Donderdag een familie raad gehad ivm mijn onze moeder. Ongelooflijk hoe iemand zo hard en koppig kan zijn. Of is het gewoon harteloos zijn. Kan iemand echt bewust zo slecht zijn? Zichzelf zien als de enige die zogezegd de zorgen voor moeder heeft gedragen de laatste zestien jaar. Enkel zien wat zij voor ons moeder heeft gedaan. Ook onze broers en ik hebben altijd al veel voor onze moeder gedaan. Elk naar zijn mogelijkheden en detijd die ervoor kon worden vrijgemaakt. Daar ik meer en meer zelfstandig werd op eigen kracht kon verder leven, wordt nu onder mijn neus geschoven. Ik heb het recht een eigen leven te leiden, ik moet niets opgeven voor een ander. Als een ander wel veel wil opgeven voor de zorg van een ander is dat zijn keuze en dat heeft niemand het recht een ander ertoe te verplichten hetzelfde te doen. Het feit dat een ander zijn gezin op de eerste plaats zet en dan pas de moeder mag geen verwijt zijn. Ook als iemand uit gaat werken, kan er niet geeist worden dit achteruit teschroeven voor de zorg van een ander. Welk soort persoon ben als je denkt dat je dit wel van anderen kan eisen? Wie ben je eigenlijk als nooit een fout bij je eigen wilt zien? Altijd wat er ook gebeurt, een ander als schuldige aanduiden. Niet inzien dat niemand perfect is, iedereen maakt fouten. Het gedacht ik momenteel over mijn zus heb is helemaal geen mooi zicht. We denken waarschijnlijk allemaal wel eens iemand anders iets te willen aandoen. We bedenken allerlei dingen in ons hoofd, wat we een ander zouden kunnen aandoen, kwetsen of soms vermoorden. Normaal neemt het gezonde verstand het dan van je over en voer je zo'n plan niet uit. Ik heb zo het gevoel dat mijn zus alle verstand heeft verloren. Wat ze denkt te willen doen aan een ander, doet ze dan ook. De straffen die ik vroeger heb gekregen voor alle swat ik niet heb gedaan, krijgen nu een heel andere betekenis. Soms twijfelde ik aan mezelf of ik soms niet meer wist of ik dat dan eigenlijk wel of niet had gedaan. Ik was heel veel vanmezelf overtuigd dat ik bepaalde straffen niet verdiende. Nu besef ik dat het werkelijk ook zo was. Blijkbaar had mijn zus het vermogen om iets uitspoken of stout te zijn en de schuld op mij door te schuiven. Zij werd dan ook geloofd, ik kreeg de straf. De straffen waren alleminst zacht, niet altijd slaan maar ook heel veel psychologisch. Vernederingen en uitsluiting werden kering en inslag. Mijn mooie pop, gekregen van de Sint, heb ik moeten afgeven aan mijn zus. Ik zou de hare hebben beschadigd, dat was de reden. Ik heb dikwijls mijn hersenen gepijnigd om hierover na te denken wanneer ik dat zou hebben gedaan. Tot zo'n 2 jaar geleden werd me dit zelfs regelmatig onder de neus geschoven. Op die manier werd ik eigelijk voortdurend erop gewezen hoe slecht ik als kind wel was. Vooral ook omdat ik dit bleef ontkennen. Nu weet ik met zekerheid dat ik nooit mijn zus haar pop heb beschadigd. Zij heeft dit zelf gedaan maar kon dit gemakkelijk aan mij toe wijzen. Hierdoor zie ik in dat mijn zus al van kindsbeen of door en door ziek is om niet te zeggen slecht is. Het feit dat zij mij mijn kind heeft ontnomen, schrijft zij mij toe als mijn eigen schuld. Het feit dat ze bij het ernstig ziekworden van onze moeder mij volledig heeft van haar afgeduwd, wijst zij toe aan mijn eigen schuld. Ik heb onze kinderen proberen op te voeden op de best mogelijke manier dat ik kon. Ik ehb fouten gemaakt, veel fouten. Ik erken mijn fouten, ik geef dit toe. Maar waarom zij mijn kind zonder reden bij haar in huis heeft genomen kan ik verklaren maar niet begrijpen. Dat zij mij niet meer als zus wil zien en kwaad is op mij omdat ik eerlijk ben geweest. Nee dat kan niet de echte reden zijn. Zoals ik haar voorbije donderdag vertelde, ik weet vandaag nog niet waarom zij dit doet. Heel deze situatie heeft vandaag een enorm impact op mij. Ik heb gedacht dat mijn kind terug aan komen was, ik was wel achterdochtig. Nu twijfel ik aan de oprechtheid en de terugkomst van mijn kind. Was dit enkel om informatie over mij in te winnen zodat di op de vergadering tegen mij kon worden gebruit. Is het toeval? Nee ik vrees van niet. Wel heel doordacht en goed gepland. Het maakt me triets , het doet enorm veel pijn. Het liefst zou ik he allemaal niet meer willen voelen. Gelukkig ben ik zover geevolueerd dat ik niet de duistere weg hierdoor bewandel. Ik zal proberen hier mee om te gaan hoe moeilijk het ook is. Ik sla me er wel door heen.
