strikt geheime opdracht naar die eilanden om geniepig onderzoek te doen en ik wil u enkel op ons grondgebied terugzien met op zijn minst alle gelden die Brusselmans daar heeft weggestopt! Heeft u dat begrepen heren?' Commissaris Punaise is veel gewoon maar zoiets had hij nooit verwacht...
De schrijver met het lange haar krijgt een verschrikkelijke huilbui en dan een flauwte. De verpleegster merkt dit en vraagt de rechercheurs de kamer te verlaten. Dat doen ze. 'Nu naar die feeks van een Patricia en haar confronteren,' zegt Speurneus. Op het politiebureau zit Patricia Temmerman reeds te wachten. Ze leest de Humo. 'Dag mevrouw Temmerman. Is uw voornaam Patricia?' 'Ja meneer.' 'Schrijft u weleens in het gastenboek van Brusselmans?' 'Ja al een hele poos. Waarom?' Punaise wordt roodgloeiend en toont de voorpagina van enkele kranten. 'Die foto's staan ook in de Humo,' is haar reactie. 'Dus dat bent u, met de heer Brusselmans, in een bloot liefdesspel? 'Liefdesspelen speel ik het liefst naakt, meneer de commissaris.' 'Mevrouw, sla zo geen toon aan alstublieft. Dit is ernstig. Een beroemd kunstenaar uit Vlaanderen riskeert voor altijd de grond ingeboord te worden.' 'Boren kan hij inderdaad goed, zo te zien op die actiefoto's. Zeer erotisch, vindt u niet commissaris?' 'Mevrouw, ik stel hier de vragen.' 'Oké.' 'Dus Patricia Temmerman, u bent die blote dame op die foto's, die Herman een beurt geeft?' 'Commissaris, hebt ge me al eens goed bekeken? Ik ben slank, heb mooi lang rood haar, mijn natuurlijke kleur, en wat ziet u daar: een volslanke, zeg maar dikke vrouw met een hangbuik en kort geknipt zwart haar. Trek ik daar op?' 'Eigenlijk niet, maar u zegt zelf dat u in zijn gastenboek schrijft.' 'Ja meneer de commissaris, maar ik ben wel de echte Patricia Temmerman van het gastenboek en niet die trut van een Patricia 1969, ook wel P69 genoemd. Die deerne, die ook in het gastenboek van Herman schrijft is volslagen getikt. Dat denken de andere gastenboekschrijvers ook.' 'Ach zo mevrouw dat is ons ontgaan.'
'Die Demeulemeester heeft weer wraak genomen, een tweede maal, en mij definitief de doodsteek toegebracht. Ik ben verloren, commissaris, geef mij uw dienstwapen alstublieft, wees barmhartig, ik wil er een eind aan maken.' Commissaris Punaise geeft zijn colt gewillig aan Brusselmans. Speurneus schrikt en kijkt nerveus. Herman neemt het koude ijzer in zijn rechterhand, richt de loop op zijn slaap, zegt 'Adieu' en haalt de trekker over. In mekaar gedoken en met dichtgeknepen ogen blijft de schrijver recht in zijn bed zitten. Dan kijkt hij verwonderd op. 'Sorry meneer Brusselmans, ik vergat de veiligheidspin.' Terwijl Herman de revolver tegen zijn hoofd blijft houden ontgrendelt de commissaris zijn colt. 'Zo, nu is alles vrij, ga uw gang meneer Brusselmans,' vervolgt de koelbloedige commissaris. Speurneus is in alle staten. 'Zijt ge zot, Punaise,' kan hij nog net uitbrengen. Dan haalt Herman Brusselmans definitief de trekker over. Het einde van een groot schrijver, maar een gebroken man denkt Speurneus en hoort een droge klik. Weer zit Herman met gesloten ogen te wachten op de dood. Weer kijkt hij de commissaris aan. 'Waarom werkte hij deze keer niet?' vraagt de schrijver. 'Omdat er geen kogels in mijn schieter zitten, meneer Brusselmans.' 'Heeft u kogels bij?' 'Ja, maar die krijgt u niet te zien.' 'Weet u meneer Brusselmans, dat deze doenwijze een therapie is? Een oude wijze professor in de politieschool leerde mij dit. Helpt het niet om dieper na te denken, Herman Brusselmans?' vraagt Punaise, 'wat als er wel kogels hadden geweest en ik de veiligheidspal niet op actief had gezet? Dan was u nu dood geweest en zou u enorme spijt hebben, maar uw naspijt zou niet meer baten.' Herman staart voor zich uit en barst in tranen uit. 'Punaise man, ik dacht dat ge krankzinnig werd, doe dit nooit meer in mijn bijzijn!' fulmineert Speurneus. 'Sorry collega, dit was te goeder trouw om deze man hier te helpen.'
'Meneer Brusselmans, het spijt ons maar we moeten met u iets bespreken.' Commissaris Punaise en collega Speurneus zitten in de ziekenkamer van Herman Brusselmans. Die herstelt nog steeds van ernstige letsels tussen zijn benen. Herman kijkt op en tranen druppelen op zijn laken. 'Iets met mijn Tania? Is er iets ergs met haar gebeurd?' 'Neen, het gaat over iets heel anders, over de persvrijheid en de misbruiken eigenlijk,' antwoordt Punaise, die niet weet hoe te beginnen. Speurneus toont de schrijver de voorpagina van Het Laatste Nieuws. Herman kijkt naar zijn eigen blootfoto en snakt naar adem. Dan gilt hij: 'Maar dat is die Patricia Temmerman die mij gegijzeld hield, weken en weken in haar wagon, en daarna boven dat stom café, met die Steven en die Stan. Verschrikkelijk. Mijn naam is door het slijk gehaald. Ik zal worden uitgespuwd als een ordinaire porno-ster. Hoe is het zover kunnen komen? Als mijn Tania dat ziet gaan de poppen aan 't dansen. Ze gaat denken dat het allemaal echt is.' 'Was het dan niet echt, meneer Brusselmans.?' 'Natuurlijk was het echt, gelukkig maar. In het begin was het zelfs heerlijk hoe die Patricia haar stiel kende...heu... pardon... excuseer, ik ben nog wat verward door mijn avontuur... ik bedoelde dat het schandalig is. Zoiets te laten verschijnen. Ik doe die uitgevers een proces aan, één voor smaad, één voor bedrog, één voor onkunde, één voor inbreuk op de privacy, enz...Plots gaat Herman rechtop zitten en zijn ogen spuwen vuur. 'Ik weet het, ik weet het,' bazelt hij , 'dat is die Ann Demeulemeester, die dat allemaal heeft georganiseerd. Die haar foto hing in die wagon en ook in dat flatje waar die Temmerman zich aan mij vergreep.'
Die Engelse mensen denken immers dat wegens de eerste april dit één of andere lokale gewoonte is, folklore zeg maar. Dat de vrouw met de krant op het hoofd van haar man slaat en een kwade kop trekt. 'Goed gespeeld van die vrouw,' zegt er één tegen zijn eega, 'ge zoudt denken dat ze echt razend is.' Tania De Metsenaere, buiten zichzelf, merkt de interesse vanwege dat Engelse koppel en stormt op de man af. Met de overblijfselen van de kranten timmert ze op zijn Engelse kop terwijl ze gilt: 'Is er iets te zien misschien? Bolhoed!' 'Enfin, de ganse scene die ik hier beschrijf is echt gebeurd, je zou het niet voor waar aannemen. Maar ik rapporteer alleen maar zoals het gegaan is!' hoort Tania nu in het Nederlands zeggen. Ze kijkt om en ziet een man met een VRT-microfoon. 'Zitten er reeds radioreporters op mijn hielen, vuile gieren?' gilt Tania nu in het oor van de radio1-verslaggever. Ook die krijgt een nieuwe lading kranten op zijn kop gehamerd. Dan verschijnt Stef, u weet wel, haar bewaker van dienst. Die wil tussenbeide komen. Maar hij krijgt de linkerknie van Tania midden op zijn klokkenspel, met de snelheid van het licht. Echte mannen weten dat dat pijn kan veroorzaken. Het resultaat is een kermende Stef die over de tapisplein door de inkomhall rolt. In een bolleke. Zeg maar foetushouding. De Engelsman van daarnet denkt weer dat de kreunende Stef op de grond deel uitmaakt van een Belgische eerste-april-traditie. Ook zijn vrouw kijkt vol verwondering toe. 'We moeten dat introduceren in ons eigen land vind ik,' zegt ze tegen haar man die enthousiast bevestigt. En zo merkt u dat door verkeerd geïnterpreteerde stomme toevallen in vreemde landen foute tradities kunnen ontstaan waarvan niemand nog de oorsprong kent. Als Tania het hotel ontvlucht botst ze op een man die ze al eens gezien heeft. 'Wat doet u hier?' vraagt ze verwonderd.
