Ik wordt omstreeks 6.30u gewekt door het rumoer van 14 gezonde boys en ben direct
wakker. Gisteren hebben we afgesproken om samen naar de kerk te gaan. Ze zijn
bezig met hun ontbijt voor te berijden (gefrituurde koekjes uit de wok). Ik
krijg direct een proevertje. Lekker!
We vertrekken naar de kerkdiensten 50tal local kid's zorgen voor een viering
die in het niets te vergelijken valt met mijn kerkelijke ervaringen, lang
geleden in België.
Dit is een feestje!!!
Zingen, dansen, devoot bidden en openbare confessies van levenservaringen
worden gedeeld met leeftijdsgenoten. Patrick en ik vallen enorm op (en dit niet
alleen door onze huidskleur). We worden op het altaar gevraagd om ons voor te
stellen.
Praise the Lord!!!
De mis heeft een korte pauze.
Het vervolg van de mis is grotendeels met dezelfde kids, aangevuld met enkele
volwassenen (Life Music). We worden wéér naar voor gevraagd en krijgen applaus
voor onze aanwezigheid in de gemeenschap.
Praise the Lord!!!
Na de dienst eten we ons buikje vol met de koekjes en drinken we thee met melk.
Tijd voor "somthing completely different": VOETBAL!!!
Na een wandeling van 1 uur zijn we op het voetbal veld. This is a serious
thing.
FC. Jawabu wint met 1-0. ik heb een zilver en gouden trofee gekocht. wij gaan
naar huis met de eerste prijs!!! De high-fives zijn niet uit de lucht. Ik ben
(zonder enige feeling voor voetbal) fier!!
Tijd voor terug naar huis te gaan en de BBQ voor te bereiden. In en minimum van
tijd is alles klaar. Samen koken, weet je wel...?!?!
Gemengde sla, tzaziki, guaçomole, aardappelsla met spekjes, groene boontjes met
look, varkenskoteletten, chillikip en kofta. Als dessert is er verse fruitsla.
De kids glunderen. "this is a night I'll never forget", is een van de
reacties die ik opvang. Meer moet dat niet zijn. Alles is op!!
De buiken staan gespannen. De kids zijn super enthousiast en gaan er echt over.
De fruitsla word op een dierlijke manier verorbert. T'is er echt over, maar ik
ben toch blij dat ik dit heb kunnen organiseren.
En dan...
Een uur later zit ik met enkele jongens rond het uitdovende vuur van de BBQ. De
verhalen over lijmsnuiven, mothers in prison, honger en overleven in de kampen
komen spontaan los. Al geluk is het donker buiten, ik kan men tranen nauwelijks
verdringen.
maandag 11 juni
Om 00.6u gezond weer op. Toch blijf ik nog even doezelen in men bed. Ik
hoor de jongens tateren. Om 7u word het wat stiller. Ik val terug in slaap tot
8u. Een 6 tal kids zijn in de home gebleven. Ze zijn niet naar school omdat ze
bij ons willen blijven. Ook omdat hun uniformen voor de school niet proper zijn
en er een aantal geen schoenen heeft, zeggen ze...
Vandaag ga ik samen met hen verse pasta maken. En bolognaise saus. Het gehakt
dat we gisteren gekocht hebben, is grijs geworden. Een ijskast hebben we hier
niet... Ik ga met een begeleider op zoek naar vers vlees. Na een uur stappen
bereiken we een ander dorpje. Een beenhouwerij is hier enkele vierkante meters
groot. Achter glas hangt, wel vol vliegen, een geslachte en gestroopte geit of stukken
van koeien. De derde beenhouwerij heeft een vleesmolen en rundvlees. De prijs
stijgt spontaan van 320 Ksh naar 450 Ksh p/kg. We kopen ook nog enkele liter cola
en kleine plastiek zakjes. Die zakjes hebben we nodig om de pasta te laten
rusten. Om 11u zijn we terug. Ik maak samen met de thuisblijvers de saus in
onze veldkeuken.
