zaterdag 15 maart 2014                                     Pink Lake - Lompoul woestijn

Reisafstand 150 km

We worden wakker met een prachtige zon die opkomt boven het meer. Om 8u30 ontbijten wij in hotel Trarza en hebben terug een prachtig uitzicht op het meer en daarna beginnen we aan onze rit rond Pink Lake. Dit meer is bekend omdat de finish van Parijs-Dakar aan het meer ligt. De wagens moeten nog 1 ronde rond het meer rijden en stoppen nadat ze de grote wit geverfde bak voorbij zijn. Lac Rose of Lac Retba is een zoutmeer dat op 25 km van Dakar ligt en door duinen gescheiden is van de Atlantische Oceaan. Het dankt zijn naam aan de kleur van het water, die rose-achtig tot mauve is al naar het moment van de dag. Dit is te danken aan het feit dat de hoge zoutconcentratie het licht anders breekt en aan de aanwezigheid van rode plankton en microbacteriën. Door de hoge zoutconcentratie (300-480 g/l) is vrijwel geen leven in het water mogelijk en zouden baders blijven drijven in het water net als in de Dode Zee. Wij zien er iemand in zwemmen maar of die meer drijft???  Het meer dat 3 km² groot is, is 3m diep, waarvan anderhalve meter uit zout bestaat en anderhalve meter uit water. Sinds de jaren zeventig wordt hier door de bevolking aan zoutwinning gedaan. Iedereen mag er vrij komen werken op voorwaarde dat hij zich aan bepaalde regels houdt zoals solidariteit en eerlijkheid. Het grootste deel van de arbeiders komen uit het buitenland: Mali, Benin, Niger en Guinee. Zij gaan tot aan hun borst in het water, goed

ingesmeerd met caroteenboter om zich te beschermen tegen de corrosieve werking van het zout. Zij maken het zout los door met puntige stokken in de bodem te steken, dan binden ze een mand tussen hun enkels die ze vervolgens met het losgekomen zoutblokken vullen. In één bootje kan één ton zout. Het vullen neemt 3u in beslag.

Het zout wordt gewoon uit het meer geschept en in hoopjes op het strand opgestapeld en ieder heeft zijn eigen zoutberg met daarop een bordje met zijn naam. Daarna wordt het zout aan handelaren verkocht, waarna het grootste deel naar het buitenland gaat. Er zijn drie kwaliteiten: de beste kan als keukenzout dienen, de tweede voor het inzouten van vis en de laatste wordt in Europa gebruikt om de sneeuw te doen smelten. Wij krijgen van iemand een zakje zout als souvenir en een lief meisje geeft mij 2 armbandjes en een briefje met haar adres met de vraag om naar haar te schrijven.

Ik las ergens “Having been at some point a child, you will certainly have dreamed of a lake made of strawberry milkshake. We can now reveal that it does exist. Okay, so it’s not exactly made of milkshake, but Senegal’s Lake Retba is certainly the right shade of pink.”

Alleen bij ons kleurt het meer niet echt roze maar heeft het meer een roze gloed. 

Onderweg naar een dorpje waar de Peul wonen, stoppen we bij de betonnen richel die als aankomst van de Rally dient. Hier zien wij klein stukjes tuin waar constant jongens naar af en aan lopen met 2 gietertjes water die zij uit waterputten scheppen die langs het meer liggen. Raar maar waar; het water uit deze putten op maar 50m van zout meer geven zoet water.

De grootste bevolkingsgroep in Senegal is de Wolof (ca. 45%) die vooral in de grote steden wonen. De Peul (ca. 12%) waren handeldrijvende nomaden en veehouders die in het noorden, midden en zuidoosten wonen. De meeste Peul trekken nu niet meer rond maar wonen in de Senegal-vallei en de Casamance. Ze vallen op door hun lichte huidskleur. De Toucouleur (ca. 11%) zijn landbouwers en wonen in het noorden langs de Senegal-rivier.

