De 'The Three Degrees' bevonden zich op een motoryacht. Dat lag aangemeerd in Sint Martens Lathem, in een verlaten bocht op de Leie. Vooraan in de boeg zaten drie mannen aandachtig te luisterden naar een gesprek van anderen die dingen bespraken waar zelfs zij van schrokken. Ze noemden zichzelf wel eens 'The Three Degrees' omdat hun familienaam bij alledrie met 'De' begon. Deze drie heerschappen kwamen duidelijk uit het noorden van België, aan hun taal te horen. Grote vrienden van onze koning waren ze ook niet. 'Flipke, ik schrik me dood.' zei er één. 'Bartje, ik sta versteld!' replikeerde een tweede. 'Jean-Marieke, ik ben verrast.' fluisterde een derde. Dat was het enige wat ze konden uitbrengen, zo geschrokken waren ze van de inhoud van de afgeluisterde gesprekken. 'Dat geluidsbandje goed bijhouden, mannen, dat kan van pas komen!' jubelde één van hen. 'En copiekes maken, vriend, we hebben ze bijna bij hun pietje!' zei een tweede. De derde zei niets maar was duidelijk in de wolken. 'Nu moeten we actie nemen.' zeiden ze alledrie in koor, maar toen begon hun boot plots te wiegelen want iemand stapte ongevraagd op het achterdek en dat voel je op zo'n boot.
_____
Ergens in een legerkamp in het noorden van Rusland wacht hoofdcommissaris Bontekoe op zijn repatriëring. Daarvoor is Snik op weg naar hem, wel met een trage trein die regelmatig stopt, en rijke gepensioneerde toeristen meevoert. Snik heeft immers de Orient Express genomen om in Siberië te geraken. Aan het ritme waarmee die trein rijdt en veel stopt gaat Bontekoe nog lang moeten wachten, maar dat zal Snik een zorg zijn. Hij heeft andere problemen aan zijn hoofd. Vier Russen volgen hem overal in de trein en zien er niet vredelievend uit. Snik is zo een bedreigende situatie niet gewoon. Hij werd thuis altijd door zijn ouders gepamperd en heeft er nu bijna één nodig. Aan een paar Amerikaanse millionairs, die naast hem zitten in de restauratiewagon van de trein, heeft hij al verteld dat hij gevolgd wordt door vier Russen. Die Yankees lachten zich bijna een breuk. 'Waarschijnlijk hoort dat bij het pakket van extra ontspanningen en attracties op deze trein; de rit naar Siberië is immers immens lang en de reisorganisatie zorgt voor onverwachte attacties, jongen,' had één van hen lachend gezegd. Een andere zei: 'Ik heb vannacht wel vier jonge Russinnen op bezoek gehad, hahaha, voor wat gerollebol en zo... een zeer aangenaam initiatief van de treindirectie.' Een derde zei: 'Ingehuurde acteurs waarschijnlijk, vriend.' Snik voelde zich iets beter maar was er toch niet gerust in...
-------
In een kliniek in het Brusselse ligt een man met een voet en een hoofd volledig ingepakt in verbanden. Bij hem zit een collega, Clem genaamd. 'Term,' zegt die collega, 'waarom hebben ze u willen raken?' Term, die in het bed ligt met een voet en een hoofd naarboven getrokken aan spankabels, spreekt wat moeilijk omwille van het feit dat zijn volledige kop omwachteld is en alleen een klein gaatje in de windels ter hoogte van zijn neus beschikbaar is, om te ademen en vloeibaar voedsel in te nemen. 'Term, is dat niet lastig en pijnlijk zoals ge daar ligt?' vraagt Clem. Term probeert ja te knikken en gilt 'auw, auw,' vanonder zijn ingepakt hoofd. 'Waarom zijn die die windels volgeplakt met Fortis-stickers? wil Clem nog weten, maar hoort de kliniekbel, teken dat het bezoekuur voorbij is en druipt af.
