01-06-2007 om 12:16 geschreven door jasmijn

Woensdag hadden we weer therapie. Maar het was een beetje een zooitje.

Het begon al thuis. Opeens, een half uur voor we moesten vertrekken, kwamen onze darmen giga in opstand. En daarbij misselijk en het gevoel flauw te vallen. Oh wat twijfelde ik om te gaan. Ik wist ook niet zeker of het lichamelijk was of dat het psychisch was. Waarschijnlijk dat laatste. Maar we hadden toch medicatie nodig om onszelf er weer bovenop te krijgen.

En dan in de trein. Er kwam een man achter ons zitten die de trein maar net gehaald had, en die buiten adem was. En daar ging het al mis.
Lin heeft toen de rest van de reis gemaakt en is naar peutje gegaan.

Lin was voor het eerst bij Chantal en heeft even kennis gemaakt. Ze had niet veel zin om iets over haarzelf te vertellen. Maar ze vroeg wel of peutje met Jelleke wilde praten. Want die had best een moeilijke nacht gehad.

Toen is inderdaad Jelleke komen vertellen wat er gebeurd was met de samensmelting. En dat ze het allemaal wel moeilijk vond. Maar dat het voor de samensmelting niet meer klopte volgens haar. En dat het nu dus wel weer klopt.
Chantal vond dat ze hard gewerkt had. En dat is natuurlijk ook zo.

Daarna heeft Chantal met Silver gepraat.
We hadden vorige week besloten dat de 5 geprogrammeerde alters die aan onze kant zijn, een afgeschermde veilige plek zouden krijgen. Hier zouden ze blijven tot na de operatie.

Even uitleggen.
In ons systeem zijn dus verschillende groepen. Eén groep daarvan zijn de geprogrammeerde alters. Dit zijn 12 jong volwassen alters die geprogrammeerd zijn. Later zal ik dat nog eens precies uitleggen. Maar kort samengevat zijn ze erg trouw aan de daders en meestal heel negatief en destructief.
We noemen die groep "de andere kant" omdat tussen hun en de rest van de alters een schemerzone zit. Die groep zit helemaal afgezonderd. De rest van de alters noemen we "onze kant".
Door therapie zijn al 5 alters verhuist. 2 van hun, Sidder en David, willen nu echt het goede en proberen zoveel mogelijk te helpen. Toch zijn ze nog niet helemaal los van hun taken van vroeger.
De andere 3, Sarah, Winne en Sunao, zijn wel al aan onze kant maar hebben er nog niet echt voor 100% voor gekozen.
Dus vandaar dat het nodig is dat ze de komende tijd extra beschermd gaan worden.

David zou samen met peutje de plek voor hun maken. Het is een huis uit glas geworden. Met daarrond een dikke, volledig gesloten muur. De afspraak is dat Silver hun er weer uit zal halen wanneer alles rond het ziekenhuis achter de rug is.
Silver heeft ook de muur en het glas gesloten. Ze kunnen ons en de buitenwereld nu niet meer horen of zien. Beveiliging voor beide kanten.

Jelleke had het even heel moeilijk moet deze maatregel maar na uitleg van peutje kon ze het wel aanvaarden.

Daarna ben ik gekomen. Ik had niet erg veel mee gekregen van het voorgaande. Maar later hebben ze me bij gepraat.
Maar de eerste vraag die Chantal stelde was "waarom wil je niet dat Natascha naar buiten komt?"
En van alle mogelijke vragen wilde ik deze het minst graag...

Natascha is een klein altertje van 6 jaar. Ze is heel gevoelig, ook op spiritueel gebied. Ze ziet, hoort en voelt van alles. Maar haar grootste obsessie zijn handen.
En dat is iets waar ik moeite mee heb. Ze vind het over het algemeen fijn om mensen hun handen vast te houden. Maar ikzelf vind dat enerzijds een beetje belachelijk. Maar vind het ook erg moeilijk om aangeraakt te worden en dat mensen dan dichtbij komen. Vaak omdat ik bang ben om het fijn te vinden als mensen dichtbij zijn.
Natascha heeft in het verleden ook een keer de hand van Birgitta vast gehouden. En dat vond ik doodeng. Dat was heel dichtbij en daar raakte ik flink de kluts van kwijt.

