Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien. Ons Ella Yuntje, heeft het fantastisch gedaan, en wou dan ook in alles mama assisteren.
Hier ben ik dan, fiere mama van twee fantastische kindjes! Rond half drie deze namiddag zijn ze ons komen halen om, voor de laatste keer, naar het weeshuis te rijden. Na de cadeautjes te hebben overhandigd, mochten we mee binnen in de leefruimte van groep 4 (blijkbaar zat hij dus niet in groep 5, maar 4) en daar zat hij dan in een rolwagentje : onze Vik! Nog even de kleertjes wisselen en dan het emotionele afscheid van de verzorgsters. Het doet wat met een mens om met zo`n pagadderke op je arm en ons Ella Yun aan de andere hand het weeshuis buiten te stappen. Amai.
En ...we drijven de spanning nog wat verder op. Het zal later worden als ik Vik mag gaan halen. Er zijn geen busjes vrij... Toch wel een eerlijk antwoord, niet ? Hoe laat? Dat weten ze uiteraard niet. We proberen de kalmte te bewaren, al beginnen er nu toch wel wat gezonde zenuwen te komen. Spannend. Nu ligt er hier 1 kindje zalig te dutten (met de knuffel van Vik in haar armen), zodat het hier straks vollen ambiance zal zijn! De groentenpap was gemaakt voor deze middag, maar dat zal dus voor deze avond worden. Ik probeer de tijd nog wat te doden met een Russisch woordenboek en de verpakkingen van wat baby-stuff, zoals de typische "kacha" die kindjes hier eten, zodat ik straks dat niet meer moet ontcijferen. Geen basisleerstof van het eerste jaar Russisch, jammer Het bedje staat klaar, het speeltapijt ligt uitgestald met zijn speelgoed op, de taarten zitten in de koelkast, de cadeautjes en zijn kleren in de rugzak. Ons Vikje ligt voor de laatste keer in zijn vertrouwde bedje te dutten. Straks gaat er een hele wereld voor hem open... Wat moet er dan niet allemaal door dat ventje zijn hoofd spoken ?
We zitten hier goed! Gisterenavond zijn we, naar trouwe gewoonte, afgehaald door Aybek en naar een appartement gebracht, zoals Jeroen al verteld had, rechtover de Silk Way. Dit is echt een ruim appartement, waar alles aanwezig is voor kids : badje, stoel, bedje, zelfs wat speelgoed. Ons Ella Yun heeft haar eigen slaapkamer. Deze ochtend waren er echter nog wat jetlag-perikelen. Ons Ella Yun was wakker geworden en stond naast mijn bed. Na even op mijn uurwerk gekeken te hebben en het met het uurverschil rekening gehouden te hebben, dacht ik : "Mooi, kwart voor tien." Op het gemak gedoucht (weleenswaar met ijskoud water), gegeten, valiezen verder uitgepakt, even naar de tolk gebeld (die verdacht slaperig klonk, mijn frank had toen al moeten vallen...), een smsje naar Belinda gestuurd, kortom, we waren allebei uitgeslapen. Toen ik naar buiten ging, mijn achtergelaten bagage gaan ophalen bij Belinda, dacht ik nog : " Dat is hier nu zo kalm ..." Om een lang verhaal kort te maken. Ik had mijn klok al verzet op het vliegtuig en daar nog eens vier uur bijgeteld. Tja, daar stonden we dan om acht uur voor haar deur en wat erger was, ik had de tolk dus blijkbaar gebeld om zes uur! De verontschuldigingen zijn al verstuurd per sms... Vreemd toch, dat we totaal niet moe waren, na twee en vier uur geslapen te hebben. Dat zal dan wel de adrenaline voor morgen zijn zeker? Enfin, onze kapoen ligt nu zalig te middagdutten en ik ga dit ook nog even doen.
Alles hier dik onder controle, alle inkopen zijn gedaan, de fles Detol is alweer wat leger (met dank aan Iris), alles is klaar voor morgen. Straks nog om de cadeau voor de directrice van het weeshuis en om de obligate twee taarten. Morgen mag ik Vik ophalen, waarschijnlijk rond twaalf uur, maar dit moet nog bevestigd worden.
