'Hello, mister president, any news on the situation?' 'Unfortunately no indications of any murder or crime in connection with your Chief Superintendent. Ook geen valiezen met zeventien miljoen euro gevonden. Natuurlijk is de kans klein dat de vinder dit gaat aangeven!' Onze premier Herman Van Pomruy hoort de president van Egypte schateren van het lachen. 'Keep me informed, mister Moebarak!' 'Indeed, mister Van Pomruy. Salut voor nu...' 'Dat losgeld van twintig miljoen euro is zo goed als zeker verloren, Herman Brusselmans,' zegt onze premier als zijn gesprek met Moebarak eindigt. Verslagen kijken de twee Hermannen elkaar aan. 'Wat betreft de vermiste Tania, ook uw advokaat Mores weet niet wie de eigenaar van die Jeep kan zijn. Hij heeft een lijst van mogelijke verdachten opgesteld en aan onze commissaris Punaise doorgespeeld. Die loopt hem nu af.' 'Ik heb ondertussen wel een brief gekregen van Tania,' zegt de schrijver. 'Wat!? Waarom zegt ge dat nu pas?' 'Omdat ik hem zojuist in ontvangst mocht nemen!' 'Ach zo, wat staat erin?' 'Ik open hem nu, ziet u, en ik lees.' Herman Brusselmans is erg bitter geworden sinds hij in de put zit omwille van zijn hebberige uitgeverij. Hij leest luidop: 'Gij vuile bedrieger, hierbij mijn aanvraag aan het Belgische gerecht voor onmiddellijke scheiding van alles, hebben en houwen, tafel en stoelen, en vooral het bed, vuile vrouwenpoeper dat ge zijt...' De premier onderbreekt de snotterende schrijver. 'Fraai is dat niet, nietwaar Herman?' 'Neen Herman, maar nu komt het pas zie ik.' Een nieuwe huilbui overvalt Brusselmans. 'Lees verder, het is té spannend,' onderbreekt onze premier het gesnotter van de schrijver.
TaniaMania Episode 130
'Ik heb copies van alle uittreksels van uw geheime rekeningen op de Kaaimaneilanden. Minstens de helft is van mij, plus vijftig procent gewone schadevergoeding, plus dertig procent morele schadevergoeding plus vijftien procent voor mijn advokaat! Blijft over voor die ordinaire bedrieger: vijf procent! Getekend Tania De Metsenaere.' Herman Brusselmans eindigt zijn lezing. Ondertussen bekijkt Van Pomruy de bankuittreksels die bij de brief zitten. 'Wat hebt gij enorm veel geld op die Kaaimaneilanden staan! Die moet ik aanslaan vrees ik, Herman. De fiscus heeft immers altijd voorrang op eventuele andere schuldeisers, dus uw toch erg gulzige Tania kan fluiten naar haar vijfennegentig procent! Een troost voor u, Brusselmans! Wij, de staat, nemen de volle honderd procent in beslag, dus dit probleem is deels opgelost,' besluit onze premier. 'En mijn overblijvende vijf procent dan?' 'Die is ook aangeslagen, Herman, we kunnen niet anders. Ik heb hier gisteren een brief gekregen, vanuit Egypte, kijkt u maar, een dreigbrief. Wel staatsgeheim maar ik lees hem toch voor, omdat u erbij betrokken bent.' De schrijver ziet er niet uit op dit ogenblik. Als een doorgezakte patattenzak luistert hij gelaten terwijl Van Pomruy voorleest. 'De mooie Tania De Metsenaere is terecht in mijn handen terecht gekomen. Ik wens van onze successchrijver een extra vijfentwintig miljoen euro te bekomen. Ik weet immers uit welingelichte bron dat hij op de Paaseilanden de rest van zijn boekenopbrengst heeft gepladijsd. De banken daar geven achttien procent jaarlijkse opbrengst, al vijftien jaar lang! Dus kan die pipo dat gemakkelijke betalen.' Einde dreigbrief. 'Maar Herman toch, waarom zijn we daar nu pas van op de hoogte? Ik, premier van een volledig failliete land had dat toch moeten weten!? Ge verzwijgt toch veel vind ik'
'Dag mevrouw, neemt u plaats alstublieft.' De man staat op en schuift een zetel onder het sexy achterwerk van de dame. Op de notelaren tafel liggen allerlei vruchten, aardbeien en druiven. Ook enkele ijsgekoelde schuimwijnen wenken. 'Wat doe ik hier?' zegt de dame. 'U bent mijn gast, mevrouw. Ik beschouw het als een eer u te mogen begroeten. Mijn stulpje is uw huis, van nu af aan. 'Wat?' 'Wat bedoelt u mevrouw?' 'Ik vroeg wat!' 'Wat vroeg u?' 'Wát vroeg ik.' 'Wat bedoelt u met wát?' Het gesprek loopt bijzonder moeilijk zoals u merkt. En u vraagt zich af wat die Maria Van Dien, godgeklaagd, nu in Egypte doet? Ook ik ben wat onthutst. Ik had dit zelf nooit verwacht. 'Wie bent u? U bent Jan Multi toch niet?' 'Waarom? Verwachtte u Jan Multi?' 'Erwin zei me dat. Waar is die trouwens?' 'Terug naar zijn thuisland mevrouw.' 'Ik wil ook terug! Waarom zijt ge gekleed als een halve arabier, een mislukte sjeik? Wel één die Vlaams spreekt, ik hoor het aan uw gebrekkig Engels. Ben ik bij de maffia? Probeert ge Brusselmans geld af te persen voor mijn vrijlating? Dan zit ge ernaast. Herman heeft mij pertinent bedrogen, tot in de pers is het breed uitgesmeerd! Ik wil van hem scheiden.' Tamelijk woest zwiert Maria met haar armen en vervolgt: 'Hij is een gierigaard, hij gaat u geen rotte knoop betalen om mij vrij te krijgen. Hij zit met één of andere hoer te vozen en te poepen, terwijl de camera loopt. Ik hoop dat hij erin blijft, met zijn zestigjarige ouwe tikker.' 'Zestig jaar? Ik dacht dat hij maar eenenvijftig was!' 'Dat zegt hij tegen de pers en dat doet hij de buitenwereld geloven, maar ik weet beter. Hij krijgt hem niet eens meer recht, tenzij ik er een kraan bijhaal.' 'Een kraan? Om te liften?' 'Neen om koud water op te spuiten, dat helpt.' 'Maar mevrouw toch, hoe erg!'
TaniaMania Episode 128
Aandachtige lezers weten al lang dat die Maria in feite Tania De Metsenaere is, daar in Egypte in het zonnetje, met altijd blauwe hemelen, weinig of geen regen, maar grasgroen wegens de Nijl! 'U kan beter een minimum aan Arabisch leren, mevrouw. Dat help bij communicatie. Ik ben er al een tijdje mee bezig.' 'Ik zag bij mijn aankomst op uw landerijen boven de grote poort een bord hangen met een rare tekst. Wat wil dat schrift zeggen?' 'Heb ik zelf gemaakt, eigen vertaling uit het Vlaams, zelf geschreven, in Egyptische hiërogliefen.' 'Wat betekent het dan?' 'Een wereldberoemde zinsnede uit de werken van uw echtgenoot, pardon, uw zo goed als ex heb ik begrepen.' 'Dat hij naar de pomp loopt, de bedrieger. Wat schreef u dan op dat hangbord?' 'HIER WORDT DUCHTIG IN DE POES GENAAID, LAAT DE KUTJES MAAR UIT DE HEMEL VALLEN, RECHT IN MIJN MOND! Dat is wat op het bord staat. Een mooi eerbetoon en een plastische herinnering aan Herman, vindt u niet?' 'De vuile afpoeper,' is alles wat Maria, pardon Tania kan uitbrengen. Het Brusselmanshuwelijksgeluk is ver te zoeken, zo te horen en te zien.
Herman zijn wereld stort zo goed als in. Ben ik in de hel gesukkeld vraagt hij zich af. Niemand antwoordt....
