‘s Morgens vertrekken we met de bus voor een optionele excursie naar My Son dat verwoest werd ten tijde van de Vietnamoorlog, maar tegenwoordig op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat.   

Er zijn tijden wanneer 'mooi' een onvoldoende woord is. Dit is een van die momenten als wij de mystieke dansers van het Champa Rijk zien. Slanke jonge dames draaien met hun handen en voetjes terwijl een fluitspeler ongelooflijk lang een hoge noot kan aanhouden. Ze zijn visioenen van een verloren Koninkrijk. Hun glinsterende kostuums zijn symbolisch voor vergeten mensen, van een tijdperk dat voorbij is. De gouden uitgedoste meisjes verplaatsen zich met een gratie  en allure die tijdloos is. Zij nemen poses aan van beelden uit  Hindoetempels. Toch zijn wij hier niet in Indië maar in Vietnam. Dit land is beter bekend als een thuis voor boeddhisten of communisten. Maar niet bekend met de buitenwereld, is dat Vietnam ooit het thuis was van een Koninkrijk van hindoes en moslims. Vele jaren geleden was centraal-Vietnam bekend als het rijk Champa. De Chams controleerden wat vandaag centraal Vietnam is, plus de gedeelten van Cambodja en Laos. Na verloop van tijd werden hun landerijen geleidelijk verloren aan oorlogen met de Vietnamezen en de Khmers, totdat hun Koninkrijk helemaal verdween. Ze wonen nu alleen in verspreide gemeenschappen, gewoon weer een van Vietnams vele etnische minderheden.

Het tempelcomplex My Son is van grote waarde en vormt het erfgoed van een verdwenen beschaving. Het was een keizerlijke stad ten tijde van het Champa koninkrijk, dat vanaf de tweede eeuw na Christus het zuiden van Vietnam besloeg. Het tempelcomplex vormde het religieuze en culturele centrum van het koninkrijk, en werd bestuurd door koning Bhadravarman. Onder zijn bewind werd gestart met de bouw van de tempels, en tussen de vierde en de twaalfde eeuw verrezen hier 71 religieuze gebouwen. De tempels moesten de belangrijkste hindoegoden vereren en dan met name hindoegod Shiva. Na de 15de eeuw werd het complex verlaten en raakte het in verval. Tegenwoordig staat nog maar een fractie van de originele tempels van My Son overeind, want ten tijde van de Vietnamoorlog werd het overwoekerde complex grotendeels vernietigd. Gelukkig wordt er nu alles aan gedaan om deze bijzondere plek in ere te herstellen. Harry vertelt enthousiast en laat ons de 20 gebouwen bewonderen die zijn gemaakt van de iconische rode bakstenen. Hier werd ook meerdere linga opgegraven, een fallussymbool uit het Hindoegeloof.      

Nergens in Azië vind je deze bouwstijl terug. De bouwwerken zijn grotendeels overwoekerd door planten maar we kunnen ons toch een voorstelling maken van hoe het er hier vroeger heeft uitgezien.  We rijden terug naar Hoi An en gaan lunchen in het restaurant tegenover het hotel en een voor een komt de hele groep er binnen vallen. In de namiddag lenen wij een fiets van het hotel en we gaan de hemden van Jean en mijn rokje halen. We maken er een rustige avond van en ik schrijf wat aan mijn verslag want ik raak flink achterop.