Dan maken we de pasta.
De jongens zijn enorm leergierig. Al snel hebben we 20 porties van 100 gram
bloem en een eitje tot tagliatelle omgetoverd. (ik heb vanuit België een
pastamachientje meegenomen, dat ik hier laat)Met de overige 10 eitjes en wat
melk, maak ik roerei.
Ik heb zelf flinke honger en laat nog wat brood meebrengen. We smullen!
In de namiddag tik ik op Patrick's laptop mijn teksten in voor de blog. Na 3
uur werken is het meeste uitgetypt.
Ik druk per ongeluk op de verkeerde toets! Tekst weg!!!!!!!! 3 uur tijd
verloren. I hate computers!
Etenstijd!
Ik leer de jongens hoe we de pasta moeten koken. Alles op! Iedereen gelukkig. Na
het eten skypen we met Laura Quinten en Kristine. Zij zien ons. Wij hen niet. I
hate computers!
Uiteindelijk hou ik van België, ik ben hier geboren, en redelijk nuttig bezig geweest, op enkele uitschuivers na, ... 'een beroepskeuze' als opvoeder toont aldus de verbondenheid met het kind, de bjz bijzondere jeugdzorg, jonge delinquenten, gehandicaptenzorg, ... (laatst hoorde ik vrienden van mijn dochter spreken over 'pigment gehandicapten' lol)...
...
Visie : MINDER OP PAPIER,
een Brug als Metafoor
een brug bouwen tussen BJZ en Ontwikkelingssamenwerking !!! Bijzondere jeugdzorg, een benaming voor probleemjongeren, verdeeld in verschillende doelgroeppen, alsook een netwerk van mensen, medewerkers, werkende mensen Mijn kritiek : het aanbod is niet voldoende! voldoende diepgaand! Vaak trachten we aanpassingen, veranderingen te ambiëren, omwille van patronen die we zelf hebben geïnstalleerd! Of geacht worden van te volgen! Oplossing, naar aanbod toe een inspanning van de overheid, projecten met visie Naar onszelf toe, de vraag, of het een job is of een voldoening van het geven of vrijwillig doen, of iedere esotherische benaming die we eraan kunnen geven, ... LAAT ons kijken naar wat we weten en kennen, de EENVOUD
We leven in een zeer gecompliceerde wereld in het westen wanneer we spreken over TOEGANG hebben tot de dagelijks basisbehoeften, er is een waslijst van protocolaire handelingen die je dient uit te voeren alvorens je toegang hebt,en dan moet je het nog kunnen betalen, ... wat bij ons, volwassenen, ouders én kinderen, tot stress, ontevredenheid, overgave, ziekten, .... brengt !!!
In een juiste omgeving, tonen deze jongeren ons de oplossing, maken zij er deel van. Complexe gedragscodes brengen steeds meer problemen met zich mee voor diegene die deel uitmaken van het probleem. Vandaar de neergang van het huidige economische kapitalistische sysyteem, ...
dus, kijk naar wat onze jongeren vragen, een THUIS, VOEDSEL, ONDERWIJS Onderwijs?!! Wat leren we onze kinderen, Keuze van omgeving, familie, alsook het AANBOD dat onze overheid toelaat, zelfs universiteiten...
Wanneer OUDERS, LERAARS, OVERHEID niet langer de primaire waarden kunnen tonen, voelen, laten zijn, die de eenvoud van de primaire behoeften, tot EENVOUD maakt, omwille van onze complexe samenleving, ... dan is het onze verplichting als ouder, leraar en overheid, om een aanbod te doen naar een ERVARING voor onze kinderen die hen deze MATERIALISATIE van EENVOUD toont.
Het is onze plicht, een zorg die we hen kunnen, DIENEN, mee te geven ...
En de lokatie daarvoor, de omgeving, die ervaring bevat enkele ingrediënten ... de dagdagelijkse primaire behoeften staan ook hier centraal. De handelingen om toegang te krijgen zijn eenvoudiger, ook dan blijft de prijs voor sommigen te hoog ...