We stoppen bij een Peuldorpje waar we door de dorpsoverste ontvangen worden en door zijn dorpje geleid worden. De kinderen grijpen onze handen en willen zwieren. Hij vertelt dat zijn stam een nomaden bestaan leidt maar door de droogte een paar jaar geleden, is zijn kudde uitgestorven en is hij en zijn familie nu sedentair geworden. De Peul zijn iets bleker en hebben een scherpere neus dan de Wolof. De vrouwen en de kinderen laten zich graag fotograferen en een dame doet ons voor hoe ze water uit de dorpsput boven haalt en op haar hoofd wegdraagt. Als we weg gaan wuiven de kinderen ons na en wij rijden terug naar hotel Trarza voor een lunch. We pikken onze valiezen op en rijden in noordelijke richting naar de woestijnen van Lompoul. Op een bepaald ogenblik wordt alles en iedereen overgeladen in een grote jeep en rijden wij door een zandvlakte met nog altijd wat begroeiing. Dit is het decor van de Dakar rally. Aan de rand van de woestijn zelf in Lompoul, zien wij de eindeloze zandduinen. We nemen onze intrek in een Mauretaanse tent die nog de luxe van een eigen badkamer met wc heeft en dan haasten wij ons om uit de wind nog een uurtje te genieten van de ondergaande zon. Een unieke ervaring.

Als de zon onder is, wordt het frisser en de djembees roepen ons naar een kampvuur voor wat traditionele muziek met een paar spectaculaire danspasjes. Daarna worden wij in een grote tent uitgenodigd om soep te eten en daarna een stoofpotje met een pikante saus en de rijst mag natuurlijk weer niet ontbreken. Met dikke buikjes kruipen we rond 11u in ons bed. De kleine lampjes geven een fascinerend schimmen schouwspel op de wanden van de witte tenten, maar de vele impressies zorgen ervoor dat wij snel onze oogjes sluiten.

15-03-2014, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Dag 3 - vrijdag 14 maart  2014                                              Dakar - Kayar - Pink Lake

Reisafstand 50 km

Na het ontbijt om 9u, verlaten we ons hotelletje La Madrague aan de zee en keren onze rug naar het drukke stadsleven om een bezoek te brengen aan het schildpaddencentrum, waar we een rondleiding krijgen. Hier worden honderden gewonde of zieke schildpadden verzorgd en genezen. In de eerste omheinde zone maken we kennis met de Afrikaanse schildpad. De mannetjes wegen zo’n 90 kilo en vrouwtjes ca. 60 kilo en ze kunnen meer dan 100 jaar worden. De oudste schildpad is 105 jaar oud en loopt vrij in het park omdat ze anders gestresseerd raakt. De schildpadden worden altijd met een zelfde aantal mannetjes en vrouwtjes bij elkaar gezet want anders komt het zeker tot een gevecht. Binnen de volgende omheining zien we schildpadden die allemaal een beschadiging of vervorming aan hun schild hebben. Deze komen bv.uit de zoo van Rotterdam waar zij enkel dierenmeel als voedsel kregen: nu krijgen ze sla, tomaten en fruit te eten. Het zal zeker nog 30 à 40 jaar duren eer de meeste vervormingen zullen verdwijnen. Nog wat verder zitten de schildpadden die binnen enkele weken terug in het wild geplaatst worden. Eerst zullen ze nog een paar dagen opgevolgd worden om te zien of zij in het wild kunnen overleven. Met de meeste wordt er gekweekt maar de eieren worden na het leggen onmiddellijk opgegraven en in een speciale kooi terug ingegraven. Ze worden in de vorm van een piramide gestapeld: uit de bovenste zullen mannetjes komen en de onderste de vrouwtjes. Na hun geboorte worden ze in opgroeibakken geplaatst tot ze groot genoeg zijn om veilig te zijn voor de aanvallen van hongerige ratten, roofvogels en andere roofdieren.

Bij het hoofdgebouw krijgen we een lunch van de streek aangeboden: “ceebu jin” = gebroken rijst met rode kruiden, wortelen, maniok, courgetten en 2 soorten vis waarbij we hibiscus en apenbroodjus drinken. Alles samen in schotel, wij op de grond met een lepel in dezelfde pot en het smaakt heerlijk ook al is het een hele bedoening voor we goed zitten om nog maar te zwijgen van hoe we terug recht kruipen…

Na de lokale lunch vertrekken we naar Kayar, een van de grootste vissersplaatsen van Senegal. Wat we hier te zien krijgen kan ik echt niet met woorden beschrijven: onvoorstelbaar.