Zoals opa in de reacties op het vorige bericht al liet weten -we zullen voor hem ook een blog aanmaken - zijn ze goed aangekomen in Almaty ! Ze hebben 2 goede vluchten gehad en zitten op het wellicht meest interessante appartement: slechts op de eerste verdieping (best wel handig in je eentje met 2 kids, een buggy en boodschappen ) en recht tegenover de supermarkt.
Morgen zullen ze zowiezo Vik nog niet kunnen afhalen: dit hadden we ook verwacht omdat het zondag is en er dus maar een minimumbezetting is in het weeshuis. Het zal dus voor maandag zijn !
Nog eenmaal vanuit Willebroek in afwachting tot de PC aangesloten geraakt in Almaty...
Deze morgen de 2 dames op het vliegtuig gezet op weg naar onze Vik ! Toch nog net aan de verleiding weerstaan om ook mee in te checken...
Zonder noemenswaardige vertragingen zouden ze daar deze avond op een appartement geinstalleerd zijn. We kennen ondertussen de drill: eerst nog snel wat inkopen in het holst van de nacht (toch handig dat alles 24/24 en 7/7 open is...) en dan Ella Yun haar bed is en nog wat valiezen uitpakken !
En dan morgen alle voorbereidingen voor het afhalen van onze Vik treffen. Spannend he ?!
Binnen 1 week is het aan mij. Dan kan ik in dat zelfde holst van de nacht -als ik aankom- even gaan piepen hoe hij hopelijk lekker ligt te slapen...
Tegen 200 per uur valiezen pakken, examens verbeteren, een cursus Kazachs internet-laptop-foto-en videocamera-managment krijgen, belastingen invullen, een laatste les Russisch meepikken... ik weet wat te doen. Nog even en dan is het zo ver. Het weerbericht belooft alvast een stralend zonnetje voor nu zondag en 33 graden! Jieha! Dat is nu mijn klimaat!
Onze Vik is gespot in Almaty! Belinda, die met Violetta naar een of andere overheidsdienst moest vandaag om te laten bevestigen dat haar dochtertje echt bestaat is daar Vik en Tay (zoontje van Marie-Rose en Luc) tegengekomen!
Zijn haartjes zijn fel gegroeid en staan helemaal recht. Hij zou heel rustig geweest zijn, maar misschien kwam het door zijn zeer zomerse outfit... Bij zo'n zwoele 30 graden had natuurlijk de obligate broekkousen aan met twee paar sokken er over! Kwestie van zijn te grote schoentjes op te houden, vermoedde Belinda. Hij zou veranderd zijn van groepje en nu in groep vijf zitten. Hij stapte aan de handjes van de verzorgsters.
Amai, toen we dit bericht kregen begon het toch weer echt te kriebelen om zo snel mogelijk op dat vliegtuig te springen...
Ik heb van mijn mama gehoord dat je in het buitenland bent als ik naar België kom. Dat is helemaal niet erg, hoor. Ik zal toch waarschijnlijk wat overdonderd zijn door dat grote vliegtuig, door al die mensen en dat vreemde land waar ik binnenkort naartoe ga. Natuurlijk mag je daarna eens op bezoek komen bij me! Aangezien het nog even duurt vooraleer ik mijn rijbewijs heb, stel ik voor dat je me eens in Willebroek komt bewonderen die week.
Groetjes, Vik
PS En anders vraag ik toch gewoon in Kazachstan om de documenten iets sneller klaar te hebben ? Ik weet wel niet of dit gaat lukken hoor, maar ik kan altijd proberen!
Op 7 juli hebben we een afspraak op de ambassade. Hopelijk is tegen die datum alles in orde en kunnen we dit plan aanhouden. We vertrekken dan diezelfde avond nog (ik vermoed dat we dan niet kunnen wachten om naar huis te komen) en landen rond 8 u 15 's morgens vroeg op Zaventem. Het onthaalcomité zal dus vroeg moeten opstaan.
