Allright, Vamenos!

Opnieuw moet ik me bij mijn trouwe volgers verontschuldigen voor het feit dat dit bericht zo lang op zich heeft laten wachten. Hier heb ik echter een heel logische verklaring voor: het leven is een vicieuze cirkel en zo heeft ook het schrijven van een blog daar iets van weg. Speciaal voor de iets naïevere mensen onder jullie die niet weten wat zo'n 'cirkeldinges' wel mag zijn, plak ik hieronder de link van wikipedia:

Bij het eerste deel van de gemaakte stelling zullen jullie allemaal wel genoeg voorbeelden kunnen bedenken maar het tweede deel zal ik even toelichten. Bij het schrijven van mijn blog wil ik zo interessant mogelijk blijven door bijvoorbeeld geen ellenlange paragrafen te weiden aan de dingen die ik hier op school leer (niets) zonder ook maar 1 vleugje humor te gebruiken. Bijgevolg kruipt er bij mij toch wel heel wat tijd in om een fatsoenlijk blogbericht te schrijven. Het gevolg hiervan is dat de zin niet altijd onmiddellijk te vinden is en mijn uitstelgedrag weer van zich laat horen. Dit heeft op zijn beurt tot gevolg dat het schrijven van het blogbericht op zich laat wachten en er zich steeds meer nieuwe gebeurtenissen voordoen om ook op mijn blog te vermelden. Waarvan het gevolg is dat de moed op een ander moment opnieuw ontbreekt om te beginnen schrijven. Tot zover mijn filosofische uiteenzetting over de vicieuze cirkelblog.

En eigenlijk ben ik wel eens benieuwd hoeveel van jullie er op die wikipedia-link geklikt hebben .

Ok, genoeg gezeverd nu. Tijd om te beginnen aan het overlopen van mijn afgelopen 4 weken hier in het lieflijke en vredige Tumbes. De eerste week na ons weekendje Rica Playa verliep rustig met tekenles, af en toe een broodje de pollo op de plaza de armas en enkele uurtjes in de fitness. Robbe had de week ervoor ook een hamburgerkraam ontdekt waar ze 'echte' hamburgers verkopen. Het vlees is alleszins toch gelijkend op dat van de hamburgers in België en ze zijn bangelijk lekker (vooral de sausen: 8 in totaal).  Toen we in de archeologieles aan de unif persona non grata bleken te zijn, besloten Tijl en ik deze les (en nog enkele andere die ons niet echt interesseerden) in te ruilen tegen muziekles. De hoofdreden van deze beslissing was eigenlijk het feit dat we het muzikaal gepruts van die peruvianen niet meer konden aanhoren tijdens onze tekenlessen en we vonden dat we het zelf beter konden. Gevolg de volgende dag stonden Tijl en ik daar met respectievelijk een saxofoon en een trompet in onze handen. Beide instrumenten waarvan we dachten ze wel te weten bespelen (ergens in een ver verleden ). Mijn eerste les verliep niet zo vlot als gehoopt aangezien het mij ontbrak aan lipspanning wanneer ik begon aan de 2de toonladder (en de adem is ook niet meer wat het geweest is ). Maar in tegenstelling tot Tijl kreeg ik toch van de eerste keer geluid uit mijn instrument dus viel het nog goed mee . Die week vingen ook onze door AFS-georganiseerde danslessen aan: De Festejo (volgens mij de belachelijkste creoolse dans die op de hele wereld bestaat ).

Vrijdagavond besloten we eens ergens anders naartoe te gaan dan ons gewone stekje (si señor) en gingen we biljarten. Dit ging jammer genoeg (net zoals trompet) niet zo goed als verwacht maar hier alweer een zeer logische verklaring voor: de gaten van deze biljart waren slechts de helft zo groot als die van een normale biljarttafel. Dus zelfs met mijn buitengewoon biljarttalent (ahum ) had ik er moeite mee om de ballen er in te krijgen. Gelukig was niemand van ons zeer handig met de keu dus ging het min of meer gelijk op.  Zaterdag was een dag waar we toch allemaal wel naar hadden uitgekeken (vooral uit nieuwsgierigheid).Die middag kwam de afs-vrijwilligster Katrijn Theunissen aan om hier een periode van 6 maand te verblijven. Jaja, met 7 belgen in Tumbes waarvan vanag nu 3 Limburgers . We gingen haar gezamenlijk opwachten in het busstation maar veel tijd om te praten en kennis te maken was er niet aangezien ze vrijwel onmiddellijk met haar gastfamilie vertrok richting haar nieuwe thuis. Om opnieuw enkele groepsfotos te nemen was er echter wel tijd (het nemen van groepsfoto's zal een deel van onze culturele ervaring zijn zeker?). 