In Lanaken, in dat hotel La Butte aux Bois heeft Tania De Metsenaere ongeveer gelijktijdig met onze commissaris de verse kranten die in de bar van het hotel liggen ingekeken. Ze heeft in een plots opkomende ongekende razernij haar blonde pruik afgetrokken en door de inkomhal gezwierd. Haar zwaar-montuur-bril kieperde ze in de vuilbak. Razend is ze. 'De smeerlap, de vuilaard, de bedrieger, de hoerenloper,' tiert ze luid en helder. De aanwezige hotelgasten zijn gelukkig allen Engelsen en begrijpen dat de dame in kwestie zich over iets druk maakt, maar over wat? Alleen de hotelmanager heeft alles gehoord en gezien. Ook die blonde pruik zien wegvliegen. 'Maar mevrouw, u bent dus Tania Brusselmans? U wordt al maanden gezocht! Weet u dat?' Even slikt hij. 'Maar mevrouw toch, mijn medeleven,' bazelt hij, nadat hij een blik wierp op de kranten in de handen van Tania. 'Ik ben vanaf nu Tania De Metsenaere, hoort u dat? Die blote poeper hier in die gazetten doe ik een proces aan. Mij doen geloven dat ik me moet stil houden wegens één of ander masterplan van die Jan Multi en die rotuitgeverij en ondertussen rotzooien met de grieten.' 'Ik begrijp u,' fluistert de hotelbaas. 'Wie is dat trouwens?' vraagt ze de man en duwt hem een krant onder zijn neus. 'Uw toekomstige ex waarschijnlijk,' probeert de voorzichtige hotelbaas. 'Neen kieken, ik bedoel die hoer die op hem zit!' 'Ach zo mevrouw, u moet mij verontschuldigen maar deze dame ken ik echt niet.' 'Noem jij dat een dame, nitwit van een hotelbaas? Een regelrechte betaalde kuthoer is dat! Dat ziet ge toch zo. Ze ligt te grijnzen terwijl ze Herman klaarwipt, is dat gezond?' 'Excuseert u mij, mevrouw Tania, ik denk dat dit héél gezond is!' Tania slaat nu volledig door en met alle kranten tegelijk op het hoofd van de arme man. Allerlei papieren Hermannen worden in stukken gescheurd door de kracht van het blijvend slaan op het hoofd van die arme hotelmanager. De Engelse gasten vinden deze opvoering wel leuk en applaudisseren luid.
Frank Mores begrijpt het niet. Zou die Erik meeheulen met die kidnappers van Tania? Waarom staat Erik op sommige van die foto's, samen met die Stan? Er moet een verband zijn! Mores neemt zijn telefoon en tikt een nummer in. 'Met Erik.' 'Dag beste Erik, ik ben Frank Mores, ik werk samen met Jan Multi...' 'Jazeker, ik ken u. U bent ook betrokken in de zaak Brusselmans, geloof ik.' 'Klopt Erik. Maar ik heb een vraagje. Ken jij toevallig een zekere Stan?' 'Ja, zelfs méér dan één, waarom?' 'Ik mail je op dit ogenblik enkele foto's door. Kan je die mail eens openen en de foto's bekijken?' 'Is het zo dringend?' 'Heel dringend Erik, in het belang van Tania De Metsenaere.' 'oké, ik neem mijn laptop Frank, momentje graag.' Frank Mores hoort allerlei computergeluidjes. Dan op de achtergrond het geklingel van een deurbel. Duidelijke stappen richting die deur. Dan even stilte. Een zacht gekraak. Een vaag stemgeluid, een harde knal en nog één! Frank Mores blijft aandachtig luisteren. Een deur die dichtklapt? Hij wacht. Dan hoort hij gestommel en een hijgende stem die 'hallo' zegt. 'Erik? Wat gebeurde er zeg? Wat waren die knallen?' Een droge klik en stilte op de lijn. Er werd ingelegd. De advokaat kijkt recht voor hem uit en zijn hersenen draaien op volle toeren. Het eerste wat hij doet is de politie bellen. 'Ik wil een ernstig en verontrustend voorval melden. Ik denk met erge gevolgen. Bij Erik Raeymaekers, in Lint, of is het Reet? Een goede kennis van mij, ik zoek het juiste adres even op...hier is het...ik vrees erge dingen. Ik denk dat de man in groot gevaar is, als het al niet te laat is. Maakt u voort aub....' Advokaat Frank Mores zakt weg in zijn zetel. Zorgelijke gedachten razen door zijn hoofd. Ik moet kost wat kost Tania trachten te vinden, vooraleer het te laat is. Hoe leg ik dat aan boord? Nadenken moet ik, nadenken... Dan gaat er bij Frank Mores een lichtje op....
TaniaMania Episode 111
De lokale vliegende brigade is sneller bij Erik Raeymaekers dan je zou verwachten. Live houden ze commissaris Punaise op de hoogte. Wat ziet u nu vraagt hij aan de cops ter plaatse. Niets, commissaris, alleen een leeg huis en een laptop met een foto van een langharige man, in zijn blote pens met een griet die op hem zit. Waarschijnlijk een pornosite zeker? Die vent komt mij wel bekend voor moet ik zeggen, commissaris. Laat me even nadenken en ik zeg het u.... wacht hé.... die schrijver, ja met zijn halve pornoboeken, hoe heet die? Brusselmans? Ja, juist commissaris, dat is hem. Neem die laptop in beslag en bezorg hem mij zo snel mogelijk want ik leid een onderzoek over de man en zijn vrouw. Oké, commissaris. Ik zie nu wel wat bloed hier op de grond, nogal wat zelfs, een hele streep, alsof er iemand gekwetst was... die ze dan meegesleurd hebben richting de voordeur. Wacht even. Punaise hoort een deur piepen terwijl de lokale cop voortbabbelt. Buiten op het voetpad loopt dat bloedspoor nog door tot aan de dorpel. 'Dorpel?' Ja tot aan de boordsteen, chef, ik denk dat iemand gekidnapt is, die bewoner waarschijnlijk. Neen, die van vijf huizen verder denkt Punaise. Wat voor een uil hebben ze nu weer gestuurd? Goed, neem nota van alles, en laat de plaatselijke recherche verder onderzoek doen. Punaise haakt in. Nog geen seconde later stormt Jos binnen. Commissaris, kijk nu, de kranten, niet te geloven... Jos stikt bijna in zijn eigen speeksel terwijl hij verder raast. 'Hier, De Standaard, Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, de Humo, en nog tien andere dag- en weekbladen. Ze staan vol met seksfoto's van Herman Brusselmans met een blote vrouw, in 3D getrokken en heel veel afgetrokken. Commissaris Punaise bekijkt de kranten en kleurt blauwgroen. Bijna levensgrote kiekjes op de frontpagina's nog wel zucht hij. Binnenin zit het vol met van die foto's chef! Jos, wat krijgen we nu? Dit slaat alle records. Pech dat die Brusselmans toch heeft! Maar hij is ook een hete bok als ge die foto's goed bekijkt antwoordt Jos. 'Jos, houdt uw manieren jong!' vermaant Punaise, met een lichte glimlach weliswaar.
