Gisteren reisden we naar het zuiden waar nog duidelijk wat medische hulp nodig was. We hebben al wat medische zorg kunnen toedienen. Hier al wat foto's
Vandaag reisden we af met een helikopter naar het noorden. Maar moesten terugkeren door vele wolken. Met een tweede poging geraakten we er veilig. Hieronder nog wat beelden van onderandere de schrijnende toestand in de tentenkampen.
Nadat we rond Concepcion niet veel medisch werk meer konden doen (we moesten de kleine dorpjes opzoeken, die verlaten lagen door de aandacht naar de grotere rampgebieden), beslisten we met de bus af te zakken naar het zuiden, provincie Arauco. We konden in Cañete in een zaaltje van ACHS (Associacion Chilena de Seguridad) slapen. Het was een klein consultatiebureau, er was geen stromend water (douche met water geschept uit grote ton), en internet lukte ook niet zo goed. Cañete zou onze uitvalsbasis worden, want in het ziekenhuis aldaar lieten ze ons alweer verstaan dat 'ze alles onder kontrole hadden'. We botsten telkens tegen de chileense mentaliteit van valse fierheid, maar anderzijds ook hun manier waarop de gezondheidszorg geregeld is. De mensen kunnen maar wekelijks, soms maandelijks een dokter zien. De Chilenen zijn vrij gelaten hierin. Zij zijn gewoon om lang te wachten. De frustratie onder de hulpverleners ivm de missie en het doel van de missie werd op een vergadering goed uitgesproken. Het werd duidelijk dat we zelf de moeilijke gebieden moesten gaan opzoeken en ons team in 3 groepen opdelen.
Dag 6 waren we in Tirua. Dit is een dorp naast de kust die ook veel schade geleden heeft door de tsunami. Vele mensen zijn uit het (overblijfsel van hun) huis naar hoger gelegen plaatsen in de heuvels gevlucht. De erbarmelijke situatie van het leven daar in tentenkampen is werkelijk schrijnend: een zeil over stokken en wat materassen om op te slapen, verder nog een vuurtjes op eten te koken en zo mogelijk water te koken (want er waren meer en meer mensen met diarree). Een deel van onze groep hielp mee met de voedselbedeling, paketten maken, melkwagen uitlaten. Wij zijn met een chileense arts (3 jaar werk doen in de 'campo' en dan mogen specialiseren) mee op bezoek geweest naar de tentenkampen. Ze maken een inventaris op van hoeveel kinderen en volwassenen er zitten, welke ziektes ze hebben, als er medicatie ontbreekt en leggen ondersteunend huisbezoek af als er een medisch probleem is. Heel effecient werk en heel dicht bij de mensen. 's Avonds zijn we met een voldaan gevoel in een gezellig restaurant gaan eten. De sfeer in de groep was terug optimaal. Er wordt heel veel gelachen. Het zijn heel toffe mensen, alle leden en de grote chef. Op het kampgebied van ACHS hielden we nog een kampvuur.
Dag 7 werden we weer verdeeld. Een aantal verpleegkundigen werd ingeschakeld in het opgezet Hepatitis A vaccinatieproject na de aardbeving. Zo moesten ze bij een 120-tal kinderen langsgaan van de tentenkampen. Wij zijn met ons groepje (verpleegkundige + student van KUL) door de brandweerkomandant van Cañete gebracht naar een dorpje boven Tirua. In de voormiddag konden we mensen thuis bezoeken. We zijn in houten huizen geweest die je u niet voor mogelijk acht: heel donker, riekt naar roet van brandende kachel, miserabele hygiene, kippen lopen in en uit, gat in de plankenvloer (spuwen), mensen leven tussen varkens. Kinderen met verkoudheid, oorontsteking en maagdarmontsteking zagen we, ook hoofdpijn en slapeloosheid door angst. Op een plaats ontmoetten we een oude fiere Mapuche (indianen) vrouw. Ze was aardappelen aan het schillen buiten en zette prompt haar sierwerk op haar hoofd als ik haar vroeg om haar te mogen fotograferen. Haar moeder was een Mapuche tovenares geweest. Zij hebben veel aanzien bij de mensen en zeggen dat volk veel moet bidden en rustig zijn 'want er is nog een aardbeving op til'. De mensen durven nog niet naar hun huizen terugkeren. De aardbeving en de tsunami komen 'omdat de zeeslang en de aardslang met elkaar in gevecht gaan'. 's Namiddags hadden we afgesproken om ginds consultatie te houden, maar we hadden maar een 5-tal patiënten. Wel tof kontakt gehad met de ademhalingskinesist en de enfermera. Ze hebben ons bedankt en we zijn het team van Luc Beaucourt gaan vervoegen (zij kwamen juist met de bus langs van Tirua). Terug tijd voor plannen te maken, want deze veranderen hier constant. Er waren contacten geweest met de majoor van de chileense luchtmacht die in Tirua geland was met de helicopter. Hij zag samenwerking wel zitten.
