Mijn vader kwam onlangs met het idee op de proppen om met de familie in april te gaan skiën. Ik heb een hekel aan skiën, maar zei toch dat ik het wel leuk zou vinden. Toen hij met het idee kwam van skilessen te volgen, stortte mijn wereld in. Mijn vader wou hoe dan ook dat ik naar de skischool ging. Ik probeerde hem er telkens van te overtuigen dat dit niets voor mij was. Hij wou me precies gebruiken als een object. Een object om fier over  te zijn. Maar wat hij niet weet, is  dat de interesses van persoon tot persoon verschillend zijn. Daarentegen zal je er door die redenen ook niet in uitblinken en zal hij dus niet  fier zijn, maar eerder teleurgesteld. Ik heb geen andere keuze dan mijn vader zijn “bevel” opvolgen en dus elke dag de skilessen bijwonen. Ik keek er iedere dagen tegenop, het maakte me iedere dag ongelukkiger. Ik maakte van ieder geschikt moment gebruik om niet te moeten gaan. Toen ik daar aankwam kende ik niemand en zonderde me al snel af van de gehele groep. Ik besloot in mijn eentje naar huis te gaan. Door de mist zag ik niet dat de piste was afgesloten met een lintje... Zonder dat ik het wist gleed ik uit…

Toen de dokters me het slechte nieuws kwamen vertellen dat ik verlamd was aan één been, stortte mijn wereld in. Ik dacht dat mijn leven voorbij was. Ik kon niet meer optimaal functioneren en mij grote droom als danseres bij het Scalpino ballet kon ik ook niet meer realiseren. Het was allemaal mijn eigen vader zijn fout. Hij is de hoofdaanleiding van het ongeval. Hij was degene die koste wat het kost wou dat ik naar de skilessen ging. Ik voelde me enorm ongelukkig, triest en machteloos. Je beseft pas als je daar ligt dat  slechts de kleinste dingen in het leven je gelukkig maken. 

"The best things in life are free!"

Liefs, Alice ♥

Bijlagen:
scannen0067.jpg (202.7 KB)   
scannen0075.jpg (487.9 KB)