Mijn (nick) naam is jasmijn en ik ben 27 jaartjes. Ik deel mijn leven met vele anderen, want ik heb DIS. Ook wel een meervoudige persoonlijkheidsstoornis genoemd. Hiervoor ben ik al enkele jaren in behandeling. En we hebben al een hele weg afgelegd. Maar het eindpunt is jammer genoeg nog niet echt in zicht. Ik zou jullie via deze blogg graag op de hoogte houden van ons leventje en de therapie.
Ons systeem (alle alters/persoonlijkheden bij elkaar) bestaat uit meer dan 50 alters. Maar niet iedereen bemoeit zich met het dagelijkse leven. Dit is vooral de kerngroep. Die zichzelf op de blogg nog wel zullen voorstellen. Ook in de kerngroep zitten alters van beide geslachten en verschillende leeftijden. De meesten verschillen erg van elkaar. Daarnaast zijn er ook nog andere groepen. Die ik later nog wel zal voorstellen. Zij dragen vooral herinneringen en gevoelens of taken.
Naar de buitenwereld toe ben ikzelf er meestal. We proberen zoveel mogelijk als 1 geheel te functioneren. Dit lukt vrij goed omdat we al veel geleerd hebben in therapie. Zo is er meestal co-bewustzijn. Dit betekend dat we met elkaar mee kunnen kijken als iemand buiten is. Hierdoor zijn er veel minder zwarte gaten.
We leven samen met ons vriendinnetje. We zullen haar hier Pinkel noemen. Daarnaast delen we ons huisje nog met onze huisdieren.
Graag wil ik nog even zeggen dat deze blogg triggers kan bevatten en (stukken van) traumatische herinneringen. Lezen is dan ook op eigen risico.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Jasmijntjes zooi !
Leven en therapie van een disser.
21-05-2007
Jelleke
Ik heb al geschreven dat ons systeem opgedeeld is in verschillende groepen. En de groep die het dagdagelijkse leven op zich neemt is de kerngroep. Een van de belangrijkste alters binnen ons syteem is Jelleke.
Jelleke is een klein meisje van nu 8 jaar. Toen ze mijn leven binnen wandelen, of toen ik me bewust werd van haar bestaan, was ze 5 jaar. De afgelopen jaren heeft ze een grote ontwikkeling door gemaakt en daarom is ze ouder geworden.
Ik zeg wel eens vaker, met jelleke staat en valt alles. Als het met haar slecht gaat, gaat het met iedereen slecht. Aan de buitenkant is ze vaak vrolijk en blij. Mensen die haar niet zo goed kennen, zien een open en speels kind. Ze maakt vrij snel contact met mensen en babbelt er lustig op los.
Maar haar grootste probleem is nabijheid en vertrouwen. In haar zit een heel grote angst om mensen waar ze van houdt te verliezen. En daarom hecht ze zich eigenlijk bijna nooit aan mensen. Ze heeft ook veel "last" van magisch denken. Ze denkt dan dat haar gedrag, vooral het feit dat ze denkt slecht te zijn, invloed heeft op anderen. Soms op de hele wereld. Rampen, terroristische aanslagen, al die dingen kan ze soms aan zichzelf wijten. Ze kampt dan met een gigantisch schuldgevoel. Ook is ze vaak bang dat mensen die dichter bij ons staan, iets zal overkomen. En als vb iemand ziek is, denkt ze al heel vlug dat het haar schuld is.
Praten over vroeger, of zoals jelleke zelf zegt, over nare dingen, vindt ze heel erg moeilijk. Eigenlijk mag dat niet van haar. Want daarmee maakt ze andere mensen ziek. Ze kan niet begrijpen dat die dingen los van elkaar staan.
Nu is er nog een klein altertje. Haar naam is Kleintje. Dit altertje is pas 1 jaar, en daarmee de jongste van iedereen. Dit altertje heeft Jelleke vroeger afgesplitst. Omdat Kleintje nood heeft aan al datgene, wat voor Jelleke taboe is. Zo heeft Kleintje een heel grote behoefte aan nabijheid, knuffels, geborgenheid... Jelleke had die behoeftes vroeger ook. Maar in haar beleving kon dit niet, of was het te gevaarlijk. En daarom heeft ze Kleintje ooit afgesplist. Kleintje kan ook niet praten. Want praten is in Jelleke haar beleving slecht.