------
'De conclusie is dat de heer Bart De Wever niets te maken heeft met de aanslag op de heer Term. De Wever droeg een vioolkast bij zich toen de vliegende inspecteur Bonnen hem opmerkte in de omgeving van de plaats van de misdaad, maar in die vioolkast zat wel degelijk een echte viool, welliswaar van een goedkoop merk, een Stradivarius was het zeker niet. De heer De Wever verklaarde nog dat hij die altijd bijheeft in de parlementaire vergaderingen, omdat hij graag de eerste viool speelt in zijn partij, in het parlement en in het algemeen, en dat klopt want niemand anders van de verkozenen heeft een viool, dus hij speelt zeker en vast als eerste de eerste viool in het parlement. Het is tevens duidelijk geworden, na onderzoek, dat de luchter in meneer Term zijn bureel op een natuurlijke wijze naar beneden is gekomen en daarbij eerst op het hoofd en dan op de voet van meneer Term terechtgekomen is. Het feit dat die luchter ongeveer 250 kg weegt en enorm veel geslepen kristallen hangers draagt is de oorzaak van de zware kwetsuren aan de heer Term zijn voet en hoofd. Ook zijn echtgenote is buiten verdenking gesteld, ofschoon de heer Term niet met dit facet van onze analyse akkoord kon gaan en wou dat dit in dit verslag vermeld zou worden, vandaar dat dit dus vermeld wordt en u dit dus ook duidelijk kan lezen. 'Wat voor een nitwit heeft het laatste stuk van dit verslag geschreven, Brigitte?' wil hoofdcommissaris Volbloed weten. 'Een nieuweling chef, een zekere Jules Naemelucs!' informeert de sexy vrouwelijke commissaris. 'Hopelijk blijft die rare kwiet niet te lang bij ons, commissaris, ik vind zijn manier van schrijven beneden alle peil!' voegt Volbloed eraan toe.
Op een Russisch vliegdekschip was men ondertussen wat er overbleef van het kleine vreemde vliegtuigje aan het onderzoeken.
Vliegtuigdeskundigen stonden versteld van de microchips die oordeelkundig ingebouwd waren op verborgen plaatsen in de cockpit en in de staart.
Men vond tevens een nest paardenhorzels die zich in de dubbele wand van het vliegtuigje hadden genesteld.
Een aantal van die zoemende paardenvliegen waren erin geslaagd om sommige van de geheimzinnige microchips deels aan te tasten en aldus te beschadigen.
Volgens de scheepsarts hadden die dollen wellicht het 'gezoem' veroorzaakt waar de halfbewusteloze man die ze op zee gevonden hadden af en toe in zijn slaap over praatte.
Deze man was er erg aan toe en werd teruggevonden, bovenop een automatisch openend rubberen vlot. De man was bij de vliegtuigcrash op het water als bij wonder op dit vlot geslingerd en hierdoor aan een gewisse dood ontsnapt.
De hoofdelectronicus van het schip meldde in zijn rapport aan het Kremlin dat twee belangrijke moeder-microchips vooraan in de cockpit door dollen waren aangetast en zo goed als buiten werking waren, wellicht de oorzaak van het ongeval.
De aanwezige luchtmachtcommandant eiste alle vliegtuigbrokstukken op voor verder onderzoek, alsook de vermoedelijke piloot die zij uit de zee hadden opgevist. Voor verder onderhoor, maar dat zou niet voor vandaag zijn, want hij was nog steeds niet bij bewustzijn.
Bontekoe leefde dus nog, zij het niet echt optimaal, en werd naar een geheime plaats gebracht in Rusland.
---
Commissaris Volbloed had ondertussen een vertaling van zijn satelietbericht bekomen via de Russische ambassadeur en wist nu wat er aan de hand was met Bontekoe.
'Onze hoofdcommissaris is weliswaar gered maar niet buiten levensgevaar en zit vast ergens op een Russische legerbasis.
'Ik heb dus opdracht gekregen van hogerhand om zijn dienst vanaf nu te leiden en ik stel mevrouw Pijpen tijdelijk aan als commissaris.' meldde hij aan zijn personeel.
Wordt vervolgd...
36. Regeringscrisis?
'Proficiat.' was het eerste wat Tom Bonnen op een vroege morgen zegde. Hij richtte die gelukwensen aan Brigitte, de undercoveragente, die nu tijdelijk commissaris was benoemd omwille van de gedwongen afwezigheid van de hoofdcommissaris die er in sloeg om een verkeerd vliegtuigje te huren, nog wel één van een luchtvaartmaatschappij die iets te maken had met een Arabische verkoopsdirecteur die in de Waldorf en de Hilton in New York resideerde en rare chips aan het Amerikaanse leger verkocht.
Dit alles had Bontekoe tijdens zijn ongewenste en benarde vlucht ontdekt maar kon het niemand vertellen want hij lag daar halfdood in een kliniek ergens op een Russische legerbasis.
Hij zou dat zeker verteld hebben als zijn hersenen terug normaal werkten maar dat deden ze actueel niet want hij was duidelijk niet bij kennis. Dat vond de Russische legerdokter ook, die eigenlijk beenhouwer van beroep was, maar dat stak niet zo nauw in de krijgsmacht van Putin.
In de krijgsmacht van België zat de bevoegde minister volledig klem. Hij heette trouwens De Clem en dat kwam goed uit. Hij zat wat nerveus bij de premier en las voor uit de documenten die snel vertaald waren naar het Vlaams, het Duits en het Frans en in negen exemplaren, we bevinden ons immers in een drietalig land met acht regeringen.
