Wanneer ik in november 2008 geconfronteerd word met uitgehongerde kinderen en vooral de onmacht van de lokale bevolking om hier iets aan te doen, keer ik bedroefd en vooral boos weer naar België.
In juni 2011 ben ik terug in Kenia. Ik verblijf 2 maanden bij een vriend in Kawangware, een sloppenwijk net buiten Nairobi. W anneer ik wil checken hoe het met de kinderen gaat in Maai Mahiu, toont men mij een mooi initiatief, een weeshuis met 300 kinderen, leslokalen, een keuken, kortom, een superproject. Blije, vrolijke kinderen, voldoende voedsel en kamers, slaapzalen met bedden, matrassen en beddegoed.
Daarnaast toont men mij een vluchtelingenkamp en komt van hen de vraag om te helpen met allereerst, WATER.
Augustus en september in België, en met 5000 euro sponsoring keer ik terug om een greppel te graven voor de waterleiding naar het vluchtelingenkamp. Iedere avond keer ik weer naar het stadje, Maai Mahiu. De laatste dag van mijn vorig verblijf vroeg een jongen me om iets te eten. Vandaag, midden oktober kom ik aan in Maai Mahiu en tref ik opnieuw deze jongen, Ben. We gaan samen eten en iedere avond, wanneer ik terugkeer uit het kamp tref ik Ben aan en enkele vrienden. Na enkele dagen is er een vaste kern van 16-20 jongens die me opwachten in de buurt van mijn hotel, kamer.
Twee maanden, tot ergens in december 2011, met een vast ritueel, 's avonds tussen 18 en 22 uur, ETENSTIJD. We spreken steeds af in Hotel Kaka, een goedkoop eethuisje (max 1 euro) voor een warme maaltijd en een tas warme thee (het was vrij koud en regende veel, de jongens sliepen buiten en hebben nauwelijks enige beschutting buiten elkaar).
Enkele dagen voor ik weer naar België kom, komt er steun van een man, Fredrick, die elders met jongeren werkt en wenst samen te werken om de levensomstandigheden van de KAKA's (Brothers in Swahili) te verbeteren. Ondertussen heb ik al een aardige band opgebouwd met de jongens en komt van hen de vraag om opnieuw naar school te kunnen gaan en liefst niet in Maai Mahiu omdat daar het straatleven een ontzettend grote aantrekkingskracht heeft. De kat als het ware niet bij de melk zetten.
Eind januari 2012 keer ik terug naar Maai Mahiu. Deze keer om de jongens te verhuizen naar Ndenderu. Fred heeft een huisje in gevonden en op 11 februari nemen we onze intrek in Ndenderu. Twee weken later gaan de boys opnieuw naar school.
Jawabu Children's Home
We startten met 16, twee van hen gingen terug de straat op in Maai Mahiu. Opstart: huis, bedden, matrassen, potten, pannen, ... schoolgelden, uniformen, medisch onderzoek etc... Fred neemt de officiële kant voor zijn rekening. Daarnaast brengt hij Grace aan als kokin en Kamau die de jongeren begeleid en samen met hem werkt voor CSLC, Children's Sport and Learning Centre. Een ngo die toegang heeft tot een sportterrein in de buurt. Mary, is een vrouw die ik leerde kennen in het vluchtelingenkamp en heeft ervaring in de sociale sector. Zij is niet alleen mijn vertrouwensperson, ook die van de jongens. Last but not least is er Timo, een brommertaxidriver uit Maai Mahiu die zonder werk zat en spontaan is meegekomen en gebleven.
Het is begin maart en ik keer terug naar huis.
Uiteraard hangt aan dit alles een financieel plaatje van ongeveer 1250 euro per maand.
De koers van de Kenian Shilling is sinds november 2011 en vandaag, gezakt van 1euro/130shilling tot 1 euro/100 shilling. Een pril begin en beperkt budget maakt het een uitdaging om de Home draaiende te houden. Het engagement van de begeleiders en de kracht van de boys lijkt tot op de dag van vandaag, voldoende te zijn om verder te zetten.
Enkele weken geleden ben ik met Peter tot daar gegaan om ons project wat kracht bij te zetten en een impuls te kunnen geven aan de bekendmaking en steun hier in België.