Een strand waar 1600 kleurrijke boten dagelijks naartoe varen. Zij komen terug van zee om hun vangst aan land te brengen. Onder begeleiding van een lokale gids wagen wij ons op een bomvol strand. Duizenden mensen lopen hier kriskras door elkaar en zeulen bakken vis om hun hoofd rond. De kinderen zitten op de rand van de boten die op het strand liggen. Eentje weent hartstochtelijk omdat zij bang is voor blanken. Zodra een boot in de buurt van het strand komt, wordt hij bestormd door mannen die de oceaan inlopen om de vis in bakken naar land te dragen en bij de vrouwen op het strand af te zetten. Zij zorgen ervoor dat de vis gesorteerd en verhandeld wordt. De kleine bootjes worden daarna met man en macht op boomstammen het strand optrokken en daar op hun plaats neergelegd. De grootste boten zijn daar te zwaar voor en worden aan boeien in zee vastgelegd.

Alle bootjes zijn mooi beschilderd en steken schitterend af tegen de blauwe zee of het witte strand. Iedereen is hier vriendelijk en wij worden getolereerd als wij voor hun voeten lopen om weer een mooi plaatje trachten te schieten. De dames zijn gekleed in kleurrijke bubu’s; een doek van 4m die ze rond hun lichaam wikkelen en waar ze vaak nog een lange broek onder dragen. Het strand ligt bezaaid met kogelvissen die niet eetbaar zijn omwille van hun vergif en zeepalingen die ons al meer dan groot genoeg lijken maar voor hen niet voldoen aan de eisen. Jean en ik raken aan de praat met een jonge kerel die kassen vol tongetjes heeft: hij krijgt hiervoor €2 per kilogram. Die gast krijgt bijna een beroerte als wij hem vertellen dat ik er vorige week bij ons aan zee nog €25 per kg voor betaald heb. Hij wil onmiddellijk een handeltje opzetten. 

Met spijt draaien we dit schouwspel de rug toe. Ik vind dit alleen al de moeite om naar Senegal te reizen. De kleurenpracht, het geweld van de zee, de overweldigende visgeur, de lachende kinderen, de visverkopende dikbil vrouwen en de rijzige jonge mannen met de bakken vol vis op hun hoofd zullen ons nog lang bijblijven.

Van hieruit rijden we naar ons overnachtingshotel nabij Pink Lake. Onze kamer ligt juist naast het meer en is minder mooi maar alles is aanwezig en proper. Bij het douchen, komt er maar weinig water uit de kraan en dus hou ik het maar bij afspoelen zonder veel zeep.

Om 19u gaan we lunchen, als voorgerecht sla met tomaten en wortelen overgoten met een lekkere mosterddressing. Als hoofdschotel kip met een ajuinsaus met fritten en als dessert pannenkoekjes. Vandaag hebben wij niet lang gestapt maar toch heeft iedereen rond 22u zin om in bed te kruipen en dat doen wij dan ook.

14-03-2014, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

donderdag 13 maart 2014                                   Dakar - Île de Goree - Dakar

Reisafstand 20 km

Om 7u komen we met kleine oogjes aan het ontbijt dat heel verzorgd en lekker is. We beginnen onze dag om 8u met een stadstoer door Dakar, de hoofdstad van Senegal en tevens het economische centrum van West Afrika. Onze eerste stop is bij “Le Monument de la Renaissance Africaine”; een reuzegroot bronzen beeld van een man, een vrouw met ontblote borst en een kind dat er 5 jaar geleden gemaakt is onder groot protest omdat het zo verschrikkelijk duur was. Taco en Janneke hebben de moed om de 400 trappen naar boven te beklimmen, maar wij bewonderen het van de onderkant. Ik ga mijn net geopereerd been nog niet onmiddellijk tot het uiterste inspannen. Wij zien de moskee de la divinité: wit met enorme groene bollen en dit wordt enkel gebruikt voor het vrijdaggebed. In het centrum van Dakar, ook wel ‘plateau’ genoemd, rijden we langs het elegante treinstation, La Place des Tirre Ailleurs, het onafhankelijkheidsplein, een aantal regeringsgebouwen en zelfs de Belgische ambassade. We rijden naar de meer volkst buurt en stoppen bij een kleurrijke craft-market waar we souvenirs kunnen kopen en gaan te voet verder naar een overdekte vis-, vlees- en groetemarkt. We herinneren ons de overdekte markten in Marokko en deze zijn veel netter en met minder vliegen en reukhinder. De meeste mensen laten zich vlot fotograferen en dit zonder hun hand op re houden. 