'Commissaris, waarom ben ik weer geconvoceerd in deze zaak?' 'Omdat u een erotische ode aan Tania De Metsenaere heeft geschreven, op de site van Herman Brusselmans, meneer pastoor Jozef Bonte. En omdat u vroeger in Hamme pastoor was, in het dorp van Herman en van die verdwenen jeugdvriend Jules. Hebben die twee u tijdens de biecht nooit dingen gezegd die nu waardevol kunnen zijn om het mysterie op te lossen en Tania terug te vinden?' 'Maar commissaris toch...' Punaise laat hem niet uitspreken. 'Voor het te laat is, meneer pastoor! Vermits u in uw voorpriestelijke tijd zo gek was op Tania, kunt ge misschien toch eens uit de biecht klappen en ons dingen vertellen die ons kunnen helpen, Jozef Bonte,' zegt Punaise op harde en bijzonder venijnige toon. 'Ik heb biechtgeheim, voor een priester is dat heilig.' 'Jajajaja...'t is al goed,' is al wat Punaise kan uitbrengen. 'Ik wil u wel helpen, als priester, maar dan wens ik van u honderd procent geheimhouding over alles wat ik ga zeggen, commissaris, op uw communiezieltje.' Punaise schrikt van deze uitspraak omdat hij nooit ter communie ging maar verzwijgt dat. 'Ik geef u mijn woord, meneer pastoor.' 'Geeft u mij een mannetjeseend cadeau, als paasgeschenk?' 'Neen, de andere betekenis natuurlijk, letters achter mekaar!' 'Dan wil ik met u alleen zijn, commissaris; in mijn kerk, daar zal ik u een geheim vertellen dat u welicht kan helpen in uw zoektocht naar de daders van de kaping van Tania en naar de losgeldeisers. Als u morgen naar mijn kerk komt, op het middaguur, dan vertel ik u meer, commissaris. Het is Pasen voor iets, niet?' 'Iets niet?' 'Wat zegt u?' 'Neen, niet iets, sorry, ik dacht even na over die rare woordjes!' 'Gaat ge het intrekken?' 'Iets niet?' 'Neen, uw woord!' 'Ach zo..., neen..., goed dan meneer pastoor, ik zal er morgen zijn, in uw kerk.'
TaniaMania Episode 126
'U brengt geen afluisterapparatuur of opnametoestelletjes mee, nietwaar? In de sacristie kleed u zich volledig om, in een los priestergewaad, en dan zal ik pas praten.' Oei denkt de commissaris, toch geen halve homo, die pastoor hoop ik? De dag nadien begeeft de commissaris zich naar het kerkplein. De pastoor staat hem al op te wachten. Waar dat kerkplein zich bevindt geef ik niet vrij want dan kent u ook de naam van de kerk en de pastoor van dienst. Ik wil achteraf Cardinaal Godfried niet op mijn dak! Als Punaise zich in een priester heeft omgekleed stapt hij samen met Jozef Bonte naar het altaar. Na een kristelijke groet en het slaan van kruisen, komt Bonte tot rust. De commissaris daarentegen staat op springen maar hoopt eindelijk interessante dingen te weten te komen, onder andere of Brusselmans nu echt zijn boeken zelf schrijft of niet? En indien niet of die Jules op één of andere wijze betrokken is in dat vuile spel van losgelden et cetera.
Maar we verlaten nu even die stille wat kille kerk van Jozef Bonte om ons naar een ander werelddeel te begeven, namelijk Noord Afrika. Ik weet niet of u al ooit Egypte bezocht heeft? Wat zijn de bezoekuren vraagt u? Ik heb het over het land, niet over de discotheek. De Nijl loopt erdoorheen. Niet door die disco, maar door dat dorre land. Gelukkig maar, anders was Egypte één grote woestenij. Met de Nijl erbij is het Faraoland een zegen. Aan die stroom, niet ver van de Aswandam ligt een domein, met enorme botanische tuinen, reikend tot aan het koele water van het Nassermeer. De enorme plas is indrukwekkend. Ook de tempelachtige villa is wonderlijk mooi ingeplant. De eigenaar zit in de tuin bij het water, onder eeuwenoude palmbomen en kijkt toe. Wat verderop, iets daarvandaan lopen drie kamelen zijn richting uit. Op één van die bultbeesten zit een flinke, uit de kluiten gewassen vrouw. Haar naam is Maria Van Dien.
Commissaris Punaise duwt de deur open en roept met blij gemoed: 'Meneer Brusselmans, we hebben goed nieuws voor u.' 'Mijn Tania gevonden?' 'Jawel, ze werd opgemerkt in Lanaken, in een hotel. De pers, de hotelmanager en sommige gasten hebben dit bevestigd. Ze leek springlevend te zijn. Ze heeft een paar mannen op hun donder gegeven, met kranten nog wel, en ééntje is gekwetst aan zijn edele delen schijnt het, door haar harde knie.' Herman Brusselmans zijn kop fleurt op. 'Blij dat ik ben zeg. Waar is ze nu? Ik wil ze zien!' 'Ze is echter kort na haar verschijning terug verdwenen, met een snelle Jeep meegereden.' 'Hoe kan dat nu?' vraagt de ontgoochelde schrijver. Punaise gaat op de rand van Herman's bed zitten. 'Kent u iemand uit uw kennissenkring die een Jeep heeft?' 'Ja, ik denk het wel.' 'Wie dan? Geef enkele namen, Herman.' 'Laat me denken... Lauren Flamm rijdt met zo een ding, en die Lucien van Gustaaf Peeters.' 'De zoon van die schoenmaker?' 'Ja.' 'Had die Lucien geen zelfmoord gepleegd?' 'Maar neen commissaris! Dat was een klein fantasieke in 'Mank'. 'Mank' staat vol leugens. De mensen weten dat niet, maar ik lieg constant in mijn boeken!' 'Potverdorie Brusselmans, en ik die dacht dat alles autobio was! Wie uit uw omgeving rijdt nog met een Jeep?' 'Die feeks met de puitenogen, die Ann Demeulemeester ook, denk ik.' 'Zijn er nog anderen?' 'Guy Verhofstadt.' 'De ex-eerste minister?' 'Maar neen, die badmintonleraar!' 'Bestaat die dan echt?' 'Natuurlijk Punaise, denkt ge dat ik alles uit mijn teen zuig?' 'Als u nog andere namen te binnen schieten, laat het ons weten!' 'Oké commissaris.' 'Nog iets anders, meneer Brusselmans, wanneer gaat u toegeven dat al uw succesboeken door iemand anders geschreven worden?'
TaniaMania Episode 124
De schrijver met het lange haar verkleurt en ademnood overvalt hem. Hij hapt naar zuurstof. 'Commissaris, ik krijg bijna geen lucht meer,' krijst hij, 'wat een onzin zeg. Mijn god, wat een belediging aan mijn persoon.' 'Ik heb de bewijzen bij, meneer Brusselmans.' 'Laat mij die papieren eens zien? Dat moet weer opgezet spel zijn, door onbekenden. Er zijn er die mij willen kraken,' stottert hij. Punaise neemt enkele documenten uit zijn tas. 'Lees dit maar eens, meneer Brusselmans. Kijk, hier is het manuscript van uw laatste boek Mijn Haar is Lang. Dit pakket vonden wij bij u thuis tijdens een huiszoeking, kort na uw verdwijning.' Herman Brusselmans krijgt de kriebels en heeft zin om Punaise de kop in te slaan maar de commissaris vervolgt: 'Kijk, dit document is getekend 'Jules N'. Ziet u dat? En onderaan staat er een PS die luidt: Herman laat maar verschijnen tegen maart 2009! Te storten eerste schijf 25.000 . Dit is toch duidelijk een bewijs?' 'Commissaris, die papieren moeten vals zijn. Iemand neemt ons in het ootje, op flagrante wijze.' De commissaris vervolgt met ernstige stem: 'Herman, wij hebben onlangs ook uw kennissenkring ondervraagd en die beginnen ook te twijfelen, wist u dat? Ze zeggen dat u altijd in Gent op straat rondhangt, veel in restaurants en café's verblijft, ook veel thuis op uw sofa ligt en veel nachtelijke teevee kijkt, dus eigenlijk heeft hij geen tijd om al die boeken zelf te schrijven zeggen ze, en dan nog twee stuks per jaar!' 'Wie van mijn vrienden beweren die nonsens?' vraagt de boze schrijver. 'Wel meneer Brusselmans, bijvoorbeeld Boeg, en Hakan van dat restaurant, en John Muts, en Leon en Ester... en Jan en Veerle en John Santo..., en Phoebe!' 'Phoebe?' 'Ja Phoebe!' 'Maar zij is mijn vrouw Tania!' 'Die Phoebe zag er nochtans heel anders uit, meneer Brusselmans. Liegt u weer niet?' 'Alleen in mijn boeken, commissaris!' 'UW boeken? U bedoelt ZIJN boeken zeker?'