Vrijdagavond 10 juli is reeds geboekt als Ruben-avond. Hij is die week op kamp en vertrekt zaterdagochtend al naar het volgende kamp met de scouts. Natuurlijk wil hij zijn kleinste neefje ook eens zien en dus is vrijdagavond al gereserveerd voor hem! Nog geen jaar en nu al een agenda...
Het is nu officieel bevestigd vanuit Kazachstan : wij zijn nu echt mama en papa van Vik Serzhan Van Hees. De beroepsperiode is volledig afgelopen en niets kan er nu nog tussenkomen.
Dat voelt toch even goed aan, en ook het laatste beetje stress glijdt nu van onze schouders.
Vik, here we come! We zijn er volledig klaar voor!
Onze beroepsperiode zit er officieel op! Het Kleine Mirakel polst nog even vandaag of alles in orde is en zodra we iets weten van hen posten we foto's van onze jongste telg. Deze ochtend, deze middag, deze avond, deze nacht, morgenvroeg, alles is mogelijk. Nog eventjes geduld dus.
Tja, adoptie zal dan toch niet alleen wachten zijn voor de adoptieouders zeker ?
We hebben bericht gekregen van Het Kleine Mirakel en onze tickets zijn geboekt! Op zaterdag 20 juni vertrekken Ella Yun en ik richting Almaty. Jeroen komt dan een weekje later. Spannend!!! We kijken er enorm naar uit om Vik terug te zien en hem eindelijk bij ons op het appartement te hebben en vanaf dan met z'n vieren te zijn. Het is een lange procedure geweest, maar het einde komt nu dan toch in zicht. Een fantastisch gevoel. Hopelijk staan we dan ergens begin juli terug in Zaventem.
By the way, nu vrijdag is onze beroepsperiode afgerond en kunnen we ook foto's op de blogsite zetten van ons superguitig Kazachs ventje!
Liefste meter, ik kan nog altijd niet geloven dat jij met je ploeg van de kloddelopers helemaal van Parijs naar Rotterdam gelopen bent tijdens de ROPA-run (een estafetteloop met 8 lopers in 2 teams, begeleid door 4 fietsers). En dat allemaal voor het goede doel van kankeronderzoek (of zoiets... ). Ik ben zelf moeten komen kijken in Frankrijk zondagmorgen om het met mn eigen ogen te zien !
En fier dat ik was ! Dat was dus wel MIJN meter he die aan het lopen was !
Nog even volhouden, binnen 2 uurtjes kom je aan de finish ! Ik blijf supporteren hoor...
Aan alle adoptiekindjes : vandaag is het jullie dag, want het is de eerste officiële dag van de geadopteerden!
Op verschillende websites vond ik dit bericht :
Vandaag, vrijdag 29 mei, heeft voor het eerst de dag van de geadopteerden plaatsgevonden op de luchthaven van Zaventem. De organisatoren, zelf geadopteerd, willen die dag adoptie kritisch bekijken vanuit het perspectief van geadopteerde mensen. Ook stelden de initiatiefnemers de website geadopteerd.be voor, die "een stem voor geadopteerden" wil zijn."De website is er door en voor geadopteerden", luidt het. De site wil een platform zijn waar geadopteerden elkaar kunnen vinden, in dialoog kunnen gaan en informatie kunnen vinden over het thema. Ook kan een geadopteerde persoon in contact komen met een afstandsmoeder en is er een infoloket beschikbaar rond het inzagerecht van geadopteerden in hun adoptiedossier. "De website zal op termijn een waardevol instrument worden om te peilen naar wat leeft onder de geadopteerden en om die informatie terug te koppelen naar de beleidsmakers", aldus de organisatoren, die dromen van een wereldwijde Dag van de Geadopteerden. De dag van de geadopteerden vindt plaats op 29 mei, omdat op die dag in 1993 het Haags Adoptieverdrag werd ondertekend. Het betreft een belangrijk document ter bescherming van de rechten van geadopteerden. (BEH)
We zijn weer thuis! Na twee relaxe vluchten (amai, dat was iets beter dan de verbinding Almaty-Astana-Wenen-Brussel) zijn we goed geland op Belgische bodem. Van bij het binnenkomen in de hal van Zaventem hoorde ik al van ver roepen : "mamaaaaaaaaaaaaaa", waarop ons Ella Yuntje in een recordtempo op me kwam toegelopen, in mijn armen is gesprongen en me niet meer losgelaten heeft tot aan de auto. Het was super om ze terug te zien! Nadat omie en opie ons terug naar Willebroek hadden gevoerd, zijn we dan begonnen met het uitdelen van de grote-zus-cadeautjes. Het was een succes! Alles werd goedbevonden : de rokjes, de haarspeldjes, de armbandjes, de olifant-springbal, ze wist niet waar eerst kijken! Ze was dan ook heel flink geweest dit weekend! Gisterenavond zijn we dan nog eens richting Zele gereden om daar ook de verhalen eens uit de doeken te doen. Vik zijn kleerkast is ondertussen al wat bijgevuld, want tante Els en Fien hadden zich niet zo goed kunnen beheersen in de kinderwinkel... Wij vinden dit helemaal niet erg...
