Wauw, toch alweer efkes geleden dat ik nog een blogbericht heb geschreven precies.  Het wordt dus dringend tijd om eens een update te schrijven.  En het wordt ne langen! Mijn oprechte excuses trouwens aan de ongeduldigaards die het wachten op dit bericht niet konden verdragen . Ik heb mij ook voorgenomen om vanaf nu enkel de dagen en momenten te beschrijven die de moeite waard waren om te vermelden... (alhoewel er nu wel ongeveer elke dag iets gebeurd ) Ten eerste om mezelf overbodig werk uit te sparen (ja, de peruviaanse luiheid slaat toe) maar evengoed om het voor jullie toch ook een beetje interessant te houden eh.  

Waar ga ik verder? Oh ja, 2 weken geleden maandag, onze eerste kunstles! Geloof het of niet, onze nasca-lijnen zijn vorige week afgeraakt en zijn wonder boven wonder nog eens heel goed gelukt ook  Onze tekenleraar heeft ons daarbij nog even vermeld dat we echt talent hebben omdat we snel en effectief werken. Maar ik denk dat het geen al te grote opgave is om de gemiddelde Peruviaan op deze 2 vlakken te overtreffen.  Woensdag 28/09 verjaarde Nisa en nodigde ze alle afs'ers uit op een klein feestje bij haar thuis (haar Peruviaanse ouders hebben een restaurantje met dansvloer). Het begon allemaal zeer rustig maar na het avondmaal ging het nogal de foute kant op (bier was gratis)... Het (proberen) dansen begon redelijk vroeg maar trok volgens mij op niet al te veel. (er zijn eigenlijk echt niet veel Belgen die fatsoenlijk kunnen dansen als ge dat hier bekijkt ) Tegen 11 uur 's avonds werd Nisa eindelijk ook met haar gezicht in de taart geduwd die al de hele avond open en bloot stond te wachten om opgegeten te worden. Het smullen kon beginnen!  Oh ja, die avond ook mijn eerste ervaring met de beruchte Pisco Sour gehad. Ze kwamen daar ineens mee rond en jah de volgenden dag dus opgestaan met barstende koppijn. 

Donderdag besloten we om nog eens af te zakken naar Zorritos, een surfplank te huren en de beachboys te spelen (wat dus opnieuw niet supergoed gelukt is ). Ook het weer viel wat tegen waardoor de dag uiteindelijk minder geslaagd was dan de vorige keer Zorritos. Vrijdag bij gebrek aan activiteit maar bij Tijl thuis geweest om diene jongen te helpen chocomousse te maken voor de verjaardag van zijn mama. Net als onze nasca-lijnen was ook deze chocomousse bewonderenswaardig goed gelukt en dus superlekker! Het wonderduo van Aalst, ja dat zijn wij! (Misschien vooral omdat we constant op onszelf aangewezen zijn, de rest ging immers al elke dag naar school ) Ok, misschien was de mousse niet helemaal stijf maar eiwit opkloppen met enkel een vork ter beschikking is écht niet aan te raden!  

Zaterdagavond werden Jolien, Robbe, Feliz en ik uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van de mama van Tijl bij hen thuis. Nogal een schrale bedoening ze maar wel nog leuk! eerste zat ierdereen gewoon in een grote kring te praten  met elkaar (gemiddelde leeftijd ongeveer 40 jaar (met ons erbij gerekend eh )) waarna er keiluide cumbiamuziek opgezet zodat fatsoenlijk praten zo goed als onmogelijk werd. Na een lange toespraak van de papa en een serenada van een wals-zingende nonkel werd de mama (traditiegetrouw) met haar gezicht in de taart geduwd en kon het dansen beginnen!  Om de eer aan onszelf te houden weigerden wij vriendelijk totdat een overgeshminkte vrouw (hoogstwaarschijnlijk een slachtoffer van de midlifecrisis) haar niet kon houden om Robbe de dansvloer op te trekken. Deze laatstgenoemde (/smeerlap) refuseerde echter zodat de peruviaanse schoonheid zich tot mij richtte en ik geen kant meer opkon (ik meen me te herinneren dat ze bredere schouders dan ikzelf had ). Om de een of andere reden lastten op hetzelfde moment alle senioren een pauze in waardoor ik en mijn danspartner alleen op de dansvloer stonden en alle ogen op ons gericht werden. Iedereen in België die mijn bescheiden danskunsten kent heeft ondertussen wel al door dat ik daar ben afgegaan als ne gieter. 