Herman Brusselmans herstelt nog steeds. Hij slaapt. Iemand bekijkt hem, met bezorgdheid, en neemt zijn pols. Zij praat met mij heb ik de indruk. Dan komen er nog twee de kamer binnen. Die beloeren hem en vragen iets aan de dame. Ze verlaat de kamer. Ik hoor het aan haar typische stapjes. De twee geven de schrijver enkele injecties. Herman voelt iets prikken maar blijft doorslapen. Even is de kamer weer leeg. Dan treedt opnieuw een vrouw binnen en plaatst zich aan de zijde van de slapende Herman. Is dat die Patricia Temmerman weer? Neen, gelukkig niet! Iemand anders, ik ken haar, een heel lieve dame denkt Herman en zakt weer dieper weg. Getik in de kamer. Is dat de klok? Of mijn eigen hart? Droomt hij? Ha, daar is die commissaris weer. Wat die hier bijna dagelijks komt doen is de vraag?
'Commissaris, er werd mij een brief gepost die mij heel erg verontrust. Vandaar mijn bezoek.' 'Zegt u maar meneer Mores.' 'Zal ik hem voorlezen, dan wordt alles snel duidelijk? Ik vind dat u de inhoud moet kennen.' Frank Mores leest: 'Liefste Frank, ik schrijf je deze brief omdat ik niet weet of ik je kwaad berokkend heb. Ik heb je altijd een fantastische man en baas gevonden. Ik ben verliefd op jou maar jij had daar nooit oog voor. Het was duidelijk niet wederzijds.......' Punaise onderbreekt Frank Mores en morrelt: 'Sorry Meester, maar uw liefdesbrieven interesseren mij niet!' 'Zeker commissaris, weet ik, maar nu komt het belangrijke!' 'Ik hoop het,' antwoordt Punaise en Mores vervolgt: 'Tijdens uw lange afwezigheid op kantoor, omwille van het Brusselmansplan van Jan Multi, heb ik gedaan wat uw contact vroeg. Soms was het moeilijk voor mij, zo zonder overleg met jou. Ik weet dus niet of ik dwaze en verkeerde dingen deed.' Punaise beloert Mores en zucht.
TaniaMania Episode 122
Mores leest verder: 'Maar ik kon het niet laten, omwille van mijn diepe genegenheid voor jou. Ik heb dus alle gegevens die ik kende en kon lospeuteren doorgespeeld aan uw contact, in codetaal, zoals gevraagd. Ik ben nu vertrokken, volgens zijn richtlijnen. Misschien zie ik je nog terug, misschien ook niet. Alles zal van hem of haar afhangen. Ik vermeld de naam van uw contact liever niet, omdat ik niet wil dat er misbruik van gemaakt wordt, mocht deze brief in verkeerde handen vallen. Lieve groeten, uw toegenegen Mieke. Getekend Mieke Bos.' Weer kijkt Punaise sip en zegt: 'Meneer Mores, wat is dat voor een raadselachtige brief? Ik ben daar niets mee. Wat betekent dat allemaal? Komt die brief niet van één of andere gek?' 'Neen commissaris, deze brief is geschreven door mijn assistente Mieke Bos, ik ken haar handschrift maar al te goed. Zij werkt al jaren voor mij. Van haar verliefdheid wist ik niets af.' 'Ach die vrouwen altijd meneer Mores, ze gaan dan aan u plakken als ze hun zinnen op u gezet hebben, ge begint dan iets met hen en trouwt zelfs, en wat later laten ze u dan zitten, zo gaat dat.' 'Meneer Punaise, u klinkt wat verbitterd, heeft u tegenslag gekend in uw relatie?' 'Zwijg me erover, meneer Mores. Sorry voor mijn emotionele reactie, vergeef mij, maar kan u me nu uitleggen wat die brief precies betekent? Uw assistente spreekt over uw contact. Wie bedoelt ze dan?' 'Dat is wat mij zeer bezorgd maakt, commissaris, ik heb zeer vele contacten als advokaat, maar wie bedoelt ze hier in godsnaam?' 'Verdomme, Mores, weet u het dan ook niet?' 'Neen Commissaris.' 'Waar staan we dan?' 'Dat moeten we uitzoeken commissaris.' 'Begin er dan aan alstublieft.' 'Ik heb enkele mogelijkheden overwogen en gerangschikt, in orde van waarschijnlijkheid. Hier zijn mijn lijsten.' Die trut van een Mie Bos denkt de veelgeplaagde commissaris maar zwijgt wijselijk.
'Waar rijden we heen? Ik wil naar de politie, er zijn rare dingen gebeurd. Ik wil aangifte doen. Het is genoeg geweest,' zegt een ongeruste Tania De Metsenaere. 'Als u dat maar weet,' is alles wat de duistere Erwin antwoordt. Hij kreeg ooit opdracht om Herman Brusselmans te schaduwen, althans dat vertelde hij aan commissaris Punaise. Maar klopt dat wel? 'Hier mevrouw, uw paspoort en uw nieuwe identiteitskaart.' 'Waarom heb ik dat nodig? Dat is mijn naam toch niet?!' 'U heet vanaf nu Maria Van Dien!' 'Waarom?' 'We moeten vliegensvlug naar Egypte, naar het Nassermeer.' 'Wat krijgen we nu?' pruttelt Tania tegen. 'Men zoekt u, u bent officieel geseind als onrustbarend vermist, dus u geraakt nooit langsheen de douane en politie in de luchthavens van Brussel en Luxor. Vandaar mevrouw. Leer uw nieuwe naam vanbuiten en vergeet de uwe, wis die uit uw geheugen.' 'Ik wil eerst bellen, met Professor Zwijgnicht en met die valse vrouwenbedrieger van een echtgenoot!' Tania's ogen schieten vuur. 'Te gevaarlijk, voor iedereen mevrouw. Niet doen; u snijdt dan in eigen vlees en dat zou pijn doen.' Tania's hersenen draaien op volle toeren. 'Tania, zeg me eens?' vraagt Erwin plots. 'Ja,' antwoordt Tania. 'Fout, fout en fout, u reageert impulsief, u bent vanaf nu Maria, Maria Maria, onthou dit alstublieft.' 'Wie heeft u die opdracht gegeven?' 'Jan Multi, mevrouw.' 'Wat gaan we in Jordanië doen?' 'Egypte, mevrouw!' 'Ja, wat daar?' 'Jan Multi legt u alles uit als we arriveren, mevrouw. In nog geen tien uren zullen we ter plaatse zijn, aan het Nassermeer in één van zijn buitenverblijven. Dan pas zal ik gerust zijn. Nu kunnen we nog belaagd worden, u bent immers een prooi. Zet die rode pruik op alstublieft. Dan klopt alles met de foto op uw paspoort.' Tania De Metsenaere voelt zich onwel maar doet wat Erwin zegt. Wat kan die mooie maar ongelukkige meid anders doen?
Onze financiënbeheerder, Didi pour les amis, continueert: 'Hahahaha......blijf desnoods op die eilanden wonen, die leveren toch niet uit. Hier, ik geef u een lokaal adresje, van een goeie vriend. Blijf bij hem logeren met al het Brusselmansgeld en verwittigt mij. Ik kom dan over met mijn hebben en houwen. Ik ben het hier trouwens geweldig beu in die Wetstraat 16, altijd dezelfde zever, ge weet hoe dat gaat niet? Hahahaha.....alléz, succes en tot binnenkort dan, ik zie jullie op die eilanden.' Punaise zweet als een paard. Hoe is het mogelijk, zo corrupt had ik ze niet verwacht bedenkt hij. 'Hahahaha.' Punaise blijft de vervelende lach van Didier Reynders horen en moet dringend pissen. Plots stoot hij zijn hoofd. En nog eens. Met zijn kop botst hij tegen de sponde van zijn twijfelaar. Hij schiet wakker en betast zijn pijnlijke buil. Met een slaaphoofd staat hij op en mompelt: dedju dedju, ik geraak overwerkt. Vermits hij alleen slaapt kan hij zijn nachtmerrie met niemand delen. In de donkerte van zijn slaapkamer overvalt hem een gevoel van eenzaamheid. Zijn vrouw Evelyne, u weet nog, is er immers een tijdje geleden vandoor gegaan met die Dorus Donderwiet en nadien niet meer opgedaagd.