Onze Vik hebben we, zoals verwacht, niet meer mogen zien in Almaty, maar met dank aan Aline, een Française die ook adopteert in hetzelfde weeshuis en vloeiend Russisch praat, zijn we toch aan een paar recente foto's geraakt van Vik. Hij is gegroeid en hij heeft haar! Zijn stoppeltjes zijn verdwenen en zijn zwarte haartjes staan er nu goed door. Het is een echte jongen geworden, die blijkbaar ook al vrij stevig op zijn beentjes staat, aan de handen van de verzorgster. Volgende week wordt hij 10 maand. Binnen een kleine twee weken zetten we op deze site ook wel wat fotootjes, na de beroepsperiode. Nog even geduld dus.
Nog wat beeldmateriaal om de andere berichten te illustreren:
Eerst dus op bezoek bij de notaris om wat volmachten te laten tekenen.
Dan aan het wachten buiten aan de rechtbank... Niet alleen wij zijn dus goedgekeurd, maar ook Attila & Belinda kunnen zich vanaf nu papa & mama noemen !
En nadat ook Luc & Marie-Rose hun goedkeuring gekregen hadden 1 dag later moesten we er dringend op toasten vanop terrasje vlakbij het Zum (grote shoppingmall).
We zijn officieel opnieuw papa, mama & deze keer ook grote zus geworden vandaag !
De Vik is van ons !!
Kleine voorzichtigheid gebiedt ons te zeggen dat we eerst nog 2 weken moeten wachten terwijl er beroep kan aangetekend worden. Normaal gezien mag dit geen probleem vormen vermits zijn biologische ouders niet gekend zijn... Maar voor alle zekerheid: laat af en toe nog maar een kaarsje branden.
We moeten echter wachten tot na deze periode om foto's van onze Vik op de website te mogen zetten. Dus nog een beetje geduld iedereen ! Ook voor ons trouwens want omdat wij niet lang genoeg in Kazachstan blijven nu, mogen we onze Vik niet bezoeken. Het zou namelijk te verwarrend zijn voor het ventje om ons terug te zien en meteen daarna weer te moeten missen. Misschien is het maar beter zo. Dat maken we tenminste onszelf wijs !!
Straks gaan we er nog 1'tje op drinken (het zouden er ook 2 kunnen zijn... ) en morgen overdag nog wat shoppen vooraleer we morgennacht opnieuw naar belgenlandje vliegen. Zaterdagmorgen zijn we opnieuw thuis.
Thuis: voor de laatste keer met 3 !
Na deze beroepsperiode duurt het dan wel nog een 5-tal weken om alle documenten geregeld te krijgen. Het zal echter moeilijk worden om hem nog niet al vroeger te komen uit het weeshuis halen om op appartement mee te blijven. (dit mag ook vanaf het einde van de beroepsperiode)
Voila, een volgende mijlpaal is genomen. Wij zijn supergelukkig in elk geval !
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien.
- zijn ze goed aangekomen in Almaty !
