Ik begin even bij mijn medicatie, ik neem het al even maar ondervind geen verbetering, dus terug naar de dokter, hij zegt me dat ik meer geduld moet hebben en dat het wel beter zal gaan. Maar het gaat dus nog steeds niet beter, ik krijg een breekpunt als mijn moeder op bezoek komt, ik ben bezig met ons bailey drinken te geven maar het lukt helemaal niet, mijn moeder vraagt of ze het moet overnemen omdat ze denk dat ik te zenuwachtig ben, om de een of andere redenen vlieg ik uit tegen haar en beschuldig haar ervan dat ze ons bailey van mij wil afnemen en dat ze vind dat ik geen goed moeder ben, ik barst in tranen uit, gelukkig begrijpt mijn moeder mijn reactie hoewel ze totaal onterecht is van mij. in paniek bel ik de vroedvrouw, zij raad me aan om zo weinig mogelijk alleen te zijn en vanaf dat moment zijn mijn ouders steeds bij mij als stijn er niet is. toch helpt dit allemaal niet. ik begin nu ook op internet te zoeken naar info, op het 9 maanden forum krijg ik een reactie van iemand die ook net als mij diep in de put gezeten heeft, ze raad me aan een afspraak te maken met dr.dox, zei is deskundige in postnatale depressie, eerst twijfel ik nog even maar uiteindelijk besluit ik haar toch te bellen, en ik mag al snel naar haar toe.
het gesprek met de psychiater ik ga samen met mijn ventje naar haar toe, ik doe heel mijn verhaal en ze luistert naar wat ik vertel, af en toe noteert ze iets, ze weet het niet maar ik heb al reeds gelezen over moeder en kind te zoersel, zei leid deze afdeling, als ik erover begin zegt ze me dat ik nog die zelfde avond eens mag gaan kijken naar de afdeling en dit doe ik dan ook
kijkje nemen in zoersel Even ter info --> de praktijk in zoersel is een heel groot domein, hier bevinden zich heel veel psychiatrische afdelingen. ik kom binnen in de afdeling moeder en kind, een vriendelijke verpleegster leid ons rond, ik zie ook verschillenden mama's en kindjes zitten bij elkaar. hoewel ik een goed gevoel heb bij de afdeling besluit ik hier toch nog niet naar toe te gaan, gewoon de afstand houd me enorm tegen.
Een week gaat voorbij, mijn ouders denken dat het iets beter met me gaat maar niets is minder waar, eind maart zit ik er helemaal door en geraak ik helemaal in paniek, mijn ouders komen langs en mijn vader raad me aan meteen naar de dokter te gaan, dit doe ik dan ook, ik vraag hem dat ik kan opgenomen worden in lier in de psychiatrie, omdat dit niet zo ver is als zoersel, hij stuurt me dan ook meteen door naar daar.
Wat ik nog even vergeten te vertellen was is dat mijn wonde van keizersnede zo goed als genezen is, alleen is het nu aan de andere kant beginnen ontsteken, de gyneacoloog heeft dit terug toe gemaakt en nu zou het opgelost moeten zijn.
Psychiatrie in lier ik kom aan in de psychiatrie, ik lig op een kamer van twee, een oudere dame ligt bij mij op de kamer, ze is meteen heel vriendelijk voor me. als stijn weg gaat vertel ik haar stilletjes waarom ik hier ben en ze begrijpt me. als ik ga slapen denk ik bij mezelf, zal ik hier eindelijk geholpen worden ? komt er eindelijk een einde aan de nachtmerrie ? Ik ben hier nog maar 2 dagen maar weet al dat ik hier niet op mijn plaats zit, iedereen is erg vriendelijk maar als de problemen die ik daar zie leunen helemaal niet aan bij de mijne, en ik besluit dr.dockx te bellen. ze vind het bijzonder raar dat ik hier zit en zegt me ook meteen dat ik hier echt ni goed zit, ik besluit dan maar om toch maar naar zoersel te gaan.
ik wil ook nog even zeggen dat tijdens heel deze periode die ik al beschreven heb heel veel steun heb gehad van mijn ouders, ze hebben alles gedaan om me te helpen, ben hun dan ook enorm dankbaar !!! ik zal nooit vergeten wat ze voor me gedaan hebben !
ok, nu weer even tijd om te stoppen, in mijn volgende deel vertel ik alles over mijn tijd in zoersel
Via mijn blog wil ik mijn verhaal doen over de geboorte van mijn 2de kindje en hoe ik van mijn roze wolk afdonderde.
11 februari 2010 Binnen gegaan in het hhz in lier, morgen zal mijn keizersnede plaatsvinden en zal mijn tweede kindje geboren worden, spannend word het een jongen of een meisje ?