Uiteindelijk hebben de boys het nu beter dan voordien en blijft het een opdracht voor de begeleiders om zuinig om te gaan met wat financieel ter beschikking staat.
Een maandelijks bedrag van 1500 euro lijkt me optimaal om soepel te kunnen draaien. D.w.z. een marge voor onvoorziene uitgaven, uitstappen met de school, herstellen van kleding, aankoop van kleding, voldoende fruit, een vergoeding voor Fred en Mary die tot op heden vrijwillig meedraaien, ...
De continuïteit van de Home is in feite imperatief om de verdere uitbouw van onze visie te kunnen bewerkstelligen. Ten slotte zijn er naast deze 14 jongens nog vele andere in gelijkaardige situaties en het lijkt me niet mogelijk om voor iedereen een home op te richten. Wanneer wij het voedselprobleem kunnen verhelpen, dan kunnen de ouders zorgen voor een thuis. Het is dan aan de overheid om te zorgen voor een deftig, gratis of goedkoop onderwijs.
VOEDSEL - ONDERWIJS - THUIS respectievelijk door ONS - OVERHEID - OUDERS
Oost-Afrika, de opening van de tent is gericht op het Westen, in het verlengde van de tenten, het Oosten, blijf je doorlopen, ga je tot aan de Indische Oceaan, meteen in Somalië, Kismaayo, naar het Zuiden, ga je eerst de grens over met Tanzania, Arusha, ten Oosten, opnieuw aan de Indische Oceaan, Mombasa, meteen ook terug in Kenia. Vanuit Mombasa, de enige hoofdweg landinwaarts, richting Noord-oosten, toch zes of acht uur met de bus tot in Nairobi, even terug Zuidwaarts, door Tanzania, naar Mozambique, daar bereik je een uiteinde van de Great Rift Valley of De Afrikaanse Slenk, een bergketen die tot in Jemen reikt, in het Noorden. Na een uurtje rijden met een minivan, busje, Matatu, de hoofdweg volgend vanuit Nairobi richting Uganda en Sudan, kom je een insteek tegen, een weg die afdaalt in de vallei. Deze loopt van rechts op de foto tot ergens midden achteraan op de foto, net boven of onder de nok van de tent. Maai Mahiu, vertaald 'Hot Water' , de eerste stopplaats voor truckers die vanuit de havenstad Mombasa, goederen landinwaards brengen, een rit van 8-9 uur en een gevaarlijke afdaling die kan oplopen tot een uur, ... de uitgestrektheid van de vallei is verbluffend, ... Eens beneden kan je kiezen, rechtdoor de weg en bergketen volgen richting Naivasha, Nakuru, later Uganda en Soedan of naar links, richting Zuiden, Narok, dan Tanzania. Ten midden van de vallei een fantastische vulkaan, Mount Longonot. Dit gebied is de voorloper van het Natuurpark Masai Mara, Kenia, dat aan de grens met Tanzania overgaat naar het Serengeti Nationaal Park. Het is op dit kruispunt waar een levenontspruit voor ongeveer 5000 residentieelen en massa's passanten. Maai Mahiu
In dit uitgestrekte kwadrant zijn uiteindelijk na de Post Election Violence 2007-2008, ook slachtoffers, nationale vluchtelingen of IDP's, Internal Displaced People, ondergebracht in voorlopige kampen. Met de hulp van Habitat For Humanity en de overheid hebben velen een stukje grond gekregen, een huisje van steen en de nodige voedselondersteuning om opnieuw een leven op te starten en zelfredzaam te zijn. Helaas, de MENSEN, minimaal 23 gezinnen die in deze tenten leven hadden administratief gezien minder rechten aldus ... Wanneer ik hier voor het eerst kwam, vorig jaar in juni, heb ik GEEN foto genomen van het interieur, ik weet dat in GEEN van de tenten een matras aanwezig was !!! Noch voor de ouderen,(Naomi 82) noch voor de jongsten (4-5). Geen water, voedsel of zelfs potten en pannen. Laat staan sanitair of onderwijs voor de kinderen ...
