Toen ik aankwam in zoersel en ik even bekomen was kwam er een lieve verpleegster met mij praten, ik weet nog goed dat ik al vrij snel vroeg, hoe lang blijven de meeste hier ?als antwoord kreeg ik dan dat is voor iedereen anders maar je zult zelf wel merken wanneer je klaar bent om te vertrekken, toen dach ik wat is da nu voor een antwoord. de eerste dagen in zoersel waren heel wazig voor me, ik heb vooral veel gerust. er was wel een goede kinderpsycholoog aan haar heb ik wel erg veel gehad. het eerste weekend moet je daar blijven en dat was bij mij dus ook zo,ons jelte kwam ook op bezoek maar toen ze naar huis ging vond ik het wel erg maar niet zoals in het ziekenhuis. Toen ik er een goede week verbleef begon ik mee te doen met therapiën, vooral de creatieve therapie heeft me erg goed geholpen, hoewel ik in het begin dacht dat het niets voor mij was, in de therapie kregen we opdrachten zoals bv, een fantasiedier tekenen, je moest dan een tekening maken van bestaande dieren waar je eigenschappen van had.
Met ons bailey was het op dat moment nog steeds moeilijk, ze huilde elke avond en was niet te troosten. maar het is mss raar om te zeggen maar hoemeer zij weende hoe meer ik naar haar toegroeide, de verpleegster zagen hoe ik altijd heel hard mijn best deed om haar te troosten hoewel ik soms zelf enorm moe was, toch wou ik niet dat ze haar overnamen, er werd mij al snel aangeraden om met haar naar de kinderarts te gaan, die vermoede dat ons bailey reflux had en schreef andere pap en medicatie voor, het hielp allemaal niets. 1 van de mama's die daar ook verbleef zei al vrij snel dat ze vermoede dat ons meisje lactose intolerant was, had ik maar sneller naar haar geluisterd. de kinderarts had hier eerst geen oren naar maar toen ik echt aandrong heeft ze uiteindelijk toch haar laten testen en de test was positief. in het begin was het voor ons bailey nog altijd moeilijk om pap te drinken maar het wenen hield wal geleidelijk aan op.
Stilaan leerde ik ook de mama's beter kennen, met hun heb ik een hele hecte band opgebouwd, ik heb er echt hele mooie vriendschappen aan over gehouden, met hun durfde ik ook over mijn verdriet en gevoelens te praten, door de therapiën heb ik ook veel leren praten over alles en dit heeft wel voor een ommekeer gezorgd.
Eigenlijk is het heel raar maar toen ik voor het eerst een weekend naar huis mocht was het net alsof de muren op mij afkwamen, en wou ik ook snel weer terug, het leek wel of ik een zoersel een soort van veiligheid had die ik thuis ni had. gelukkig heb ik altijd heel veel steun gehad en de mensen waar ik tegen vertelde dat ik in zoersel zat hebben mij nooit veroordeeld. was ik ook zo goed vond is dan mijn vriend en ouders ook met de psychiater en kinderpsycholoog gepraat hebben, dat heeft voor hun ook veel duidelijk gemaakt.
Als ik dit schrijf lijkt het alsof het een hele leuke tijd voor me was maar toch heb ik ook daar veel verdriet gekend. op het moment dat ik daar verbleef waren er ook mama's die alleen in dagtherapie kwamen, 1 van de mama's heeft toen iets gedaan waardoor ik echt het gevoel had van dit wil ik dus nooit doen, zover wil ik het niet laten komen, ik wil hier verder niet over uitwijden omdat dit over iemand anders gaat en wil niemand in discrediet brengen.
ik heb ook veel over mezelf geleerd in zoersel, daar heb ik pas ondekt hoe weinig zelfvertrouwen ik eigenlijk had. ben echt heel boos op mezelf geweest over hoe ik eigenlijk gedaan heb tegen ons bailey in het begin, tot op de dag van vandaag heb ik het hier nog geregeld lastig mee maar je kan de tijd natuurlijk niet terug draaien. Mandala's kleuren deed ik ook heel veel toen ik in zoersel was, het bracht me een soort van rust. ook relaxtie therapie heeft met geholpen.