Toch wringt het de laatste tijd heel erg bij Jelleke. Ergens wil ze zich wel hechten aan mensen. Maar het is zo vreselijk eng en moeilijk. Want dan loop je het risico om alleen gelaten te worden. Toegeven dat je nood aan mensen hebt, maakt je kwetsbaar. En dat is ook zo moeilijk. Bij Jelleke woed heel erg een stijd, tussen voor Kleintje zorgen en het wegstoppen, negeren, van dit stuk. Toch merken we dat er verandering in zit de afgelopen paar weken. Zelf voel ik ook soms de enorme behoefte van Kleintje om vastgehouden te worden en gekoesterd. Dit is allemaal niet makkelijk. Maar we hebben wel de hoop dat Jelleke op een dag Kleintje echt zal erkennen en weer opnemen bij zichzelf.
Jasmijn
21-05-2007 om 19:15
geschreven door jasmijn
Therapie verleden
Misschien is het handig om even mijn hele therapieverleden te schetsen. Voor zover dat lukt in ieder geval.
Als kind ben ik vaak getest enzo omdat er al vroeg problemen waren op school. Een paar jaar geleden heb ik wat gegevens proberen op te vragen. Dat is ook een beetje gelukt. Maar natuurlijk is het allemaal lang geleden. Wat ik wel zeker weet is dat er toen leerstoornissen, dislexie uit gekomen is. Maar dat ik als kind ook al onder hoge stress stond en dit ook werd opgemerkt door de omgeving. Halverwege het 3de leerjaar ben ik dan naar het BLO type 8 gegaan. Daar heb ik anderhalf jaar gelezen. In die tijd zijn ook heel wat psychologen en pedagogen de revu gepaseert. Maar duidelijkheid daarover heb ik niet.
Toen ik 14 à 15 jaar was, kwamen de eerste problemen echt aan het licht. Ik ben toen een tijdje naar een pyschologe van het CLB (toen nog PMS) geweest. In die tijd werd er gezegd dat ik black-outs had. Dit werd aan faalangst geweten. Hiervoor heeft ze een tijdje met mij gewerkt met de RET-methode. Dit had weinig resultaat. Ik kon die dingen perfect invullen maar het veranderde niks. Maar in die tijd was mijn eetstoornis erg heftig. En dat was ook voor mezelf en mijn omgeving het grootste probleem waar ik tegenaan liep. Ik automutileerde ook, maar dit wist niemand in die tijd. Omdat de psych van het CLB zichzelf hier niet deskundig genoeg in vond, wees ze me door. Dit vond ik heel erg. Deze psych was in die periode de enige die ik echt vertrouwde. Ik voelde me ergens giga in de steek gelaten.
Ze wees me door naar Sus. Dit was een psycholoog bij een CGG. Hier ben ik ongeveer 2 jaar heen gegaan. Maar ook dit was niet nuttig. Ik had weinig vertrouwen in hem. En er was een giga muur. Ik kon mezelf niet laten zien, hoewel ik het wel wilde. Maar ik zat zo vast in mijn eetstoornis. Nu zie ik dat het toen een van mijn overlevingsmechanismen was, die ik gewoon (nog) niet los kon laten. Toch leek toen alles anders.
Op mijn 18 de ongeveer (ik zat toen in het 6de middelbaar) ging het weer minder goed met me. En dit werd op school ook opgemerkt. Ze wilden van school uit dat ik in therapie zou gaan. Ik weet niet meer hoe de psych toen heette. Maar ze was gezinstherapeute en werkte sterk vanuit de systeemtheorie. Ze wilde dan ook dat ik samen met mijn ouders zou komen. Mijn vader zag dat in die tijd helemaal niet zitten. Mijn moeder wel. Ik ben toen een paar keer met haar samen naar die psychologe geweest. Maar dit werkte totaal niet voor me. Ik had een giga masker op en hield de schijn op van dat alles prima met me ging. Na een paar sessies vond ze dan ook dat ik beter was.
Toen ik op kot (kamers) zat ging het helemaal mis met me. In die tijd besefte ikzelf wel dat er meer aan de hand was dan een eetstoornis en automutilatie. Het tijd kwijtraken, de stemmen, de "rare toestanden". Het groeide me allemaal flink boven mijn hoofd. Ik was er nog helemaal niet aan toe voor mezelf te erkennen wat er fout was, laat staan het met iemand te delen. Maar toen ik stopte met mijn studie, ging ik toch weer in therapie. Voor een stuk vanuit dwang van mijn ouders, maar ook omdat ik van mijn eetstoornis af wilde.