12 februari 2010 Vandaag is de grote dag, mijn tweede spruit word ter wereld gebracht. Om 8 uur is het zover en komen ze me halen om naar de operatiezaal te gaan, er word epidurale aangebracht en daar lig ik dan, gelukkig mag mijn ventje bij me komen, het is zover ze gaan er aan beginnen, 20 minuten later is mijn tweede dochter geboren, het is een flinke meid van 50 cm en ze weegt 3k150. we noemen haar bailey. wat is ze mooi ! na haar even gezien te hebben moet ze alweer weg voor de standaard testen, ik word ondertussen weer dicht gemaakt en moet naar ontwaak tot ik mijn benen weer kan bewegen. 13uur : oef eidenlijk mag ik samen met mijn dochtertje naar de kamer, ik geef haar borstvoeding en ze drink meteen goed. s'avons komen mijn ouders op bezoek en ook de fiere meter. gelukkig is ook mijn ander dochtertje mee gekomen, jelte, oh wat zal ik haar de komende dagen missen als ik in het ziekenhuis ben, ze is wel meteen super fier op haar zusje. 20u : bezoek is weg en hier lig ik dan alleen met mijn dochter, ik bekijk haar eens goed en voel me vreemd, is dit mijn kind ????? waarom heb ik het gevoel dat dit gewoon een wezentje is waar ik moet voor zorgen en niet mijn eigen dochter ??? dit had ik toch niet bij mijn eerste spruit, ik besluit me hier geen zorgen over te maken en denk ik zal nog even moeten wennen.
13 februari 2010 De dag gaat traag voorbij, heb pijn van de keizersede en voel me enorm verdrietig dat ons jelte niet bij me is Waarom voel ik me toch zo ?
14 februari 2010 Vandaag voor de eerste keer uit bed, viel al bij al nog mee. de nachten vallen me zwaar en voel me niet gelukkig. s'avonds komt mijn ventje met mijn dochtertje, wat voel ik me plots wat beter als ik rozen krijg voor valentijn. Wanneer het bezoek weg is komen de tranen weer, ook maar ik koorts omdat ik me zo druk maak in alles.
15 februari 2010 Weer een dag waarin ik veel huil, toch kan ik al vrij goed uit bed en valt de pijn redelijk goed mee. Overdag krijg ik weer wat bezoek en ik houd de schijn op en doe alsof alles prima gaat. maar s'avonds komen de tranen weer, ik praat met de verpleegster over mijn verdriet, zij verteld me dat ik volgende dag naar huis wil als ik wil, ik kan mijn gelukig niet op, joepie morgen eindelijk terug thuis !!!!!
16 februari 2010 Wat voel ik me super gelukkig, ik mag naar huis, yes yes yes, ik voel me nog steeds niet blij maar denk dat wanneer ik thuis ben alles beter zal gaan, mijn thuiskomst verloopt goed, de eerste nacht is vermoeiend, er komt ook vocht uit de wonde van de keizersnede, morgen de vroedvrouw bellen.
Nu even een stukje zonder datum
Mijn ventje is nog twee weken thuis en tijdens die weken voel ik me sterk maar dan breekt de dag aan dat hij weer gaat werken, gelukkig gaat ons jelte wel drie dagen naar onthaalmoeder zodat ik rustig kan wennen aan ons bailey. de eerste dagen verlopen erg moeilijk en met veel verdriet. ik huil maar als er iemand langs kom doe ik of alles prima gaat. mijn ouders komen gelukkig veel. de thuisverpleging komt nu ook elke dat om mijn wonde te verzorgen. de vroedrvouw komt ook vaak. gelukkig komen mijn ouders ook heel vaak langs. toch doe ik nog steeds of alles prima gaat, alleen savonds in bed komen de tranen weer. ik besluit toch maar eens met mijn schatje erover te praten, we gaan samen naar de dokter en hij bevestigt wat ik eigenlijk al vermoede, ik heb een postnatale depressie. ik krijg medicatie en hoop dat het nu beter zal gaan. ik ben ook altijd heel moe, ons bailey eist elke moment aandacht, ze wil alleen op de schoot slapen en ook snacht slaapt ze slecht. mijn oudste dochter gaat nu elke dag naar de onthaalmoeder omdat ik het anders helemaal niet red. ondaks de medicatie blijf ik het heel moeilijk hebben. soms komen er ook heel rare gedachten ik mijn hoofd, wat als ik nu eens al mijn pillen tegelijk inneem, wat als ik nu eens van de trap spring, wat als ik uit het leven stap ? zal iemand me missen, is het niet beter voor ons bailey als ze een mama heeft die lief voor haar is. soms zeg ik heel erg dingen over haar, ik vraag me soms af waarom ik per se een tweede kind wou en verlang hevig naar de tijd dat ik nog alleen maar ons jelte had.
