We
zien onszelf als beschaafd, maar zijn we dit ook? Hoe kunnen we
beschaafd zijn als in werkelijkheid de wereld rondom ons letterlijk
en figuurlijk in duizenden stukken valt. Vat ik de term beschaafd
misschien verkeerd op? De Van Dale zegt dit:
beschaafd
1 niet meer in een onontwikkelde natuurstaat verkerend: ~e volken 2
welopgevoed, welgemanierd: ~e manieren,
Kijk,
ik geef toe dat ik misschien niet 1 van de slimste ben maar
ontwikkeld zijn we als volk al zeker niet, welopgevoed misschien wel
maar wat beschouwen we als mens als welopgevoed? Kan het niet zijn
dat we daar al de mist ingaan? Bij de definitie van het woord
welopgevoed? Wat is welopgevoed zijn? Is het niet boeren na een
maaltijd, of misschien juist wel? Is het de deur open houden voor de
dame? Altijd met twee woorden spreken? ... Misschien wel, maar
misschien horen er nog meer dingen bij waar wij als hedendaagse mens
nog niet aan denken en/of ten volle bewust van zijn. We kunnen zelfs
dingen weten maar omdat we er niet dieper over nadenken beseffen we
niet ten volle wat het betekent. Onze hersenen moeten het nog leren
maar wij weten het al. Wat duidelijke bewijst dat geest en verstand
verschillend zijn en dat ze er wel degelijk allebei zijn. Maar pas
als de hersenen het geleerd hebben dan pas kan er besef ontstaan. En
enkel als er besef is kan een mens echt waarlijk, beseffend, weten.
Als
er een tijdmachine bestond zou ik voorstellen om ongeveer duizend
jaar terug te gaan en de mensen in die tijd vertellen over de
hedendaagse wonderen zoals computers, gsm, tv,.. Niemand zal je
geloven en dat komt door maar 1 reden; omdat we nog niet ontwikkeld zijn. De mens duizend jaar geleden heeft te weinig
informatie om tot een logische redenering te komen. Doordat hij de
logica niet kan vinden zal hij alles dat je verteld afdoen als
fantasie of leugen, zonder besef kan niets bestaan. Hoe kan je
dan denken dat je als volk niet meer in een onontwikkelde natuurstaat
verkeerd? Hoe kan je tot die redenatie komen als je beseft dat je
niets weet en achter alles opzoek moet gaan? Ben je werkelijk
intelligent als je opzoek moet gaan? Of ben je dat enkel als je het
zou weten? Kunnen we onze vorm van intelligent zijn niet meer
vergelijken met een vis die op de oever ligt te spartelen om in het
water te raken? Zoekend naar manieren om antwoorden te vinden.
Antwoorden waarvan we NOOIT zeker kunnen zijn dat ze ook echt
bestaan? Misschien is er helemaal geen vijver en liggen we te
spartelen voor niets? Niemand die het ooit zal weten, want dan zouden
we simpelweg niet hoeven te zoeken. We kunnen enkel gissen en onszelf
misleiden met bewijs dat we in de grond of in de zee vinden. Door dit
bewijs te vinden worden we zekerder van onze theorie die in
werkelijkheid in ons brein ontstaat als een filosofie/fantasie. We
doen alles eraan om deze fantasie te bewijzen omdat we zeker zijn dat
het zo is, maar in werkelijkheid weten we helemaal niet hoe het is.
Het bewijs hiervan is een soort van evolutie die nu al meer dan 2000
jaar bezig is. Als we 1 ding kunnen leren uit het verleden is het wel
dat er altijd grote meneren zullen zijn die zeggen hoe het zit om
misschien zelfs nog in hun eigen leven die woorden terug in te
slikken. We zoeken nu al zolang naar de waarheid maar de geschiedenis
leert ons dat we iedere keer opnieuw fout zitten, Als dat niet zo was
dan was de aarde nog steeds plat en de zon het oog van God. Stel je
voor dat binnen duizend jaar het zover is gekomen dat de mens terug
denkt, en gelooft, wat deze 1000 jaar geleden dacht dat de waarheid
was. Dat zou nog iets voor ons mensen zijn. We zouden ons wederom
kunnen verhogen en zeggen; zie je wel, wij mens hebben daar duizend
jaar geleden al aan gedacht maar omdat we op technologisch vlak nog
niet zo ver gevorderd waren dachten we dat het iets anders was. En
net als elk intelligent wezen zoek je dan verder. Oh wat zijn wij
toch slim. Ja, het zou nog iets zijn voor de mens van deze wereld.