Zo kwam ik bij Yvienne terrecht. Een psychologe gespecialiseerd in eetstoornissen, bij een CGG in een andere stad. Eerst heb ik een paar sessies individueel met haar gehad. Maar al vlug mocht ik naar een lotgenoten therapiegroep die door haar begeleid werd. Hier ben ik een paar jaar geweest, tot oktober 2001. Ook in deze therapie kwam ik nooit echt tot de kern van mijn problemen. Wel heb ik daar verteld dat ik automutileerde. Ik kreeg toen ook anti-depressiva voor geschreven. In de groep kwam ik er nooit toe echt mezelf te laten zien. Alleen een buitenkant. Maar het was onmogelijk die muur af te breken. We moesten ook dagboeken schrijven en dat was een heel probleem. Want daarin werden soms wel dingen geschreven door anderen. Ik wist dat wel, en probeerde dit zo goed mogelijk te camufleren. Door dingen over te schrijven, te typen op de pc... En het zo te filteren van dingen die ik niet wilde dat er in zouden staan. Maar dit lukte niet altijd. Hierdoor merkte de psych wel dat er heel wat speelde. Ik heb met haar nooit over mijn verleden, mijn kindertijd en de problemen toen, gepraat. Het verste dat ik gekomen ben is te schrijven dat ik het gevoel had dat mijn leven een rollenspel was. Daarmee wilde ik zoveel zeggen, maar het kwam er nooit echt uit.
Toch denk ik dat ik vanaf begin 2001 wel steeds meer af ging weten van de anderen in mijn hoofd. Het waren toen nog mijn monsters. Iets vaags wat ik niet kon benoemen. Maar ergens wist ik wel van een paar dat ze er waren, dat ze niet mezelf waren, dat ze dingen deden, dat ze mijn leven inpikten. Maar ik vond hun erg eng en gevaarlijk. En ik vond mezelf totaal gek. Hier kon ik toch niet over praten? In de loop van dat jaar hoorde ik voor het eerst over DIS en meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Of in ieder geval besefte ik dat dit echt bestond en het wel eens datgene kon zijn wat met mij aan de hand was. Maar dit was nog veel te moeilijk. Dus sloot ik dat deurtje weer netjes af. Maar van binnen schreeuwden de anderen om erkent te worden, om bestaansrecht.
Juist omdat ik het zo hard onderdrukte is het in oktober 2001 helemaal mis gelopen. "Ik" automutileerde erg veel. Ik sliep amper nog en werkte veel te veel. Maar de controle over mijn gedrag werd steeds moeilijker te houden. En op een bepaald moment heb "ik", zonder dat ik het zelf wist, een overdosis genomen. Eigenlijk 2 keer in 1 week.
En toen ik weer therapie had, heb ik het in de groep verteld, van die zelfmoordpogingen en dat het niet goed met me ging. Yvienne is toen denk ik toch wel geschrokken. Want ze vond dat ik opgenomen moest worden. Dit vond ik een vreselijk moeilijke stap. Maar zo verder werken, was ook geen optie meer.
Dus een paar dagen later was ik opgenomen op een PAAZ afdeling. En daarmee stond mijn besluit ook vast, ik wilde hier uit komen. En ik zou gaan praten!!! Maar al vlug had ik door dat dit moeilijker was dan ik gedacht had. Toen ik probeerde uit te leggen wat er in mij gebeurde, werd ik al snel psychotisch gevonden...en ook kwam de eerste keer de diagnose borderline om de hoek kijken. Toch geloofde ik hun toen nog helemaal. Zij waren de deskundigen en nu zou ik geholpen worden. Maar praten over de anderen in mij, dat mocht blijkbaar niet. En al vlug liep intern weer de spanning op en werd er ook op de PAAZ een zmpoging gedaan. En toen vonden ze dat ze me daar niet meer konden houden en moest ik naar een psychiatrisch ziekenhuis.
Op 23 oktober 2001 werd ik voor het eerst opgenomen op afdeling 1, in een psychiatrisch ziekenhuis. Een open opname en behandelafdeling voor depressies en neurosen.
Mijn eerste opname was 6 maanden. En oh wat probeerde ik hard mijn best te doen en te praten, wat was dit moeilijk! Vaak voelde ik me niet gehoord en vooral niet begrepen. Ik probeerde een beetje vat te krijgen over wat voor mij "de anderen" waren. Er werd toen gesteld dat ik een dissociatieve stoornis had. Dat ik Borderline had, PTSS, rand psychotische verschijnselen, hypo manie. Veel plakkertjes dus. Wat in de opname vaak als grootste probleem gezien werd, was het automutileren. En het dissocieren moest ik zo veel mogelijk onderdrukken (als dit al mogelijk was).