Ok, eten kopen, potten en pannen voor vandaag, morgen en de komende dagen en betreft de 'lange termijnvisie' een EZEL, KAR en TON om water te gaan halen in Maai Mahiu !!! Dat was Juli en Juli 2011. Begin oktober ben ik teruggekeerd, met een vriend en hebben we samen met hen, de MENSEN, een waterleiding aangelegd, toilet, douche en gemeenschappelijke ruimte gebouwd. Een stevige regenzone van 4-5 weken toverde dit landschap om in een groene zone. De aankoop van enkele schoppen en zaden vertalen zich heden in ten minste wat verse groenten. ...
Gesprekken met Habitat For Humanity om ook voor deze mensen een huis te bouwen, hebben tot op vandaag nog geen verandering gebracht of een waardige tHUIS opgeleverd !!! Wachten, samen met een 50 tal andere gezinnen in de omgeving, en toekijken hoe andere IDP'S wél zichtbaar zijn.
De oudere mensen van dit kamp verdienen evenzeer een waardig onderkomen op het einde van hun leven. Voor de kinderen die vandaag NIET in het kamp wonen omwille van de te barre omstandigheden, ook voor hen KUNNEN WE een huis bouwen zodat ze zich opnieuw THUIS voelen bij hun ouders !!!
In dit kamp is vandaag de WONING de oorzaak dat kinderen geen THUIS hebben.
Prijs: 2000 euro, misschien 2500, gezien de lage koers van de Kenian Shilling vandaag, om één huis te bouwen mét en voor die gezinnen. Hier op dit stukje grond, dat ze samen hebben gekocht een HUIS bouwen zodat hun kinderen opnieuw een THUIS hebben!!! 23 Huizen!!!
Dat is uiteindelijk EEN gedachte, een ambitie die ik wens waar te maken...
EEN andere gedachte of ambitie, is onstaan op het moment, vastgelegd op mijn profielfoto van in november of december 2008, in Maai Mahiu. Een stadje (op de achtergrond) met passanten, trukers alsook de vele toeristen op Safari naar Masai Mara.
Op dit kruispunt Uganda-Tanzania WONEN veel alleenstaande moeders en hebben de kinderen MEER kans op een LEVEN door te OVERLEVEN OP STRAAT, in groep.
De problematiek van STREETCHILDREN is eenvoudig terug te brengen tot het GEEN TOEGANG hebben tot voldoende voedsel bij de ouders. De dagdagelijkse kosten voor voedsel liggen hoger dan wat ze per dag kunnen verdienen. wanneer jongens 7-8 jaar helpen begint de roep van de straat ... Bedelen, stelen, een bende vormen, bars opkuisen, misbruik door passanten, hier en daar klussen, dit alles om af en toe iets in de maag te hebben ...
Wanneer we deze kinderen KUNNEN voeden, dan ontlasten we de werkende ouders en KUNNEN zij opnieuw een THUIS bieden aan hun kinderen. Dan hoeven zij zelfs geen onvoldoende voedsel te kopen en KUNNEN zij zich een MATRAS, SCHOENEN, ea ... veroorloven... en SLAPEN kinderen opnieuw THUIS en niet langer op de grond in de straten ... !!!
Om 6u opgestaan om de boys (zoals beloofd) naar school te
brengen. Te voet. 40 min. Stappen. In halve duistere lokalen worden de lessen
gegeven. Patrick heeft een kort onderhoud met Paris, de directrice. Ze is vol
lof over de kinderen.
Terug naar de home met de metadu.
Dan vertrekken we naar Maai-Maau. Onderweg komen we voorbij
een prachtige vallei waarover we een mooi zicht krijgen vanuit ons busje.
Maai-Maau is een stopplaats voor truckers. We nemen 2 kamers
in een hotel. Er is geen elektriciteit. Dan wandelen we door de stad. We
bezoeken enkele families. Kleine warme huisjes onder golfplaten daken. Posters
met de paus en Bob Marley aan de muur.
Patrick toont me het gebouw waar hij een restaurant wilt
beginnen. T is nieuw gebouwd en vrij gezellig. Proper ook!
We bespreken hoe we deze plaats zouden kunnen gebruiken om
een kinder-restaurant te openen (children for children). De straatjongens
zouden er kunnen opgeleid worden tot volwaardige koks. Andere kinderen: free
food as much as you can eat. Volwassenen betalen een vast bedrag.
We zullen zien
Dan nemen we drie piki-pikis naar het vluchtelingenkamp.