Het negende exemplaar was voor de koning.
'Potverkoffie' zei de premier. 'Jandorie.' antwoordde de legerminister. Ze zijn immers toevallig beide katholieken en die vloeken alleen beleefd.
'Een exemplaar te kort, potvermillie, voor onszelf nogwel!' zeiden ze beiden in koor want ze denken en praten alletwee even snel, ze zijn immers van dezelfde partij.
'Na 15 maanden zouden we toch een akkoord over de staatshervorming moeten hebben, vind ik Yves!' gooit De Clem in de groep, ofschoon ze toen maar met twee waren.
'Waarom gooit gij altijd met alles?' wil de premier weten.
'Wilt gij indruk maken?'
'Ik ontken dit met klem!' giechelt De Clem.
Zo brengen die twee hun voormiddag door want ze zijn moedeloos na 18 maanden onderhandelen met onzichtbare franstaligen. Ze zijn ook aan de drank geraakt maar dat weet niemand.
'Clem, wat is dat met dat vliegtuigje waar een Belgische hoofdcommissaris inzat en waar de Russen ons nu mee lastig vallen?'
'Het gaat wel over een commissaris van ons, hé Term.'
'Och, we weten ondertussen dat de politie en het gerecht vol corruptie zit, Clem, maak je daar niet zo druk in!'
Met Term en Clem, zo spreken die twee mekaar aan van zodra ze aan een tweede fles beginnen.
'Moet het land niet geregeerd worden?' vraagt Clem met zijn halfzatte botten.
'Dat doen onze deelregeringen wel, Clem,' antwoord Term terwijl hij in P-magazine bladert.
Komt daar toch wel plots langs de achterdeur Caran Dash binnengefladderd. Zij is een persoonlijke lijfwacht van Bush en tevens CIA geheimagent en woont tijdelijk in bij de vermiste Bontekoe.
'Prime Minister, ik heb een persoonlijk telegram van onze president, hier.' en ze gooit het ding op het bureel van onze premier.
'Ge ziet, iedereen gooit dingen naar jou.' brengt De Clem in, terwijl hij de fles whisky probeert te verstoppen. Maar Caran is een opgeleide CIA agente en dus niet van gisteren.
'Are you drinking during your governing time?' wil ze weten, met strenge blik.
'Er is niet veel te 'governen.' durft de brutale De Clem lachend antwoorden.
'Onze deelregeringen doen dat voor ons, wij zijn een soort overbetaalde salonhelden geworden, die af en toe eens op TV en radio wat komen lullen en dan is de bevolking weer gerustgesteld, behalve enkele slimme Vlamingen die voor het Blok, pardon het Belang van Limburg stemmen, maar die kunnen de pot op.
'Ge mengt de dingen weer, Clem,' zegt Term, die de pienterste van de twee is.
'I will read it myself.' en de ranke slanke Caran Dash sleurt het telegram uit de handen van onze premier die, ofschoon moedeloos, juist zijn P-magazine had neergelegd en dit telegram van Bush wilde gaan lezen.
En ze declameert zoals alleen een zwarte CIA agente dat kan:
'De lelies liggen er verwaterd bij. De kikvors kwaakt in het ongewisse. Fonteinen zijn verboden. De sloot is bevuild en de inktvis spuit.'
Dan steekt ze het papiertje in haar krokohandtas, zegt: zie dat ge daar nog deze morgen op antwoordt als ge geen zware diplomatieke verwikkelingen wenst, en ze verdwijnt door diezelfde achterdeur waarlangs ze gekomen was en waarvan onze twee ministers zelfs het bestaan niet kenden.
'Wat weten wij toch weinig af van onze regeringsgebouwen, maat.' zegt De Clem.
'Ik ben wel uw premier, Clem, en niet uw maat.' antwoordt de eerste minister geambeteerd.
'Ambeteren? Is dat wel goede standaardtaal? komt Filip tussenbeide.
'Oei, Wat doet gij hier?' roept De Clem die uiteraard aan landsverdediging denkt.
'Die boodschap van Amerika, hebt ge daar iets van begrepen?' vraagt Filip.
De beide ministers zijn nu het noorden kwijt, maar ze beseffen het niet want ze zijn het al achtien maanden kwijt, sinds de laatste verkiezingen.
Wordt vervolgd....
37. Afluistering
In zijn goeduitgeruste minibus in het halfduister zit een man te luisteren naar een gesprek tussen de premier van België en zijn minister van landsverdediging.
Die twee heren ministers zitten met de handen in het haar.
Ze hebben zojuist een geheime boodschap gekregen van de president van Amerika via de sensuele mond van Caran Dash, een persoonlijke bodyguard van Bush.