Zondag was er ter verwelkoming van Katrein een uitstap gepland naar El Tubo, Hervideros en Zorritos. El Tubo is een warmwaterbron waar ze een soort lauwwaterzwembadje van hebben gemaakt als toeristische attractie. Wanneer we klaar waren om eens te relaxen in lekker warm water (het warmste dat iedereen al had gevoeld gedurende eht hele verblijf in Peru ) moesten we zo snel mogelijk opkrassen. Een of andere officier kwam vertellen dat het leger met een oefening bezig was en de buurt vol lag met mijnen ofzo... gelukkig hadden we nog tijd om vlug een groepsfoto te nemen . Op naar de Hervideros dan, dé modderbaden. Ze gaan hier echt prat op die toeristische activiteit maar het moet gezegd: ze is de moeite! Vooral voor de varkens onder ons is dit toch wel een aanrader . Eenmaal goed afgespoeld nog even naar Playa Zorritos maar door de vuiligheid die toen op het strand lag en de ontbrekende zon was het strand minder idyllisch dan de vorige keer... 

Terug in tumbes hadden Robbe, Tijl en ik (nogmaals) niet veel goesting om al naar huis te gaan dus besloten we nog vlug iets te gaan drinken in si señor. Daar maakten we nader kennis met Mike, een amerikaanse ex-soldaat die Tijl en ik al eens in de fitness hadden gezien (ter informatie: een oefening die wij met 10 kilo deden, deed hij met 65 kilo...). We raakten toch wel voor een uurtje of 2 aan de praat met hem waarvan ik nu de hoogtepunten even zal samenvatten. Zoals eerder vermeld is Mike een Amerikaanse ex-militair die gevochten heeft in Irak, Iran, afghanistan (en nog enkele andere van die landen: 'if it got -stan- in the name, I've been there'). Wanneer zijn oudere broer sneuvelde in Irak en hij terugkeerde naar Amerika 'ontdekte' hij dat het eigenlijke doel van de Irakoorlog het vinden van petroleum was in plaats van het vinden van massavernietigingswapens. Hij voelde zich verraden door zijn land en trok zuidwaarts op zoek naar een plek om te leven (dit is nu 3,5 jaar geleden). Toen we hem vroegen of hij zijn land, vrienden of familie niet mistte antwoordde hij kortweg: 'It's like a woman who cheated on you, you want to go back but you simply can't'. Verder vertelde hij nog over de plaatsen waar hij voor een tijdje gewoond had: 6 maand in Cartagena in Colombia (hij bevestigde ons dat alles wat verteld wordt over de vrouwelijke colombianen (als ge weet wat ik bedoel) helemaal WAAR is), 6 maand in Guayaquil in Ecuador (daar kon het er ook wel nog mee door maar een zeer lelijke stad zei hij). Toen hij in Tumbes aankwam gaf hij openlijk toe dat hij niet wist wat er gebeurd was op vlak van vrouwelijk schoon. Dat is een van de redenen waarom hij al anderhalf jaar vastzit in Tumbes: de schrik om nog zuidelijker te gaan! 'I made 2 big mistakes in my entire life. 1: join the army. 2: leave Cartagena.'. Even later vroeg ik hem wat omgemakkelijk of hij in de oorlog dan echt gevochten en personen vermoord had was het antwoord weer redelijk direct: 'Of course, the first one is always the hardest but you get used to it.' en opnieuw werd de vergelijking met het vrouwelijke geslacht gemaakt: ''The first time you have a girlfriend you go 'woohoow' but after a while it's just like 'yeah ok, I'll fuck you too'.''. Hij vertelde dat hij een tijdje sluipschutter was en tijdens die periode had hij '17 confirmed kills and 6 or 7 unconfirmed'. Uit de periode waarin hij 'machinegunner' was en bommen plaatste wist hij het aantal niet exact meer maar hier had hij weer een beschrijving voor: 'probably more than cancer did'. We waren uitermate onder de indruk van zijn verhaal dat we onszelf opnieuw schooljongetjes voelden zonder een greintje levenservaring. En wij vonden een jaartje studeren in het buitenland al een heel avontuur op zich. Denk daar maar nog eens over na...