Zondag een vrij rustige dag gehad (lees: pokkesaai) maar die eenzame momenten beginnen steeds minder enerverend te worden naarmate ik me elke dag meer thuis voel (in Belgiê zit ik immers ook van tijd tot tijd alleen thuis zonder dak mij daarbji opjaag) en me begin aan te passen aan de Peruviaanse cultuur = Je er gewoon bij neerleggen dat ge niet altijd dingen te doen hebt en dan maar gewoon een beetje niksen.  Oh ja, onze hoofdbezigheden tijdens lege dagen bestaan uit een sandwich de pollo gaan eten op de Plaza de Armas en een keer per week naar de gymnasio te gaan (jaja, bereid u maar voor als ik terug in België ben ).

Maandag eindelijk voor de eerste keer naar SCHOOL! Om 6uur opgestaan omdat Frank vóór 7u ging passeren om mij samen met Tijl op te pikken. Hij is er uiteindelijk doorgekomen om half 8 en aangekomen op de universiteit bleek de professor voor de eerste 2 uur niet aanwezig te zijn. Dan maar direct naar onze volgende les: Kunst ! Na de tekenles kwam Frank ons vertellen dat onze marketingles om de een of andere reden ook niet doorging en we dus voor 2u in de namiddag geen les meer hadden.  Gevolg: broodje de pollo gaan eten op de Plaza, waar we bizar genoeg Robbe en Feliz ook iedere middag tegenkomen . Van onze 2 uur wiskunde in de namiddag hebben we 1 uur uitleg gekregen over wat we gedurende het trimester gaan zien waarna we naar huis mochten gaan. Richting Puyango dus om eens te kijken hoe het ging met de chocomousse van Jolien en Feliz. 

De volgende dag school hadden we de hele dag een soort toeristisch congres wat op zich nog wel interessant was. Interessanter was dat we die dag eindelijk wat Peruviaanse vrienden konden maken  Enkele meisjes en een jongen die ons gisteren tijdens wiskunde hadden zien zitten zetten zich naast ons en van het een komt het ander. 's Avonds nog vlug eens naar de supermarkt geweest (ik had melk nodig, Tijl nen tandenborstel) en daar gebeurde er nu wel iets opmerkelijk. Opeens kwam een vrouw naar mij met de vraag of ik met haar dochters op de foto wou. Jah, aangezien we dat hier al gewoon zijn begon ik te poseren (gelijk een echt fotomodel! Neje, ik ben er maar wat mee aan het lachen want ik plak echt niet op foto's ) met de verwachting dat ze aan Robbe en Tijl ook zou vragen om naast te komen staan (we zijn alledrie immers blank). Maar niets was minder waar, ze wouden een foto met mij alleen!  Als ik de volgende dag een mototaxi nam richting de universiteit stopte er een met een meisje/draak in die vroeg om de mototaxi te delen tot aan de universiteit. Ok, geen probleem maar dat was compleet verkeerd gedacht! Het was echt geen leuke en deed een beetje té veel haar best.  Het ergste moest echter nog komen: raad eens wie er dezelfde avond op facebook begint te praten? Jaja, het mototaximeisje! Blijkt dat ze 21 jaar is en wij voor een paar vakken bij haar in de klas zitten. Op haar vraag omtrent mijn mening over de Peruviaanse gastronomie ben ik door 'goed' te zeggen verstrikt geraakt in haar net. Ineens nodigde ze mij uit voor een wekelijkse kook-afspraak bij haar thuis. Na dit voorstel min of meer afgewezen te hebben werd het gesprek nog wat persoonlijker: vragen als 'what you think of me?' volgden elkaar in hoog tempo op en ik stond met mijn mond vol tanden want ik was to-taal niet geïnteresseerd.  Toch wel opmerkelijk als we in totaal nog maar 5 minuten met elkaar gebabbeld hebben, of is dat mijn gedacht? EN, voor de mensen die het nog niet gezien hadden op facebook, die avond ben ik naar de kapper geweest .