'Hebt gij alles kunnen noteren wat ze zei, Clem?' vraagt Term aan zijn minister.
'Ik ben uw meid niet!' weerlegt Clem met klem.
'Die zwarte trien is wel weg met dat telegram waarop die rare tekst stond, hé Clem!' roept onze premier.
Normaal zouden regeringsleden van dit niveau niet zo een taal uitslaan, maar zoals de aandachtige lezer weet zijn de beide heren beschonken wegens een lichte depressie na meer dan een jaar ter plaatse trappelen op het politieke toneel.
'Zouden we niet beter van het toneel verdwijnen?' vraagt Clem aan Term.
'Zijt ge zot, Clem,' replikeert Term. 'Ik heb genoeg moeite moeten doen en liegen tegen mijn kiezers, om hier na zoveel zweet zo maar weg te stappen!'
'Trouwens, waar vinden ze nog zo een zot om premier van België te worden?' zegt de wellicht laatste premier van het koninkrijk.'
'Waarom is koninkrijk met een k en niet met een g?' vraagt Filip die nog altijd ongevraagd in dat kantoor in de Wetstraat zit bij de twee ministers van streek. Ministers van Staat waren ze nog lang niet, en zoals het er nu naar uitziet worden ze dat ook nooit!
In de minibus stapt achteraan een dame in en vraagt aan de detectiveachtige man: 'Hebt ge hem al kunnen betrappen op overspel?'
'Neen, mevrouw Leterme, maar dat komt heus wel hoor!' weet de man de vrouw van de premier op te beuren.
'Wat ik wel genoteerd heb is de codeboodschap van de president van Amerika aan onze prime?! Als ik die geheime boodschap aan de Russen of aan Iran verkoop zijn we schatrijk en verlap ik mijn praktijk!'
'Wat doet de prins bij mijn man?' vraagt de nieuwsgierige first lady van België.
'Ik ben niet zeker dat het de prins is.' antwoordt de detective.
'Kan u niet binnenkijken met uw apparatuur?' wil de premierechtgenote weten.
Nota: het is dus premier-echtgenote en niet premie-rechtgenote zoals sommigen van u nu gelezen hebben!
'Alleen afluister-, geen afkijkapparatuur heb ik geplaatst, mevrouw. Anders had het u al de geiten van de premier gekost, en dat had hij wellicht gemerkt. Tien geiten minder in zijn tuin dat ziet hij niet, zoals hij 10 miljard minder in de staatskas ook niet opmerkt. U mag dus gerust zijn, de belastingbetaler iets minder, maar die slikt toch alles, dus ook daar is geen vuiltje aan de lucht.'
'Weet U wat die rare tekst van Bush betekent?' fluistert de man in het kleurloze minibusje.
'Ik heb thuis codeboeken van Yves, ik ontcijfer dat tegen deze middag!'
En weg is de first lady van het koningrijk met een k.
---
Filip, hebt gij die moeilijke tekst onthouden?' wil de premier nog weten.
'Ik heb andere dingen te doen dan naar uw pijpen te dansen, Term!' antwoordt Filip.
'De Winter, wat doet gij hier trouwens? Het is nog niet eens herfst, ge komt veel te vroeg!'
'Weg, weg, weg.' beginnen beide ministers te scanderen.
Maar Filip De Winter is meer gewoon dan wat uitgejouwd te worden.
Wordt vervolgd...
38. Uitverkoop
'Die man van de brug in Frankrijk, weet ge wel, kan die ons niet helpen?' wil Term weten.
'Wij hebben immers geen middelen meer en geen macht, maar die vent van die brug in Frankrijk kan ons zeker helpen!' gaat Term, de premier, verder.
'Wie bedoelt ge in godsnaam?' wil Clem weten.
'Hou god erbuiten, Clem!'
Term en Clem zijn koosnamen waarmee de twee ministers mekaar aanspreken als niemand anders kan meeluisteren.
Maar daar vergissen ze zich in want hun stemmen worden duidelijk ontvangen in de minibus van de detective die werkt voor de first lady van België.
'Vindt gij dat mijn vrouw geschikt is om als first lady op te draven?' vraagt Term aan Clem.
'Volgens mij niet.' zegt Clem en hij proest het uit.
Term is blij dat zijn medewerker akkoord is en laat dit luidop blijken met een geil lachje. De detective neemt al die geluiden op en denkt: mevrouw de premier gaat niet gelukkig zijn met deze uitlatingen.
'De brug in Avignon, dat is het wat ik bedoelde.' roept Term enthousiast.
'Term, wat brabbelt ge toch!'
'Etienne, die bedoel ik.' verduidelijkt Term.
'Onze rijkste en machtigste industrieel/bankier/potentaat van België, die kan ons helpen!' fluistert Term, blij dat hij een oplossing gevonden heeft.