Als beide politiemannen bekomen zijn van die nieuwe tegenslag, bellen ze hun chef op via zijn gsm. Die zit in Egypte, met zeventien miljoen euro in een valies en ze hebben al dagen niks meer van hem gehoord. Punaise tikt het nummer in. Er wordt snel opgenomen. 'Hallo,' zegt de commissaris, 'chef, bent u dat?' Punaise blijft stokstijf zitten en luistert aandachtig maar met een zekere wrevel. Jos merkt dat en denkt: weer slecht nieuws? Na een tijdje legt Punaise in. 'Wat?' vraagt Jos, nieuwsgierig als hij is. 'Ik had een Arabier aan de lijn denk ik, één die in Koran-taal tegen mij brabbelde, ik heb er niets van begrepen, Jos.' Beide rechercheurs zijn aan het einde van hun latijn. Voor de lezer die niets te weten gekomen is over de rol van Mores, zal de schrijver even verduidelijken. De recherche zal dat niet graag horen, maar soit! Frank Mores is tijdens de rit van Serfaus naar België tijdens een stop op de autoweg via het toilet door de velden weggevlucht. Om Tania niet te verontrusten had hij haar enkel ingefluisterd dat hij moest vluchten, volgens het scenario was dat nodig zegde hij haar. Maar hij voelde duidelijk aan dat iets niet pluis was en dat die Stef en Stan die hen kwamen ophalen niet in het plaatje van Jan Multi thuis hoorden. Volgens hem is nog één of andere bende een eigen spel aan het spelen, met het doel veel losgeld te eisen. Daarom ging de Gentse advokaat naar Parijs, hij wou weten wie die bende was en waar dat losgeld terecht zou komen maar klungelde erop los natuurlijk. Als goedaardige maar voortvarende advokaat van Brusselmans wilde hij de zaak op eigen houtje uitspitten. Een vergissing uiteraard, laat zoiets over aan de bevoegde politiemensen! Eigenwijs is die Mores, zoals alle advokaten. Dat hij in Serfaus zat met Tania, ver weg van Gent, maakte wel deel uit van het scenario. Maar die Stan en Stef zijn luizen in de pels van het grote plan van Jan Multi en de uitgeverij van Brusselmans. Zit er een verklikker in de ploeg van Jan Multi? Zou kunnen!
TaniaMania Episode 109
Advokaat Frank Mores is voorwaardelijk vrij maar moet zich wel ter beschikking houden. Hij zit nu voor zijn laptop en bekijkt foto's op zijn scherm. Die heeft hij van een digitale camera in 'afbeeldingen' opgeslagen. Dat fototoestel lag in de wagen van Stef en Stan. In een onbewaakt ogenblik, vlak voor zijn vraag om naar het toilet te gaan, heeft hij het ding scheefgeslagen en in zijn zak gestoken. Nu bekijkt hij die kiekjes. Kiekjes? Zeg maar reuze kalkoenen! Wat hij ziet onthutst hem, zelfs voor een doorwinterde advokaat. Een ganse reeks plaatjes met in beeld Herman Brusselmans toch wel zeker! Samen met die Patricia Temmerman. Aangekleed en ook veel uitgekleed, volledig ingesmeerd met vettige olie lijkt wel, en in alle posities. Los en gekoppeld, langs achteren en langsvoren. Mores kijkt wel eens naar porno en geeft persoonlijk ook serieus katoen met zijn vriendin, maar dit slaat toch alle records vindt hij. Hij wordt er stil van. Iemand moet die zeer intieme daden dus geschoten hebben. Zwijg mij van schieten denkt Mores, ook dat werkwoord is uitgebreid in beeld gebracht. Man, mijn client zit in moeilijkheden, denkt de advokaat. Wie heeft die foto's genomen? Die Stef of die Stan, of die Steven die met mijn auto reed? Moet ik die bezwarende porno-kiekjes vernietigen om mijn client te beschermen? Of kan ik ze gebruiken voor andere doeleinden? Even denkt hij: verkoop ik ze aan een weekblad? De hoogste bieder wint! Maar dat gedachtenpad verlaat hij snel. Wat een geluk dat ik over die camera gezwegen heb en dat toestel niet aan die commissaris gegeven heb! Terwijl Mores de ene pikante en aangebrande seksfoto na de andere aanklikt, merkt hij een tweede reeks. Met die Steven en die Stan en die Stef, gelukkig volledig aangekleed, en... één met die Dorus Donderwiet op de achtergrond. En dan ziet hij nog een bekende! Wat? Kan niet denkt hij, die goeie gast toch niet!? Een foto met Stan en...Palmboy Erik, de webmaster van Herman Brusselmans zijn site..... 'Mijn god,' fluistert de geschrokken advokaat....
'Wel meneer Mores, zegt u me maar wat u wil zeggen, en wat van uw hart moet, ik luister.' 'Goed dan, het zit zo in mekaar, ik ben erin gerold, deels om iemand te helpen, deels omdat ik onverstandig was. Het begon heel simpel, commissaris...' Jos onderbreekt Frank Mores. 'Ik ben inspecteur, geen commissaris, maar gaat u verder meneer Mores...' En Frank Mores doet heel zijn verhaal....
Waarom lig ik hier? Patricia, wat doet gij weer in mijn bed, zit ge te prutsen aan mijn achterwerk? Wat doet gij daar, Tania? Die witte daar ken ik, dat is die commissaris Punaise, niet? Herman Brusselmans woelt. Stilliggen jongen hoort hij fluisteren. Wat een rare dingen zitten aan mijn lijf? Hoe zou het met mijn Buell zijn? Ha, daar is de chef weer. Nog een groene jas met een raar potske op zijn kop. Die politiemannen zijn vreemde wezens, zo naar mij staren. Tania is dus vrij? Of niet? Akelige wind in mijn hoofd, gedaver. Leidingen en draden over me heen. Platte rust. Patricia blijf met je grijparmen van mijn lijf. Slapen wil ik. Diep en lang. De Echternach-processie. Wie zei dat? Vooruitgang in stapjes. Dodelijk vermoeiende gedachten. Boeken schrijven. Twee per jaar. Sta ik nu achter? Jules. Jules. Wie is die vent eigenlijk feitelijk tijdelijk verleidelijk onbegrijpelijk. Slaap zacht jongen, morgen ben je weer wat beter. Futiele wolkjes. Uitdoven.
TaniaMania Episode 107
Inspecteur Jos die het ganse verhaal van Frank Mores op papier heeft gezet rapporteert alles aan commissaris Punaise. 'Maar wie had dat kunnen denken! Dat is toch godgeklaagd! Weer zo een ontgoocheling in ons onderzoek! Wat een tegenslag!' 'Inderdaad Punaise, als ge dat maar weet.' 'Ik vrees nu het ergste voor Tania De Metsenaere.' 'Waarom, Punaise, het losgeld werd toch nauwgezet betaald? Afgeleverd op de plaatsen die de gangsters ons oplegden!' 'Ja, dat wel Jos, maar vergeet niet dat in Portus Ganda dat pakket geld onder water verdween. Aan dat draadje hing niets meer, twee minuten nadat ik het pakje te water liet. Weet ge nog?' 'Volgens de resultaten van het onderzoek was dat nylondraadje doorgeknipt, Punaise. Een man in duikerspak heeft dat welicht doorgesneden en het geld onder water meegenomen. Het was toen nog nacht en donker en je werd afgeleid door die schipper die wakker werd. Herinner je uw verslag nog?' 'Ja jos, spijtig genoeg was die schipper de dag nadien al weg met zijn boot, zonder enig spoor achter te laten. Het verder onderzoek liep dus dood.' De geplaagde commissaris zucht en vervolgt: ' Het is een duistere zaak. En die geldpakketten die ik in de Seine kieperde en die Mores eruit haalde, waar zijn die eigenlijk?' 'Die zijn net binnengekomen.' Ik wil die zien Jos, nu.' Als de twee rechercheurs de waterdichtverpakte pakketten openen krijgen beiden op het nippertje geen hartaanval. De pakketten bevatten krantenpapier, geen geld! 'Mijn god, ik ben belazerd Jos. Die smeerlappen hebben onze geldpakketten verwisseld in mijn geparkeerde auto en deze valse pakjes in de plaats gelegd. Ik had al een vermoeden dat er iets raars was gebeurd. Toen ik ze uit mijn auto haalde lagen ze niet precies op de plaats waar ik ze verstopte.'
In Sint-Martens-Latem zitten drie mannen bij elkaar, op een luxueus yacht, en tellen geld. Biljetten van duizend euro. 'Al nieuws uit Egypte?' 'Nog niet.' 'Dat betekent dat alles volgens plan verloopt en Tania binnenkort vrijgelaten kan worden?' 'Neen, ik wil eerst zekerheid!'
