Ik ben Steve Stoop, en gebruik soms ook wel de schuilnaam BulaMatari.
Ik ben een man en woon in Brussel () en mijn beroep is nog niet zeker, ik ben net afgestudeerd.
Ik ben geboren op 02/08/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: geschiedenis, reizen, sport, muziek, games.
Ik moet toegeven, in mijn onbezonnen tienerjaren was ik vrij Vlaamsgezind. Ik herrinner me nog dat ik kon doorbomen over het nutteloze bestaan van België als een kunstmatige staat, een vergissing van de geschiedenis noemde ik het. Op 19-jarige leeftijd vertrok ik echter naar Brussel om te studeren. Vandaag woon ik nog steeds in Brussel met mijn Waalse vriendin, en we pendelen geregeld door een Belgische driehoek Antwerpen-Brussel-Luik, waar we de kracht van België en al haar inwoners dagelijks kunnen aanschouwen.
Het onderwerp brandt op eenieders lippen maar eigenlijk is er nog steeds geen serieus inhoudelijk debat gaande over wat die staatshervorming nu precies inhoudt. De meest verregaande Vlaamse eisen gaan over een splitsing van gezondheidszorg, arbeid, sociale zekerheid, ontwikkelingshulp, kortom zowat alles waar een overheid zich eigenlijk mee moet bezighouden. Aan Waalse kant lijkt echter enkel de MR niet principieel tegen een nieuwe staatshervorming te zijn, en dit nog onder voorbehoud. Meer radicale eisen voor een onverwijlde secessie worden ook vertegenwoordigd bij het VB en in sommige NVA kringen.
Hoe kan je in dit klimaat een grondige staatshervorming realiseren? Gezien de grote vraag naar een staatshervorming bij de Vlaamse partijen, en de weigerachtigheid van hun Franstalige tegenhangers, moeten er compromissen gesloten worden als men dit op een beschaafde en grondwettelijke manier wil bewerkstelligen. Een te radicale onafhankelijkheidsdrang van de Vlamingen zal begrijpelijk steeds op een neen stuiten bij de Walen. Dit soort klimaat laat enkel nog éen andere -ongrondwettelijke- mogelijkheid open: een regelrechte volksrevolutie, maar ik durf te betwijfelen dat daar een groot genoeg draagvlak voor bestaat in Vlaanderen. (Daarvoor zijn we een te rijk en gezapig volkje )
Om een werkelijk grondige staatshervorming te kunnen verkopen aan de Franstaligen, moet hen garanties worden gegeven voor het verdere bestaan van de Belgische staat, of je het nu een federatie of confederatie noemt, het maakt eigenlijk niet veel uit.
Naaste de verdere overheveling van bevoegdheden en dus de -noodzakelijke- inwilliging van bepaalde Vlaamse eisen, moeten er ook mechanismen worden geïmplementeerd die efficiënt overleg tussen vertegenwoordigers van beide landsdelen mogelijk maakt. Daarbij moet ook een betere transparantie van overheidsuitgaven worden nagestreefd, en politici moeten verantwoordelijk zijn tegenover alle burgers. Hiervoor sluit ik me aan bij de voorstellen van de Pavia Group, waarvan ik hier het belangrijkste punt even heel kort samenvat:
Een federale kieskring:
15 van de 150 kamerzetels worden proportioneel verdeeld in een kieskring die het volledige territorium van de federale staat omvat. De 135 andere kamerleden worden verkozen volgens de huidige formule in 11 provinciale kieskringen.
De kiezers beschikken over twee stemmen. Een eerste stem is voor de lijsten of kandidaten in de provinciale kieskringen. Een tweede stem is voor de lijsten of kandidaten van de federale kieskring. Deze lijsten zijn dus overal in het land dezelfde
Hierdoor wordt het dus noodzakelijk voor een politicus om ook met een welwillend oor te luisteren naar de eisen aan de andere kant van de taalgrens, aangezien hij politiek verantwoordelijk kan gesteld worden door alle Belgen.