Op een afgelegen plaats, midden in de velden, zie ik plots
een 20-tal kleine tenten. vanuit de velden, die op dit moment groen zijn door
de overvloedige regenval van de laatste maanden, verschijnen de bewoners van
het kamp. Ze zijn zo blij Patrick terug te zien. Ze zingen en dansen rondom
ons. De allerkleinsten geven ons een handje en laten niet meer los. Het jongste
meisje is om op te eten ik vaag aan de mama of ik haar mee mag nemen spontaan
zegt ze ja
We krijgen thee en delen de kleding uit die we hebben
meegebracht vanuit België (omas kleerkast komt hier goed van pas!!). na enkele
uren moeten we verder. We stappen ongeveer één uur naar het volgende kamp. Hier
woont de familie van Mary. T is ondertussen pikdonker buiten. We worden
uitgenodigd bij de ouders van Mary. Klein huisje en geen elektriciteit. Wel een
petroleumlamp die de ruimte verlicht. We krijgen een typisch Afrikaanse
maaltijd aangeboden met thee en melk.
Ik vind de ouders zeer attent en levenswijs. De broer van
Mary komt even dag zeggen. Hij is leraar en zeer enthousiast over zijn job. De
vluchtelingen van dit kamp hebben een vluchtelingenstatus. Het vorige
tentenkamp heeft zelfs dat niet.... in de duisternis rijden we metpiki-pikis terug naar ons hotel. Kamikaze-chauffeurs
met grote trucks steken ons luid claxonnerend voorbij.
Mary is bij haar ouders en zoontje gebleven. Patrick en ik
gaan nog wat drinken in één van de bars. We spreken met enkele aanwezigen over
de prijs van levende kippen die ik de volgende dag wil kopen, om aan de
vluchtelingen te geven.
Woensdag 13 juni
Omstreeks 00.04u word ik gewekt door het lawaai op de binnenkoer
van ons hotel. Er word gezongen, autos worden gestart en ik hoor het gerammel
van potten en pannen. Ik val terug in slaap maar het lawaai zorgt ervoor dat
men slaap steeds word onderbroken.
Ik sta op en neem een douche ( dat was ondertussen dagen gelend,
ik ruik mezelf). Koud water! Ik ga naar de gelagzaal, drink 2 koppen thee en
eet gebakken eitjes.
Patrick is ook wakker. We sakkeren over het helse lawaai zo
vroeg in de ochtend.
De leider van het tentenkamp komt bij ons zitten. Hij
spreekt zeer slecht Engels. T is de bedoeling dat ik samen met hem kippen ga
kopen. Patrick gaat naar de supermarkt om de rest van het voedsel aan te
schaffen. Na veel onderhandelen op verschillende locaties hebben we 10 kippen
en een haan gekocht. We kopen ook nog snuiftabak, sigaretten, touw om de ezels
in te spanen en enkele grote vijzen om de kar te maken. Dit alles neemt flink
wat tijd in beslag.
Terwijl ik voor ons hotel zit te wachten op Patrick komt er
een van de straatkinderen, die voorheen in de home heeft gewoond, bij me
zitten. Ik vraag he om zijn verhaal te vertellen: na de verkiezingen in 2007 is
hij zijn familie verloren, deels door afslachting, deels door de chaos die er
toen is ontstaan. Hij leeft nu samen met een vriend in een piepklein krot, maar
gaat wel naar school. Hij zegt me dat hij geen geld meer heeft om het huur van
zijn krot te betalen. Ik geef hem voldoende om een jaar te huren.
Dan vertrekken we met een volle pick-up naar het tentenkamp.
Het eten en de kippen zijn meer dan welkom. We blijven er enkele uren, de
verhalen komen los
We moeten terug naar de home. Onze vlucht is om 00.04u maar
we moeten 3u op voorhand op de luchthaven zijn om in te checken. De boys zijn
nog nooit in Nairobi geweest. We gaan samen met hen naar de luchthaven. In de matadu
staat de muziek loeihard. De boys shaken en zingen. Toch een manier om de
dagelijkse zorgen even te vergeten het afscheid is roerend. De boys vragen me
wanneer ik terugkom deze week vergeet ik nooit meer
Wanneer ik in november 2008 geconfronteerd word met uitgehongerde kinderen en vooral de onmacht van de lokale bevolking om hier iets aan te doen, keer ik bedroefd en vooral boos weer naar België. 