De dag erna heb ik voor de eerste keer gespijbeld... Maar ik had er een goede reden voor!  Tijdens het eerste lesuur vermelde Tijl dat hij zich niet goed voelde en naar huis ging. Ik overwoog om ook naar huis te gaan maar besloot toch te blijven. Totdat na het eerste lesuur de mensen waarmee we al kennisgemaakt hadden (Lynda, Fiorella, Celeste, Brayhan en Frank) vroegen om met hen mee naar de plaza de armas te gaan. Ik zag mijn kans schoon om die mensen beter te leren kennen en had (voor mezelf) een excuus gevonden om niet naar de les te gaan  Ik wou de eerste week eigenlijk nog niet spijbelen maar ik had ook totaal geen zin om alleen in de les te zitten dusjah... Vrijdag was een korte schooldag maar in de namiddag hadden we nog een afs-bijeenkomst waarin we de afs-activiteiten voor de komende maand voorgeschoteld kregen: Danslessen, Jawel!  Daarna kreeg iedereen nog een persoonlijk gesprek met Frank om eens te vragen of alles in orde was met familie en school en Janton (bij wie alles in orde is en supercontent is met zijn familie en school) moest natuurlijk tot de voorlaatste wachten!   mijn gesprek duurde btw nog geen 10 minuten... 's Avonds was het plan om uit te gaan met Lynda en Fiorella maar bij nader inzien waren Tijl en ik toch wat moe (of lui?) en hadden we meer goesting om op ons gemakske naar de match van Peru tegen Paraguay te kijken bij onze familie thuis...

Het weekend beloofde gewoonweg ZALIG te worden:  Robbe en Feliz nodigden ons uit om samen met hen klas naar een feest op het strand van Rica Playa te gaan. De kostprijs was 40 sol en eten, drinken en een kampvuur waren inbegrepen. Ook een tent hadden we niet nodig want er was plaats voorzien in de tenten van hun klasgenoten. Kan gewoon niet beter!  Bon, deze verwachtingen bleken niet helemaal te kloppen toen we zaterdagochtend bij het vertrek hoorden Rica Playa helemaal geen kustplaatsje was maar een piepklein dorpje in de bosques (ja, naar het Nederlands vertaald betekent dat 'bossen' ). Ok geen probleem, daar kunnen we ons ook amuseren dachten we. Totdat we er aankwamen en merkten dat ons klein kampeerplaatsje aan de Río Tumbes een uur in de wind naar pis stonk en het eten en drinken toch niet in de prijs inbegrepen waren. Op hetzelfde moment bleek nog eens dat er toch niemand plaats voor ons voorzien had in zijn tent  Wat wel inbegrepen was waren 2 activiteiten: raften op de rivier en wandelen. We werden in 2 groepen verdeeld en Robbe bleek als enige Belg in de groep te zitten die in de voormiddag ging wandelen. Feliz, Tijl en ik gingen raften en ook die activiteit was niet echt wat we ervan verwachtten: stroomopwaarts (er was bijna geen stroming) roeien naar een bepaald plaatsje om daar even te zwemmen (wat we bij ons kampplaatsje eigenlijk ook konden doen) en daarna terug te keren. Tijdens het vrij saaie raften hadden we dus volop de kans om een beetje te zagen, te klagen en te vragen of er echt geen manier was om dezelfde avond nog terug in Tumbes te geraken. Toen we een negatief antwoord op deze vraag kregen besloten we dan maar om er nog het beste van te maken en begonnen we luidkeels enkele Vlaamse Klassiekers te zingen (zingen is een groot woord, schreeuwen zou misschien beter in de context passen ). Deze nationale liederen bleken goed in de smaak te vallen bij de Peruvianen (Grote kans dat ze enkel met ons gebrek aan zangkunst aan het lachen waren trouwens) en toen we terugkwamen zagen we Robbe ons staan op te wachten meeeeet... ETEN! 