Na de tour door Dakar verruilen wij het levendige en bruisende stadsleven voor het idyllische Île de Gorée. Wij vertrekken per ferry vanuit de haven van Dakar naar dit eilandje op een half uur varen voor de kust van Dakar. Op het eiland, dat vermeld staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en dat maar 900 m x 300 m groot is, wonen 1800 mensen: 1000 moslims en 800 christenen (de totale bevolking hier is overwegend moslim). We gaan eerst naar het slavenmuseum. Indrukwekkend wat zich daar in het verleden heeft afgespeeld. We zagen de kleine vertrekken waar de slaven verbleven, “de deur zonder terugkeer” en de bekende dubbele trap waaronder zich de cellen voor opstandige slaven bevinden. Tijdens de slavenhandel zijn er duizenden slaven vanuit dit eiland verscheept naar de Noord en Zuid-Amerika. De groten der aarden waren hier ook op bezoek en ik denk dat deze plaats niemand onberoerd laat.

Na dit bezoek gaan we op een pleintje aan de rand van de zee een koffie drinken. Net naast het terrasje zitten twee pelikanen die zich graag laten fotograferen. Juist naast het café is een werkplaatsje waar een man schilderijen van zand maakt. Leuk om te zien en mooi. Het ziet er allemaal erg simpel uit hoe die man dat doet, maar wij doen het hem niet na. De wandeling over het eiland die volgt, is erg leuk en we zien vele koloniale gebouwen in bonte kleuren en nauwe straatjes met tropische bloemen. We komen voorbij 2 forten door de Fransen gebouwde om het eiland te verdedigen, de centraal gelegen Sint Charles kerk en het militair hospitaal. Zo belanden we bij een restaurant aan de oceaan waar we weer een heerlijke 3-gangen lunch krijgen, weer vis en lekker. Majo, die geen vis lust, krijgt een vleesschotel. De lange broek verdwijnt in de rugzak en de windstopper verdwijnt van onze schouders die voor het eerst genieten van de zon. Het leven kan toch mooi zijn.

Het huidige toeristische karakter van het eiland staat in schril contrast met de geschiedenis van het eiland. Goed bewaard gebleven oude gebouwen zijn het bewijs van het turbulente slavenverleden. Om 15u30 stappen wij op de overzet naar Dakar waar we door de bus opgewacht worden. We keren naar ons hotel terug via het commerciële deel van de stad; een winkelstaat zonder einde die overgaat in een lange rij van duizenden stalletjes met straatventers. We stoppen nog even bij het Presidentiële paleis waar een wachter in een mooi rood pak ons al na 2 minuutjes wegstuurt. Terug in het hotel zitten wij samen nog twee uurtjes van de zin te genieten en bekijken de foto’s van de dag. Om 19u dineren wij met ons zessen in het hotel. Advocado met garnaaltjes en terug vis! Ik hoop voor Majo en Jean dat dit wel eens afgewisseld zal worden met iets anders. De dorade die ik op mijn bord krijg is vergeven van de graten en laat zich niet graag bedwingen maar hij proeft wel lekker.

Morgen hoeven wij pas om 9u te ontbijten dus hebben we tijd om onze blog op te starten en iets na middernacht sluiten wij onze ogen met het gebulder van de golven als slaapdeuntje.

Overnachting: La Madraue bij Dakar

13-03-2014, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

woensdag 12 maart 2014                                                  Amsterdam - Dakar

Reisafstand 15 km

VLUCHTGEGEVENS  Van/ Naar  AMSTERDAM - DAKAR

Luchtvaartmaatschappij     Arke Fly      Vluchtnr OR451

Vertrekdatum 12/03/2014    Vertrektijd   07.00       Aankomsttijd 13.05

ARKEFLY   AMSTERDAM (AMS) DAKAR (DKR) OR 451 1 2-03-2014 07:00  tot 13:05

Om 1u30 loopt de wekker af, natuurlijk veel te snel want we liggen nog maar net in bed….. maar het avontuur lokt dus …… ons snel wassen, klaarmaken en alles in de auto steken.

