Ik zou het wel zien zitten om carrière te maken in de fotografie. Ik ging bij Marcello Crozza en vroeg of ik bij hem kon werken als leerling. Het ging voornamelijk om vakantiefoto's van gezinnetjes van drie of vier personen. Toen we op een zaterdagmorgen foto's moesten maken van een trouw liet ik een fotolamp vallen. Ik keek doodsbang Marcello aan. Hij keek boos, maar zei niets. Ik bracht af en toe foto's mee die ik zelf had gemaakt. Ik vroeg hem om advies, en hij gaf me advies over de belichtingstijd.
Toen ik foto's moest maken op de bruiloft van Alice heb ik in een jaloerse bui het hele rolletje vernietigd. Ik wou het eerst niet doen, omdat ik bang was voor de reactie van Marcello, maar deed het dan toch. Ik heb er spijt van... Maar spijt komt steeds te laat.
Toen ik ging slapen bij Mattia zag ik een vierkante doos op het bureau liggen met daarin een oude polaroidcamera. Hij was van mijn vader. Ik was meteen in de ban van foto's nemen van Mattia. Ik maakte wel honderden foto's van Mattia in verschillende posities. Dit zijn de leuke moment in het leven waar je naar terugkijkt als je het even moeilijk hebt...
Ik ben er nog steeds kapot van. Ik heb onlangs te horen gekregen dat mijn eigen moeder borstkanker had. Toen de dokters dit vertelde kon ik het eerst niet geloven. Ik nog steeds niet op mijn positieve, maar ik kan het al nuchterder bekijken. Het enige wat je kan doen tegen deze ziekte is vechten. Als je er zelf niet meer in geloofd, dan ben je verloren. Steun van vrienden en familie zijn hier een heel belangrijk aspect in. Mijn moeder steunen zal ik altijd doen. Zij is de belangrijkste persoon in mijn leven en dit zal niets of niemand veranderen.
Ik ga elke dag mijn moeder bezoeken in het Maria Ausiliatrice-ziekenhuis. Elke afdeling had zijn eigen geur. De afdeling oncologie rook sterk naar ontsmettingsmiddel. Het is vreselijk eng om je eigen moeder aan apparaten gekoppeld te zien liggen. Ik moest mijn tranen bedwingen, maar kan het toch niet laten om enkele traantjes te laten.
Ik maakte een foto van mijn moeder, omdat ik nog nooit een foto van haar
had genomen. Een arts kwam de kamer binnen en bleef staan. Ik dacht dat hij
wachtte tot ik weg ging. Hij leek me wel een aardige kerel. Toen ik naar huis
liep vroeg Fabio, de arts voor een eindje mee te lopen. Hij zag dat ik scheef
liep. Ik heb toen maar gezegd dat ik heel lang geleden een skiongeval heb
gehad. Hij zei dat hij dol was op skiën, waarna ik zei dat ik er een bloedhekel aan heb. Ik was erg verlegen en gespannen als in de buurt was van Fabio, terwijl hij heel erg rustig leek te zijn
Ik dacht dat het ergste achter de
rug was, maar mijn ouders die scheidde
kwam aan zonder dat ik het besefte. Het
was als het ware de druppel die de emmer deed overlopen. Mijn moed zakte in en
ik stopte met eten. Ik belde Mattia, omdat hij de enige is die ik vertrouw. Zijn
moeder nam de telefoon op en zei dat hij naar Duitsland is verhuisd. Na dit te
horen nam ik meteen een kaart en schreef hem dat hij vlug terug moest komen. Ik ging elke dag in de brievenbus kijken, en hoopte steeds op een (positief) antwoord van Mattia.
Toen ik op een morgend de brievenbus open deed en ik de brief zag zitten, durfde ik hem niet openen. Ik was bang dat ik teleurgesteld zou zijn, maar toch deed ik heel voorzichtig de brief open. Toen ik de woorden: "Binnenkort heb je er een lastpost bij" las, sprong ik letterlijk tien meter in de lucht van vreugde! Mijn dag kon niet meer stuk, ondanks het feit dat ik vele tegenslagen had gekend.