Na 6 maanden ging ik terug naar huis en was vol goede moed. Ik zou mijn normale leven weer oppakken. Omdat ik toch verder wilde met therapie ben ik terug naar Yvienne gegaan. Maar nu niet meer in de groep maar individueel. En toen schrok ze toch ook wel. Ik vertelde voor het eerst echt over de anderen, over mijn verleden. En voor haar vielen toen heel veel puzzelstukjes op z`n plek. Ze snapte nu ook beter waarom ze er nooit de vinger op had kunnen leggen wat er met me aan de hand was.
Maar na 2 maanden was het weer helemaal fout. Vooral de paniek aanvallen waren heel hevig. Ik besloot me terug op dezelfde afdeling op te laten nemen.
Die opname duurde in totaal 7 maanden. Ik heb niet de hele tijd op afdeling 1 gezeten, maar ook even op de gesloten afdeling omdat het niet goed ging. Een alter van me liep er steeds weg en wilde voor de trein springen. De gesloten afdeling was een echte verschrikking! In die opname werd ik vooral HEEL erg gefrustreerd. Want ik voelde dat het wegdrukken van de anderen, me niet hielp maar juist kapot maakte.
In die tijd leerde ik ook Tom kennen, mijn beste vriend. Hij hield zich totaal niet aan de afspraak om alters weg te sturen, maar ging met hun praten. En zo werden de aller eerste kleine stapjes naar samenwerking gezet.
Op een bepaald moment besloot ik dat deze opname me niet hielp. Ik wilde er weg! Maar dat was niet zo simpel omdat ze daar wilden dat we naar een langdurige afdeling zouden gaan. Na een half jaar kon ik na flink onderhandelen voor elkaar krijgen dat als ik een maand niet zou automutileren, ze me zouden laten gaan. Dus daar richte ik alle energie op. En met veel hulp van Tom is dat ook gelukt toen.
Terug thuis wonen was geen optie. Daarom ben ik na mijn opaname gaan beschut wonen. En ik heb een therapeute gezocht die gespecialiseerd was in DIS. In de opname waren ze daar falikant tegen. Ik wist niet waar ik aan begon, dit was fout en gevaarlijk, ik zou nooit beter worden, ... Maar hun behandeling werkte voor mij ook niet, dus wilde ik dit wel proberen.
Zo kwam ik in januari 2003 bij Birgitta terecht, een distherapeute.
Eerst werd ik gestest. Maar zoals verwacht kwam daar inderdaad dis uit. Ik had geluk dat ze een plekje vrij had, en ze me ook in therapie wilde nemen. En zo begon onze distherapie.
Als ondersteuning heb ik in begin dagtherapie gevolgd op de PAAZ afdeling. Maar dit was een grote flop omdat ze zich totaal niet aan afspraken hielden en heel onduidelijk waren.
Daarna ben ik een tijdje naar een psycho sociaal revalidatiecentrum geweest. Maar daar lag het niveau behoorlijk laag en voelde ik me ook niet echt op z`n plek.
Later heb ik meer dan een jaar dagtherapie gevolgd in een ander ziekenhuis. Dit was de Linehane. Een therapievorm voor borderline. Toch heb ik er veel van opgestoken. Tot het fout liep tussen mij en de psych. De eerste keer heb ik het hele traject afgesloten maar de 2 de keer ben ik na een paar maanden gestopt.
Tussendoor is Birgitta een jaar ziek geweest. In die tijd ben ik eerst in opname geweest. Terug op afdeling 1. Toch was het toen anders voor ons. Onze doelstellingen waren anders, en we hadden geleerd om op een andere manier te werken. Op de afdeling daar kregen we ook een nieuwe begeleider, Geert. We kenden hem al vanaf het begin maar nu werd hij onze begeleider. En dat is denk ik onze redding geweest. Geert aanvaarde onze disdiagnose en respecteerde de behandeling waar we voor gekozen hadden. Hij heeft nooit met de alters gewerkt, maar ze wel altijd met respect behandeld. En dat deed al heel veel. Hij werd onze grote steun in die tijd. Maar Geert wilde dat we na de opname verder gingen met therapie. En omdat Birgitta ziek was, en het er voorlopig ook niet naar uit zag dat ze terug zou gaan werken, gingen we op zoek naar een andere therapeut.
Zo kwamen we bij Steven terecht. Steven had geen ervaring met dis maar was bereid om samen met ons distherapie te doen. Hij was heel tof en had een grote inzet. Toch is het vertrouwen er nooit echt helemaal gekomen. En toen ik een aantal maanden later hoorde dat Birgitta terug ging werken, twijfelde ik ook niet lang om terug naar haar te gaan.