'Die verkoopt Brussels Airlines aan de Duitsers voor een goeie stuiver. Kan die ons landje niet verkopen aan de Amerikanen bijvoorbeeld, voor veel dollars?'
'Term, volgt gij de actualiteit? Die Amerikanen hun banken gaan één voor één in galop over kop. Hoe gaan ze die Burggraaf Etienne Davignon betalen.?'
'Eerlijk gezegd is België nog weinig waard, Clem, ik kan het weten, ik ben de huidige eerste minister, al schijnt niemand dat te weten en niets van aan te trekken.
'Die Davignon is een zakenman, die verkoopt ons land aan die domme Amerikanen in stukken.
'Amerikanen in stukken?'
'Neen, ons land in stukken!'
Hij begint waarschijnlijk met de Westhoek te verkopen, zegt dat daar olie in de grond zit en klaar is kees.
Het overschot van België zet hij in de solden bij de Verenigde Naties. Eén of andere rijke Arabier, die die ouwe Etienne allemaal kent, transporteert onze grond naar zijn woestijn omwille van de vruchtbaarheid en iedereen is content, Clem.
'En waar moeten de Belgen dan naartoe?'
'Die paar echte Belgen gaan maar in Nederland of Frankrijk wonen. Al die andere zijn inwijkelingen en sturen we terug naar hun thuisland.'
'Maar Clem, is dat niet wat te drastisch?'
'Of ik lijf ze in bij ons leger als huursoldaten, en we doen aan langetermijnverhuur van ons leger aan diegene die het meeste biedt.'
'Wie voert er momenteel oorlog in de wereld en heeft veel geld te spenderen? Zoekt ge dat eens uit, tegen morgen, Clem?'
'Gaan de Walen en de Brusselaars daarmee akkoord gaan?' vraagt Clem zich toch bang af.
' We geven die de helft van de opbrengst en geen haan die ernaar kraait!'
'Die haan is wel hun symbool, hé Term!'
'Clem, begint niet geestig te doen, want de situatie is al zielig genoeg.'
'Ge gebruikt weer veel pastoorwoorden, Term.' zegt de zielige Clem die toch geestig blijft doen.
Wordt vervolgd...
39.Corruptie en ondergang.
'Clem, waar vinden we dringend een paar eerlijke topambtenaren?'
'Term, ik wist het jongen, na de eenheidspolitie zou de eenheidscorruptie ontstaan!'
'Die Koekenberg is maar het topje van de ijsberg.' zegt Clem.
'Het is wel Koekelberg, Clem,' verbetert de premier.
'Van die basiliek? Is Godfried Danneels er ook bij betrokken, Term?'
'Neen Clem, die benoemt nooit vrouwen, zeker niet via de canapé!'
'Meer Comités hebben we nodig, jongen! Aan welke letter zitten we al?'
'De P zeker, Comité P.'
'Q, R, S, T,U, V, W, X, Y en Z, veel comités kunnen we niet meer samenstellen, Term!'
'Zouden we de koning geen baas maken van ons land, Term?'
'Clem, hoe dikwijls moet ik het nog zeggen, over mijn dood lijk!'
'Maar we gaan de dieperik in, Term!'
'En onze banken die gaan mee de dieperik in!' zegt Clem paniekerig.
'Het systeem gaat de ondergang tegemoet, premier.'
'Zouden we niet beter die Burggraaf Davignon ons land laten verlappen aan de meestbiedende?'
'Als we nog lang wachten, krijgen we onszelf niet meer kwijt aan de straatstenen, Term.'
En zo eindigde 16 september 2008 in de Wetstraat en in mineur.
'Gelukkig heeft de massa daar geen besef van, Clem, geef ze brood en spelen, zoals de Romeinen deden en het volkske houdt zich kalm, jongen!' zegt Term belerend.
'Maar het Romeinse rijk is wel kapot gegaan, man.' slaat Clem de nagel op de kop!
Droevige tijden zijn dus in aantocht.....
Wordt misschien nog vervolgd maar het zal geen schoon einde zijn......
'Clem, waar vinden we dringend een paar eerlijke topambtenaren?'
'Term, ik wist het, jongen, na de eenheidspolitie zou de eenheidscorruptie ontstaan!'
'Die koekenberg is maar het topje van de ijsberg.' zegt Clem.
'Het is wel Koekelberg, Clem,' verbetert de premier.
'Van die basiliek? Is Godfried Danneels er ook bij betrokken, Term?'
'Neen Clem, die benoemt nooit vrouwen, zeker niet via de canapé!'
'Meer Comités hebben we nodig, jongen! Aan welke letter zitten we al?'
'De P zeker, Comité P.'