Daarenboven is een grondige hervorming van de Senaat ook noodzakelijk, die momenteel eigenlijk op zoek is naar een bestaansreden. Die kan worden gegeven door van de Senaat een soort federale ontmoetingsplaats kan worden gemaakt tussen Vlamingen en Walen die haar huidige consultatieve rol ver overschrijdt, waar de communautaire problemen openlijk kunnen worden besproken en waar deze ingekapseld kunnen worden zodat ze niet verworden tot openlijke scheldpartijen.
En andere noodzakelijke maatregel voor de versterking van het federale België is de omvorming van het Arbitragehof tot een echte Constitutionele rechtbank zodat communautaire geschillen op een serene en kordate manier aangepakt kunnen worden.
De instandhouding van een zekere vorm van solidariteit met het Zuiden is ook een essentieel element in de volgende staatshervorming. Het is echter overduidelijk dat de huidige situatie met de transfers naar Wallonië geen toekomstperspectief bieden. Deze solidariteit moet gekoppeld worden aan zekere voorwaarden die de bevoegde federale organen kunnen opleggen en strikt controleren, zonder aan de autonomie van de uitvoering te raken. In feite gaat het hier een beetje om de conditionalities die de World Bank vraagt als voorwaarde voor hun financiële steun.
Deze maatregelen zijn noodzakelijk omdat zonder zulke voorwaarden de Franstalige partijen nooit zullen instemmen met meer bevoegdheden voor de regios.Als aan deze voorwaarden kan worden voldaan, dan is de kans zeer reëel dat er zich ook een draagvlak voor een staatshervorming ontwikkeld in Wallonië, en pas dan zullen we echt kunnen spreken van een staatshervorming die in het voordeel is van alle Belgen.
Wat denk je ervan, kan België heropleven als we bereid zijn ze in een fris jurkje steken en ze niet meteen bij het oud huisvuil te zetten?
Vlaanderen en Wallonië: verschillende culturen, verschillende landen?
Dit is een vaak gehoord argument bij sommige Vlaams nationalisten. Zulk een nauwe definitie van cultuur en nationaliteit brengt echter vele gevaren met zich mee:
Wanneer nationaliteit zo nauw wordt gedefinieerd dat het een kwestie wordt van ethnische afkomst of taal, bestaat het gevaar van een extreem exclusieve volksideologie die zich ontwikkeld. vb: Spreek je geen Nederlands, ben je niet blank en kijk je niet naar FC De Kampioenen, dan kan je geen volwaardige onderdaan zijn van het land waarin je woont, en dus geen aanspraak maken op je burgerlijke rechten (en plichten). Hier kan enkel een repressief beleid uit voortvloeien die de solidariteit ondermijnt en die haat tussen de bevolkingsgroepen propageert.
Een echte aanrader om je kennis uit te breiden en om je geest open te stellen voor cultuurverschillen is het boek van nobelprijswinnaar Amartya Sen: 'Identity and Violence: The Illusion of Destiny' ISBN 10: 0-393-06007-1 Als je dit boek met een open geest leest, zal je snel merken dat er evenveel sterke gelijkenissen kunnen zijn tussen Vlamingen en Walen zijn dan dat er onverzoenbare verschillen zijn.
In het boek somt Sen een hele reeks gevaren op die voortvloeien uit het geloof in een exclusieve identiteit. Het volgende extract geeft een mooie samenvatting van zijn ideeën: 'Conflict and Peace are sustained today, no less than in the past, by the illusion of a unique identity. Indeed, the world is increasingly taking to be a federation of religions, cultures or civilizations. This ignores the relevance of other ways in which people see themselves, involving social class, gender, profession, language, literature, science, music, morals or politics. The world CAN be made to move towards peace as firmly as it has recently spiraled into violence and war'
Naast de voor de hand liggende verschillen in België, zoals taal en populaire cultuur (media), bestaan er ook vele raakpunten tussen Vlamingen en Walen. vb. - een boer uit Vlaanderen zal waarschijnlijk meer gemeen hebben met een Waalse boer dat met een Vlaamse industrieel. - Iedereen kan van Mozart, Britney Spears of Prince houden - Een vlaamse atheïst zal meer gemeen hebben met een Waalse atheïst dan met een Vlaamse hyperkatholiek - literatuur: afgezien van de taal waarin hij/zij leest, heeft een vlaamse fan van fictieromans hier meer raakpunten met zijn Waalse tegenhanger dan een met een Vlaming die liever geschiedenisboeken leest. .......
