Ik zat al een tijdje met het gedacht in mijn hoofd om een blogje te maken... als uitlaatklep... om mijn verzuchtingen te uiten.
Het is niet altijd gemakkelijk - ik maak deel uit van een klein nieuw samengesteld gezinnetje. Mijn zoontje (Jitse) heeft een andere papa dan mijn partner. Hij verblijft een week bij mij, dan een week bij zijn papa. Mijn zoontje is 9 (bijna 10) en heeft twee mama's en twee papa's. Hij krijgt massa's liefde van drie familie's: de mijne, papa's familie en plus-papa's familie... en ik zag dat het goed was.
Mijn vriend (Patrick) heeft twee kinderen, een zoon van 16 en een dochter van 13. We hebben deze twee kinderen nu bijna 5 jaar niet meer bij ons gehad. Omgangsrecht werd gefrustreerd, om te resulteren in twee tieners die hun vader pertinent niet meer willen zien. Er lopen nog enkele gerechtelijke procedures, maar de band is stuk... dat maakt geen enkel vonnis of geen enkele uitspraak meer goed. Die kinderen hebben 1 familie... een kleine familie, want zelfs aanverwanten van mama's zijde worden verstoten. Die kinderen moeten het stellen met een beetje liefde van slechts enkele personen - want de liefde van ons en papa's familie wordt verloochend... en ik weet dat het anders kan.
Ons gezinnetje doet het goed, we zijn gelukkig met wat we hebben. Huisje, tuintje, diertjes, kids... en liefde...
Maar natuurlijk is het gemis van onze twee andere kinderen er steeds... soms overschaduwt het ons geluk, soms knaagt het gewoon, maar soms kunnen we ook genieten van kleine dingen.
Ondertussen is het schooljaar alweer ten einde, de drie kids gaan over naar hun volgend jaar.
Proficiat met jullie geweldige rapport - met jullie inzet. Jullie hebben dat