'Q, R, S, T,U, V, W, X, Y en Z, veel comités kunnen we niet meer samenstellen, Term!'
'Zouden we de koning geen baas maken van ons land, Term?'
'Clem, hoe dikwijls moet ik het nog zeggen, over mijn dood lijk!'
'Maar we gaan de dieperik in, Term!'
'En onze banken die gaan mee de dieperik in!' zegt Clem paniekerig.
'Het systeem gaat de ondergang tegemoet, premier.'
'Zouden we niet beter die Burggraaf Davignon ons land laten verlappen aan de meestbiedende?'
'Als we nog lang wachten, krijgen we onszelf niet meer kwijt aan de straatstenen, Term.'
En zo eindigde 16 september 2008 in de Wetstraat en in mineur.
'Gelukkig heeft de massa daar geen besef van, Clem, geef ze brood en spelen, zoals de Romeinen deden en het volkske houdt zich kalm, jongen!' zegt Term belerend.
'Maar het Romeinse rijk is wel kapot gegaan, man.' slaat Clem de nagel op de kop!
Droevige tijden zijn dus in aantocht.....
Wordt misschien nog vervolgd maar het zal geen schoon einde zijn......
In zijn goeduitgeruste minibus in het halfduister zit een man te luisteren naar een gesprek tussen de premier van België en zijn minister van landsverdediging.
Die twee heren ministers zitten met de handen in het haar.
Ze hebben zojuist een geheime boodschap gekregen van de president van Amerika via de sensuele mond van Caran Dash, een persoonlijke bodyguard van Bush.
'Hebt gij alles kunnen noteren wat ze zei, Clem?' vraagt Term aan zijn minister.
'Ik ben uw meid niet!' weerlegt Clem met klem.
'Die zwarte trien is wel weg met dat telegram waarop die rare tekst stond, hé Clem!' roept onze premier.
Normaal zouden regeringsleden van dit niveau niet zo een taal uitslaan, maar zoals de aandachtige lezer weet zijn de beide heren beschonken wegens een lichte depressie na meer dan een jaar ter plaatse trappelen op het politieke toneel.
'Zouden we niet beter van het toneel verdwijnen?' vraagt Clem aan Term.
'Zijt ge zot, Clem,' replikeert Term. 'Ik heb genoeg moeite moeten doen en liegen tegen mijn kiezers, om hier na zoveel zweet zo maar weg te stappen!'
'Trouwens, waar vinden ze nog zo een zot om premier van België te worden?' zegt de wellicht laatste premier van het koninkrijk.'
'Waarom is koninkrijk met een k en niet met een g?' vraagt Filip die nog altijd ongevraagd in dat kantoor in de Wetstraat zit bij de twee ministers van streek. Ministers van Staat waren ze nog lang niet, en zoals het er nu naar uitziet worden ze dat ook nooit!
In de minibus stapt achteraan een dame in en vraagt aan de detectiveachtige man: 'Hebt ge hem al kunnen betrappen op overspel?'
'Neen, mevrouw Leterme, maar dat komt heus wel hoor!' weet de man de vrouw van de premier op te beuren.
'Wat ik wel genoteerd heb is de codeboodschap van de president van Amerika aan onze prime?! Als ik die geheime boodschap aan de Russen of aan Iran verkoop zijn we schatrijk en verlap ik mijn praktijk!'
'Wat doet de prins bij mijn man?' vraagt de nieuwsgierige first lady van België.
'Ik ben niet zeker dat het de prins is.' antwoordt de detective.
'Kan u niet binnenkijken met uw apparatuur?' wil de premierechtgenote weten.
Nota: het is dus premier-echtgenote en niet premie-rechtgenote zoals sommigen van u nu gelezen hebben!
'Alleen afluister-, geen afkijkapparatuur heb ik geplaatst, mevrouw. Anders had het u al de geiten van de premier gekost, en dat had hij wellicht gemerkt. Tien geiten minder in zijn tuin dat ziet hij niet, zoals hij 10 miljard minder in de staatskas ook niet opmerkt. U mag dus gerust zijn, de belastingbetaler iets minder, maar die slikt toch alles, dus ook daar is geen vuiltje aan de lucht.'
'Weet U wat die rare tekst van Bush betekent?' fluistert de man in het kleurloze minibusje.
'Ik heb thuis codeboeken van Yves, ik ontcijfer dat tegen deze middag!'
En weg is de first lady van het koningrijk met een k.
---
Filip, hebt gij die moeilijke tekst onthouden?' wil de premier nog weten.
'Ik heb andere dingen te doen dan naar uw pijpen te dansen, Term!' antwoordt Filip.
'De Winter, wat doet gij hier trouwens? Het is nog niet eens herfst, ge komt veel te vroeg!'
