Het is een tijdje geleden dat ik nog iets neerschreef. Ik had het druk met het maken van een eindwerk en dan kwamen de familiale problemen. Ik kan niet begrijpen hoe iemand zijn eigen broer kapot kan maken en daarmee een hele familie kan raken. Mijn zus is zo hard en koud als steen. Hoe ik ook over mijn moeder nadenk, toch vindt ik niets die het gedrag van mijn zus kan verklaren. Zelfs haar eigen kinderen haalt ze op allerlei wijze neer.
Ik probeer het me niet te laten raken maar dat lukt precies niet zo goed. Het lijkt of alle verdriet en pijn naar boven komt.
Mijn zus komt in de maatschappij als een sociaal en medelievende persoon. Heel hulpvaardig voor iedereen, maar...
Vroeger waren wij heel veel samen , deden wij heel veel samen. Nu staan we mijlen ver uit elkaar.
Het feit dat ze één van mijn kinderen naar haar heeft toegtrokken. Eigenlijk heeft afgenomen doet nu weer enorm pijn. Hoewel mijn kind nu terug meer naar huis komt, vertrouw ik het niet.Spioneert ze voor mijn zus of zoekt ze hier de rust van ons gezin.
Enkele jaren geleden beslaaot mijn kind om op eigen benen te staan. Wat helemaal niet verkeerd is, we moeten onze kinderen hun eigen weg laten gaan. Maar nadien bleek datmijn kind een apartement huurde maar het niet bewoonde. Mijn kind heeft meer dan een half jaar bij mijn zus ingewoond, kwam bijna niet meer naar huis. Verteld niet anders dan leugens en hulp moest ik er al helemaal niet van verwachten. Zelfs met de anderen kinderen deed ze hetzelfde. Dit is een breuk die waarschijnlijk nooit meer volledig goed komt. Ik ben van oordeel dat je als zus zoiets niet doet. Het was de keuze van ons kind op eigen benen te staan, dachten we. Maar dan moets dit ook zo gebeurd zijn. Je neemt niet zomaar het kind van een ander in huis zonder geldige reden. Je plaatst niet het kind van een ander voorop jouw eigen kinderen. Niet als dit kind eigen ouders hebben, niet als het een echt thuis heeft. Hadden we ons kind zelf het huis uitgeschopt dan zou het een nobele daad zijn geweest. Nu is het een laffe streek. Vooral omdat zij wist hoe moeilijk ik het al heb gehad. Hoe ik vanzelf vond een slechte moeder te zijn. Ik werk nu al vele jaren aan mezelf. Ik heb een open communicatie met mijn man en kinderen opgebouwd. Ze hebben het recht om mij op mijn fouten te wijzen en dit te bespreken. Ze hebben het recht om te weten waarom ik op een bepaalde manier handelde. Mijn zus wou me terug naar een toestand brengen waarbij ik terug volledig onderdanig was ten opzicht van haar.
Ik heb me van haar losgemaakt en dit is de straf die ze me oplegd. Ze gaat daarin heel ver. Iedereen uit haar omgeving die met mij contact zoekt of heeft, ondergaat een straf. Je wordt uit haar vriendenkring gebannen. Dit doet ze met mijn broers omdat ze terug contact hadden met me, ook de nichtjes. Vriendinnen krijgen waarschijnlijk de keuze. Zelfs haar eigen kinderen ondervinden problemen als ze contact hebben met mijn gezin of met onze broers.
Ik vroeg me vanmorgen af waarom loop ik zo trietsig rond maar eigenlijk is het simpel. In zo'n situatie, wie zou er daar niet van geraakt zijn.
Nu kop op en verder doen, uiteindelijk zal alles zich wel tegen haar keren. Hopelijk ziet ze dit alles in. Een vrees die ik wel heb, is dat ze op een dag moordend zal toeslaan. Als zij mijn kind niet kan hebben dan ik ook niet. Ik hoop van harte dat ik met dit gevoel er compleet naast zit.
