3 augustus 2013 - vandaag kan mijn vriend zijn kinderen nog eens ontmoeten. Deze ontmoetingen gaan altijd gepaard met gemengde gevoelens. Mijn vriend wil gewoon zo nu en dan zijn kids eens zien, gewoon eens bijpraten - en daar is hij blij mee. De gemengde gevoelens komen echter naar boven wanneer zulke gesprekken steeds een negatieve wending nemen. Eender wat mijn vriend vraagt, of zegt - het krijgt steeds een negatieve uitleg - of een negatief antwoord.
Wanneer ouderverstoting in het spel is, kunnen kinderen geen nuances meer leggen in de karakters van hun beide ouders.
Waar andere kinderen oud genoeg zijn om van hun beide ouders zowel positieve als negatieve eigenschappen te noemen, kunnen PAS (Parental Alienation Syndrome - ouderverstotingssyndroom) kinderen dat niet. Eén ouder kennen zij louter goede eigenschappen toe, de verstootte ouder krijgt enkel slechte eigenschappen toegeschreven.
Dat maakt die contacten net zo dubbel. Je bent blij als papa dat je je kids kan zien, maar je krijgt datzelfde gesprek enkel verwijten naar je hoofd geslingerd wat je dan weer heel verdrietig maakt.
Op zulke dagen denk ik vaak aan wat een goede vader mijn vriend wel zou kunnen zijn. Hij heeft twee stiefkinderen, die hij meer geleerd heeft, waar hij meer mee gespeeld heeft, dan met zijn eigen kinderen. Dan denk ik aan alle leuke momenten die Patrick (mijn vriend) met Jitse heeft gehad - maar die hij jammer genoeg nauwelijks met zijn eigen kinderen heeft kunnen hebben.
Ik zat al een tijdje met het gedacht in mijn hoofd om een blogje te maken... als uitlaatklep... om mijn verzuchtingen te uiten.
Het is niet altijd gemakkelijk - ik maak deel uit van een klein nieuw samengesteld gezinnetje. Mijn zoontje (Jitse) heeft een andere papa dan mijn partner. Hij verblijft een week bij mij, dan een week bij zijn papa. Mijn zoontje is 9 (bijna 10) en heeft twee mama's en twee papa's. Hij krijgt massa's liefde van drie familie's: de mijne, papa's familie en plus-papa's familie... en ik zag dat het goed was.
Mijn vriend (Patrick) heeft twee kinderen, een zoon van 16 en een dochter van 13. We hebben deze twee kinderen nu bijna 5 jaar niet meer bij ons gehad. Omgangsrecht werd gefrustreerd, om te resulteren in twee tieners die hun vader pertinent niet meer willen zien. Er lopen nog enkele gerechtelijke procedures, maar de band is stuk... dat maakt geen enkel vonnis of geen enkele uitspraak meer goed. Die kinderen hebben 1 familie... een kleine familie, want zelfs aanverwanten van mama's zijde worden verstoten. Die kinderen moeten het stellen met een beetje liefde van slechts enkele personen - want de liefde van ons en papa's familie wordt verloochend... en ik weet dat het anders kan.
Ons gezinnetje doet het goed, we zijn gelukkig met wat we hebben. Huisje, tuintje, diertjes, kids... en liefde...
Maar natuurlijk is het gemis van onze twee andere kinderen er steeds... soms overschaduwt het ons geluk, soms knaagt het gewoon, maar soms kunnen we ook genieten van kleine dingen.
Ondertussen is het schooljaar alweer ten einde, de drie kids gaan over naar hun volgend jaar.
Proficiat met jullie geweldige rapport - met jullie inzet. Jullie hebben dat
Op 29 juni 2013 werden we uitgenodigd voor een BBQ bij de papa van Jitse, mijn ex partner, ter gelegenheid van de verjaardag van zijn nieuwe partner. Het klikt heel erg goed tussen ons en dus was het een super gezellige namiddag/avond... voor ons, maar zeker ook voor Jitse.
We kennen allebei de keerzijde, want ook papa's nieuwe partner heeft te maken met ouderverstoting.
Misschien vandaar dat we allemaal beseffen hoe het wél moet... IN HET BELANG VAN ONS KIND!
En zo zie je maar... ouderverstoting manifesteert zich veel vaker dan we beseffen...