Vorige week in therapie heeft Natascha gepraat. En ik weet dat ze het heel fijn vond en dat ze Chantal graag mag.
Chantal heeft Reiki en ik weet dat Natascha dit makkelijk oppikt. Ik weet dat zij die behoefte aan deze energie voelt. En ik was zooooooo bang dat wanneer ze binnenkort weer buiten zou komen in therapie, dat ze dit zou zeggen. En dat ze zou vragen of ze Chantal haar hand mocht vasthouden. Tja, dit vond ik dus rampzalig.
Dus wilde ik niet dat Natascha deze week (of liefst zelfs nooit meer) in therapie zou komen.

Maar Jelleke had dit blijkbaar al verraden. En vandaar deze vraag van Chantal.
Tjaaaaaaaaaaaaaaaa praat je daar maar eens uit...
Ik voelde me zo stom en  belachelijk en kon er maar geen duidelijke woorden aan geven. In mijn wanhoop van het moment hoopte ik dat Jelleke het zou over nemen en de aandacht van het onderwerp zou aflijden.
Dit flapte ik eruit.
Ze kwam wel maar ipv op een ander onderwerp over te stappen (wat ze vaak doet) ging ze peutje uitleggen waarom het voor mij een probleem was en waar ik mee worstelde.
Toen ik terug kwam schaamde ik me zo. Jelleke had ook gezegd dat sommigen dachten dat bij de sessie de dag dat we het ziekenhuis in moeten, het fijn zou zijn als Chantal ons Reiki zou willen geven.
Chantal nam het heel goed op maar ik vond het erg naar allemaal. Want ik moest ook uitleggen waarom ik het moeilijk vond enzo.
Nu hebben we afgesproken dat die maandag, we eerst zouden zorgen dat er een muur gebouwd wordt ter bescherming. En dat we daarna mogen beslissen of we een behandeling met Reiki willen.

En daarmee was ons uur ook weer afgelopen. Een pittig uur.

Op de terugreis hadden we nog een vervelend probleem. Op een bepaald moment, op een bushalte, zijn we met volle vaart tegen de grond gegaan. We waren aan het lopen en opeens werkten de benen niet meer. Dan geloof me, dan ga je. Er kwam wel iemand vragen of het ging maar het was wel schrikken.
Ik denk dat het komt omdat Jelleke en Kleintje samen zijn. Kleintje kon niet lopen. En als Jelleke nu redelijk vooraan staat, komt dat stukje soms boven. En werken de benen accuut niet meer. Erg vervelend. We hebben er de afgelopen dagen vaker last van gehad. Niet handig.

Dat was het weer voor deze week. Woensdag opnieuw therapie...

Jasmijn

25-05-2007 om 14:26 geschreven door jasmijn

Toen we het vorige stuk over jelleke schreven, wist ik eigenlijk niet hoeveel ze bezig was rond Kleintje. En dat het allemaal zo snel zou gaan, verbaast me nog.

Gisteren was Jelleke erg druk en onrustig. Het was onze laatste avond samen met Pinkel voor ze op reis gaat.
En jelleke heeft uiteindelijk haar hart uit gestort. En daarmee kwam ook Kleintje aan de orde.
Op een bepaald moment kon Jelleke vertellen en een stuk herbeleven waarom Kleintje er was. En op de een of andere manier kon ze het toe laten.

Langzaam verdween de wand tussen deze deeltjes en werd Kleintje in Jelleke opgenomen.
Het was de eerste keer dat zoiets bij ons gebeurd is. Het was erg bijzonder. Maar ergens ook heel moeilijk.
Heel veel emoties gingen door elkaar vliegen. De redenen waarom Kleintje afgesplitst was, kwam heel erg naar de oppervlakte.
Zelf was het heel erg moeilijk om een onderscheid te maken tussen verdriet en blijschap.
Lichamelijk voelde ik me ook erg raar achteraf. Duizelig en hoofdpijn. En ik kon niet zo goed onderscheiden of ik nu moe was of niet.

Na de samensmelting is Jelleke naar de Gele kamer gegaan. Dat is een veilige plek intern waar ook Kleintje was voorheen. Daar heeft Lin goed voor haar gezorgd.