'Weg, weg, weg.' beginnen beide ministers te scanderen.
Maar Filip De Winter is meer gewoon dan wat uitgejouwd worden.
Wordt vervolgd...
38. Uitverkoop
'Die man van de brug in Frankrijk, weet ge wel, kan die ons niet helpen?' wil Term weten.
'Wij hebben immers geen middelen meer en geen macht, maar die vent van die brug in Frankrijk kan ons zeker helpen!' gaat Term, de premier, verder.
'Wie bedoelt ge in godsnaam?' wil Clem weten.
'Hoe god erbuiten, Clem!'
Term en Clem zijn koosnamen waarmee de twee ministers mekaar aanspreken als niemand anders kan meeluisteren.
Maar daar vergissen ze zich in want hun stemmen worden duidelijk ontvangen in de minibus van de detective die werkt voor de first lady van België.
'Vindt gij dat mijn vrouw geschikt is om als first lady op te draven?' vraagt Term aan Clem.
'Volgens mij niet.' zegt Clem en hij proest het uit.
Term is blij dat zijn medewerker akkoord is en laat dit luidop blijken met een geil lachje. De detective neemt al die geluiden op en denkt: mevrouw de premier gaat niet gelukkig zijn met deze uitlatingen.
'De brug in Avignon, dat is het wat ik bedoelde.' roept Term enthousiast.
'Term, wat brabbelt ge toch!'
'Etienne, die bedoel ik.' verduidelijkt Term.
'Onze rijkste en machtigste industrieel/bankier/potentaat van België, die kan ons helpen!' fluistert Term blij dat hij een oplossing gevonden heeft.
'Die verkoopt Brussels Airlines aan de Duitsers voor een goeie stuiver. Kan die ons landje niet verkopen aan de Amerikanen bijvoorbeeld, voor veel dollars?'
'Term, volgt gij de actualiteit? Die Amerikanen hun banken gaan één voor één in gallop over kop. Hoe gaan ze die Burggraaf Etienne Davignon betalen.?'
'Eerlijk gezegd is België nog weinig waard, Clem, ik kan het weten, ik ben de huidige eerste minister, al schijnt niemand dat te weten en iets van aan te trekken.
'Die Davignon is een zakenman, die verkoopt ons land aan die domme Amerikanen in stukken.
'Amerikanen in stukken?'
Neen, ons land in stukken!'
Hij begint waarschijnlijk met de Westhoek te verkopen, zegt dat daar olie in de grond zit en klaar is kees.
Het overschot van België zet hij in de solden bij de Verenigde Naties. Eén of andere rijke Arabier, die die ouwe Etienne allemaal kent, transporteert onze grond naar zijn woestijn omwille van de vruchtbaarheid en iedereen is content, Clem.
'En waar moeten de Belgen dan naartoe?'
'Die paar echte Belgen gaan maar in Nederland of Frankrijk wonen. Al die andere zijn inwijkelingen en sturen we terug naar hun thuisland.'
'Maar Clem, is dat niet wat te drastisch?'
'Of ik lijf ze in bij ons leger als huursoldaten, en we doen aan langetermijnverhuur van ons leger aan diegene die het meeste biedt.'
'Wie voert er momenteel oorlog in de wereld en heeft veel geld te spenderen? Zoekt ge dat eens uit, tegen morgen, Clem?'
'Gaan de Walen en de Brusselaars daarmee akkoord gaan?' vraagt Clem zich toch bang af.
' We geven die de helft van de opbrengst en geen haan die ernaar kraait!'
'Die haan is wel hun symbool, hé Term!'
'Clem, begint niet geestig te doen, want de situatie is al zielig genoeg.'
'Ge gebruikt weer veel pastoorwoorden, Term.' zegt de zielige Clem die toch geestig blijft doen.
'Proficiat.' was het eerste wat inspecteur Tom Bonnen op een vroege morgen zegde. Hij richtte die gelukwensen aan Brigitte, de undercoveragente, die nu tijdelijk commissaris was benoemd omwille van de gedwongen afwezigheid van de hoofdcommissaris die er in sloeg om een verkeerd vliegtuigje te huren, nog wel één van een luchtvaartmaatschappij die iets te maken had met een Arabische verkoopsdirecteur die in de Waldorf en de Hilton in New York resideerde en rare chips aan het Amerikaanse leger verkocht.
Dit alles had Bontekoe tijdens zijn ongewenste en benarde vlucht ontdekt maar kon het niemand vertellen want hij lag daar halfdood in een kliniek ergens op een Russische legerbasis.
Hij zou dat zeker verteld hebben als zijn hersenen terug normaal werkten maar dat deden ze actueel niet want hij was duidelijk niet bij kennis. Dat vond de Russische legerdokter ook, die eigenlijk beenhouwer van beroep was, maar dat stak niet zo nauw in de krijgsmacht van Putin.