Ik begin even bij mijn medicatie, ik neem het al even maar ondervind geen verbetering, dus terug naar de dokter, hij zegt me dat ik meer geduld moet hebben en dat het wel beter zal gaan. Maar het gaat dus nog steeds niet beter, ik krijg een breekpunt als mijn moeder op bezoek komt, ik ben bezig met ons bailey drinken te geven maar het lukt helemaal niet, mijn moeder vraagt of ze het moet overnemen omdat ze denk dat ik te zenuwachtig ben, om de een of andere redenen vlieg ik uit tegen haar en beschuldig haar ervan dat ze ons bailey van mij wil afnemen en dat ze vind dat ik geen goed moeder ben, ik barst in tranen uit, gelukkig begrijpt mijn moeder mijn reactie hoewel ze totaal onterecht is van mij. in paniek bel ik de vroedvrouw, zij raad me aan om zo weinig mogelijk alleen te zijn en vanaf dat moment zijn mijn ouders steeds bij mij als stijn er niet is. toch helpt dit allemaal niet. ik begin nu ook op internet te zoeken naar info, op het 9 maanden forum krijg ik een reactie van iemand die ook net als mij diep in de put gezeten heeft, ze raad me aan een afspraak te maken met dr.dox, zei is deskundige in postnatale depressie, eerst twijfel ik nog even maar uiteindelijk besluit ik haar toch te bellen, en ik mag al snel naar haar toe.
het gesprek met de psychiater ik ga samen met mijn ventje naar haar toe, ik doe heel mijn verhaal en ze luistert naar wat ik vertel, af en toe noteert ze iets, ze weet het niet maar ik heb al reeds gelezen over moeder en kind te zoersel, zei leid deze afdeling, als ik erover begin zegt ze me dat ik nog die zelfde avond eens mag gaan kijken naar de afdeling en dit doe ik dan ook
kijkje nemen in zoersel Even ter info --> de praktijk in zoersel is een heel groot domein, hier bevinden zich heel veel psychiatrische afdelingen. ik kom binnen in de afdeling moeder en kind, een vriendelijke verpleegster leid ons rond, ik zie ook verschillenden mama's en kindjes zitten bij elkaar. hoewel ik een goed gevoel heb bij de afdeling besluit ik hier toch nog niet naar toe te gaan, gewoon de afstand houd me enorm tegen.
Een week gaat voorbij, mijn ouders denken dat het iets beter met me gaat maar niets is minder waar, eind maart zit ik er helemaal door en geraak ik helemaal in paniek, mijn ouders komen langs en mijn vader raad me aan meteen naar de dokter te gaan, dit doe ik dan ook, ik vraag hem dat ik kan opgenomen worden in lier in de psychiatrie, omdat dit niet zo ver is als zoersel, hij stuurt me dan ook meteen door naar daar.
Wat ik nog even vergeten te vertellen was is dat mijn wonde van keizersnede zo goed als genezen is, alleen is het nu aan de andere kant beginnen ontsteken, de gyneacoloog heeft dit terug toe gemaakt en nu zou het opgelost moeten zijn.
Psychiatrie in lier ik kom aan in de psychiatrie, ik lig op een kamer van twee, een oudere dame ligt bij mij op de kamer, ze is meteen heel vriendelijk voor me. als stijn weg gaat vertel ik haar stilletjes waarom ik hier ben en ze begrijpt me. als ik ga slapen denk ik bij mezelf, zal ik hier eindelijk geholpen worden ? komt er eindelijk een einde aan de nachtmerrie ? Ik ben hier nog maar 2 dagen maar weet al dat ik hier niet op mijn plaats zit, iedereen is erg vriendelijk maar als de problemen die ik daar zie leunen helemaal niet aan bij de mijne, en ik besluit dr.dockx te bellen. ze vind het bijzonder raar dat ik hier zit en zegt me ook meteen dat ik hier echt ni goed zit, ik besluit dan maar om toch maar naar zoersel te gaan.
ik wil ook nog even zeggen dat tijdens heel deze periode die ik al beschreven heb heel veel steun heb gehad van mijn ouders, ze hebben alles gedaan om me te helpen, ben hun dan ook enorm dankbaar !!! ik zal nooit vergeten wat ze voor me gedaan hebben !
ok, nu weer even tijd om te stoppen, in mijn volgende deel vertel ik alles over mijn tijd in zoersel