Straks hebben we therapie. Ik hoop dat ze het dan zelf komt vertellen aan Chantal.
Ik ben erg trots op haar dat ze die moeilijke dingen nu onder ogen wilde zien.

Jasmijn

23-05-2007 om 06:56 geschreven door jasmijn

Ik heb al geschreven dat ons systeem opgedeeld is in verschillende groepen. En de groep die het dagdagelijkse leven op zich neemt is de kerngroep.
Een van de belangrijkste alters binnen ons syteem is Jelleke.

Jelleke is een klein meisje van nu 8 jaar. Toen ze mijn leven binnen wandelen, of toen ik me bewust werd van haar bestaan, was ze 5 jaar. De afgelopen jaren heeft ze een grote ontwikkeling door gemaakt en daarom is ze ouder geworden.

Ik zeg wel eens vaker, met jelleke staat en valt alles. Als het met haar slecht gaat, gaat het met iedereen slecht.
Aan de buitenkant is ze vaak vrolijk en blij. Mensen die haar niet zo goed kennen, zien een open en speels kind. Ze maakt vrij snel contact met mensen en babbelt er lustig op los.

Maar haar grootste probleem is nabijheid en vertrouwen. In haar zit een heel grote angst om mensen waar ze van houdt te verliezen. En daarom hecht ze zich eigenlijk bijna nooit aan mensen.
Ze heeft ook veel "last" van magisch denken. Ze denkt dan dat haar gedrag, vooral het feit dat ze denkt slecht te zijn, invloed heeft op anderen. Soms op de hele wereld. Rampen, terroristische aanslagen, al die dingen kan ze soms aan zichzelf wijten. Ze kampt dan met een gigantisch schuldgevoel.
Ook is ze vaak bang dat mensen die dichter bij ons staan, iets zal overkomen. En als vb iemand ziek is, denkt ze al heel vlug dat het haar schuld is.

Praten over vroeger, of zoals jelleke zelf zegt, over nare dingen, vindt ze heel erg moeilijk. Eigenlijk mag dat niet van haar. Want daarmee maakt ze andere mensen ziek. Ze kan niet begrijpen dat die dingen los van elkaar staan.

Nu is er nog een klein altertje. Haar naam is Kleintje. Dit altertje is pas 1 jaar, en daarmee de jongste van iedereen.
Dit altertje heeft Jelleke vroeger afgesplitst. Omdat Kleintje nood heeft aan al datgene, wat voor Jelleke taboe is.
Zo heeft Kleintje een heel grote behoefte aan nabijheid, knuffels, geborgenheid... Jelleke had die behoeftes vroeger ook. Maar in haar beleving kon dit niet, of was het te gevaarlijk. En daarom heeft ze Kleintje ooit afgesplist. Kleintje kan ook niet praten. Want praten is in Jelleke haar beleving slecht.

Toch wringt het de laatste tijd heel erg bij Jelleke. Ergens wil ze zich wel hechten aan mensen. Maar het is zo vreselijk eng en moeilijk. Want dan loop je het risico om alleen gelaten te worden. Toegeven dat je nood aan mensen hebt, maakt je kwetsbaar. En dat is ook zo moeilijk.
Bij Jelleke woed heel erg een stijd, tussen voor Kleintje zorgen en het wegstoppen, negeren, van dit stuk.
Toch merken we dat er verandering in zit de afgelopen paar weken.
Zelf voel ik ook soms de enorme behoefte van Kleintje om vastgehouden te worden en gekoesterd. Dit is allemaal niet makkelijk.
Maar we hebben wel de hoop dat Jelleke op een dag Kleintje echt zal erkennen en weer opnemen bij zichzelf.

Jasmijn

21-05-2007 om 19:15 geschreven door jasmijn

Misschien is het handig om even mijn hele therapieverleden te schetsen. Voor zover dat lukt in ieder geval.

Als kind ben ik vaak getest enzo omdat er al vroeg problemen waren op school.
Een paar jaar geleden heb ik wat gegevens proberen op te vragen. Dat is ook een beetje gelukt. Maar natuurlijk is het allemaal lang geleden.
Wat ik wel zeker weet is dat er toen leerstoornissen, dislexie uit gekomen is. Maar dat ik als kind ook al onder hoge stress stond en dit ook werd opgemerkt door de omgeving.
Halverwege het 3de leerjaar ben ik dan naar het BLO type 8 gegaan. Daar heb ik anderhalf jaar gelezen. In die tijd zijn ook heel wat psychologen en pedagogen de revu gepaseert. Maar duidelijkheid daarover heb ik niet.