Tania De Metsenaere zit nog steeds in Lanaken, in dat prachtige hotelrestaurant La butte aux Bois. Ze zit daar wel niet op haar gemak. Ze begrijpt de situatie niet meer en voelt zich opgesloten, een gevangene van haar eigen plan, of liever van het duivelse plan van die uitgeverij, om snel rijk te worden. Er is haar gezegd dat ze moet blijven wachten en geduld oefenen want anders loopt het plan mis en draait haar Herman de bak in, voor lange tijd wegens bedrieglijke praktijken, misbruik van zijn bekendheid en smaad aan de politie. Ze zit dus met de bibber op het lijf en is die Stan en die Stef die haar altijd begeleiden kotsbeu. Ook die blonde pruik begint op haar zenuwen te werken. Contact opnemen met een bekende durft ze niet uit schrik dat ze het plan volledig in de war zou sturen. Ze vindt het wel lang duren en die Stef en Stan laten niets los, bevel van hun grote baas zeggen ze steeds. 'Wie is jullie baas dan?' laat ze wel eens vallen maar Stef of Stan rapen alles snel op en antwoorden dan laconiek: 'dat moet gij beter weten dan wij, Tania. Wij zijn slechts knechten van de grote baas.' Tania breekt daar dagelijks haar mooie hoofdje over. Wanneer zie ik mijn Herman terug en zal die nachtmerrie voorbij zijn? Soms weent ze in stilte en mist haar honeypon. Ze heeft zich voorgenomen nog een week te wachten en dan het hazenpad te kiezen en incognito naar Gent te trekken om in stilte poolshoogte te nemen bij professor Zwijgnicht, de psychiater en vriend van Herman. Zwijgnicht heeft als psychiater zwijgplicht denkt ze en die gedachte brengt haar tot rust.
TaniaMania Episode 105
Geboeid wordt Frank Mores de verhoorzaal binnengeleid. Commissaris Punaise en Jos zitten te wachten en hopen op een doorbraak. Voor hen liggen de documenten die werden gevonden in de kofferbak van zijn uitgebrande auto. Frank Mores wordt door de begeleidende flik op een stoel gedrukt. Hij ziet er wat verwilderd uit en knijpt zijn oogleden dicht vanwege het hevige licht dat op hem gericht wordt. 'Zo man, u bent Mores? Advokaat in Gent?' 'Als ge het al weet waarom vraagt ge het dan?' Oei denkt Punaise, een moeilijke klant. 'Vertel me eens meneer Mores, of moet ik meester Mores zeggen?' 'Eigenlijk wel.' 'Wat gebeurde er met uw wagen en waarom zijt ge zo springlevend?' Wat er met mijn wagen gebeurde weet ik niet. Waarom ik nog leef komt door mijn doorzicht. Ik ben er op tijd tussenuit geknepen.' 'Waaruit?' 'Uit mijn benarde situatie.' 'Leg uit man, we willen alles weten, ge blijft hier op die stoel zitten, desnoods dagen lang. Wij, ondervragers wisselen gewoon af en gaan door tot gij bezwijkt, ge kent dat toch, ge zijt advokaat!' Punaise legt plots een foto voor de neus van Mores, één van hem en Tania in dat hotel in Serfaus. 'Wat deed ge daar in godsnaam met Tania De Metsenaere, terwijl heel België op zoek was naar haar!' 'Ge zult dat al wel weten zeker, commissaris?' 'Wat weten?' 'Wel, wat ge al weet.' 'Mores, arrogant ventje, ik stel hier de vragen en gij zwijgt.' 'Vanaf nu zal ik zwijgen, oké,' onderbreekt Mores. 'Ge zwijgt alleen zolang ik een vraag stel, betweter, wijsneus, bekakte advokaat.' Jos doet stiekem teken dat Punaise zich moet beheersen. 'Jos ga verder alstublieft, ik ga een luchtje scheppen.' 'Schept maar veel en op, commissaris, maar ik leg klacht neer wegens slechte behandeling tijdens een ondervraging, ge gaat er nog van horen.' Punaise krijgt weer zijn blauw-groene kleur van pure colère. Jos duwt hem zachtjes buiten.
Herman Brusselmans werd ondertussen naar de kliniek gevoerd, niet omwille van zijn gekwetste penis. Neen geen probleem, die geneest goed. Maar hij is danig in shock omwille van het leegplunderen van zijn geheime bankrekeningen in het buitenland, voor zo een tien miljoen euro. Niet dat hij nu arm is. Gelukkig heb ik het grootste gedeelte van mijn fortuin op de Kaaimaneilanden geplaceerd en ook een schoon stuk in Monaco. Anders was ik geruineerd. Dit alles bedenkt hij, want spreken zit er niet meer in wegens de morele en financiële schok die hij moet verwerken. Even peinst hij: mijn Tania kost me veel geld, maar wist die gedachte snel uit. Commissaris Punaise en Speurneus blijven de anderen in de verhoorzaal onder vuur nemen. 'Jan Multi, u heeft dus niets met de losgelden te maken?' 'Neen commissaris, wij hebben geen geld geëist. Een losgeld van één miljoen euro stond wel in ons draaiboek, om de publiciteit in de pers nog te bestendigen en uit te breiden over gans Europa, maar we zijn er nooit toegekomen. Tania was de eerste dag al verdwenen en Herman verdween een week later, door die Patricia Temmerman geschaakt.' 'Ach zo,' antwoordt Punaise. Speurneus zegt niets maar volgt aandachtig de gesprekken en bestudeert de aangezichten van de verdachten. Op dit punt vormen beide rechercheurs een goed team, ofschoon ze elkaar niet altijd vertrouwen. Kijk daar begint het al. Luister maar mee! 'Punaise,' vraagt Speurneus plots, 'hebt gij misschien Donderwiet proberen te vermoorden?' Punaise wordt blauw en rood van verontwaardiging en gilt: 'Zijt ge zot, Speurneus, ik ben een eerbiedwaardige commissaris, geen valsspeler zoals gij, met uw dubbelleven, het café Het Grensgeval in uw vrije tijd openhouden en ondertussen rechercheurke spelen!' 'Weerwraak omdat Dorus met uw vrouw gespeeld heeft, misschien? Is dat geen goed motief?' gaat Speurneus door. Punaise krijgt nu een groene kleur.
TaniaMania Episode 103
Vanwege de gevaarlijke verkleuring van zijn collega bedenkt Speurneus zich en zwijgt. Punaise koelt langzaam af, tot aan het vriespunt, en gaat zuchtend zitten. Jan Multi die het ijs wil breken vraagt losweg: 'Waar zit die Patricia Temmerman eigenlijk?' 'Een aanhoudingsbevel is uitgevaardigd maar geen teken van leven van die deerne! Nochtans verschijnen er regelmatig berichten van een zekere Patricia Temmerman in het gastenboek van Herman Brusselmans, op zijn site. De herkomst traceren kunnen we echter niet.' antwoordt Speurneus. 'Wie in godsnaam zit achter de organisatie die die losgelden eist?' komt Punaise tussenbeide. 'Meneer Donderwiet, kent u lui in Parijs of in Egypte die zoiets zouden kunnen organiseren? Of u meneer Multi? Of u Ann, of Palmboy Erik of Erwin? Iemand moet toch iets weten dat ons verder kan leiden? We weten nog steeds niet wie die Sofie is die Erwin opdracht gaf om Herman te schaduwen. Zolang blijven jullie opgesloten, allemaal.' Speurneus vervolgt: 'Dag heren en dames, met jullie geldhonger en dwaasheden, u ziet wat ervan komt. Wat een gedoe, strafbare feiten zijn het, een kidnapping veinzen. De gevolgen zult u allen aan den lijve ondervinden en het zal jullie geld kosten.' 'En gelukkig veel publiciteit voor Brusselmans en zijn boeken,' mompelt Multi tussendoor. Speurneus mengt zich: 'Weet ge dat de boekenverkoop van Brusselmans vandaag wel het vierdubbele is van vroeger?' Punaise zegt grommend: 'Ja, een schandaal eigenlijk. Zijn nieuwe boek 'Mijn Haar is Lang' is al uitverkocht heb ik gehoord, honderdduizend exemplaren, allemaal weg, in nog geen twee dagen. Ongehoord toch.' Punaise doet teken aan de medewerker die binnenkomt: 'Jos, leidt ze weg, allemaal.' Punaise en Speurneus blijven achter en bekijken mekaar met haatblikken. De sfeer ten huize van de Gentse flikken wordt er niet beter op nu de grote chef in Egypte zit.