Aan de ingang van hotel La Butte aux Bois botst Tania De Metsenaere op een man. Eerst herkent ze hem niet. Dan klaart het. 'Zijt gij niet die detective...die...heu...die Erwin?' 'Juist mevrouw De Metsenaere.' 'Wat doet u hier?' 'Ik heb uw onderduikadres ontdekt, door mijn speurwerk. Komt u mee alstublieft, u verkeert in gevaar. Die bende die u hier gevangen houdt staat op het punt u te vermoorden. Ik breng u in veiligheid. Volg mij. Daar staat mijn wagen.' Hij wijst naar een vlakbij geparkeerde Jeep. Tania volgt de man. Met weinig vertrouwen weliswaar, maar wat moet ze doen? Hier blijven en weer in handen vallen van die bemoeizieke Stef en Stan? 'Stapt u snel in, mevrouw.' De Jeep, met Nederlandse nummerplaat, gaat er met een razende vaart vandoor.
'Laat deze opdracht maar even doorsijpelen, heren,' zegt een meevoelende premier, 'ik laat u even alleen om te bekomen en te overleggen. Geef een seintje aan mijn secretaresse als u klaar bent om verdere details te bekomen. Gelieve te noteren dat deze zaak strikt geheim is. Elk lek dat optreedt zal als staatsverraad beschouwd worden en betekent de dood met de strop. U begrijp wat ik bedoel?' De premier geeft een vriendelijke knipoog en een schouderklopje . Als hij de kamer verlaat bekijken de beteuterde rechercheurs mekaar en fronsen. Dan zegt Punaise: 'Ik moet dringend naar het toilet, waar zou dat hier zijn?' 'Ik ga mee,' zegt Speurneus en beiden druipen af. Onderweg lopen ze Didier Reynders op het lijf. U weet wel, degene die al tien jaar onze staatsfinanciën beheert, vandaar dat het vandaag zo goed gaat met België, altijd minder staatsschuld en zo goed als geen belastingen meer! 'Dag heren, heeft u reeds uw opdracht gekregen?' Wanneer vertrekt u naar de Krokodilleneilanden? Wees voorzichtig voor de kaaimannen daar, ik bedoel de maffia, hahahahaha...' Reynders buldert van het lachen omwille van zijn eigen flauwe grap. 'Kom even naar mijn bureau, ik heb de valiezen al klaar staan, tien stuks per persoon. Daar moet dat Brusselmansgeld juist inpassen. Bij uw terugkomst zal het te veel aan gewicht bij het inchecken wel wat kosten. Papier weegt immers zwaar. U betaalt dit wel uit eigen zak, niet? Het is immers jullie fout dat uw politiechef vermist is. U, als medewerkers zijn altijd fout, waarvoor hebt ge anders medewerkers? Ik heb er heel veel, allemaal betaald door de belastingbetaler, gelukkig maar, hahahaha...' Weer eindigt de financiënminister in debiel gelach. 'Nog iets, hou een paar percentjes achter, voor mij persoonlijk hé? En neem ook uw deel van de koek, dat doen we toch allemaal niet? Hahahaha...' Punaise weet niet meer waar hij het heeft....
'Heren, ik neem aan dat deze aanslepende zaak u meer en meer begint te irriteren, maar waarom heeft u niet alle Patricia Temmermannen doorgelicht?' 'Hebben we gedaan, mevrouwtje. En alleen u bleef over als mogelijke dader van de ontering van Brusselmans.' 'Van verkrachting zou ik niet durven spreken, commissaris, u ziet toch op die foto's dat de schrijver enorm geniet. Kijk naar de hemelse uitdrukking op zijn gelaat. Ook mijn dikke naamgenote lijkt het te appreciëren. Eigenlijk wel schone erotische foto's niet? Moest men Herman zijn schietgeweer, eerder een kanon eigenlijk, met vierkantjes afdekken, de foto's zouden niets pornografisch meer hebben, vindt u ook niet, commissaris?' Beide rechercheurs knikken en Punaise zegt: 'Volgens mij zijn ze getrokken door professionals, fotografen van Playboy of P-Magazine.' 'Mooie foto's, gelijk heeft u mevrouw Temmerman,' vervolgt Speurneus. Dan herpakken de politiemensen zich. 'U kan gaan,' zeggen ze droogweg en in koor. 'Daar is de deur,' wijst Speurneus.
Enkele uren later zitten Punaise en Speurneus in de Wetstraat 16, te wachten op de premier. Als Herman Van Pomruy de spreekkamer binnentreedt staan Punaise en Speurneus beleefd recht. 'Gaat u zitten, heren.' 'Dank u.' 'Ik heb u laten komen om één en ander te bespreken. Uw chef is nu reeds sinds meer dan een week verdwenen, met zeventien miljoen euro, waarvan tien miljoen belastingsgeld. Deze gelden willen wij nu recupereren bij de heer Brusselmans. Op de Kaaimaneilanden, hebben we ontdekt, heeft hij geheime rekeningen. Die willen we zo snel mogelijk plunderen om onze achteruitboerende staatsschuld te compenseren. Ik zend u beiden voor een strikt geheime opdracht naar die eilanden om geniepig onderzoek te doen en ik wil u enkel op ons grondgebied terugzien met op zijn minst alle gelden die Brusselmans daar heeft weggestopt! Heeft u dat begrepen heren?' Commissaris Punaise is veel gewoon maar zoiets had hij nooit verwacht...
De schrijver met het lange haar krijgt een verschrikkelijke huilbui en dan een flauwte. De verpleegster merkt dit en vraagt de rechercheurs de kamer te verlaten. Dat doen ze. 'Nu naar die feeks van een Patricia en haar confronteren,' zegt Speurneus. Op het politiebureau zit Patricia Temmerman reeds te wachten. Ze leest de Humo. 'Dag mevrouw Temmerman. Is uw voornaam Patricia?' 'Ja meneer.' 'Schrijft u weleens in het gastenboek van Brusselmans?' 'Ja al een hele poos. Waarom?' Punaise wordt roodgloeiend en toont de voorpagina van enkele kranten. 'Die foto's staan ook in de Humo,' is haar reactie. 'Dus dat bent u, met de heer Brusselmans, in een bloot liefdesspel? 'Liefdesspelen speel ik het liefst naakt, meneer de commissaris.' 'Mevrouw, sla zo geen toon aan alstublieft. Dit is ernstig. Een beroemd kunstenaar uit Vlaanderen riskeert voor altijd de grond ingeboord te worden.' 'Boren kan hij inderdaad goed, zo te zien op die actiefoto's. Zeer erotisch, vindt u niet commissaris?' 'Mevrouw, ik stel hier de vragen.' 'Oké.' 'Dus Patricia Temmerman, u bent die blote dame op die foto's, die Herman een beurt geeft?' 'Commissaris, hebt ge me al eens goed bekeken? Ik ben slank, heb mooi lang rood haar, mijn natuurlijke kleur, en wat ziet u daar: een volslanke, zeg maar dikke vrouw met een hangbuik en kort geknipt zwart haar. Trek ik daar op?' 'Eigenlijk niet, maar u zegt zelf dat u in zijn gastenboek schrijft.' 'Ja meneer de commissaris, maar ik ben wel de echte Patricia Temmerman van het gastenboek en niet die trut van een Patricia 1969, ook wel P69 genoemd. Die deerne, die ook in het gastenboek van Herman schrijft is volslagen getikt. Dat denken de andere gastenboekschrijvers ook.' 'Ach zo mevrouw dat is ons ontgaan.'
'Die Demeulemeester heeft weer wraak genomen, een tweede maal, en mij definitief de doodsteek toegebracht. Ik ben verloren, commissaris, geef mij uw dienstwapen alstublieft, wees barmhartig, ik wil er een eind aan maken.' Commissaris Punaise geeft zijn colt gewillig aan Brusselmans. Speurneus schrikt en kijkt nerveus. Herman neemt het koude ijzer in zijn rechterhand, richt de loop op zijn slaap, zegt 'Adieu' en haalt de trekker over. In mekaar gedoken en met dichtgeknepen ogen blijft de schrijver recht in zijn bed zitten. Dan kijkt hij verwonderd op. 'Sorry meneer Brusselmans, ik vergat de veiligheidspin.' Terwijl Herman de revolver tegen zijn hoofd blijft houden ontgrendelt de commissaris zijn colt. 'Zo, nu is alles vrij, ga uw gang meneer Brusselmans,' vervolgt de koelbloedige commissaris. Speurneus is in alle staten. 'Zijt ge zot, Punaise,' kan hij nog net uitbrengen. Dan haalt Herman Brusselmans definitief de trekker over. Het einde van een groot schrijver, maar een gebroken man denkt Speurneus en hoort een droge klik. Weer zit Herman met gesloten ogen te wachten op de dood. Weer kijkt hij de commissaris aan. 'Waarom werkte hij deze keer niet?' vraagt de schrijver. 'Omdat er geen kogels in mijn schieter zitten, meneer Brusselmans.' 'Heeft u kogels bij?' 'Ja, maar die krijgt u niet te zien.' 'Weet u meneer Brusselmans, dat deze doenwijze een therapie is? Een oude wijze professor in de politieschool leerde mij dit. Helpt het niet om dieper na te denken, Herman Brusselmans?' vraagt Punaise, 'wat als er wel kogels hadden geweest en ik de veiligheidspal niet op actief had gezet? Dan was u nu dood geweest en zou u enorme spijt hebben, maar uw naspijt zou niet meer baten.' Herman staart voor zich uit en barst in tranen uit. 'Punaise man, ik dacht dat ge krankzinnig werd, doe dit nooit meer in mijn bijzijn!' fulmineert Speurneus. 'Sorry collega, dit was te goeder trouw om deze man hier te helpen.'