In de krijgsmacht van België zat de bevoegde minister volledig klem. Hij heette trouwens De Clem en dat kwam goed uit. Hij zat wat nerveus bij de premier en las voor uit de documenten die snel vertaald waren naar het Vlaams, het Duits en het Frans en in negen exemplaren, we bevinden ons immers in een drietalig land met acht regeringen.
Het negende exemplaar was voor de koning.
'Potverkoffie' zei de premier. 'Jandorie.' antwoordde de legerminister. Ze zijn immers toevallig beide katholieken en die vloeken alleen beleefd.
'Een exemplaar te kort, potvermillie, voor onszelf nogwel!' zeiden ze beiden in koor want ze denken en praten alletwee even snel, ze zijn immers van dezelfde partij.
'Na 15 maanden zouden we toch een akkoord over de staatshervorming moeten hebben, vind ik Yves!' gooit De Clem in de groep, ofschoon ze toen maar met twee waren.
'Waarom gooit gij altijd met alles?' wil de premier weten.
'Wilt gij indruk maken?'
'Ik ontken dit met klem!' giechelt De Clem.
Zo brengen die twee hun voormiddag door want ze zijn moedeloos na 18 maanden onderhandelen met onzichtbare franstaligen. Ze zijn ook aan de drank geraakt maar dat weet niemand.
'Clem, wat is dat met dat vliegtuigje waar een Belgische hoofdcommissaris inzat en waar de Russen ons nu mee lastig vallen?'
'Het gaat wel over een commissaris van ons, hé Term.'
'Och, we weten ondertussen dat de politie en het gerecht vol corruptie zit, Clem, maak je daar niet zo druk in!'
Met Term en Clem, zo spreken die twee mekaar aan van zodra ze aan een tweede fles beginnen.
'Moet het land niet geregeerd worden?' vraagt Clem met zijn halfzatte botten.
'Dat doen onze deelregeringen wel, Clem,' antwoord Term terwijl hij in P-magazine bladert.
Komt daar toch wel plots langs de achterdeur Caran Dash binnengefladderd. Zij is een persoonlijke lijfwacht van Bush en tevens CIA geheimagent en woont tijdelijk in bij de vermiste Bontekoe.
'Prime Minister, ik heb een persoonlijk telegram van onze president, hier.' en ze gooit het ding op het bureel van onze premier.
'Ge ziet, iedereen gooit dingen naar jou.' brengt De Clem in, terwijl hij de fles whisky probeert te verstoppen. Maar Caran is een opgeleide CIA agente en dus niet van gisteren.
'Are you drinking during your governing time?' wil ze weten, met strenge blik.
'Er is niet veel te 'governen.' durft de brutale De Clem lachend antwoorden.
'Onze deelregeringen doen dat voor ons, wij zijn een soort overbetaalde salonhelden geworden, die af en toe eens op TV en radio wat komen lullen en dan is de bevolking weer gerustgesteld, behalve enkele slimme Vlamingen die voor het Blok, pardon het Belang van Limburg stemmen, maar die kunnen de pot op.
'Ge mengt de dingen weer, Clem,' zegt Term, die de pienterste van de twee is.
'I will read it myself.' en de ranke slanke Caran Dash sleurt het telegram uit de handen van onze premier die, ofschoon moedeloos, juist zijn P-magazine had neergelegd en dit telegram van Bush wilde gaan lezen.
En ze declameert zoals alleen een zwarte CIA agente dat kan:
'De lelies liggen er verwaterd bij. De kikvors kwaakt in het ongewisse. Fonteinen zijn verboden. De sloot is bevuild en de inktvis spuit.'
Dan steekt ze het papiertje in haar krokohandtas, zegt: zie dat ge daar nog deze morgen op antwoordt als ge geen zware diplomatieke verwikkelingen wenst, en ze verdwijnt door diezelfde achterdeur waarlangs ze gekomen was en waarvan onze twee ministers zelfs het bestaan niet kenden.
'Wat weten wij toch weinig af van onze regeringsgebouwen, maat.' zegt De Clem.
'Ik ben wel uw premier, Clem, en niet uw maat.' antwoordt de eerste minister geambeteerd.
'Ambeteren? Is dat wel goede standaardtaal? komt Filip tussenbeide.
'Oei, Wat doet gij hier?' roept De Clem die uiteraard aan landsverdediging denkt.
'Die boodschap van Amerika, hebt ge daar iets van begrepen?' vraagt Filip.
De beide ministers zijn nu het noorden kwijt, maar ze beseffen het niet want ze zijn het al achtien maanden kwijt, sinds de laatste verkiezingen.
Vervolgverhalen over een commissaris
