's Morgens stond ik op met een half suffe kop afkomstig van mijn woelige nacht. Veel heb ik die morgen niet meer gedaan omdat mijn gedachten al bij het interview zaten. Ik was aan het repeteren wat ik al dan niet ging zeggen. De uren gingen te snel naar mijn zin en het was middag voor ik het goed besefte. Tegen 12h reden we door om zeker op tijd te zijn. Mijn man had voorgesteld om te rijden voor het geval ik geen parkeerplaats zou vinden. Super! Dat was een kwellingsgedachte minder voor mij. Natuurlijk waren we veel te vroeg en hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt ons middagmaal, een croque monsieur, daar te verorberen. In afwachting van onze hongerstiller stuurde ik een sms naar mijn interviewer om te laten weten waar we zaten aangezien we nog steeds onbekenden waren voor elkaar. Het antwoord: "Ik ben er binnen een uurtje." In tussentijd was onze maaltijd gearriveerd die ik heb opgegeten zonder eigenlijk te beseffen wat ik aan het eten was, mijn ogen dwaalden steeds af naar de deur iedere keer er iemand binnen kwam. Ik wist nochtans niet hoe hij eruit zag, maar de fotograaf zal wel herkenbaar genoeg zijn dacht ik. Een klein uur later kwam er een grote grijzige man met zwarte lederen vest binnen die vluchtig rondkeek, in zijn rechterhand een notitieboekje en pen. Dat is hem, dacht ik alhoewel er geen fotograaf in zijn buurt was, maar een mens heeft soms een gevoel waar hij zo zeker van kan zijn dat hij het blindelings volgt. Ik stond recht en wenkte hem, terwijl kwam hij met enkele grote stappen op me af en zei: "Jij bent zeker Jenny." "Inderdaad. Aangenaam." We gaven elkaar een hand en ik stelde mijn 'chauffeur' voor die zich tijdens ons gesprek afzijdig hield. De man zette zich en ik vroeg hem alvast wat hij wilde drinken. Dat was het minste wat ik kon doen. "Koffie is goed." "Vertel eens", zei hij onmiddellijk daarna. "Euhm..., tja, stel eens een vraag", antwoordde ik hem een beetje overvallen door zijn stormachtige aanloop. "Ja, wat heeft je ertoe aangezet om een boek te schrijven?" Ik begon mijn verhaal te vertellen dat ik al van jongs af graag rijmen en gedichten maakte en dat ik met opstellen maken altijd mee van de hoogste punten had. Niet zozeer omdat het zonder taalfouten was, want dat was het niet, maar wel voor het verhaal op zich. Dat het later dan eigenlijk allemaal een beetje in de vergeethoek was geraakt door allerlei omstandigheden zoals gaan werken, huwen en kinderen.. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef het steeds knagen om ooit zelf een boek te schrijven. Ik wilde iets tastbaars voor later, zoiets van 'dit heb ik gedaan'. Pfff, ik kreeg het erg warm van zo ronduit te babbelen. Eigenlijk was het interview redelijk goed meegevallen en had ik mezelf geen slapeloze nacht moeten bezorgen, maar ja, Moest ik alles op voorhand weten... De fotograaf was intussen ook gearriveerd met het nodige materiaal. De journalist schreef alles op in grote lijnen en stelde nog een aantal vragen terwijl hij verder noteerde. "Gaan we eraan beginnen?" vroeg hij aan de fotograaf en stond recht. "Ik zal eerst een aantal foto's maken van het boek", stelde hij voor. Hij koos een plaats uit om daar het boek op verschillende manieren te fotograferen. Daarna zei hij om buiten de foto's van mij te trekken. Op verschillende plaatsen en verschillende houdingen liet hij me poseren. De ene keer nam hij een kleine lens dan weer een grote om daarna nog een grotere te nemen. Toen begon ik me echt wel ongemakkelijk voelen. "Nog enkel foto's hier", zei hij terwijl hij me naar de kant van de grote vitrine van de taverne loodste. Verdomme...al die mensen zaten daar en ik moest daar eens even gaan showen. Maar weet je...heel even, maar dan heel even voel je je wel belangrijk. Tenslotte wist niemand wie of wat ik was. Ze hadden er het raden naar. Na het hele gedoe hebben we nog even staan praten en uiteindelijk moet ik toegeven, het waren twee heel toffe mannen die het vernoemen eigenlijk waard zijn maar ik weet niet of ze ermee akkoord gaan. Ik ga het toch eens vragen... Als een tevreden mens met een ervaring meer ben ik en mijn man huiswaarts gekeerd. Het resultaat van het interview dat vier dagen later in de krant stond vind je in 'inhoud blog. Mijn debuut'
Wordt vervolgt...
Reacties op bericht (1)
14-03-2011
Hallo
Boeiend om lezen
Het lente gevoel begint te komen, daar mocht ik de hele winter al van dromen. Lekker 's morgens het zonnetje binnen, een vrolijke dag kan dan beginnen. Dan ben je vrolijk, dan ben je blij, een heerlijk gevoel geeft dat aan mij. Fijne dinsdag
14-03-2011 om 23:40
geschreven door Athea
Ik ben Jen een vrouw van 56jaar jong. Mijn hobby's zijn schrijven, schilderenen, wandelen en fietsen. Ik pen op mijn blog de ervaringen neer van een beginnend schrijver. Reacties en vragen zijn welkom via 'E-mail mij' Mijn artikel wordt wekelijks vervolgd en hopelijk boeit het jullie. Nieuwste artikel staat steeds onderaan. Tene quod bene: Houden wat goed is Bedankt voor uw bezoekje. Groetjes Jen
Ergens... verdwaald in de bossen kwam ik een dorpje tegen en bleef verstomd staan. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven en zakte weg in een trance. Het uitzicht was schilderachtig mooi. Alsof ‘s werelds beste schilders hier een aantal jaren hun verfpotten hadden komen ledigen en de onmogelijkste creaties uit hun borstels hadden getoverd.
Zo een zicht wiste eventjes je zorgen weg. Ik kon de schilders aan het werk zien. Ze liepen kriskras door elkaar, de ene tekende een ladder om aan de boom te kunnen die de ander dan verder ging afmaken. Als de boom af was daalde hij van de ladder af, borstelde kwistig over elke trede heen en bij de laatste trede die hij schilderde kwam er een tweede boom te voorschijn. Aan de andere kant waren ze bezig met verfpotten met een grote zwier opwaarts uit te gooien om een prachtige regenboog te creëren. Meer op de voorgrond waren ze bezig aan een grote bos rododendrons en allerlei nog mooiere bloemen. Rijen camions met verfpotten reden over het onafgewerkte landschap. Daar waar een verfpot van de vrachtwagen viel, al naargelang de kleur, werkte men aan de grond- en achter-grondkleuren. Tot ik plots weer in de werkelijkheid werd gehaald door een vogel die pal langs mijn oor vloog.
.
