Ach ja, iedereen zijn stijl zeker? Om eens een DeWevertje te doen (even voor de boeken: ik moet niet hebben van De Wever), 'De gustibus et coloribus non est disputandum'. Wat wil zeggen 'Over smaken en kleuren valt niet te twisten'. Wat drijft ons om dat soms toch eens te doen? Ja, je kan het zeer gemakkelijk raden. Allez, mensen! Ja, ik hoor het daar, achter in het publiek: inderdaad, jaloezie! Het kleine, groene beestje... Ik denk echt dat mensen anderen uitlachen omdat ze in feite jaloers zijn. Ik zal een voorbeeld gebruiken, een koppeltje liep in het park. Ze waren Gothics (voor de mensen die dat niet kennen, één woord: Google!) en op een bepaald moment kwamen ze een groep voetballende jongens tegen. Ze begonnen ermee te praten en eigenlijk kwamen ze goed overeen met die gasten, tot (nu komt het) de leider van de bende zich bedreigd en genegeerd voelde. Hij besloot actie te ondernemen en sloeg de jongen in elkaar. Toen zijn vriendin hem wou beschermen, begon de 'gang' haar te slaan. Uiteindelijk werden de hulpdiensten gebeld door een paar andere tieners die bij het koppel bleef en probeerden hun wonden te verzorgen. Jammer genoeg stierf Sophie Lancaster aan heer verwondingen...
Dat, mijn beste mensen, is een voorbeeld van jaloezie volgens het boekske en dat is ook de reden waarvoor we verdraagzamer zouden moeten zijn. Ja, het klinkt allemaal zeer afgezaagd en ja, het is een cliché, maar toch!
Daarom, voor de mensen zoals Sophie die in elkaar worden geslagen omdat ze anders zijn, wees eens anders! Doe eens iets onverwachts en verras mij. Voor de weinige lezers die ik heb: reageer en vertel mij het onverwachtse :)
Om af te sluiten, lekker toepasselijk: Verdraagzaamheid is het hoogste gebod en wie dat niet eert, schoppen we rot!