Dorus Donderwiet in zijn rolstoel beweegt nauwelijks, ingepakt als hij is, in verbanden en plaasters. Het gevolg van een aanslag. Dorus reageert met moeite: 'Ik weet van niets. Maar wie heeft die aanslag op mij gepleegd? Zijt gij dat geweest, Multi?' Multi kijkt Dorus aan, vol medelijden, en schudt het hoofd. 'Waarom zou ik zo iets doen, Dorus?' 'Was u het misschien, Ann De Kaarsmaekers?' mompelt Dorus. 'Waarom ik?' 'U kende onze plannen en hebt van de gelegenheid gebruik gemaakt om uw ziekelijke neigingen bot te vieren en Tania waarop u verliefd bent te kidnappen. En u hoopte dat onze organisatie dan de schuld zou krijgen,' antwoordt Jan Multi. 'Ik weet dat ik fout was en ben nu in behandeling voor mijn fobie.' De verpleegster die de zwaar toegetakelde Donderwiet begeleidt doet teken aan Punaise dat haar patient veel rust nodig heeft en deze confrontatie niet aankan. Punaise veinst dat hij niets merkt en gaat verder: 'Kent iemand een zekere Jules? U misschien pastoor Bonte? U was jarenlang pastoor in Hamme, niet? Wat weet u dat wij niet weten?' 'Ik heb biechtgeheim.' 'Steek uw biechtgeheim in uw achterste en leg de waarheid op tafel. Wie schrijft de boeken van Brusselmans? Bijvoorbeeld dat laatste boek 'Mijn Haar Is lang'. Is dat door die geheimzinnige Jules geschreven?' Bij deze opmerkingen springt Herman Brusselmans op en is klaar om te ontploffen. 'Bent u gek of wat commissaris? Niemand kan schrijven zoals ik. Ik schrijf alles zelf. Waar haalt u die onzin vandaan?' Punaise krijgt het op zijn heupen en antwoordt: 'Ik heb de bewijzen bij u thuis gevonden, tijdens ons huiszoeking, kort nadat u ontsnapte uit mijn cel, meneer Herman Brusselmans.' 'Wat voor bewijzen zijn dat?' 'Papieren, ze lagen in uw loft, brieven en documenten waaruit blijkt dat u zelf geen letter van uw boeken schreef maar een zekere jeugdvriend Jules dat doet en deed, al jaren lang, meneer Brusselmans.'
TaniaMania Episode 101
'Nog iets, meneer Brusselmans. Wat die geëiste twintig miljoen euro betreft, het losgeld om uw vrouw vrij te krijgen, de regering heeft de helft voorgeschoten. De andere helft hebben we van uw persoonlijke bankrekeningen gehaald, toen u vermist was. We waren verbaasd dat u rekeningen had in Luxemburg, in Liechtenstein, in Zwitserland en zelfs twee in HongKong, meneer Brusselmans. U die in uw boeken beweert nooit te reizen en tamelijk arm te zijn! Herman krijgt bij deze woorden steken rond zijn hartstreek, barstende hoofdpijn, erge kopzwevingen en valt flauw en van zijn stoel. 'Laten liggen,' zegt Punaise tegen Multi die ter hulp wil komen. Plots biept de gsm van de commissaris. 'Hallo Punaise, hier de chef. Ik ben aangekomen op de luchthaven van Luxor. Ik wacht nu op mijn bagage, u weet wel, die speciale valies. Ik hou jullie op de hoogte met mijn gsm, zolang het kan. Als ik geen nieuws laat is dat goed nieuws, dus geen alarm slaan als je van mij niets zou horen. We mogen slapende honden niet wakker maken, begrepen?' 'Ja chef,' antwoord Punaise die ondertussen merkt dat de verpleegster van Donderwiet die met Jan Multi praat erg op één of andere BV lijkt. 'Ha, daar verschijnt mijn fameuze valies. Waarom ik van die gangsters hun eigen valies moest gebruiken om dat geld te transporteren is me een raadsel. Misschien zit er een ingebouwde chip in en kunnen ze de valies met sateliet volgen?' 'Zou kunnen chef.' 'Tot later dan.' Klik. De vraag is nu: zal Punaise nog ooit iets horen van zijn chef en de valies met zeventien miljoen euro? Wat denkt u?
Jan Multi vervolgt: 'Herman geraakte snel in paniek, schrik had hij dat het bedrieglijk opzet zou uitkomen en daarom ontsnapte hij uit de politiecel. Daar ging het al een tweede keer fout. Herman kan niet fantaseren en bedriegen. Hij is een te edel en open man, commissaris. Een verkeerde inschatting van ons. De uitgeverij bleef echter aandringen om het ganse opzet dat nu gestart was verder uit te voeren. Zij wilden meer boeken verkopen en massa's geld verdienen. Ik en de andere medespelers kregen enkel een commissie op de extra verkoop. U weet hoe dat gaat? Geld verslindt alle menselijkheid. Uitgeverijen ontsnappen daar niet aan.' Punaise onderbreekt de miljonair: 'U ontsnapt daar toch ook niet aan, meneer Multi?' 'Ik ben al schatrijk commissaris, ik deed dit enkel uit vriendschap voor de Brusselmansen en voor de kick, ik geef het toe. Toen het fout liep heb ik nog getracht een nieuw plan te maken, om te redden wat er nog te redden was, maar weer doorkruisten onbekenden onze opzet, tot mijn grote verbazing en verslagenheid. Toen ik hoorde dat mijn collega Frank Mores in Oostenrijk verongelukte, hield ik het voor bekeken en contacteerde u.' Punaise kijkt verwonderd. Hij weet dat Frank Mores leeft. En dat hij eerstdaags uitgeleverd wordt. Maar dat nieuws houdt hij voor zichzelf. 'Wist Dorus Donderwiet iets af van het ganse opzet, van dat rare plan?' werpt Punaise in de groep. 'Natuurlijk meneer de commissaris. We hadden hem nodig omdat hij specialist is in mega-evenementen organiseren. Zijn amusementsbedrijf is hiervoor bekend, tot in het buitenland,' antwoordt Jan Multi. De anderen knikken. De stilte is te snijden.
TaniaMania Episode 99
Herman Brusselmans die zich de hele tijd stil hield neemt nu het woord. 'Toch even een verduidelijking, commissaris. Ik wist van de plannen en ook Tania was op de hoogte, maar we wisten niet wie ging meespelen in die opgezette kidnapping. Ook niet wanneer en hoe het zou gebeuren. Of hoe lang het zou duren. We wilden zo weinig mogelijk details kennen om het gebeuren als het zo ver was met een maximale intensiteit te beleven. Ik wilde het gebeuren spontaan meemaken en het simultaan neerschrijven, dus maximaal autobiografisch, mijn schrijversspecialiteit. We werden door de uitgeverij als het ware gedwongen om in dit avontuur te stappen.' 'Maar waarom laat een bekende schrijver zich verleiden tot dergelijke weinig stichtende en misplaatste avonturen?' wil Punaise weten. 'Commissaris, ik persoonlijk wilde al jaren een thriller schrijven maar het lukte me niet, en ik dacht: dit is een ideale manier om in de sfeer van een echte kidnapping te komen, met alles erop en eraan. Ik zou gelijktijdig alles op papier zetten en een spannend meesterwerk maken. Mijn vijftigste boek moest de kroon op mijn werk worden. Maar ik was naïef, commissaris. Tevens ging alles mis.' Herman Brusselmans barst in snikken uit en vervolgt met een klein stemmetje: 'Wat is er met mijn Tania gebeurd? Wie in godsnaam heeft Tania de eerste nacht al uit die pokerwagon van Jan weggehaald en waar is ze nu?' Jan Multi onderbreekt de wenende Herman Brusselmans en kijkt richting Punaise. 'Ik had mijn mensen gevraagd haar ergens anders heen te brengen omdat ik bang was dat u commissaris haar bij uw bezoek aan mijn treinpark opgemerkt had en roet in het eten zou gooien.' Jan kijkt nu Herman aan en vervolgt: 'Herman, nog iemand anders moet van onze plannen op de hoogte zijn geweest. Ik verdenk Donderwiet maar kan het niet bewijzen.'