Een verschil in cultuur betekent niet automatisch dat er een probleem is. Vele landen zijn groot geworden net door de rijkdom aan verschillende culturen, en door de uitwisseling van ideeën. Dit vertaalt zich in magnifieke kunstwerken, poëzie, complexe staatsvorming waarin ruimte wordt gelaten aan diversiteit. Kijk maar naar hoe de Romeinen ideeën van de Grieken overnamen, hoe Konstantinopel zijn bloeitijd kende en bekend was als een baken van tolerantie en verrijkende verscheidenheid, hoe de gouden eeuw van Antwerpen deze stad in een echte metropool veranderde en de hoe de mengelmoes van culturen bijdroeg tot de ongelooflijke rijkdom van de stad.....het lijstje is eindeloos.
Vlaanderen en Wallonië, de vlaams-nationalisten zien onoverbrugbare culturele verschillen tussen beide landsdelen. Hiervoor baseren ze zich op de voor de hand liggende verschillen in taal en media-consumptie. Na het meer abstracte artikel dat ik eerder schreef over deze cultuurverschillen, wil ik nu toch even uitpakken met concrete voorbeelden.
We kennen inderdaad geen derderangs BVs (of BWs) van aan de andere kant van de taalgrens, maar gezien het gemiddelde niveau van onze celebrities, lijkt deze onwetendheid van de bevolking helemaal geen probleem, maar eerder een zegen.
So what als de Walen niet weten wie Bart Peeters, Johny Voners, Laura Lynn en Udo zijn. Who cares dat ze niet weten wat Familie, Wittekerke, of FC De Kampioenen is. Ik volg ook nooit deze series en persoonlijkheden, en ik, ben zeker dat ze een heel deel van de Vlaamse bevolking evenveel irriteren als bij mij het geval is.
Zijn onze culturele verschillen onoverbrugbaar omdat we elkaars derderangsacteurs en pseudo-beroemdheden niet kennen? Dit lijkt me eerder een zegen dan een vloek.
Als je sommige Vlaams-nationalisten bezig hoort, dan moet je bijna geloven dat Vlaanderen en Wallonië absoluut niets hebben dat hen cultureel bindt. De volgende observaties tonen aan hoe absurd (en simplistisch) deze stelling wel is.
Wie kent men dan wel aan de andere kant van de taalgrens? Het antwoord is simpel : de echte Bekende Belgen, om te beginnen bij de politiekers: Verhofstadt, Di Rupo, Onkelinckx, Vandenbossche, Flahaut, Reynders, Leterme .
Iets wat vaak wordt vergeten als je weer een Vlaams nationalist hoort spreken over deze ongelooflijke culturele verschillen, is onze Belgische sportcultuur.
Tijdens het voetbalseizoen zijn er wekelijks ettelijke duizenden Belgen die zich naar een ploeg aan de andere kant van de taalgrens verplaatsen. Er zijn supportersclubs van Standard in Vlaanderen, en van Brugge in het Waalse. Elke voetballiefhebber kent Francois Sterchele, de topschutter uit Luik die vorig seizoen speelde in Antwerpen en waarschijnlijk naar Brugge gaat volgend seizoen.
De Belgische nationale ploeg kan ook nog steeds op veel steun rekenen, ondanks de extreem zwakke prestaties van de vorige jaren. Denk maar eens aan de terugtocht uit Mexico 86 en de volksvreugde die hierop volgde .De Nationale beloftenploeg heeft het enthousiasme voor het Belgische voetbal ook terug aangewakkerd door hun halve finale op het EK.
