De vlaamse missie van V-med naar Chili eindigt hier. Morgen vertrekken we vanuit de legerbasis in Concepcion naar Santiago om vandaar de internationale vlucht van 15 uur te nemen naar Madrid, nadien naar Zaventem. Chili is door de aardbeving gedestabiliseerd geweest. Er is heel veel schade aan materiaal. De haven van Talcahuano is volledig verwoest en zal 10-15-tal jaar heropbouwwerk nodig hebben. Liula en Dichato zijn 2 visserdorpen die door de vloedgolf volledig weggeveegd zijn. De vlaamse regering met Kris Peeters en de kamer van koophandel belooft een 2e afreis naar Chili om prefab houten huizen te leveren om de getroffen mensen te helpen. 'Gracias a Dios' zijn er maar 700 doden. Doch nog steeds wordt er naar overlevenden gezocht tussen het puin. De equipes worden nu afgelost. Het leger heeft, nadat de politiek niet veel juiste beslissingen heeft genomen, de leiding overgenomen om de orde te herstellen. Heel veel militairen waren in Concepcion gelegerd om het stelen van grootwarenhuizen aan banden te leggen. Deze zijn nu aan het terugtrekken naar hun gewone legerplaats (Chili is gedurende die periode bang geweest dat ze door Peru of Bolivië zou worden aangevallen ivm. het stukje Iquique die ze van Bolivië destijds afgenomen hebben). De avondklok is nu versoepeld van 23u 's avonds tot 7u 's morgens. Heel veel 'bomberos' van andere brandweerkorpsen van over het ganse land zijn ook aan terugkeren. Wachtende op het legervliegtuig deze morgen hadden we leuk contact met de brandweerlui uit Valparoiso. We kregen een vlagje die ze in het puin van Duchato gevonden hebben, mee als aandenken. De vele (200?) replica's, zoals ze de naschokken noemen, schrikken de meeste mensen nog af. NASA voorspelde nog een krachtige naschok na 72 uur (we hebben die hier zonet gevoeld, nu een 20 tal seconden horizontaal en ook verticaal, de ganse hangar schudde). En zo blijft het leven in het trauma van de aardbeving hier nog voortduren. De mensen blijven nog bij iedere replica naar de hogergelegen bossen vluchten, blijven in de hygienisch onverantwoorde tentenkampen wonen. Sommigen leven meer 's nacht om te waken. De scholen zijn nog steeds niet terug opgestart. Het wordt dus tijd dat het normale leven terug opstart in Chili. Voor sommige vissers echter in de kustdorpen zal dit nog maanden en jaren duren, aangezien ze huis en materiaal kwijt zijn om terug normaal te leven en te werken. Op medisch infrastructureel vlak hebben een aantal ziekenhuizen zware schade opgelopen, oa. dat van Curico (dat werkt met 2 veldhospitalen). Las Higueras in Talcahuano zijn we gisteren nog gaan bezoeken en hebben in feite enkel wat schade aan de oncologieafdeling van het nieuwe (4 verdiepen tellende!) ziekenhuis en de spoedgevallen. Dokter Muñoz die we spraken dacht voornamelijk dat we steun konden sturen voor de verpleging die zonder huis bleven (en die al 2 weken nu in het ziekenhuis aan het werken waren!). Het volk van Chili die dit alles ondergaan heeft blijft heel gelaten. In 1960 en 1985 maakten de meeste mensen al eens een aardbeving mee. Velen interesseren zich niet aan de esthetiek of de groote van hun huis, maar blijven liever in hun houten huis wonen. Dit is veel veiliger. De grote nieuwe appartementgebouwen zijn geconstrueerd (met plooi en buigstroken) op aardschokken tot Richter 9.5. De meeste nieuwe gebouwen staan nog overeind. De Chilenen blijven gelaten, maar hebben toch nog veel angst. De erbarmelijke situaties die wij meemaakten, waren schrijnend voor ons (in tegenstelling met onze luxe-gezondheidszorg): Ziektes door gebrek aan drinkbaar water, gebrek aan toiletten op de tentenkampen, wonden in dagen niet verworgd, chronische medicatie die achterwege blijft, afwezig blijven van medische beschikbaarheid op rurale posten, terugsturen van zieken die zich naar spoedgevallen begeven. V-med team, gesponsord door de vlaamse regering, heeft ter plaatse de mensen een hart onder de riem kunnen steken. Door ons zelf te verplaatsen geraakten we bij de mensen die anders uit de boot vielen. We werden heel goed ontvangen en betekende overal een steun voor de mensen. Ook medisch hebben we hier en daar werk kunnen doen, zij het dan geen rampengeneeskunde. We zijn allemaal goede traumapsychologen geworden. We hebben gevoeld hoe mensen hart aan hart kwamen. Afscheid nemen was telkens moeilijk. Met een voldaan gevoel keren we terug. De contacten zijn gelegd om in een tweede missie materiele hulp te sturen. AYUDA CHILI! Help hen terug opbouwen.
Nu ik thuis ben heb ik de tijd om rustig de foto's online te zetten 