'Meneer Brusselmans, het spijt ons maar we moeten met u iets bespreken.' Commissaris Punaise en collega Speurneus zitten in de ziekenkamer van Herman Brusselmans. Die herstelt nog steeds van ernstige letsels tussen zijn benen. Herman kijkt op en tranen druppelen op zijn laken. 'Iets met mijn Tania? Is er iets ergs met haar gebeurd?' 'Neen, het gaat over iets heel anders, over de persvrijheid en de misbruiken eigenlijk,' antwoordt Punaise, die niet weet hoe te beginnen. Speurneus toont de schrijver de voorpagina van Het Laatste Nieuws. Herman kijkt naar zijn eigen blootfoto en snakt naar adem. Dan gilt hij: 'Maar dat is die Patricia Temmerman die mij gegijzeld hield, weken en weken in haar wagon, en daarna boven dat stom café, met die Steven en die Stan. Verschrikkelijk. Mijn naam is door het slijk gehaald. Ik zal worden uitgespuwd als een ordinaire porno-ster. Hoe is het zover kunnen komen? Als mijn Tania dat ziet gaan de poppen aan 't dansen. Ze gaat denken dat het allemaal echt is.' 'Was het dan niet echt, meneer Brusselmans.?' 'Natuurlijk was het echt, gelukkig maar. In het begin was het zelfs heerlijk hoe die Patricia haar stiel kende...heu... pardon... excuseer, ik ben nog wat verward door mijn avontuur... ik bedoelde dat het schandalig is. Zoiets te laten verschijnen. Ik doe die uitgevers een proces aan, één voor smaad, één voor bedrog, één voor onkunde, één voor inbreuk op de privacy, enz...Plots gaat Herman rechtop zitten en zijn ogen spuwen vuur. 'Ik weet het, ik weet het,' bazelt hij , 'dat is die Ann Demeulemeester, die dat allemaal heeft georganiseerd. Die haar foto hing in die wagon en ook in dat flatje waar die Temmerman zich aan mij vergreep.'
Die Engelse mensen denken immers dat wegens de eerste april dit één of andere lokale gewoonte is, folklore zeg maar. Dat de vrouw met de krant op het hoofd van haar man slaat en een kwade kop trekt. 'Goed gespeeld van die vrouw,' zegt er één tegen zijn eega, 'ge zoudt denken dat ze echt razend is.' Tania De Metsenaere, buiten zichzelf, merkt de interesse vanwege dat Engelse koppel en stormt op de man af. Met de overblijfselen van de kranten timmert ze op zijn Engelse kop terwijl ze gilt: 'Is er iets te zien misschien? Bolhoed!' 'Enfin, de ganse scene die ik hier beschrijf is echt gebeurd, je zou het niet voor waar aannemen. Maar ik rapporteer alleen maar zoals het gegaan is!' hoort Tania nu in het Nederlands zeggen. Ze kijkt om en ziet een man met een VRT-microfoon. 'Zitten er reeds radioreporters op mijn hielen, vuile gieren?' gilt Tania nu in het oor van de radio1-verslaggever. Ook die krijgt een nieuwe lading kranten op zijn kop gehamerd. Dan verschijnt Stef, u weet wel, haar bewaker van dienst. Die wil tussenbeide komen. Maar hij krijgt de linkerknie van Tania midden op zijn klokkenspel, met de snelheid van het licht. Echte mannen weten dat dat pijn kan veroorzaken. Het resultaat is een kermende Stef die over de tapisplein door de inkomhall rolt. In een bolleke. Zeg maar foetushouding. De Engelsman van daarnet denkt weer dat de kreunende Stef op de grond deel uitmaakt van een Belgische eerste-april-traditie. Ook zijn vrouw kijkt vol verwondering toe. 'We moeten dat introduceren in ons eigen land vind ik,' zegt ze tegen haar man die enthousiast bevestigt. En zo merkt u dat door verkeerd geïnterpreteerde stomme toevallen in vreemde landen foute tradities kunnen ontstaan waarvan niemand nog de oorsprong kent. Als Tania het hotel ontvlucht botst ze op een man die ze al eens gezien heeft. 'Wat doet u hier?' vraagt ze verwonderd.
In Lanaken, in dat hotel La Butte aux Bois heeft Tania De Metsenaere ongeveer gelijktijdig met onze commissaris de verse kranten die in de bar van het hotel liggen ingekeken. Ze heeft in een plots opkomende ongekende razernij haar blonde pruik afgetrokken en door de inkomhal gezwierd. Haar zwaar-montuur-bril kieperde ze in de vuilbak. Razend is ze. 'De smeerlap, de vuilaard, de bedrieger, de hoerenloper,' tiert ze luid en helder. De aanwezige hotelgasten zijn gelukkig allen Engelsen en begrijpen dat de dame in kwestie zich over iets druk maakt, maar over wat? Alleen de hotelmanager heeft alles gehoord en gezien. Ook die blonde pruik zien wegvliegen. 'Maar mevrouw, u bent dus Tania Brusselmans? U wordt al maanden gezocht! Weet u dat?' Even slikt hij. 'Maar mevrouw toch, mijn medeleven,' bazelt hij, nadat hij een blik wierp op de kranten in de handen van Tania. 'Ik ben vanaf nu Tania De Metsenaere, hoort u dat? Die blote poeper hier in die gazetten doe ik een proces aan. Mij doen geloven dat ik me moet stil houden wegens één of ander masterplan van die Jan Multi en die rotuitgeverij en ondertussen rotzooien met de grieten.' 'Ik begrijp u,' fluistert de hotelbaas. 'Wie is dat trouwens?' vraagt ze de man en duwt hem een krant onder zijn neus. 'Uw toekomstige ex waarschijnlijk,' probeert de voorzichtige hotelbaas. 'Neen kieken, ik bedoel die hoer die op hem zit!' 'Ach zo mevrouw, u moet mij verontschuldigen maar deze dame ken ik echt niet.' 'Noem jij dat een dame, nitwit van een hotelbaas? Een regelrechte betaalde kuthoer is dat! Dat ziet ge toch zo. Ze ligt te grijnzen terwijl ze Herman klaarwipt, is dat gezond?' 'Excuseert u mij, mevrouw Tania, ik denk dat dit héél gezond is!' Tania slaat nu volledig door en met alle kranten tegelijk op het hoofd van de arme man. Allerlei papieren Hermannen worden in stukken gescheurd door de kracht van het blijvend slaan op het hoofd van die arme hotelmanager. De Engelse gasten vinden deze opvoering wel leuk en applaudisseren luid.