Tot voorjaar 2006 zijn we bij haar in behandeling geweest. We zijn tussendoor wel nog enkele keren kort opgenomen geweest. Maar de behandeling bij haar was toch het belangrijkste.
Maar vorig jaar werd ze weer ziek. Ik ben toen ook gaan samen wonen en weg gegaan uit beschut wonen. Wel hebben we nog steeds thuiszorg door onze mentor Wendy. Ook Wendy is al die jaren al èèn van onze reddende engelen! Ik kwam weer in opname terecht en moest weer op zoek naar een nieuwe therapeut. Omdat Birgitta toch weer flink ziek was.
Toen kwam ik bij Marie-Claire terecht. Een aardige vrouw met een opleiding gestalt-therapeute. Maar met weinig ervaring, en zonder ervaring met dis. En na 3 maanden was ons wel duidelijk dat dit ons niet vooruit zou helpen.
Dus wéér op zoek naar een nieuwe therapeut. En zo kwamen we bij Chantal uit, onze huidige therapeute. Chantal is gespecialiseerd in dis. Verder is ze heel aardig en okej. Met Birgitta hebben we nog steeds contact maar ze werkt niet meer. Wel gaat ze in de toekomst nog samen werken met Chantal om een paar dingen bij ons voor elkaar te krijgen.
Maar daar schrijf ik in een volgend stuk nog wel over.
Jasmijn
21-05-2007 om 16:56
geschreven door jasmijn
18-05-2007
start weblog
Dagboek.
Vandaag zijn we gestart met deze weblog. Waarom? In de eerste plaats voor onszelf. Omdat het fijn is om een plekje te hebben om dingen van je af te schrijven. Schrijven helpt ons vaak dingen duidelijker te zien. En dingen terug lezen, helpt vaak om de moed erin te houden. We hebben op verschillende fora dagboekjes. Maar toch voelt het alsof je daar niet volluit kunt schrijven. Het is nu eenmaal niet helemaal je eigen plekje. En deze blog wel! En waarom dan geen dagboek op je pc wat niet voor anderen zichtbaar is? Omdat we wel de behoefte hebben om te delen. Er zijn weinig mensen die delen wat er gebeurd in de kamer van een therapeut. Het is ook erg persoonlijk. Toch stel ik me vaak vragen over hoe een therapie bij een ander gaat. En als ik daar dingen van lees, dan helpt die herkenning me vaak. Zo hoop ik ook een stukje herkenning te kunnen geven aan anderen. Het is niet mijn bedoeling om veel bezoekers te trekken. Maar wel om de mensen die er iets aan kunnen hebben, hier mee te laten lezen. Ik ga dan ook zeker geen reclame maken voor mijn weblog. Het is meer bedoelt voor mensen die ik vertrouw en die mijn proces mogen en willen volgen. Maar als iemand per ongeluk hier terrecht komt, is dat geen probleem. Al hoop ik dat mensen er met respect mee zullen omgaan. Als dit niet zo zal zijn, denk ik dat ik mijn weblog toch ga beveiligen met een paswoord. Maar voor nu wil ik het eerst zo proberen.
Vandaag is best een rustige dag. Pinkeltje, onze partner, is werken. Straks gaan we haar bij haar werk ophalen en dan even de stad in. Ze gaat een Chello huren omdat ze met lessen begonnen is. En daar willen we graag bij zijn. Ik hoop dat ze in haar nieuwe instrument haar gevoel kwijt kan. En dat het haar helpt zichzelf te vinden. Maar ik denk wel dat dit gaat lukken. Verder hebben we eigenlijk nog niet veel gedaan, behalve op de pc getikkeld.
Jelleke, een kleintje van de kerngroep, is best een beetje van streek. Ze is heel bang om zich te hechten aan mensen. En gisteravond heeft Pinkel haar een beetje over de streep getrokken dat ze even rustig bij pinkel ging liggen. Dit vond ze heel moeilijk. En iedereen trok alle registers open om jelleke te beschermen. Toch is het wel goed geweest dat ze uiteindelijk even bij pinkel gelegen heeft. Al is ze er nu nog erg van onder de indruk en zit ook in haar eigen kamertje, haar veilige plek. Maar ik denk niet dat ze er lang zal blijven. Ze is erg nieuwsgierig en wil denk ik straks wel mee kijken. Dus dat komt wel goed.
Zo, dit was het eerste bericht dan. Ik hoop dat er nog vele zullen volgen.
jasmijn
18-05-2007 om 14:29
geschreven door jasmijn
27-09-2005
Therapie
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