'Aanhouden, allemaal,' gilt de overwerkte chef van de Gentse flikken. Hij zegt dat tegen Jos die aan de telefoon hangt. 'Waarom hangt gij daar zo?' 'Waar?' 'Aan die telefoon?' 'Omdat gij me gebeld hebt, chef.' 'Ja natuurlijk, excuseer.' 'Waarom allemaal tegelijk chef?' 'Wat tegelijk?' 'Wat ge zojuist vroeg, tegelijk aanhouden, chef.' 'Heu...wel zo..., ze hebben die Frank Mores in Parijs geklist en na de bekentenissen van die Jan Multi wil ik de zaak volledig oplossen. Ik heb Punaise gevraagd om ook die Ann aan te houden, en die Erwin, en die Erik Palmboy. Ik wil een doorgedreven ondervraging met foltering en alles erop en eraan, om de waarheid te kennen zegt de chef. 'Folteringen? Is dat nog toegelaten in onze democratie, baas?' 'Neen, jongen, maar ik ben het zat, en ik haal die Brusselmans vanuit de kliniek er ook bij. Confrontaties wil ik. Genoegdoening. Die pastoor Bonte komt ook en die Donderwiet in zijn rolstoel. Resultaten wil ik zien.' Oei en oei denkt Jos, onze chef gaat een gevaarlijk pad op. Hij lijkt erdoor te zitten. 'Moet u niet wat rust nemen, chef? durft Jos beleefd vragen. 'Neen, morgen zijn Punaise en Speurneus terug. Die doen alle ondervragingen. Ik vertrek naar Luxor, een zware missie die ik zelf uitvoer om jullie, jonge collega's te sparen. Het wordt zeer gevaarlijk!' 'Krokodillen in de Nijl, baas?' vraagt Jos en durft glimlachen, de baas kan het immers niet zien. 'Wie weet Jos? En waar sturen ze me heen met die valies vol geld? Misschien de droge en hete woestijn in, zonder water.' Maar de chef weet wel beter. De gangsters hebben voor hem een volledige Nijlcruise geboekt, op de Ramses Prestige, een mooi schip, en hem een vliegticket gestuurd, business class. Maar dat houdt hij liever voor zichzelf. Morgen al vertrekt hij, om 11.00 uur, vanuit Zaventem. Vijf uur vliegen. De flikkenbaas ziet het zitten. Wat is dat toch met die half-corrupte politiechefs?
TaniaMania Episode 97
Commissaris Punaise en zijn collega Speurneus hebben op vraag van hun chef een aantal verdachten ondervraagd. Folteringen pasten ze niet toe, ofschoon hun overwerkte chef dit suggereerde. Die chef vliegt nu richting Luxor in Egypte, met een valies vol geld. Gerust is hij er niet in, maar zo een Nijlcruise van zeven dagen ziet hij wel zitten. Op de kosten van die gangsters nogwel. In de grote vergaderzaal van het politiegebouw heerst een drukte. De verdachten die aangehouden en opgeroepen zijn zitten rond de grote ovale tafel en luisteren naar commissaris Punaise, die de leiding heeft. 'Dus meneer Jan Multi, wat u ons vertelde komt hier op neer: U heeft een gans opzet georganiseerd om de boekenverkoop van de heer Brusselmans drastisch te verhogen en hem tegelijk een internationale bekendheid te geven. Een mediastunt met een geveinsde ontvoering. Klopt dat?' 'Ja commissaris,' is het droge antwoord. Punaise vervolgt: 'De allerbeste manier om van onze langharige schrijver een wereldfiguur te maken en aldus zijn boeken in vele landen vertaald te zien en zijn boekenverkoop te vertienvoudigen?' 'Klopt,' mompelt de miljonair. 'U hebt hiervoor dus een volledig draaiboek opgesteld, met een aantal medestanders, met de uitgeverij en met medeweten van de schrijver en zijn vrouw Tania?' 'Inderdaad commissaris, zij waren op de hoogte van het opzet, niet van de details weliswaar. Herman en Tania wilden geen details kennen. Zodoende konden ze op een natuurlijke manier reageren als het zover was en de buitenwereld gemakkelijker om de tuin leiden. Maar u, commissaris Punaise had van bij de aanvang uw twijfels over de oprechtheid van Herman, al bij zijn eerste ondervraging.' 'Inderdaad Multi, mijn intuïtie laat mij zelden in de steek.'
Op het politiebureau voert de chef een gesprek met één van de kidnappers. Boos legt hij de telefoon neer en roept een medewerker. 'Jos, jongen, krijg nu wat. Het toppunt van arrogantie!' gilt de nerveuze flikkenchef. 'Die mannen zijn zot geworden. Nu moeten we de rest van die pakketten met geld naar Luxor brengen!' 'Waar is dat chef? Ergens in Wallonië?' 'In Egypte Jos, aan de Nijl.' 'Wat? Zo ver. Mag ik dan gaan chef? Punaise en Speurneus zijn bezig in Parijs.' 'Daar moet ik over nadenken Jos, en onze premier raadplegen, ik wil geen diplomatieke problemen met die Moebarak. Ze hebben beneden op de stoep een valies geplaatst zegde die gangster aan de telefoon. Ga eens kijken of dat klopt Jos.' De chef laat zich in zijn zetel wegzakken. Wat een klootzakken van gangsters denkt hij. Dat moet een internationale bende zijn die met ons de spot drijft, ons flagrant bij ons pietje neemt. Even overpeinst hij: zouden we niet beter die Brusselmans en zijn Tania laten stikken en dat geld terug aan de minister van financiën geven? Met die financiële crisis al dat geld verprutsen aan een langharige Vlaamse schrijver die zelf veel geld heeft, is dat wel gewettigd? Neen, we gaan beter door, ik wil geen dode schrijvers verbetert hij zichzelf. Voor de lezer, even bijbenen: De chef heeft ondertussen, buiten ons weten, de man die beweert Brusselmans te zijn met professor Zwijgnicht in contact gebracht en na een DNA test staat het als een paal boven water: hij is echt Herman Brusselmans. De flikken hebben ondertussen ook al die flat boven dat café uitgekamd waar de schrijver een tijdje opgesloten zat. Ze hebben daar wel een slapende en dronken zware jongen, Steven genaamd, gevonden maar die beweert nooit van een Patricia Temmerman gehoord te hebben en kent geen Brusselmans meldde hij.
TaniaMania Episode 95
Dit nieuwe feit brengt de chef weer in verwarring en doet hem opnieuw twijfelen of de man in de pyjama en met de kale kop wel degelijk de waarheid sprak. Toen professor Zwijgnicht, bij wie Herman een tijdje onderdook, de chef op de hoogte bracht dat hij een geheimzinnig telefoontje van Tania De Metsenaere kreeg was het hek van de dam. Die dam deed de chef aan de Aswan-dam in Egypte denken, niet ver van Luxor. Als ik nu zelf naar Egypte vertrok met dat losgeld en er een gecombineerde werk- en verlofreis van maakte ging door zijn hoofd, waarin alles opklaarde bij deze gedachte....de Nijl, de miljoenen palmbomen, de bijbelse taferelen, de prachtige tempels en graven, al die farao-dynasties, een brok menselijke geschiedenis, cultuur tout court. Ik ga zelf naar Egypte bedacht hij, nu met stellige zekerheid, en blijf er wonen met al dat losgeld. Egypte levert toch niet uit. Ik zit op rozen.... De chef ontwaakt uit zijn dagdromen en ziet Jos daar staan, met een valies. 'Chef, die Jan Multi zit beneden en wil u spreken.' 'Wat? En over wat?' 'Hij wil bekennen zegt hij.' 'Laat hem komen, Jos.'
In Parijs duikt de man die Mores lijkt te zijn het water in, precies op de plaats waar Punaise de geldbalen dumpte. Speurneus volgt alles aandachtig, vanop de Eifeltoren. De bovenkomende duiker duwt nu twee pakketten in de graaiende handen van zijn kompaan. Nu moeten we toeslaan roept Speurneus door zijn walkietalkie en laat onhandig zijn filmcamera vallen. Die valt gelukkig niet op een toeristenhoofd maar op de harde grond en spat uiteen. Weg beelden! Nog geen twee minuten later overrompelen twee Parijse rechercheurs de mannen op de boot en nemen de pakjes in beslag. Speurneus spurt als een gek richting de boot. Je bent eraan Frank Mores, valsspeler en bedrieger denkt hij. Wat hij niet weet is dat in de waterdichte pakken geen geld zit, alleen samengeperste kranten. Anderen zijn er met het geld vandoor...!