De volgende week vertoonde min of meer hetzelfde patroon als die ervoor: tekenlessen, muzieklessen, broodjes de pollo, danslessem, fitnessen, en om de kwijtgeraakte calorieën te compenseren erna nog een vettige hamburger gaan eten.  Vrijdag werden we op de dansles overhaald om een dansvoorstelling te bezoeken in het coliseo. Het was even zoeken naar de zin maar Frank benadrukte dat het een cultureel evenement was en echt de moeite ging zijn dus voelden we ons wat verplicht. Maar how, met het oog op erna een hamburger te eten en uit te gaan was het allemaal wel ok. De normale plaatsen kostten 5sol maar ze probeerden ons te overtuigen om 10 sol te betalen voor de goede plaatsen zodat we alles perfect konden zien. Dit hadden we er net niet voor over (das wel 2,5 euro eh ). Om 7uur stipt kwamen we daar aan maar buiten de afs'ers was daar dus geen KAT te bespeuren, noch frank, noch de andere vrijwilligers, noch de danslerares. Vervolgens besloten we maar plaats te nemen op de 'dure' plaatsen want er was toch bijna geen volk dat naar die dansvoorstelling kwam kijken. Als deze dan eindelijk om 8 uur begon (een uur te laat) merkten we onmiddellijk op waarom er geen volkstoeloop was. NO WAY dat dit professionele dansers waren . Onze poging tot het dansen van festejo was al bijna indrukwekkender dan hun flamenco. Om 9uur zijn de Belgen (Tijl, Robbe, Feliz, Jolien en ik (Katrijn bleef graag voortkijken en Jonas was ergens anders naartoe) het uiteindelijk afgetrapt samen met 2 Duitse meisjes die op bezoek waren in Tumbes. 

De belgen gingen een hamburger eten, de duitse meisjes gingen op zoek naar een cevicheria. Even terzijde: ceviche is hier het nationale gerecht (dat beweren ze toch, eigenlijk is dat rijst met kip ). deze laatste zin heb ik lichtelijk aangepast van op de blog van Tijl aangezien hij ongeveer heel mijn informatie- en identificatiebericht schaamteloos heeft gepikt om op zijn blog te zetten (de luie hond!) Aan het genieten van een vettige hamburger kwamen Jolien, Feliz en Tijl plots met de boodschap dat ze tussen 12 en 1 uur toch wel thuis moesten zijn dus was het voor hen niet echt de moeite om ergens entrée te betalen. Toen kwam een pientere geest op het idee (ik noem geen namen ) om maar gewoon drank en fruitsap te halen in de supermarkt en ons ergens te zetten. Net voor we de supermarkt binnengingen merkten Feliz en Jolien op dat we gevolgd werden door een jongeman van pakweg 22 jaar. Ook in de supermarkt bleef deze ons volgen maar keek telkens weg en deed alsof hij iets aan het zoeken was wanneerwe hem aankeken. Dit wekte nu om eerlijk te zijn toch wel heel wat argwaan op en de meisjes voelden zich helemaal niet meer op hun gemak. Na lang afwachten en veel gestaar werd ik heel het gedoe beu en stapte ik op hem af om te vragen waarom hij ons volgde. Dit was geen roekeloos gedrag maar een beredeneerde strategische zet (de winkelbeveiliging stond 5meter verder dus de kans was zo goed als nihil dat hij iets zou doen en ik wou hem er attent op maken dat we hem doorhadden). Eenmaal mijn vraag gesteld gaf hij direct zijn jasje af (om te tonen dat hij geen wapen bijhad) en maakte mij duidelijk dat ik hem mocht fouilleren als ik dat wou. Door dit enorm deffensieve gedrag viel hij echter nog harder door de mand We hebben hier immers al geleerd dat overvallers altijd minstens met 2 werken (zijn 'partner in crime' stond dus waarschijnlijk ergens achter een hoekje te wachten). Mijn taktiek had alleszins gewerkt want kort erna verliet hij de winkel waarop de winkelsecurity ons onmiddellijk kwam waarschuwen dat we gevolgd werden. Ja, meneer we hadden dat vooral nog nier door. Hoe dan ook hij had de jongen langs de ene kant zien vertrekken dus raadde ons aan om de winkel te verlaten en de andere kant op te gaan.  We volgden wijselijk de instructies op en hebben er gelukkig de hele avond niets meer van gemerkt 

de rest volgt morgen