Iedereen kent en supportert voor onze nationale tennishelden: Justine, Kim, de broertjes Rochus, Vliegen, Malisse,
Heel wielergek Vlaanderen volgt momenteel met argusogen de prestaties van onze succesvolle Belgische coureurs in de Tour (de France, jawel): Boonen, Gilbert, Steegmans, .
Is het u trouwens opgevallen dat meer en meer Belgische vlaggen opduiken in wielerwedstrijden, volgens mij als reactie tegen de magistraal georkestreerde (en dus zeker geen spontaan statement van het Vlaamse volk ) campagne van Vlaanderen Vlagt.
En het is nog niet gedaan: laten we spreken over de atletiek. Hoewel de Walen momenteel niet echt een topper hebben in deze sector, moedigen ze toch steeds luidkeels Kim Gevaert en Tia Hellebaut aan op de Golden League meeting in Brussel. Herinnert u zich nog hoe, tot ontsteltenis van de separatisten onder ons, beide meisjes met een Belgische vlag hun Europese titels vierden vorig jaar?
Na de lectuur van deze voorbeelden, lijkt het me heel straf indien iemand nog steeds kan beweren dat Vlaanderen en Wallonië te kampen hebben met onoverbrugbare culturele verschillen. Er zijn uiteraard de voor de hand liggende verschillen, zoals taal en media, maar deze zijn geenszins sterk genoeg om alle andere factoren die ons binden zomaar te kunnen negeren.
België kan toch een vreemd en fascinerend land zijn. De voorbije decennia wordt de nationale politiek in ons land gekenmerkt door de steeds luider wordende eisen van Vlaams nationalisten. Daarentegen, als je naar de gewone mens in de straat gaat, lijken er eigenlijk bitter weinig Vlamingen echt achter zulks separatisme te staan. De golf van antipolitiek begonnen door het Vlaams Blok in 1991 in de jacht naar snel electoraal succes lijkt meer en meer worden overgenomen door andere partijen, kijk maar naar de vrij inhoudsloze verkiezingscampagne voor 10 Juni. Als je luistert naar deze stemmen, zou je bijna geloven dat we hier in een ontwikkelingsland leven: de economische ramp, het gebrek aan 'goed bestuur', een compleet falende justitie, falende arbeidsmarkt,....en toch prijkt België bovenaan aan het lijstje van de meest welstellende landen ter wereld.
Het is dit simplistische populisme dat ik wil aankaarten op deze blog. Zolang we de Franstaligen de schuld geven van alle problemen in het land, zullen we nooit uit het immobilisme geraken. Dit immobilisme wordt steeds aangeklaagd door Vlaams nationalisten, terwijl het net hun antipolitiek is dat dit immobilisme heeft teweeggebracht. Zo is de separatistische claim eigenlijk niets meer dan een 'self fulfilling prophecy': roep hard genoeg dat België barst en weiger op een constructieve manier mee te werken, dan moet België wel barsten op termijn. De efficiente werking van de Belgische staat is voor een groot deel afhankelijk van politieke wil en moed, en die blijken compleet te ontbreken bij de meeste Vlaamse politici.
In een globaliserende wereld waarin de wereldbevolking steeds dichter naar elkaar toegroeit door middel van nieuwe communicatietechnologieën is het absurd om op basis van louter culturele verschillen (die te betwisten zijn) een welvarend land op te splitsen. Des te meer omdat België nog steeds een voorbeeldfunctie heeft voor andere landen die trachten hun bevolkingsgroepen vreedzaam te doen samenleven. Bij deze heet ik u welkom op mijn blog, en moedig ik u ten stelligste aan om uw commentaar te leveren bij mijn opiniestukken, zelfs al bent u het helemaal niet eens met mij. Men kan slechts een vreedzame en constructieve oplossing bekomen als men bereid is te luisteren naar het standpunt van de andere en af en toe eens wat water bij de wijn te doen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
)
