Bedankt voor de aanmoedigingen.  Ik heb heel veel sms'jes en telefoontjes gekregen (ook van mijn petekind Pieter!, bedankt).
(In vorige mail schreef ik dat we goed ontvangen werden door de brandweermannen van 5de afdeling van concepcion (zie http://www.quintaconcepcion.com/)
 
Chili is door de aardbeving gedestabiliseerd (letterlijk en figuurlijk), doch Chili heeft voldoende struktuur (en kapitaal) om zich er snel bovenop te trekken.   Electriciteit en communicatie werd al snel hersteld, doch momenteel blijft nog een probleem om de bevolking van zuiver water te voorzien.  Een deel van de ondergrondse leidingen zijn kapot gegaan met de aardbeving en niet iedereen krijgt al terug leidingwater.  We zien rijen wachtende mensen om bidons water te vullen waar de brandweermannen bedeling organiseren.  (op foto zie je waar eerste water terug uit brandweerleiding komt). Het leger heeft de orde overgenomen omdat er kort na de paniek van de aardschok diefstallen uitbraken.  Mensen begonnen meer te hamsteren dan in feite nodig was voor hun eigen onderhoud.  De avondklok werd ingesteld van 18uur tot 12uur.  Vandaag werd deze versoepeld naar 21uur.  De orde lijkt zich te herstellen, mits nog massaal veel manschappen van het leger op de baan. 
Gisteren was een moeilijke dag voor ons. We wilden snel helpen, doch na een rondrit door de getroffen haven van Talcauano (cfr. foto) en verschillende vergaderingen met brandweerlieden en plaatselijke gezondheidverantwoordelijke lukte het niet om concreet zicht te krijgen op welk werk nuttig zou zijn voor ons.  Het was ons al duidelijk geworden dat naast de verschrikkelijke materiele schade gelukkig niet zoveel menselijke schade was geleden. De initiele ingesteldheid om acute interventiewerk te doen moesten we ombuigen naar ondersteunen van plaatselijke strukturen in de gezondheidszorg. Verschillende dokters en verpleegkundigen zijn uitgevallen omdat ze elders ingezet werden.  De bevolking begint meer en meer te lijden onder het wegvallen van de basisbehoeften.  Echte acute nood aan medische interventie is er niet (en misschien nooit geweest).
Vandaag hebben we een dag met de plaatselijke brandweer meegeweest naar Dichato (meer naar het epicentrum in noorden van Concepcion.  Dit dorpje aan de kust is letterlijk door de vloedgolf van de kaart geveegd.  Verschikkelijke beelden zagen we daar (cfr. foto).  Een groep van ons kon helpen bij de reeds uitgebouwde medische hulp van de opvang van de mensen.  Samen met een stagaire van KULeuven bleef ik achter in Tomé.  In een leegstaand schoolgebouwtje konden wij een 20-tal mensen zien met alledaagse noden: een aantal kindjes die diarree hadden na drinken van niet gekookt water, paar vrouwen met hoofdpijn omdat hun bloeddrukpillen niet konden geleverd worden, ook astmatische klachten bij wegvallen van puffers en vooral angst en spanning omdat men nog geen informatie heeft over vermiste vrienden of familie in Dichato.  We zagen er ook de kleine huisartskwaaltjes,  doch wel leuk om er te werken omdat in dergelijke gebieden rond het rampgebied geen medische hulp meer voor handen is. 
Van mijn eerste patïente (cfr. foto) kreeg ik een huwelijksaanzoek owv. mijn mooie ogen, maar moet je geen schrik hebben hoor, Chris.
Morgen zakken we met de hele groep af 200 km naar het zuiden naar Canete.  Daar is een ziekenhuis die maar op lage capaciteit kan werken owv. bestaffingsprobleem.  We zouden we met onze equipe kunnen dienen om hen aan te vullen. (onze equipe is het V-med team -en niet het B-fast team met totaal andere werking - met Luc Beaucourt als leider, er was een oogartse mee, verder aangevuld door intensieve pediater en een algemene geneesheer plus acht spoedverpleegkundigen van het UZA)
Doch we moeten ter plaatse nog zien.  Daarover volgende keer meer.
 
Groeten aan iedereen vanuit het verre (en toch dichtbije) Chili,
Jo (of José)