Toen ik 14 à 15 jaar was, kwamen de eerste problemen echt aan het licht. Ik ben toen een tijdje naar een pyschologe van het CLB (toen nog PMS) geweest.
In die tijd werd er gezegd dat ik black-outs had. Dit werd aan faalangst geweten. Hiervoor heeft ze een tijdje met mij gewerkt met de RET-methode. Dit had weinig resultaat. Ik kon die dingen perfect invullen maar het veranderde niks.
Maar in die tijd was mijn eetstoornis erg heftig. En dat was ook voor mezelf en mijn omgeving het grootste probleem waar ik tegenaan liep. Ik automutileerde ook, maar dit wist niemand in die tijd.
Omdat de psych van het CLB zichzelf hier niet deskundig genoeg in vond, wees ze me door.
Dit vond ik heel erg. Deze psych was in die periode de enige die ik echt vertrouwde. Ik voelde me ergens giga in de steek gelaten.

Ze wees me door naar Sus. Dit was een psycholoog bij een CGG.
Hier ben ik ongeveer 2 jaar heen gegaan. Maar ook dit was niet nuttig. Ik had weinig vertrouwen in hem. En er was een giga muur. Ik kon mezelf niet laten zien, hoewel ik het wel wilde.
Maar ik zat zo vast in mijn eetstoornis. Nu zie ik dat het toen een van mijn overlevingsmechanismen was, die ik gewoon (nog) niet los kon laten. Toch leek toen alles anders.

Op mijn 18 de ongeveer (ik zat toen in het 6de middelbaar) ging het weer minder goed met me. En dit werd op school ook opgemerkt. Ze wilden van school uit dat ik in therapie zou gaan.
Ik weet niet meer hoe de psych toen heette. Maar ze was gezinstherapeute en werkte sterk vanuit de systeemtheorie.
Ze wilde dan ook dat ik samen met mijn ouders zou komen. Mijn vader zag dat in die tijd helemaal niet zitten. Mijn moeder wel.
Ik ben toen een paar keer met haar samen naar die psychologe geweest.
Maar dit werkte totaal niet voor me. Ik had een giga masker op en hield de schijn op van dat alles prima met me ging.
Na een paar sessies vond ze dan ook dat ik beter was.

Toen ik op kot (kamers) zat ging het helemaal mis met me. In die tijd besefte ikzelf wel dat er meer aan de hand was dan een eetstoornis en automutilatie. Het tijd kwijtraken, de stemmen, de "rare toestanden". Het groeide me allemaal flink boven mijn hoofd. Ik was er nog helemaal niet aan toe voor mezelf te erkennen wat er fout was, laat staan het met iemand te delen.
Maar toen ik stopte met mijn studie, ging ik toch weer in therapie. Voor een stuk vanuit dwang van mijn ouders, maar ook omdat ik van mijn eetstoornis af wilde.

Zo kwam ik bij Yvienne terrecht. Een psychologe gespecialiseerd in eetstoornissen, bij een CGG in een andere stad.
Eerst heb ik een paar sessies individueel met haar gehad. Maar al vlug mocht ik naar een lotgenoten therapiegroep die door haar begeleid werd.
Hier ben ik een paar jaar geweest, tot oktober 2001.
Ook in deze therapie kwam ik nooit echt tot de kern van mijn problemen. Wel heb ik daar verteld dat ik automutileerde. Ik kreeg toen ook anti-depressiva voor geschreven. In de groep kwam ik er nooit toe echt mezelf te laten zien. Alleen een buitenkant. Maar het was onmogelijk die muur af te breken.
We moesten ook dagboeken schrijven en dat was een heel probleem. Want daarin werden soms wel dingen geschreven door anderen. Ik wist dat wel, en probeerde dit zo goed mogelijk te camufleren. Door dingen over te schrijven, te typen op de pc... En het zo te filteren van dingen die ik niet wilde dat er in zouden staan. Maar dit lukte niet altijd. Hierdoor merkte de psych wel dat er heel wat speelde.
Ik heb met haar nooit over mijn verleden, mijn kindertijd en de problemen toen, gepraat.
Het verste dat ik gekomen ben is te schrijven dat ik het gevoel had dat mijn leven een rollenspel was. Daarmee wilde ik zoveel zeggen, maar het kwam er nooit echt uit.