Dag 8 - Terug in Concepcion: Aviacion de Ejercito Een eerste vlucht naar het noorden waar een deel van onze equipe gedropt was, zijn we onverrichter zake moeten terugkeren omdat er onmogelijk kon geland worden wegens de mist. Onze tweede vlucht na 1 uurtje was richting zuiden terug, 45 minuten naar Tubul (ligt niet ver van het wegespoelde dorpje Ilico, waar reeds veel hulp arriveerde). In Tubul maakte onze equipe een mooie inventaris op van de noden in de 4 tentenkampen: water werd blijkbaar gehamsterd en kwam niet ter plaatse, zodat ze al 1 dag zonder drinkbaar water zaten, behoefte werd gedaan boven de heuvels, water onderaan dient om kleren te wassen..., veel extra tenten hebben ze nodig (90, om mensen ook apart te kunnen steken vb. psychiatrische patiënten), voedsel en klerenvoorziening is meer dan voldoende. Er was een babytje geboren en kreeg als toepasselijke naam mee 'Esperanza' (de hoop). Verdere noden: ondergoed, tandenborstels, suiker, gist, olie, vuilcontainers, maandverbanden, nagels & bouwmaterialen, grote kookpotten, ev. noodgenerator. Iemand had geen belwaarde meer op zijn gsm. Een inventaris van het aantal mensen werd door de verantwoordelijke aan ons doorgegeven; we maakten een lijst met de ontbrekende medicatie. Voor een dialyse patiënt naar het ziekenhuis te voeren was geen benzine, insuline voor diabeetpatiënte, speciale HP-Maxamum melk voor kindje met Fenylkenonurie. We verzorgden er een oude man in een snikheet tentje met een handgroot ulcus op zijn been en lieten materaal achter dat de verantwoordelijke dit verder op zich kon nemen. Tubul had in totaal 3000 inwoners, waarvan er nu 1520 in tentenkampen zitten. Morgen wordt een equipe van ons gedropt in gehucht juist naast Tibul waarnaar de brug als dominoblokjes plat ligt.
Dag 9, donderdag 11/3 - nieuwe aardbeving 7.2 thv San Fernando-Pichilemu, ook tsunami alarm. Wij hebben een vlucht van 45 min naar het noorden, zullen vermoedelijk 2 dagen blijven. We zijn verantwoordelijk voor 3 dorpen: Meipo - Pange - Lumavida, totaal 80 families: ongeveer 240 personen. De plaatselijke verantwoordelijke vertelt ons dat er om 15u een volksvergadering is waar we kunnen aanwezig zijn en ons voorstellen. (zie verder verslag 4)
We zijn net terug van 2 dagen missie. We zaten ergens in het noorden van Concepcion (Maipo), weg van de wereld, geen bereik van gsm. Vandaar dat ik jullie niet kon bellen. We zijn heel goed ontvangen geweest door de mensen daar (zij hadden nog nooit een buitenlander gezien!). Er was een volksvergadering georganiseerd waarop wij aankondigden dat we 's anderendaags tussen 10u en 2u consultaties deden in een verzamelplaats (ruimte waar 2 mensen konden slapen wiens huis ingestort was). We hebben diezelfde dag nog 6-tal huisbezoeken gedaan bij mensen thuis. Telkens heel vriendelijk ontvangen. 's Nachts zijn we uit ons bed gehaald voor iemand met hevige maagpijn. Na een spuit die nacht was het 's nachts beter. We hebben de volgende dag 36 patiënten gezien, ook gewone kontroles vb. van bloeddruk, want een dokter komt maar 1 maal per maand langs. We hebben alles wat we nodig hadden van medicamenten op een lijst geschreven. Die zou de burgemeester aan de verpleegster of sociale werkster geven om medicatie mee te brengen. We hebben als het ware een inventaris gemaakt van wat nodig was voor de mensen. Ook hadden we eigen medicatie mee om direct mee te geven. We hebben heel vuile wonden (met larven in!!!) verzorgd, die na de aardbeving nog maar 1x door verpleegster gezien was. Schrijnende toestanden. Maar we hebben ook heel warme mensen meegemaakt. De plaatselijke politieman droeg hen op om goed voor ons te zorgen, maar dat was niet echt nodig om te zeggen want dat deden ze vanzelf: heel hartelijke mensen, die alles met een heel grote overgave doen. Normaal zouden we daar maar 1 dag gebleven zijn maar omdat de president in de militaire luchthaven op bezoek was, moesten we nog 1 dagje blijven. Niet dat dit slecht was want we hebben een wondermooie dag gehad. We hielpen de burgemeester (van 72j) met verplaatsen van een houtstapel om hem een nieuwe stal te maken. 's Namiddags hebben we met landbouwers in de loeiende zon mee geholpen de erwten te trekken. Het was een loodzwaar werk, maar ze hebben het enorm geapprecieerd en we hebben veel kunnen praten. De schrik is er bij hen agv. de nabevingen ('replicas') nog niet uit. Het is alsof ze nog geen rust kunnen vinden. Het zou best zijn dat de school voor de kinderen terug kon beginnen, zodat het leven terug zijn normale gang vindt.
Een filmpje en foto's zal niet meer lukken omdat ik de batterij-oplader niet mee heb en de batterij einde latijn is. Maar dat geeft waarschijnlijk niet, want het is nu toch bijna einde missie.