Frank Mores begrijpt het niet. Zou die Erik meeheulen met die kidnappers van Tania? Waarom staat Erik op sommige van die foto's, samen met die Stan? Er moet een verband zijn! Mores neemt zijn telefoon en tikt een nummer in. 'Met Erik.' 'Dag beste Erik, ik ben Frank Mores, ik werk samen met Jan Multi...' 'Jazeker, ik ken u. U bent ook betrokken in de zaak Brusselmans, geloof ik.' 'Klopt Erik. Maar ik heb een vraagje. Ken jij toevallig een zekere Stan?' 'Ja, zelfs méér dan één, waarom?' 'Ik mail je op dit ogenblik enkele foto's door. Kan je die mail eens openen en de foto's bekijken?' 'Is het zo dringend?' 'Heel dringend Erik, in het belang van Tania De Metsenaere.' 'oké, ik neem mijn laptop Frank, momentje graag.' Frank Mores hoort allerlei computergeluidjes. Dan op de achtergrond het geklingel van een deurbel. Duidelijke stappen richting die deur. Dan even stilte. Een zacht gekraak. Een vaag stemgeluid, een harde knal en nog één! Frank Mores blijft aandachtig luisteren. Een deur die dichtklapt? Hij wacht. Dan hoort hij gestommel en een hijgende stem die 'hallo' zegt. 'Erik? Wat gebeurde er zeg? Wat waren die knallen?' Een droge klik en stilte op de lijn. Er werd ingelegd. De advokaat kijkt recht voor hem uit en zijn hersenen draaien op volle toeren. Het eerste wat hij doet is de politie bellen. 'Ik wil een ernstig en verontrustend voorval melden. Ik denk met erge gevolgen. Bij Erik Raeymaekers, in Lint, of is het Reet? Een goede kennis van mij, ik zoek het juiste adres even op...hier is het...ik vrees erge dingen. Ik denk dat de man in groot gevaar is, als het al niet te laat is. Maakt u voort aub....' Advokaat Frank Mores zakt weg in zijn zetel. Zorgelijke gedachten razen door zijn hoofd. Ik moet kost wat kost Tania trachten te vinden, vooraleer het te laat is. Hoe leg ik dat aan boord? Nadenken moet ik, nadenken... Dan gaat er bij Frank Mores een lichtje op....
TaniaMania Episode 111
De lokale vliegende brigade is sneller bij Erik Raeymaekers dan je zou verwachten. Live houden ze commissaris Punaise op de hoogte. Wat ziet u nu vraagt hij aan de cops ter plaatse. Niets, commissaris, alleen een leeg huis en een laptop met een foto van een langharige man, in zijn blote pens met een griet die op hem zit. Waarschijnlijk een pornosite zeker? Die vent komt mij wel bekend voor moet ik zeggen, commissaris. Laat me even nadenken en ik zeg het u.... wacht hé.... die schrijver, ja met zijn halve pornoboeken, hoe heet die? Brusselmans? Ja, juist commissaris, dat is hem. Neem die laptop in beslag en bezorg hem mij zo snel mogelijk want ik leid een onderzoek over de man en zijn vrouw. Oké, commissaris. Ik zie nu wel wat bloed hier op de grond, nogal wat zelfs, een hele streep, alsof er iemand gekwetst was... die ze dan meegesleurd hebben richting de voordeur. Wacht even. Punaise hoort een deur piepen terwijl de lokale cop voortbabbelt. Buiten op het voetpad loopt dat bloedspoor nog door tot aan de dorpel. 'Dorpel?' Ja tot aan de boordsteen, chef, ik denk dat iemand gekidnapt is, die bewoner waarschijnlijk. Neen, die van vijf huizen verder denkt Punaise. Wat voor een uil hebben ze nu weer gestuurd? Goed, neem nota van alles, en laat de plaatselijke recherche verder onderzoek doen. Punaise haakt in. Nog geen seconde later stormt Jos binnen. Commissaris, kijk nu, de kranten, niet te geloven... Jos stikt bijna in zijn eigen speeksel terwijl hij verder raast. 'Hier, De Standaard, Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, de Humo, en nog tien andere dag- en weekbladen. Ze staan vol met seksfoto's van Herman Brusselmans met een blote vrouw, in 3D getrokken en heel veel afgetrokken. Commissaris Punaise bekijkt de kranten en kleurt blauwgroen. Bijna levensgrote kiekjes op de frontpagina's nog wel zucht hij. Binnenin zit het vol met van die foto's chef! Jos, wat krijgen we nu? Dit slaat alle records. Pech dat die Brusselmans toch heeft! Maar hij is ook een hete bok als ge die foto's goed bekijkt antwoordt Jos. 'Jos, houdt uw manieren jong!' vermaant Punaise, met een lichte glimlach weliswaar.
Als beide politiemannen bekomen zijn van die nieuwe tegenslag, bellen ze hun chef op via zijn gsm. Die zit in Egypte, met zeventien miljoen euro in een valies en ze hebben al dagen niks meer van hem gehoord. Punaise tikt het nummer in. Er wordt snel opgenomen. 'Hallo,' zegt de commissaris, 'chef, bent u dat?' Punaise blijft stokstijf zitten en luistert aandachtig maar met een zekere wrevel. Jos merkt dat en denkt: weer slecht nieuws? Na een tijdje legt Punaise in. 'Wat?' vraagt Jos, nieuwsgierig als hij is. 'Ik had een Arabier aan de lijn denk ik, één die in Koran-taal tegen mij brabbelde, ik heb er niets van begrepen, Jos.' Beide rechercheurs zijn aan het einde van hun latijn. Voor de lezer die niets te weten gekomen is over de rol van Mores, zal de schrijver even verduidelijken. De recherche zal dat niet graag horen, maar soit! Frank Mores is tijdens de rit van Serfaus naar België tijdens een stop op de autoweg via het toilet door de velden weggevlucht. Om Tania niet te verontrusten had hij haar enkel ingefluisterd dat hij moest vluchten, volgens het scenario was dat nodig zegde hij haar. Maar hij voelde duidelijk aan dat iets niet pluis was en dat die Stef en Stan die hen kwamen ophalen niet in het plaatje van Jan Multi thuis hoorden. Volgens hem is nog één of andere bende een eigen spel aan het spelen, met het doel veel losgeld te eisen. Daarom ging de Gentse advokaat naar Parijs, hij wou weten wie die bende was en waar dat losgeld terecht zou komen maar klungelde erop los natuurlijk. Als goedaardige maar voortvarende advokaat van Brusselmans wilde hij de zaak op eigen houtje uitspitten. Een vergissing uiteraard, laat zoiets over aan de bevoegde politiemensen! Eigenwijs is die Mores, zoals alle advokaten. Dat hij in Serfaus zat met Tania, ver weg van Gent, maakte wel deel uit van het scenario. Maar die Stan en Stef zijn luizen in de pels van het grote plan van Jan Multi en de uitgeverij van Brusselmans. Zit er een verklikker in de ploeg van Jan Multi? Zou kunnen!
TaniaMania Episode 109
Advokaat Frank Mores is voorwaardelijk vrij maar moet zich wel ter beschikking houden. Hij zit nu voor zijn laptop en bekijkt foto's op zijn scherm. Die heeft hij van een digitale camera in 'afbeeldingen' opgeslagen. Dat fototoestel lag in de wagen van Stef en Stan. In een onbewaakt ogenblik, vlak voor zijn vraag om naar het toilet te gaan, heeft hij het ding scheefgeslagen en in zijn zak gestoken. Nu bekijkt hij die kiekjes. Kiekjes? Zeg maar reuze kalkoenen! Wat hij ziet onthutst hem, zelfs voor een doorwinterde advokaat. Een ganse reeks plaatjes met in beeld Herman Brusselmans toch wel zeker! Samen met die Patricia Temmerman. Aangekleed en ook veel uitgekleed, volledig ingesmeerd met vettige olie lijkt wel, en in alle posities. Los en gekoppeld, langs achteren en langsvoren. Mores kijkt wel eens naar porno en geeft persoonlijk ook serieus katoen met zijn vriendin, maar dit slaat toch alle records vindt hij. Hij wordt er stil van. Iemand moet die zeer intieme daden dus geschoten hebben. Zwijg mij van schieten denkt Mores, ook dat werkwoord is uitgebreid in beeld gebracht. Man, mijn client zit in moeilijkheden, denkt de advokaat. Wie heeft die foto's genomen? Die Stef of die Stan, of die Steven die met mijn auto reed? Moet ik die bezwarende porno-kiekjes vernietigen om mijn client te beschermen? Of kan ik ze gebruiken voor andere doeleinden? Even denkt hij: verkoop ik ze aan een weekblad? De hoogste bieder wint! Maar dat gedachtenpad verlaat hij snel. Wat een geluk dat ik over die camera gezwegen heb en dat toestel niet aan die commissaris gegeven heb! Terwijl Mores de ene pikante en aangebrande seksfoto na de andere aanklikt, merkt hij een tweede reeks. Met die Steven en die Stan en die Stef, gelukkig volledig aangekleed, en... één met die Dorus Donderwiet op de achtergrond. En dan ziet hij nog een bekende! Wat? Kan niet denkt hij, die goeie gast toch niet!? Een foto met Stan en...Palmboy Erik, de webmaster van Herman Brusselmans zijn site..... 'Mijn god,' fluistert de geschrokken advokaat....