Als hij het hotel binnenstapt en zich voorstelt aan de receptioniste haalt de commissaris zijn beste Frans boven. 'Punaise' zegt hij. De vrouw geeft hem de sleutel en mompelt een kamernummer. Eerst een miserabel liftje. Dan komt hij in een donker gangetje. Muren die om een verflaagje smeken. Veel geld hebben die kidnappers niet uitgegeven aan mijn logement denkt de commissaris. Hij had zich een ander type hotel voorgesteld. Als hij zijn duister kamertje binnentreedt geraakt hij zelfs gedeprimeerd. Zijn vensterke geeft uit op een donkere koker. Als hij het raampje opent overvallen hem zure etensgeuren. Snel sluit hij het raam. Hij kijkt omhoog doorheen de koker en ziet amper licht. Zijn auto heeft hij in een publieke parking geplaatst, vlakbij het hotel. Onder de autozetels liggen de waterdicht verpakte geldpakjes, goed weggestopt. Elke verpakking bevat één miljoen euro's. De chef had hem aangeraden die pakketten in zijn wagen te laten en er zeker niet mee rond te lopen of naar zijn hotelkamer te brengen. Als Punaise nog geen vijf minuten op zijn bed ligt rinkelt de telefoon op het nachttafeltje. 'Hallo.' 'Punaise?' 'Ja.' 'Niemand anders in je kamer?' Ze weten dat ik in mijn kamer zit denkt de commissaris. 'Neen.' 'Begeeft u om twaalf uur met de pakketten naar de Eifeltoren. Laat uw gsm in de kamer achter. In de schuif van het nachtkastje ligt een nieuw toestel. Dat neemt u mee. Onder de toren wacht u op verdere berichten.' Ik herhaal zegt de man aan de telefoon en doet opnieuw zijn uitleg. 'Begrepen?' 'Ja, ik denk van wel.' 'U zou beter zeker van uw stuk zijn, meneer Punaise, tenminste als u Brusselmans en zijn vrouw levend wil terugvinden.' Klik. Stilte. Benauwdheid.
TaniaMania Episode 93
In de overdekte parking stapt hij naar zijn wagen. Vanonder de zetels haalt hij de pakketten. Vreemd denkt Punaise, ik dacht dat ze goed weggestopt waren maar ze zijn blijkbaar verschoven tijdens de rit naar Parijs. Snel stopt hij ze in een rugzak en vertrekt richting Eifeltoren. Zenuwachtig schuifelt Punaise heen en weer.Onder de sierlijke stalen constructie, symbool van Parijs, kijkt hij in het rond. Veel Japanners denkt hij. En Amerikanen. Plots biept de gsm in zijn zak. Op het schermpje leest hij een boodschap. Rimpels op zijn voorhoofd. Nu begeeft hij zich richting de Seine en steekt de laan over. Dan daalt hij af tot aan de oever. Hij kijkt rond en ziet vlakbij een koppel toeristen. Wachten dus. Als het paar in de verte verdwijnt loopt hij naar de aangemeerde lichter. Langs de loopplank bereikt hij de boeg van het verlaten schip, haalt de twee pakketten uit zijn rugzak en gooit ze in het Seinewater. Plons. Hij kijkt onopvallend rond, zijn hoofd onbeweeglijk, met draaiende ogen, en vraagt zich af of Speurneus en andere collega's zijn bewegingen volgen en hem schaduwen, zoals de chef beloofde. Dan stapt hij terug de kade op, richting het metrostation. Hij wil zo snel mogelijk weg van deze plaatst. De Eifeltoren, symbool van nostalgie en romantiek is voor hem een slechte herinnering geworden. Speurneus, als modale toerist gekleed, heeft elke stap van Punaise en de omgeving gefilmd, vanop de Eifeltoren. Ook een tweede man schaduwt Punaise en volgt hem, vanop een veilige afstand. Een derde individu kijkt vanop de brug, vlakbij, door een verrekijker naar het cirkels op het water, waar de geldpakjes werden gedumpt. Blaasjes borrelen op het wateroppervlak. Waarschijnlijk ontsnappende lucht uit de verpakking. Ik meld dit in elk geval aan de chef denkt de man. Dan ziet hij een speedbootje, met twee mannen erin. Het stopt ter hoogte van de lichter. Eén van de mannen klimt met een touwladder op het schip. Ook Speurneus merkte dit en herkent de man. Duidelijk die advokaat Mores bedenkt hij. Wat doet die daar. Was toch verongelukt in Oostenrijk?
Na het aanstaren van zoveel leed aan een nochtans ferm geschapen mannelijk lid, nogwel dat van de beroemdste Vlaamse schrijver die ons land telt, laat de chef de arme man met begeleiding en politiebescherming naar Maria-Middelares brengen, vlak bij de deur van het flikkengebouw, een degelijk hospitaal met een gespecialiseerde afdeling seksuologie, en dat zal de arme man appreciëren. Hij blijft zichzelf Herman Brusselmans noemen, ofschoon de flikken hem niet geloven. Voor de nieuwsgierige en niet al te slimme lezer: hij is echtig-en-techtig onze Herman Brusselmans! Hij wist te ontsnappen uit dat hol boven dat café waar hij opgesloten zat. Die Patricia Temmerman heeft hij de kop ingeslagen en die dubbele meter die hem bewaakte was nonchalant geworden en zat te lang op het wc. Eens in de kliniek aangekomen wordt de schrijver met het pijnlijke klokkenspel met de grootste zorgen omringd; door schattige jonge verpleegsters verzorgd, zoals hij het graag heeft. Dat weten we immers vanuit zijn talrijke boeken. Of hij in zulkdanige toestand vroeg om hun tieten te mogen zien is ons niet bekend en trouwens van weinig belang in deze thriller, die eindelijk naar oplossingen gaat leiden. Oef.
Op de beroemde ring van Parijs ziet commissaris Punaise alle kleuren van de regenboog. Ofschoon hij geen GPS krijgt van zijn chef (die zegt altijd: Geld te kort) heeft hij er zelf één aangeschaft. Hij volgt nu nauwkeurig de instructies van de dame die hem toespreekt. Wonderbaarlijk toch zucht hij, hoe zo'n ding mij ter plaatse gidst. Zelfs enkelrichtingen kent ze en voor cameras langs de baan word ik gewaarschuwd. Als hij de stad Parijs binnenrijdt is het ongeveer acht uur 's morgens. Hij begeeft zich rechtstreeks naar het hotel dat de kidnappers hebben opgegeven: Villa Van Gogh. In de kofferbak ligt het losgeld, waterdicht verpakt.
TaniaMania Episode 91
Herman Brusselmans ligt op een bed en slaapt. Koppijn heeft hij. Veel. En kopzwevingen. Dromen doet hij, rijdend op zijn favoriete motor, met zijn Tania achter hem aan. Koersen dat hij doet, als een gek. Mijn lieverd op de hare kan me niet volgen lacht hij en kijkt om. Hij ziet geen Tania, alleen een donkere laan met bomen en mensen die over hem praten. Hij geeft gas bij, om Tania in te halen. Die rijdt voor hem en steeds verder weg, met een overdreven snelheid. 'Tania' wil hij nog zeggen, 'wat doe je nu?' Dan ziet hij weer die flikkenchef die hem niet geloofde. 'Meneer Brusselmans, kan u mij horen,' klinkt het. 'Voelt u pijn? Uw echtgenote is hier.' Wat een chaos denkt Herman. Ik moet slapen en mij ontspannen. Had ik maar niet zo'n hoofdpijn. Dan valt alles stil. Rust heb ik nodig denkt hij. Wat is er met Tania? Zit ze daar naar mij te staren? Die Punaise duwt haar nu weg, verder weg van mij. Dwaze gek van een commissaris, laat haar met rust! Te veel hoofdpijn. Mr Brusselmans bent u daar? Wie roept dat? Is dat die Jan Multi niet? Laat me gerust, allemaal, ik wil rusten....In zijn hoofd hoort hij: Mores, we moeten ingrijpen, liefst onmiddellijk. Laat alles in gereedheid brengen. Ik wil Sofie erbij en Erik. Wat komt die Palmboy hier doen denken de hersens van Brusselmans. Dertig centiliter om te starten. Tot welke groep behoort die man? Temmerman kan zijn vrouw begeleiden. Toch niet die gekke Patricia! Eerst ik, nu mijn Tania? Neen en neen wil de geteisterde schrijver roepen maar zonder enig geluid. Stilte in een duistere wereld vol onheil. Wat kan het mij schelen? De man slaapt nu rustig in....