Toch denk ik dat ik vanaf begin 2001 wel steeds meer af ging weten van de anderen in mijn hoofd. Het waren toen nog mijn monsters. Iets vaags wat ik niet kon benoemen. Maar ergens wist ik wel van een paar dat ze er waren, dat ze niet mezelf waren, dat ze dingen deden, dat ze mijn leven inpikten. Maar ik vond hun erg eng en gevaarlijk. En ik vond mezelf totaal gek. Hier kon ik toch niet over praten?
In de loop van dat jaar hoorde ik voor het eerst over DIS en meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Of in ieder geval besefte ik dat dit echt bestond en het wel eens datgene kon zijn wat met mij aan de hand was. Maar dit was nog veel te moeilijk. Dus sloot ik dat deurtje weer netjes af. Maar van binnen schreeuwden de anderen om erkent te worden, om bestaansrecht.

Juist omdat ik het zo hard onderdrukte is het in oktober 2001 helemaal mis gelopen. "Ik" automutileerde erg veel. Ik sliep amper nog en werkte veel te veel. Maar de controle over mijn gedrag werd steeds moeilijker te houden.
En op een bepaald moment heb "ik", zonder dat ik het zelf wist, een overdosis genomen. Eigenlijk 2 keer in 1 week.

En toen ik weer therapie had, heb ik het in de groep verteld, van die zelfmoordpogingen en dat het niet goed met me ging.
Yvienne is toen denk ik toch wel geschrokken. Want ze vond dat ik opgenomen moest worden. Dit vond ik een vreselijk moeilijke stap. Maar zo verder werken, was ook geen optie meer.

Dus een paar dagen later was ik opgenomen op een PAAZ afdeling. En daarmee stond mijn besluit ook vast, ik wilde hier uit komen. En ik zou gaan praten!!!
Maar al vlug had ik door dat dit moeilijker was dan ik gedacht had. Toen ik probeerde uit te leggen wat er in mij gebeurde, werd ik al snel psychotisch gevonden...en ook kwam de eerste keer de diagnose borderline om de hoek kijken. Toch geloofde ik hun toen nog helemaal. Zij waren de deskundigen en nu zou ik geholpen worden. Maar praten over de anderen in mij, dat mocht blijkbaar niet.
En al vlug liep intern weer de spanning op en werd er ook op de PAAZ een zmpoging gedaan. En toen vonden ze dat ze me daar niet meer konden houden en moest ik naar een psychiatrisch ziekenhuis.

Op 23 oktober 2001 werd ik voor het eerst opgenomen op afdeling 1, in een psychiatrisch ziekenhuis. Een open opname en behandelafdeling voor depressies en neurosen.

Mijn eerste opname was 6 maanden. En oh wat probeerde ik hard mijn best te doen en te praten, wat was dit moeilijk! Vaak voelde ik me niet  gehoord en vooral niet begrepen. Ik probeerde een beetje vat te krijgen over wat voor mij  "de anderen" waren. Er werd toen gesteld dat ik een dissociatieve stoornis had. Dat ik Borderline had, PTSS, rand psychotische verschijnselen, hypo manie. Veel plakkertjes dus.
Wat in de opname vaak als grootste probleem gezien werd, was het automutileren. En het dissocieren moest ik zo veel mogelijk onderdrukken (als dit al mogelijk was).

Na 6 maanden ging ik terug naar huis en was vol goede moed. Ik zou mijn normale leven weer oppakken.
Omdat ik toch verder wilde met therapie ben ik terug naar Yvienne gegaan. Maar nu niet meer in de groep maar individueel. En toen schrok ze toch ook wel. Ik vertelde voor het eerst echt over de anderen, over mijn verleden. En voor haar vielen toen heel veel puzzelstukjes op z`n plek. Ze snapte nu ook beter waarom ze er nooit de vinger op had kunnen leggen wat er met me aan de hand was.

Maar na 2 maanden was het weer helemaal fout. Vooral de paniek aanvallen waren heel hevig. Ik besloot me terug op dezelfde afdeling op te laten nemen.