Darwin's
theorie bijvoorbeeld, zou mogelijk kunnen zijn maar niet zoals hij
deze voorstelt. Deze zou enkel mogelijk zijn als er een Hoger Wezen
zou zijn, die de aap laat veranderen in een mens (de stadia naar homo
sapiens inclusief). Maar als dit Hoger Wezen zulke kracht heeft snap
ik niet waarom deze niet gewoon iets nieuws zou kunnen creëren. Ach,
nu vergeet ik de kennis van de wereld alweer, er is helemaal geen
Hoger Wezen. Alles is ontstaan uit het niets. Wat dom van mij!
Ik
kan begrijpen dat het mogelijk zou zijn met de hulp van een Hoger
Wezen maar zelfs dan is Darwin op vele gebieden mis.
Zou
het zo bijvoorbeeld is niet eens tijd worden dat we een extra arm
krijgen dankzij Darwin's theorie? Wij zijn wel eens aap geweest,
er zijn verscheidene zaken van ons afgevallen en onze houding is
veranderd. Ik vind dat de voorbije 2000 jaar de mens er altijd
hetzelfde uitzag. . Het zou zeer handig zijn dat we meerdere armen
zouden hebben. Darwin beweert dat zijn evolutieleer voor zulke
wonderen kan zorgen. We geloven dit al lange tijd maar Darwin,
ik wacht nog altijd op die extra arm. Het is niet omdat dieren zich
lijken aan te passen aan hun omgeving (lichamelijk) dat de mens dit
ook doet. Verdorie toch, nu vergeet ik weer de wereldse wijsheid! De
mens is een dier. Kijk, het is goed mogelijk dat wij ooit
dierlijk geweest zijn, ik zou dit kunnen begrijpen maar enkel als er
een Hoger Wezen in die redenatie betrokken is. Maar denken dat een
aap zomaar in een mens kan veranderen zonder dat daar iets achter
zit, ik weet het niet, ik vind dat maar een dom idee. Uiteindelijk
praten we dan nog altijd over een evolutie, een verandering. Iets dat
gepland was. Zelfs als we ooit dier waren dan zijn we dat nu zeker
niet meer. Waarom zouden we dan in Godsnaam geen aap gebleven zijn?
Je kan van een auto toch geen bromfiets maken en zeggen dat het
nog altijd een auto is. Hij lijkt in sommige opzichten misschien
nog wel op een auto,maar er eentje zijn is hij zeker niet. Ik was
een dier kan logischer klinken dan ik ben een (zoog)dier. Maar
ja, wie ben ik. Ik begin te snappen waarom ik nooit een diploma hebt
behaald, ik snap die wereldse logica helemaal niet. Zoals een
computer wel eens kan aangeven als je hem te ver drijft en hij het
allemaal niet snapt: Does not compute. Ik heb meer dan 7 jaar in
Does-Not-Compute blijven steken. Tot ik besefte dat al die wereldse
wijsheid en kennis eigenlijk niet zo belangrijk was. Meer een
opsomming van fouten. Als we als mens dan toch gedoemd zijn om fout
te denken kan ik dat fout denken beter zelf doen. Dan begrijp ik
tenminste hetgeen waar ik in geloof.
We
zullen het nooit weten wat het werkelijk is voor deze simpelere
reden: als we het zouden weten zouden we niet moeten zoeken,
Dus
misschien is de term welopgevoed, welgemanierd wel niet 100%
datgene wat wij denken dat het is?
Zijn
we werkelijk welgemanierd? Toch kwetsen we nog steeds anderen, we
kwetsen de natuur, onszelf. Waarom? Omdat we nog niet tot het volle
besef zijn gekomen dat we dat doen, en op welke manier. Soms kun je
het zelfsvolledig beseffen en het nog doen, wetende dat wat je
doet eigenlijk niet zo goed is. Wij mensen verzinnen ook graag
excuses die het besef wegjagen, maar daar heb ik het nu even niet
over.