De chef kijkt ernstig omwille van de weinig flaterende aanspreektitel die Herman Brusselmans gebruikte. Dan lacht hij luidop: 'En ik ben Luc De Flo. Collega, wat kan ik voor u doen?' Jos kan niet laten te zeggen: 'En ik ben Jan Cremer.' 'Jos, niet overdrijven,' waarschuwt zijn chef. De magere stoppelbaardman herhaalt schor: 'Ik ben echt Brusselmans. Waar is mijn vrouw?' 'Uw identiteitskaart graag,' zegt Jos. 'Heb ik niet.' 'Haha,' zegt de chef, 'slaap uw roes maar uit in onze cel jongen, morgen praten we verder.' De magere vermoeide man wrijft met zijn beide handen door zijn stoppels. 'Ik kan al de boeken die ik schreef opnoemen,' zegt hij en ratelt ze één voor één af. 'Eén boek vergeten,' zegt Jos, 'Het spook van Toetegaai!' 'Minder geslaagd werk trouwens,' zegt de chef, volgens de legende speelde een zekere Patricia Toetegaai toen in zijn hoofd. Die deerne zou zichzelf later Temmerman dopen en een eigen leven leiden.' 'Chef, ik wist niet dat ge een Brusselmansliefhebber zijt,' zegt Jos. 'Bestaat die Patricia Temmerman dan echt?' 'Natuurlijk Jos, die woonde in een wagon op eindspoor 8 in Sint Pieters. We hebben die woonwagon moeten opblazen. Ge houdt u nog maar pas met dit dossier bezig, niet? Onze commissarissen Punaise en Speurneus zitten nu in Parijs voor deze zaak, met een stuk van het losgeld voor Brusselmans.' 'Maar ik ben Brusselmans, ziet ge dat dan niet kiekens,' zegt de ongewassen, magere en tamelijk lelijke landloper zonder haar, hangende in de zetel van de chef.
TaniaMania Episode 89
'Ik heb grote honger en dorst, zegt hij hoestend en kotsend. Oeioei, mijn zetel denkt de hoofdcommissaris. 'Wie is de webmaster van uw site,' vraagt Jos en kijkt lachend naar zijn chef. 'Palmboy Erik,' antwoord de vermoeide man met schrale stem. 'Zijn familienaam kent ge niet zeker? Een bewijs dat ge ons voorliegt,' komt de chef tussenbeide. 'Ik heb twee maanden vastgezeten, ben mishandeld door een vrouw, die stalkster van mij, die Patricia Temmerman. Ik heb gaten in mijn geheugen. Acht weken lang alle dagen zes keer van bil moeten gaan, weet ge wat dat is, Commissaris?' 'De droom van elke vent zeker?' antwoordt een spottende Jos. 'Niet overdrijven Jos, professioneel blijven alstublieft!' vermaant de chef. De wildeman zakt op de grond en gilt: 'Apenkoppen, ge zijt wel de hele tijd over mij aan 't praten zulle. Dat van die spoken in mijn hoofd is voor een stukje waar, ook van die Temmerman, maar ik ben hemzelf!' 'Jaja, natuurlijk meneer Brusselmans,' antwoorden de twee flikken in koor, 'natuurlijk zijt gij Brusselmans, we zien dat toch direct aan uw lang haar en uwe pyjama.' En ze schieten in een lach. 'Ik dien klacht in,' zegt de man die ondertussen plat op de grond ligt. 'Ge gaat bij ons mogen overnachten, meneer Brusselmans,' meesmuilt Jos. 'Ga eerst naar het toilet en kuist uw voeten af. Die rieken echt naar stront.' Algemeen gelach. Wat moet ik toch meemaken denkt Brusselmans en hij begint zowaar van miserie te wenen. Tranen bollen over zijn magere kaken. 'Ik moet naar de kliniek, maar met bewaking wel te verstaan.' 'Waarom man?' 'Mijn heu.. pisseloe is gekwetst van het constant naaien in de poes, bij die Patricia Temmerman,' en Brusselmans grijpt met een pijnlijke grimas naar zijn kruis. 'Laat hem maar eens zien,' zegt de chef met tegenzin. 'Hier dan,' antwoord Herman Brusselmans. De flikken staren verbaasd en met dichtgeknepen ogen naar de wereldberoemde maar roodgloeiende en zwaar beschadigde schrijverspenis.
Commissaris Punaise is achter de hoek verdwenen. Uit het zicht van de jachthaven houdt hij even stil. Stiekem kijkt hij vanachter een geparkeerde auto, richting de jachthaven. Hij merkt dat de botenbewoner naar aanlegplaats B5 stapt en aan het nylondraadje trekt. Haha, ik heb er al eentje vast denkt Punaise. Wat stom van die man! Waarschijnlijk een handlanger van die Brusselmans-kidnappers! Van op afstand blijft Punaise het doen en laten van de man volgen. Hij merkt dat die de nylondraad verder optrekt. Is hij alleen maar nieuwgierig en geen handlanger? De draad is nu volledig boven. Aan het uiteinde bengelt....niets. De man kijkt ernaar en schudt zijn hoofd. Met een wijsvinger tikt hij meermaals tegen zijn slaap en schudt opnieuw zijn hoofd. Verdorie, miserie, dat pak geld is losgekomen, denkt Punaise. Nochtans was die draad zeer sterk en stevig rond dat geldpakketje gedraaid. Hoe kan dat in godsnaam? Die vent daar denkt waarschijnlijk dat ik een halve gare ben. Eén die losse nylondraadjes te water laat. Dedju, en dedju toch, wat ging er nu mis? Een huizenblok verder stapt hij in zijn auto en praat tegen zichzelf: nu naar Parijs, Punaise. Met je andere dure ladingen. Als hij een uurtje gereden heeft belt hij zijn chef en vertelt het gebeuren. 'We zullen die bootbewoner ondervragen, Punaise.' 'Doe dat liever niet chef, te gevaarlijk. Brusselmans zijn kidnappers zijn profs die weten wat er gebeurt en zullen weerwraak nemen op Tania als ze merken dat we onderzoek doen.' 'Punaise, we zitten in de tang, jongen. Ik stuur Speurneus ook naar Parijs als backup en laat je schaduwen door een paar mannetjes, heel incognito, Punaise, je zult het zelf niet eens merken, dus die gangsters ook niet.'
TaniaMania Episode 87
Midden in de nacht strompelt een magere man met stoppelhaar en in pyjama door de straten van Gent. Met zijn blote voeten trapt hij regelmatig in een drol en vloekt dan dat het klettert. Hij kijkt angstig om zich heen als wordt hij gevolgd. Maar de nachtelijke Gentse straten zijn leeg en daar is hij blij om. Het regent en nattigheid druipt van zijn graatmager lijf. Wat verderop zit de chef van de Gentse flikken in zijn warm bureel, te praten met zijn medewerker Jos. Beiden kijken papieren in. Die kregen ze toegestuurd via een koerierdienst vanuit Serfaus. Elk blad zit in een doorzichtige folie als bescherming. Stukken zijn zwart geblakerd, andere delen staan nog vol leesbare tekst. 'Ik begrijp niets van wat ik hier lees, Jos.' 'Ik evenmin, chef. Volgens mij is dit geen levende taal maar één of andere codetaal?' 'Waarschijnlijk wel, Jos. Ik lees hier wel namen, kijk, Mores staat hier, en daar Multi, maar achterstevoren geschreven.' Jos bekijkt de fragmenten die zijn baas hem toont en zegt: 'Goed gezien chef, u hebt daar oog voor!' 'Jos, deze documenten zijn van grote waarde in onze zoektocht naar de verdwijningen van Herman Brusselmans en zijn vrouw Tania De Metsenaere. Maak copieën en geef ze aan onze specialisten, die ontcijferen die tekst in geen tijd.' Beneden in het politiegebouw komt een wildeman in pyjama binnengestormd. De half ingeslapen loketwachter ziet hem passeren en roept: 'Hé, gij daar, hier moet ge zijn, niet naar boven!' De man met de blote strontvoeten (vanwege de drollen) en met het stoppelhaar negeert alles en vliegt de trap op, achternagezeten door de flik. Boven aan de trap heeft hij hem beet. De chef en Jos volgen het gebeuren. 'Wie bent u, man?' vraagt Jos, 'waarom in pyjama en op blote voeten, in het putteke van de winter? Zijt ge dakloos?' De man licht plat op de buik en schreeuwt: 'Ik ben Herman Brusselmans. Zien jullie dat niet, klootjesvolk?'
Com. Literatuur 