Ontwikkelingssamenwerking.
De setting om onze kinderen die ervaring mee te geven, WAAR MENSEN VOOR ELKAAR ZORGEN, vind je nog terug in achtergestelde buurten, ver weg van materiële welstand, waar weinig voedsel is, geen TOEGANG tot voedsel, onderwijs, huis en thuis
Wij Westerlingen zijn dol op projecten om anderen te helpen. Liefst van al een Weeshuis voor de sociaal geëmotioneerden, Scholen voor het Intellectueel. Onderwijs, onderwijs onderwijs!!! Idd, maar wat met die kinderen die niet gegeten hebben? Met ouders die niet gegeten hebben? Die ook wel weten dat hun kind voedsel, onderwijs en een thuis nodigt heeft waar ZORG IS !!! Zodra het kind gegeten heeft, is ZORG, de primaire niet alleen behoefte, ook voldoening die de moeder of de ouder volgt, THUIS, pas dan kan de ouder zich richten op onderwijs en wat de Leraar hen aanleert?!!!
een estafetteproject voor onze kinderen
Een project waarbij we onze kinderen, de ouders van morgen, een ervaring aanbieden waarbij ze ver weg van alle materiële welstand, geluk, dankbaarheid, schoonheid en eenvoud zullen treffen, een omgeving die toont dat we het best kunnen stellen met wat minder van het éné en voldoende voor de ander...
en het is dat inzicht, niet alleen in gedachte, in real time juiste gedachten, juiste handelingen, dat onze kinderen de kracht en wijsheid kan schenken om de terugval van het westers model het hoofd te bieden !!! de eerste slachtoffers van een economisch materialistisch systeem zijn meestal 'mensen' ...
Hoe kan je voedselbedelingen aanbieden aan kinderen die ondervoed zijn of het zullen worden, (ze zullen alvast NIET de nieuwe EINSTEIN zijn waar mensen van LED naarstig naar op zoek zijn !!!)
2007 - 2008 , verkiezingen in Kenya, een land verdeeld in stammen zoals wij er twee hebben, Vlamingen en Walen, oftewel de politieke partijen als je het wat diepgang, dan weer oppervlakkigheid inademt, ... !!! De goede partij wint de andere goeden verliezen, punt, de winnaars mogen nu de huizen van de anderen in brand steken en de vrouwen ambeteren !!!
Onmiddellijke overgave = officieel statuut en dus plaatsing elders in het land met een stukje grond en voedselhulp, ... Toch even trachten stand te houden = genoteerd al zijnde IDP, Internal Displaced Person, kleine vergoeding, geen huis of voedselhulp ...
...
Wanneer ik vraag om naar Maai Mahiu te rijden om te kijken hoe het na bijna drie jaar met die straatkinderen gaat, tonen zij mij deze plaats, waar een aantal IDP's zogezegd een kans hebben gekregen om tezamen een stukje land te kopen, ... Jonge mensen, vrouwen, kinderen, met vrijwel niets, ... houten stokken en restanten van gescheurde rijstzakken of bloem, ... ze stellen zich voor al een groep, doch het is nog ieder voor zich ... de ene vraagt me dit, de andere weer wat anders, nog een andere vraagt of ik hen kan verhuizen naar een mooie plaats, vruchtbaarder, met meer water, etc... en toch zich profileren als een groep die tezamen met de financiële vergoeding dit stukje land heeft gekocht en bereid is om hier opnieuw een leven op te bouwen, ...
2007 - 2008 , verkiezingen in Kenya, een land verdeeld in stammen zoals wij er twee hebben, Vlamingen en Walen, oftewel de politieke partijen als je het wat diepgang, dan weer oppervlakkigheid inademt, ... !!! De goede partij wint de andere goeden verliezen, punt, de winnaars mogen nu de huizen van de anderen in brand steken en de vrouwen ambeteren !!! 
