3 augustus 2013 - vandaag kan mijn vriend zijn kinderen nog eens ontmoeten. Deze ontmoetingen gaan altijd gepaard met gemengde gevoelens. Mijn vriend wil gewoon zo nu en dan zijn kids eens zien, gewoon eens bijpraten - en daar is hij blij mee. De gemengde gevoelens komen echter naar boven wanneer zulke gesprekken steeds een negatieve wending nemen. Eender wat mijn vriend vraagt, of zegt - het krijgt steeds een negatieve uitleg - of een negatief antwoord.
Wanneer ouderverstoting in het spel is, kunnen kinderen geen nuances meer leggen in de karakters van hun beide ouders.
Waar andere kinderen oud genoeg zijn om van hun beide ouders zowel positieve als negatieve eigenschappen te noemen, kunnen PAS (Parental Alienation Syndrome - ouderverstotingssyndroom) kinderen dat niet. Eén ouder kennen zij louter goede eigenschappen toe, de verstootte ouder krijgt enkel slechte eigenschappen toegeschreven.
Dat maakt die contacten net zo dubbel. Je bent blij als papa dat je je kids kan zien, maar je krijgt datzelfde gesprek enkel verwijten naar je hoofd geslingerd wat je dan weer heel verdrietig maakt.
Op zulke dagen denk ik vaak aan wat een goede vader mijn vriend wel zou kunnen zijn. Hij heeft twee stiefkinderen, die hij meer geleerd heeft, waar hij meer mee gespeeld heeft, dan met zijn eigen kinderen. Dan denk ik aan alle leuke momenten die Patrick (mijn vriend) met Jitse heeft gehad - maar die hij jammer genoeg nauwelijks met zijn eigen kinderen heeft kunnen hebben.
