Na het ontbijt vertrekken we uit Ben Tré naar een lokale markt in Cai Mon waar veel Chinese producten verkocht worden maar die we volgens Harry niet mogen kopen. De haat en nijd verhouding met China is af en toe nog voelbaar. Op de lokale markt vind je fruit, groenten en ook vlees en vis. Zo liggen aan de ene kant van de weg de nog levende eenden en kippen en worden die na betaling aan de andere kant van de weg voor je geslacht (productief straatje!) Vlees en vis ligt hier natuurlijk niet ingepakt in de koeling, maar gewoon open en bloot op een houten plank. Vietnamezen vinden het nogal zonde als een stukje vlees van een dier wordt weggegooid. Dus oren, ogen, tenen en organen worden met liefde voorbereid en verkocht. Ook een koeienkop behoorde tot het assortiment. Ook kikkers met vastgebonden pootjes en vissen die op het droge nog wat liggen te spartelen zorgen voor wat blikken met medelijden. Tussen de kraampjes hangen soms hangmatten waarin iemand ligt te slapen, maar gewoon op de toog tussen de vissen moet ook kunnen. Nadat sommigen van ons toch wat witjes worden, gaan we terug de bus in.  
De volgende stop is bij een lokale familie die een bonsaikwekerij heeft. De boompjes zijn rond het nieuwjaar bijna allemaal verkocht. Zij worden met ijzerdraad, touw en aluminiumpapier in model gebracht en sommigen zijn al decennia oud.

Na een lunch gaan we op weg naar het museum van de Khmer. Harry vertelt weer honderduit en daarna bestormen wij de trappen om het museum te veroveren. Aan de overzijde bezoeken wij, een pagode van de zuidelijke boeddhisten in Vietnam. Zo'n pagode ziet er heel anders uit o.a. qua versieringen. Het heeft veel meer weg van een Thaise tempel of de Efteling. Bij de zuidelijke boeddhisten mogen monniken bijvoorbeeld vlees eten tot 12 uur in tegenstelling tot de monniken in het noorden van Vietnam. We zien een monnik die een 10-tal mensen 9 keer met water overgiet en het doet me denken aan een doop. De man doet teken om geen foto’s te maken en normaal houd ik mij daar ook aan maar nu is de verleiding toch te groot.
Waar de boeddhisten in Thailand een boeddha gekoppeld hebben aan je geboortedag, ben je in Vietnam geboren in het jaar van een dier. Jean is geboren in het jaar van het varken en ik in dat van de geit (een boerderijhuishouden…). Het geboortejaar is ook bepalend voor je trouwdag. Een huwelijk in Vietnam bestaat uit drie ceremonies. De eerste ceremonie is met je schoonfamilie eten (kennismaken zonder vrouw), de tweede is de verloving en het maken van trouwfoto's. Daar hebben ze op de trouwdag geen tijd voor en dan kunnen ze het boek al laten zien. De foto's worden vaak al weken van te voren gemaakt en kosten belachelijk veel geld. Daarna volgt de trouwdag. Deze dag wordt bepaald door het geboortejaar en door een huwelijksvoorspeller. Een trouwdag begint met een ochtend lang eten en de bruid ophalen dan gaan ze een paar uur karaoke zingen en daarna gaat het bruidspaar geld tellen. Het is heel belangrijk dat je opschrijft wie wat geeft, want bij een feestelijke gebeurtenis moet je hetzelfde bedrag terug geven (klinkt dit bekend?).
Hierna volgde een reis van ruim 2.5 uur naar Can Tho de grootste stad in de Mekong Delta.  Dit gebied is pas sinds enkele jaren ontsloten met bruggen: de My Thuan brug is gebouwd met hulp van Australië en de Can Tho hangbrug over de Hau is gebouwd met hulp van Japan, maar die stortte kort na de ingebruikname in, waarbij 87 doden vielen.

Aan het eind van de middag komen we in Can Tho aan. Dit is de hoofdstad van de delta. Er wonen 2 miljoen mensen.