Die opname duurde in totaal 7 maanden. Ik heb niet de hele tijd op afdeling 1 gezeten, maar ook even op de gesloten afdeling omdat het niet goed ging. Een alter van me liep er steeds weg en wilde voor de trein springen. De gesloten afdeling was een echte verschrikking!
In die opname werd ik vooral HEEL erg gefrustreerd. Want ik voelde dat het wegdrukken van de anderen, me niet hielp maar juist kapot maakte.

In die tijd leerde ik ook Tom kennen, mijn beste vriend. Hij hield zich totaal niet aan de afspraak om alters weg te sturen, maar ging met hun praten. En zo werden de aller eerste kleine stapjes naar samenwerking gezet.

Op een bepaald moment besloot ik dat deze opname me niet hielp. Ik wilde er weg! Maar dat was niet zo simpel omdat ze daar wilden dat we naar een langdurige afdeling zouden gaan.
Na een half jaar kon ik na flink onderhandelen voor elkaar krijgen dat als ik een maand niet zou automutileren, ze me zouden laten gaan. Dus daar richte ik alle energie op. En met veel hulp van Tom is dat ook gelukt toen.

Terug thuis wonen was geen optie. Daarom ben ik na mijn opaname gaan beschut wonen.
En ik heb een therapeute gezocht die gespecialiseerd was in DIS. In de opname waren ze daar falikant tegen. Ik wist niet waar ik aan begon, dit was fout en gevaarlijk, ik zou nooit beter worden, ... Maar hun behandeling werkte voor mij ook niet, dus wilde ik dit wel proberen.

Zo kwam ik in januari 2003 bij Birgitta terecht, een distherapeute.

Eerst werd ik gestest. Maar zoals verwacht kwam daar inderdaad dis uit. Ik had geluk dat ze een plekje vrij had, en ze me ook in therapie wilde nemen. En zo begon onze distherapie.

Als ondersteuning heb ik in begin dagtherapie gevolgd op de PAAZ afdeling. Maar dit was een grote flop omdat ze zich totaal niet aan afspraken hielden en heel onduidelijk waren.

Daarna ben ik een tijdje naar een psycho sociaal revalidatiecentrum geweest. Maar daar lag het niveau behoorlijk laag en voelde ik me ook niet echt op z`n plek.

Later heb ik meer dan een jaar dagtherapie gevolgd in een ander ziekenhuis. Dit was de Linehane. Een therapievorm voor borderline. Toch heb ik er veel van opgestoken. Tot het fout liep tussen mij en de psych. De eerste keer heb ik het hele traject afgesloten maar de 2 de keer ben ik na een paar maanden gestopt.

Tussendoor is Birgitta een jaar ziek geweest. In die tijd ben ik eerst in opname geweest. Terug op afdeling 1. Toch was het toen anders voor ons. Onze doelstellingen waren anders, en we hadden geleerd om op een andere manier te werken. Op de afdeling daar kregen we ook een nieuwe begeleider, Geert. We kenden hem al vanaf het begin maar nu werd hij onze begeleider. En dat is denk ik onze redding geweest. Geert aanvaarde onze disdiagnose en respecteerde de behandeling waar we voor gekozen hadden. Hij heeft nooit met de alters gewerkt, maar ze wel altijd met respect behandeld. En dat deed al heel veel. Hij werd onze grote steun in die tijd.
Maar Geert wilde dat we na de opname verder gingen met therapie. En omdat Birgitta ziek was, en het er voorlopig ook niet naar uit zag dat ze terug zou gaan werken, gingen we op zoek naar een andere therapeut.

Zo kwamen we bij Steven terecht.
Steven had geen ervaring met dis maar was bereid om samen met ons distherapie te doen. Hij was heel tof en had een grote inzet.
Toch is het vertrouwen er nooit echt helemaal gekomen.
En toen ik een aantal maanden later hoorde dat Birgitta terug ging werken, twijfelde ik ook niet lang om terug naar haar te gaan.

Tot voorjaar 2006 zijn we bij haar in behandeling geweest. We zijn tussendoor wel nog enkele keren kort opgenomen geweest. Maar de behandeling bij haar was toch het belangrijkste.