'Wel meneer Mores, zegt u me maar wat u wil zeggen, en wat van uw hart moet, ik luister.' 'Goed dan, het zit zo in mekaar, ik ben erin gerold, deels om iemand te helpen, deels omdat ik onverstandig was. Het begon heel simpel, commissaris...' Jos onderbreekt Frank Mores. 'Ik ben inspecteur, geen commissaris, maar gaat u verder meneer Mores...' En Frank Mores doet heel zijn verhaal....
Waarom lig ik hier? Patricia, wat doet gij weer in mijn bed, zit ge te prutsen aan mijn achterwerk? Wat doet gij daar, Tania? Die witte daar ken ik, dat is die commissaris Punaise, niet? Herman Brusselmans woelt. Stilliggen jongen hoort hij fluisteren. Wat een rare dingen zitten aan mijn lijf? Hoe zou het met mijn Buell zijn? Ha, daar is de chef weer. Nog een groene jas met een raar potske op zijn kop. Die politiemannen zijn vreemde wezens, zo naar mij staren. Tania is dus vrij? Of niet? Akelige wind in mijn hoofd, gedaver. Leidingen en draden over me heen. Platte rust. Patricia blijf met je grijparmen van mijn lijf. Slapen wil ik. Diep en lang. De Echternach-processie. Wie zei dat? Vooruitgang in stapjes. Dodelijk vermoeiende gedachten. Boeken schrijven. Twee per jaar. Sta ik nu achter? Jules. Jules. Wie is die vent eigenlijk feitelijk tijdelijk verleidelijk onbegrijpelijk. Slaap zacht jongen, morgen ben je weer wat beter. Futiele wolkjes. Uitdoven.
TaniaMania Episode 107
Inspecteur Jos die het ganse verhaal van Frank Mores op papier heeft gezet rapporteert alles aan commissaris Punaise. 'Maar wie had dat kunnen denken! Dat is toch godgeklaagd! Weer zo een ontgoocheling in ons onderzoek! Wat een tegenslag!' 'Inderdaad Punaise, als ge dat maar weet.' 'Ik vrees nu het ergste voor Tania De Metsenaere.' 'Waarom, Punaise, het losgeld werd toch nauwgezet betaald? Afgeleverd op de plaatsen die de gangsters ons oplegden!' 'Ja, dat wel Jos, maar vergeet niet dat in Portus Ganda dat pakket geld onder water verdween. Aan dat draadje hing niets meer, twee minuten nadat ik het pakje te water liet. Weet ge nog?' 'Volgens de resultaten van het onderzoek was dat nylondraadje doorgeknipt, Punaise. Een man in duikerspak heeft dat welicht doorgesneden en het geld onder water meegenomen. Het was toen nog nacht en donker en je werd afgeleid door die schipper die wakker werd. Herinner je uw verslag nog?' 'Ja jos, spijtig genoeg was die schipper de dag nadien al weg met zijn boot, zonder enig spoor achter te laten. Het verder onderzoek liep dus dood.' De geplaagde commissaris zucht en vervolgt: ' Het is een duistere zaak. En die geldpakketten die ik in de Seine kieperde en die Mores eruit haalde, waar zijn die eigenlijk?' 'Die zijn net binnengekomen.' Ik wil die zien Jos, nu.' Als de twee rechercheurs de waterdichtverpakte pakketten openen krijgen beiden op het nippertje geen hartaanval. De pakketten bevatten krantenpapier, geen geld! 'Mijn god, ik ben belazerd Jos. Die smeerlappen hebben onze geldpakketten verwisseld in mijn geparkeerde auto en deze valse pakjes in de plaats gelegd. Ik had al een vermoeden dat er iets raars was gebeurd. Toen ik ze uit mijn auto haalde lagen ze niet precies op de plaats waar ik ze verstopte.'
In Sint-Martens-Latem zitten drie mannen bij elkaar, op een luxueus yacht, en tellen geld. Biljetten van duizend euro. 'Al nieuws uit Egypte?' 'Nog niet.' 'Dat betekent dat alles volgens plan verloopt en Tania binnenkort vrijgelaten kan worden?' 'Neen, ik wil eerst zekerheid!'
Tania De Metsenaere zit nog steeds in Lanaken, in dat prachtige hotelrestaurant La butte aux Bois. Ze zit daar wel niet op haar gemak. Ze begrijpt de situatie niet meer en voelt zich opgesloten, een gevangene van haar eigen plan, of liever van het duivelse plan van die uitgeverij, om snel rijk te worden. Er is haar gezegd dat ze moet blijven wachten en geduld oefenen want anders loopt het plan mis en draait haar Herman de bak in, voor lange tijd wegens bedrieglijke praktijken, misbruik van zijn bekendheid en smaad aan de politie. Ze zit dus met de bibber op het lijf en is die Stan en die Stef die haar altijd begeleiden kotsbeu. Ook die blonde pruik begint op haar zenuwen te werken. Contact opnemen met een bekende durft ze niet uit schrik dat ze het plan volledig in de war zou sturen. Ze vindt het wel lang duren en die Stef en Stan laten niets los, bevel van hun grote baas zeggen ze steeds. 'Wie is jullie baas dan?' laat ze wel eens vallen maar Stef of Stan rapen alles snel op en antwoorden dan laconiek: 'dat moet gij beter weten dan wij, Tania. Wij zijn slechts knechten van de grote baas.' Tania breekt daar dagelijks haar mooie hoofdje over. Wanneer zie ik mijn Herman terug en zal die nachtmerrie voorbij zijn? Soms weent ze in stilte en mist haar honeypon. Ze heeft zich voorgenomen nog een week te wachten en dan het hazenpad te kiezen en incognito naar Gent te trekken om in stilte poolshoogte te nemen bij professor Zwijgnicht, de psychiater en vriend van Herman. Zwijgnicht heeft als psychiater zwijgplicht denkt ze en die gedachte brengt haar tot rust.
TaniaMania Episode 105
Geboeid wordt Frank Mores de verhoorzaal binnengeleid. Commissaris Punaise en Jos zitten te wachten en hopen op een doorbraak. Voor hen liggen de documenten die werden gevonden in de kofferbak van zijn uitgebrande auto. Frank Mores wordt door de begeleidende flik op een stoel gedrukt. Hij ziet er wat verwilderd uit en knijpt zijn oogleden dicht vanwege het hevige licht dat op hem gericht wordt. 'Zo man, u bent Mores? Advokaat in Gent?' 'Als ge het al weet waarom vraagt ge het dan?' Oei denkt Punaise, een moeilijke klant. 'Vertel me eens meneer Mores, of moet ik meester Mores zeggen?' 'Eigenlijk wel.' 'Wat gebeurde er met uw wagen en waarom zijt ge zo springlevend?' Wat er met mijn wagen gebeurde weet ik niet. Waarom ik nog leef komt door mijn doorzicht. Ik ben er op tijd tussenuit geknepen.' 'Waaruit?' 'Uit mijn benarde situatie.' 'Leg uit man, we willen alles weten, ge blijft hier op die stoel zitten, desnoods dagen lang. Wij, ondervragers wisselen gewoon af en gaan door tot gij bezwijkt, ge kent dat toch, ge zijt advokaat!' Punaise legt plots een foto voor de neus van Mores, één van hem en Tania in dat hotel in Serfaus. 'Wat deed ge daar in godsnaam met Tania De Metsenaere, terwijl heel België op zoek was naar haar!' 'Ge zult dat al wel weten zeker, commissaris?' 'Wat weten?' 'Wel, wat ge al weet.' 'Mores, arrogant ventje, ik stel hier de vragen en gij zwijgt.' 'Vanaf nu zal ik zwijgen, oké,' onderbreekt Mores. 'Ge zwijgt alleen zolang ik een vraag stel, betweter, wijsneus, bekakte advokaat.' Jos doet stiekem teken dat Punaise zich moet beheersen. 'Jos ga verder alstublieft, ik ga een luchtje scheppen.' 'Schept maar veel en op, commissaris, maar ik leg klacht neer wegens slechte behandeling tijdens een ondervraging, ge gaat er nog van horen.' Punaise krijgt weer zijn blauw-groene kleur van pure colère. Jos duwt hem zachtjes buiten.