Om 2u rijden we de thuis weg richting Schiphol maar daar begint het avontuur reeds veel te vlug want we kunnen de parking die we vooraf reserveerden niet vinden.  Omdat de tijd nu wel krap geworden is, rijden we Parking 3 bij de luchthaven binnen, waar gelukkig nog een plaatsje vrij is niet te ver van shuttle. Nadat we ingecheckt zijn, vraag ik aan een balie van Arke of ik iets aan die parkingreservatie kan doen en blijkbaar volstaat een telefoontje m de reservatie te annuleren. Dat lukt vlot omdat vel wegen rond de luchthaven heraangelegd zijn en wij niet de enige zijn met dit probleem. Het vinden van de gate D12, het passeren van de veiligheidscontrole en het aan boord gaan verloop vlot en stijgen we met een kwartier vertraging om 7u30 op.

Na een 6 uur durende vlucht waar we voor ons eten en drinken moesten betalen, landen we om 13u20 in Dakar (12u20 plaatselijke tijd). Ons vliegtuig parkeert op de tarmac en we worden met een bus naar het hoofdgebouw gevoerd. Hier is er maar een kleine formaliteit voor het krijgen van de visums. Hier worden we door onze gids opwacht en maken we kennis met onze medereizigers: het zijn maar 4 Nederlanders! Wij hebben graag een niet te grote groep, dus klagen we niet. We hal vlug 30000 Fna uit de muur en na 15 minuutjes worden we voor hotel La Madrague aan het stand afgezet. Schitterend zicht op het eiland Ngor en de meest westelijke punt van Afrika: Phare des Almadies. Wij krijgen 3 kamers bij elkaar, met een gemeenschappelijk terras en onze kamer heeft zelfs uitzicht op zee. We spreken om 16u af bij de receptie en gaan onder ons tweetjes een wandeling langs het strand maken. De rust duurt niet lang want na een 50m worden we door een jong, vriendelijk zwartje aangesproken en die geeft ons een rondleiding door het oude vissersdorpje. Hij vertelt honderduit over zijn dorp met de vier grote families, legt uit hoe de viscoöperatief werkt, dat de mannen de vissersboten bezitten maar de vrouwen de kleuren en de naam mogen kiezen. Hij vertelt hoe de coöperatief ¼ van de vis ontvangt om met die centen de ouderen te onderhouden of de beschadigde boten te herstellen.

Hij vertelt dat de moslims en de christenen in vrede met elkaar leven en elkaar feesten mee vieren, hij laat ons zien hoe de mannen op het strand een boot maken. Hij brengt ons via een labyrint van klein, smalle zanderige straatjes tot bij een heilige baobab waar we een klein stukje van in onze linkerhand krijgen, onze ogen moeten sluiten en twee wensen mogen doen: eentje voor onszelf en een tweede voor iemand die ons dierbaar is. Dan moeten we het stukje schors in onze dominante hand nemen en tegen de boom werpen. Wij mogen ons wens pas na zeven dagen aan onze partner doorvertellen.    Als dat geen prachtige kennismaking is met weer een vreemd stukje ander cultuur weet ik het ook niet meer. Hij brengt ons netjes terug tot aan ons hotel en wij geven hem met veel plezier een tip. We ontmoeten de anderen aan de receptie en trekken terug naar het strand om daar in een kleine boot te kruipen (met natte voeten) die ons naar l’ île de Ngor brengt. We lopen wat rond en bewonderen de buitenverblijven van de rijke Fransen en Senegalezen die daar in de zomer verkoeling komen zoeken. We eindigen onze uitstap met een etentje op het eiland met Dakar op de achtergrond: eerst een lekker slaatje, dan een vis die voor de helft over mijn bord steekt omdat hij zo groot is en dan lekker vers fruit. En we hebben gegeten want we hadden honger. Bij het uitstappen uit de boot aan ons hotel wondt mijn broek nat tot boven toe en kan ik al onmiddellijk beginnen met wassen… Om 9u vallen we als een blok in slaap maar we hebben dan ook een hele lange dag achter de rug.

Overnachting: La Madraue bij Dakar

12-03-2014, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

08-03-2014, 00:00 geschreven door Jean en Marleen