Maar vorig jaar werd ze weer ziek. Ik ben toen ook gaan samen wonen en weg gegaan uit beschut wonen. Wel hebben we nog steeds thuiszorg door onze mentor Wendy. Ook Wendy is al die jaren al èèn van onze reddende engelen!
Ik kwam weer in opname terecht en moest weer op zoek naar een nieuwe therapeut. Omdat Birgitta toch weer flink ziek was.

Toen kwam ik bij Marie-Claire terecht. Een aardige vrouw met een opleiding gestalt-therapeute. Maar met weinig ervaring, en zonder ervaring met dis. En na 3 maanden was ons wel duidelijk dat dit ons niet vooruit zou helpen.

Dus wéér op zoek naar een nieuwe therapeut. En zo kwamen we bij Chantal uit, onze huidige therapeute.
Chantal is gespecialiseerd in dis. Verder is ze heel aardig en okej.
Met Birgitta hebben we nog steeds contact maar ze werkt niet meer. Wel gaat ze in de toekomst nog samen werken met Chantal om een paar dingen bij ons voor elkaar te krijgen.

Maar daar schrijf ik in een volgend stuk nog wel over.

Jasmijn

21-05-2007 om 16:56 geschreven door jasmijn

Dagboek.

Vandaag zijn we gestart met deze weblog.
Waarom?
In de eerste plaats voor onszelf. Omdat het fijn is om een plekje te hebben om dingen van je af te schrijven. Schrijven helpt ons vaak dingen duidelijker te zien. En dingen terug lezen, helpt vaak om de moed erin te houden.
We hebben op verschillende fora dagboekjes. Maar toch voelt het alsof je daar niet volluit kunt schrijven. Het is nu eenmaal niet helemaal je eigen plekje. En deze blog wel!
En waarom dan geen dagboek op je pc wat niet voor anderen zichtbaar is? Omdat we wel de behoefte hebben om te delen.
Er zijn weinig mensen die delen wat er gebeurd in de kamer van een therapeut. Het is ook erg persoonlijk. Toch stel ik me vaak vragen over hoe een therapie bij een ander gaat. En als ik daar dingen van lees, dan helpt die herkenning me vaak. Zo hoop ik ook een stukje herkenning te kunnen geven aan anderen.
Het is niet mijn bedoeling om veel bezoekers te trekken. Maar wel om de mensen die er iets aan kunnen hebben, hier mee te laten lezen. Ik ga dan ook zeker geen reclame maken voor mijn weblog. Het is meer bedoelt voor mensen die ik vertrouw en die mijn proces mogen en willen volgen.
Maar als iemand per ongeluk hier terrecht komt, is dat geen probleem. Al hoop ik dat mensen er met respect mee zullen omgaan. Als dit niet zo zal zijn, denk ik dat ik mijn weblog toch ga beveiligen met een paswoord. Maar voor nu wil ik het eerst zo proberen.

Vandaag is best een rustige dag. Pinkeltje, onze partner, is werken. Straks gaan we haar bij haar werk ophalen en dan even de stad in. Ze gaat een Chello huren omdat ze met lessen begonnen is. En daar willen we graag bij zijn.
Ik hoop dat ze in haar nieuwe instrument haar gevoel kwijt kan. En dat het haar helpt zichzelf te vinden.
Maar ik denk wel dat dit gaat lukken.
Verder hebben we eigenlijk nog niet veel gedaan, behalve op de pc getikkeld.

Jelleke, een kleintje van de kerngroep, is best een beetje van streek.
Ze is heel bang om zich te hechten aan mensen. En gisteravond heeft Pinkel haar een beetje over de streep getrokken dat ze even rustig bij pinkel ging liggen. Dit vond ze heel moeilijk. En iedereen trok alle registers open om jelleke te beschermen. Toch is het wel goed geweest dat ze uiteindelijk even bij pinkel gelegen heeft. Al is ze er nu nog erg van onder de indruk en zit ook in haar eigen kamertje, haar veilige plek. Maar ik denk niet dat ze er lang zal blijven. Ze is erg nieuwsgierig en wil denk ik straks wel mee kijken. Dus dat komt wel goed.

Zo, dit was het eerste bericht dan. Ik hoop dat er nog vele zullen volgen.

jasmijn

18-05-2007 om 14:29 geschreven door jasmijn

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door jasmijn