Eenmaal aan wal bleek de mogelijkheid dus toch te bestaan om een middagmaal (arroz con pollo, hoe kan het ook anders) en wat frisdrank en water te kopen. Daarbij verzekerden de peruvianen ons dat ze 's avonds hun drank met ons gingen delen dus de vooruitzichten waren weer op en top!  ook hoorden we van Robbe dat het wandelen echt wel de moeite was en na een kleine conversatie te hebben met de peruvianen (die echt wel nog chill bleken te zijn) kwam er opnieuw en glimlach op ons gezicht! In de namiddag was het wandelen geblazen. En geloof mij, da was vermoeiend ma da deed nu is ZOVEEL deugd! gewoon echt uw benen is fatsoenlijk bewegen . De peruvianen zijn dat dus ook helemaal niet gewoon dus op een gegeven moment besloten Tijl en ik om gewoon door te stappen en op elke uitkijkpunt te wachten in plaats van tussendoor 10 keer. Uiteindelijk bleek dat geen goed idee te zijn want wanneer alle peruvianen (een half uur later) na ons toekwamen in het 'kamp' bleken er enkele achtergebleven te zijn om ons te zoeken. Jaja ze dachten dat we verloren waren gelopen... Toen hebben we ze toch even duidelijk moeten maken dat wij BELGEN en (nog) geen peruvianen zijn. Daarna was alles in orde.  Het uitzicht tijdens onze wandeling was ook de moeite btw!

Dan kon het leven beginnen! Een beetje hout gaan zoeken voor het kampvuur aan de rand van de rivier, dat in gang steken en beginnen chillen... Mij kunt ge met niks meer plezieren!  Op een gegeven moment begon een professor van onze universiteit (die mee was ter begeleiding) met griezelverhalen te vertellen (ge kent da wel). Wat mij deed twijfelen om is zot te doen. Wanneer dan expliciet aan mij werd gebraagd om een verhaaltje te vertellen schraapte ik al mijn moed bijeen en haalde ik de 2 beste urban legends die ik mij nog herinnerde uit de kast, jawel in het spaans . Later 's nachts (wanneer de meeste peruvianen al in hun tent lagen te ronken, de plooiers!) maakten we nader kennis met de intussen strontzatte professsor van de Universidad Nacional. Deze laatstgenoemde kan daarbij nog een mondje engels: 'I am not your teacher, I am your friend'. Dan wisten we genoeg . Om te slapen hebben we uiteindelijk gewoon onze handdoek op het zand opengelegd en als nen blok in slaap gevallen... Ah nee, tijdens mijn slaap vroegen Robbe en Feliz mij nog hoe oud ik was waar ik dan doodserieus met 'dieciocho' op heb geantwoord . De volgende morgen (lees: 2uur later) hebben we ons gewassen in de rivier zoals echte bosmensen om tegen 10uur terug te kunnen keren naar Tumbes. Waarom dat zo vroeg nodig was wist ik echter niet maarja, dit is Peru. Die zondag was ik niet echt een mens, ik heb van 1 uur smiddags tot 7uur savonds geslapen en de dag was gepasseerd .