Herman Brusselmans werd ondertussen naar de kliniek gevoerd, niet omwille van zijn gekwetste penis. Neen geen probleem, die geneest goed. Maar hij is danig in shock omwille van het leegplunderen van zijn geheime bankrekeningen in het buitenland, voor zo een tien miljoen euro. Niet dat hij nu arm is. Gelukkig heb ik het grootste gedeelte van mijn fortuin op de Kaaimaneilanden geplaceerd en ook een schoon stuk in Monaco. Anders was ik geruineerd. Dit alles bedenkt hij, want spreken zit er niet meer in wegens de morele en financiële schok die hij moet verwerken. Even peinst hij: mijn Tania kost me veel geld, maar wist die gedachte snel uit. Commissaris Punaise en Speurneus blijven de anderen in de verhoorzaal onder vuur nemen. 'Jan Multi, u heeft dus niets met de losgelden te maken?' 'Neen commissaris, wij hebben geen geld geëist. Een losgeld van één miljoen euro stond wel in ons draaiboek, om de publiciteit in de pers nog te bestendigen en uit te breiden over gans Europa, maar we zijn er nooit toegekomen. Tania was de eerste dag al verdwenen en Herman verdween een week later, door die Patricia Temmerman geschaakt.' 'Ach zo,' antwoordt Punaise. Speurneus zegt niets maar volgt aandachtig de gesprekken en bestudeert de aangezichten van de verdachten. Op dit punt vormen beide rechercheurs een goed team, ofschoon ze elkaar niet altijd vertrouwen. Kijk daar begint het al. Luister maar mee! 'Punaise,' vraagt Speurneus plots, 'hebt gij misschien Donderwiet proberen te vermoorden?' Punaise wordt blauw en rood van verontwaardiging en gilt: 'Zijt ge zot, Speurneus, ik ben een eerbiedwaardige commissaris, geen valsspeler zoals gij, met uw dubbelleven, het café Het Grensgeval in uw vrije tijd openhouden en ondertussen rechercheurke spelen!' 'Weerwraak omdat Dorus met uw vrouw gespeeld heeft, misschien? Is dat geen goed motief?' gaat Speurneus door. Punaise krijgt nu een groene kleur.
TaniaMania Episode 103
Vanwege de gevaarlijke verkleuring van zijn collega bedenkt Speurneus zich en zwijgt. Punaise koelt langzaam af, tot aan het vriespunt, en gaat zuchtend zitten. Jan Multi die het ijs wil breken vraagt losweg: 'Waar zit die Patricia Temmerman eigenlijk?' 'Een aanhoudingsbevel is uitgevaardigd maar geen teken van leven van die deerne! Nochtans verschijnen er regelmatig berichten van een zekere Patricia Temmerman in het gastenboek van Herman Brusselmans, op zijn site. De herkomst traceren kunnen we echter niet.' antwoordt Speurneus. 'Wie in godsnaam zit achter de organisatie die die losgelden eist?' komt Punaise tussenbeide. 'Meneer Donderwiet, kent u lui in Parijs of in Egypte die zoiets zouden kunnen organiseren? Of u meneer Multi? Of u Ann, of Palmboy Erik of Erwin? Iemand moet toch iets weten dat ons verder kan leiden? We weten nog steeds niet wie die Sofie is die Erwin opdracht gaf om Herman te schaduwen. Zolang blijven jullie opgesloten, allemaal.' Speurneus vervolgt: 'Dag heren en dames, met jullie geldhonger en dwaasheden, u ziet wat ervan komt. Wat een gedoe, strafbare feiten zijn het, een kidnapping veinzen. De gevolgen zult u allen aan den lijve ondervinden en het zal jullie geld kosten.' 'En gelukkig veel publiciteit voor Brusselmans en zijn boeken,' mompelt Multi tussendoor. Speurneus mengt zich: 'Weet ge dat de boekenverkoop van Brusselmans vandaag wel het vierdubbele is van vroeger?' Punaise zegt grommend: 'Ja, een schandaal eigenlijk. Zijn nieuwe boek 'Mijn Haar is Lang' is al uitverkocht heb ik gehoord, honderdduizend exemplaren, allemaal weg, in nog geen twee dagen. Ongehoord toch.' Punaise doet teken aan de medewerker die binnenkomt: 'Jos, leidt ze weg, allemaal.' Punaise en Speurneus blijven achter en bekijken mekaar met haatblikken. De sfeer ten huize van de Gentse flikken wordt er niet beter op nu de grote chef in Egypte zit.
Dorus Donderwiet in zijn rolstoel beweegt nauwelijks, ingepakt als hij is, in verbanden en plaasters. Het gevolg van een aanslag. Dorus reageert met moeite: 'Ik weet van niets. Maar wie heeft die aanslag op mij gepleegd? Zijt gij dat geweest, Multi?' Multi kijkt Dorus aan, vol medelijden, en schudt het hoofd. 'Waarom zou ik zo iets doen, Dorus?' 'Was u het misschien, Ann De Kaarsmaekers?' mompelt Dorus. 'Waarom ik?' 'U kende onze plannen en hebt van de gelegenheid gebruik gemaakt om uw ziekelijke neigingen bot te vieren en Tania waarop u verliefd bent te kidnappen. En u hoopte dat onze organisatie dan de schuld zou krijgen,' antwoordt Jan Multi. 'Ik weet dat ik fout was en ben nu in behandeling voor mijn fobie.' De verpleegster die de zwaar toegetakelde Donderwiet begeleidt doet teken aan Punaise dat haar patient veel rust nodig heeft en deze confrontatie niet aankan. Punaise veinst dat hij niets merkt en gaat verder: 'Kent iemand een zekere Jules? U misschien pastoor Bonte? U was jarenlang pastoor in Hamme, niet? Wat weet u dat wij niet weten?' 'Ik heb biechtgeheim.' 'Steek uw biechtgeheim in uw achterste en leg de waarheid op tafel. Wie schrijft de boeken van Brusselmans? Bijvoorbeeld dat laatste boek 'Mijn Haar Is lang'. Is dat door die geheimzinnige Jules geschreven?' Bij deze opmerkingen springt Herman Brusselmans op en is klaar om te ontploffen. 'Bent u gek of wat commissaris? Niemand kan schrijven zoals ik. Ik schrijf alles zelf. Waar haalt u die onzin vandaan?' Punaise krijgt het op zijn heupen en antwoordt: 'Ik heb de bewijzen bij u thuis gevonden, tijdens ons huiszoeking, kort nadat u ontsnapte uit mijn cel, meneer Herman Brusselmans.' 'Wat voor bewijzen zijn dat?' 'Papieren, ze lagen in uw loft, brieven en documenten waaruit blijkt dat u zelf geen letter van uw boeken schreef maar een zekere jeugdvriend Jules dat doet en deed, al jaren lang, meneer Brusselmans.'
TaniaMania Episode 101
'Nog iets, meneer Brusselmans. Wat die geëiste twintig miljoen euro betreft, het losgeld om uw vrouw vrij te krijgen, de regering heeft de helft voorgeschoten. De andere helft hebben we van uw persoonlijke bankrekeningen gehaald, toen u vermist was. We waren verbaasd dat u rekeningen had in Luxemburg, in Liechtenstein, in Zwitserland en zelfs twee in HongKong, meneer Brusselmans. U die in uw boeken beweert nooit te reizen en tamelijk arm te zijn! Herman krijgt bij deze woorden steken rond zijn hartstreek, barstende hoofdpijn, erge kopzwevingen en valt flauw en van zijn stoel. 'Laten liggen,' zegt Punaise tegen Multi die ter hulp wil komen. Plots biept de gsm van de commissaris. 'Hallo Punaise, hier de chef. Ik ben aangekomen op de luchthaven van Luxor. Ik wacht nu op mijn bagage, u weet wel, die speciale valies. Ik hou jullie op de hoogte met mijn gsm, zolang het kan. Als ik geen nieuws laat is dat goed nieuws, dus geen alarm slaan als je van mij niets zou horen. We mogen slapende honden niet wakker maken, begrepen?' 'Ja chef,' antwoord Punaise die ondertussen merkt dat de verpleegster van Donderwiet die met Jan Multi praat erg op één of andere BV lijkt. 'Ha, daar verschijnt mijn fameuze valies. Waarom ik van die gangsters hun eigen valies moest gebruiken om dat geld te transporteren is me een raadsel. Misschien zit er een ingebouwde chip in en kunnen ze de valies met sateliet volgen?' 'Zou kunnen chef.' 'Tot later dan.' Klik. De vraag is nu: zal Punaise nog ooit iets horen van zijn chef en de valies met zeventien miljoen euro? Wat denkt u?
Com. Literatuur 