Toen Mattia voor me teruggekomen was van Duitsland voelde ik vlindertjes in mijn buik toen ik hem zag. Ik had dit gevoel nog nooit eerder meegemaakt. Ik voelde me zo goed. Hij was de persoon die ik lief had, ik wist gewoon dat ik mijn kans moest wagen. Ik kuste hem en dit gevoel was zo fantastisch, ik was in de zevende hemel!
Toen ik op de middelbare school aankwam
werd ik gepest doordat ik mank liep, er riepen enkele zielige mensen steeds
Mankepoot. Als ze dit riepen deed ik alsof ik het niet hoorde en negeerde
het, maar diep vanbinnen raapte het me heel hard. Elke woensdag hadden we turnles, waardoor we ons moesten omkleden. Ik had er een bloedhekel aan, waardoor ik mijn sportbroekje al aantrok.
Mensen hebben vaak een mening
over je, terwijl ze je niet eens kennen. Mensen maken me tot wat ik niet ben,
een persoon zonder gevoelens. Ik trek het me niet aan, ik wil geen projectie
zijn van onze maatschappij. Een maatschappij waarin stoer doen en er bij horen
belangrijker is dan je emoties te tonen, uitkomen voor wie je werkelijk
bent. Je verwacht pijn wanneer je op het punt staat uit je
leven te stappen. Maar dat was niet zo bij mij. Ik was rustig, ik gleed
zachtjes weg. Maar dan zijn er die mensen waarvoor je blijft vechten...
Onlangs leerde ik een hele leuke
jongen, Mattia kennen. Het klikte meteen. Ik was blij dat ik iemand gevonden
had die ik kon vertrouwen, waar ik mijn hart tegen kon luchten. Iemand die
me nam voor wie ik werkelijk ben. Ik herken me heel hard in de situatie van
Mattia, waardoor we veel aan elkaar hebben.
Mijn vader kwam onlangs met het idee op de proppen om met de familie in april te gaan skiën. Ik heb een hekel aan skiën, maar zei toch dat ik het wel leuk zou vinden. Toen hij met het idee kwam van skilessen
te volgen, stortte mijn wereld in. Mijn vader wou hoe dan ook dat ik naar de
skischool ging. Ik probeerde hem er telkens van te overtuigen dat dit niets
voor mij was. Hij wou me precies gebruiken als een object. Een object om fier
over te zijn. Maar wat hij niet weet,
is dat de interesses van persoon tot
persoon verschillend zijn. Daarentegen zal je er door die redenen ook niet in
uitblinken en zal hij dus niet fier
zijn, maar eerder teleurgesteld. Ik heb geen andere keuze dan mijn vader zijn
bevel opvolgen en dus elke dag de skilessen bijwonen. Ik keek er iedere dagen tegenop, het maakte me iedere dag ongelukkiger. Ik maakte van ieder geschikt moment gebruik om niet te moeten gaan. Toen ik daar aankwam kende ik niemand en zonderde
me al snel af van de gehele groep. Ik besloot in mijn eentje naar huis te gaan. Door de mist zag ik niet dat de piste was afgesloten met een lintje... Zonder dat ik het wist gleed ik uit
Toen de dokters me het slechte nieuws kwamen vertellen dat ik
verlamd was aan één been, stortte mijn wereld in. Ik dacht dat mijn leven
voorbij was. Ik kon niet meer optimaal functioneren en mij grote droom als
danseres bij het Scalpino ballet kon ik ook niet meer realiseren. Het was
allemaal mijn eigen vader zijn fout. Hij is de hoofdaanleiding van het ongeval.
Hij was degene die koste wat het kost wou dat ik naar de skilessen ging. Ik
voelde me enorm ongelukkig, triest en machteloos. Je beseft pas als je daar
ligt dat slechts de kleinste dingen in het leven je gelukkig maken.
