De man loopt door het park. Al jaren. Dag in, dag, uit, altijd op hetzelfde uur, twee keer per dag. Ik herken hem aan zijn jas: bruin, donker en verschoten. Een oud model voor een oude man. Met een bruine hond. Ook oud. Ook bruin, en ook wel wat verschoten.
Zo lopen ze door de regen. Eenzaam en toch niet alleen. Hij heeft geen paraplu, het water lekt van zijn vormeloze hoed op zijn wangen en schouders. Het is alsof hij huilt met de tranen van God. Misschien om een verloren liefde, om zijn recent overleden vrouw. Om de kleinkinderen die hij nooit meer ziet of die hij nooit gehad heeft. Om zijn kinderen waar hij al jaren niet meer mee praat. Om het koude, kleine en ongezellige arbeidershuisje-met-de-dode-boom-op-het- achterkoertje waar de zon nooit naar binnen schijnt en het altijd koud en kil is. Om de wandklok die stilgevallen is en niet meer verder wilt. Zoals zijn leven.
De hond leidt en de man volgt. Hij trekt hem naar de andere kant van de weg, naar het gras waarin hij ongegeneerd zijn gevoeg doet. De man wacht en kijkt rond, kijkt naar beneden, rommelt met zijn handen. Hij wacht geduldig. Er is toch niemand die op hem wacht. De hond is alles wat hij heeft.
En verder gaan ze, zo'n vijftig meter. Daar staat een andere vuilnisbak. De hond schijt, de man rommelt, stopt wat weg in één van de talloze zakken van de vuile overjas. Uit de bak komt een halve hamburger. Die eet hij met smaak op. Hij heeft me niet gezien, hij denkt dat niemand hem meer ziet.
Aan de uitgang van het park staat de kledingcontainer. Misschien zit er wel een nieuwe jas in. Dan wordt het toch nog een mooie dag.
Het illustere en omwille van haar afwezigheid bekende kamerlid Minneke De Ridder (wie?) heeft een belangrijk wetsvoorstel klaar. Potentiele hondenbezitters moeten een cursus kynologie volgen vooraleer ze een hond in huis mogen nemen. Spijtig dat Laurent Louis (wie?) geen co-auteur is, die is daar ook mee bezig.
Het land kapseist, maar geen nood! Minneke waakt! Woef!
Gedenkwaardige woorden van Maggy in een Kamercommissie vandaag en weer eens het journaal gehaald: "Ge zijt de koe aan het verdrinken, en dat laat ik niet toe." Prachtige beeldspraak toch?
Ondertussen past de Vlaamse Regering weer maar eens sociale correcties toe. Zou men niet beter armoede structureel aanpakken in plaats van weer maar eens een pleister op een houten been te plakken? Er wordt zoveel sociaal gecorrigeerd dat je beter arm, werkloos en behoeftig bent in Vlaanderen om op het einde van de maand nog geld over te houden. En de werkende mens, hij ploegde voort...
Vanmorgen werd ik wakker met het triestige bericht omtrent een 19-jarige asielzoeker en scoutsleider die teruggestuurd wordt naar zijn thuisland. Na vier jaar onderzoek blijkt er voor hem geen plaats in de herberg. Zijn advocaat stuurt in alle wanhoop een brief naar de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, mevrouw Maggy De Block. Maar die kan niets doen en stuurt het schrijven door naar Vreemdelingenzaken: zij is immers geen beroepsinstantie. Even later roept de fractieleidster van de SP-A in de Kamer op om zulke problemen in de toekomst te vermijden.
Uiteraard is dit - op menselijk vlak - een drama. Uiteraard wil iedereen die jongen graag helpen. En uiteraard leven we in een rechtsstaat waar niet aan getornd kan worden. Vraag het maar aan PVDD, de nu niet meer toekomstige Brugse N-VA burgemeester.
Maar de beroepsmogelijkheden van onze Boortmeerbeekse asielzoeker zijn uitgeput, de juridische weg is uitgewandeld. Hij komt niet in aanmerking voor regularisatie. Dus moet hij terug: dura lex, sed lex.Die wet geldt dan plots niet meer: er moet een oplossing gezocht worden. Zijn knuffelbeergehalte is zo hoog dat jeugd- en andere bewegingen Maggy deze week onder druk zullen zetten. Dat worden de beelden voor de rest van de week, in combinatie met uitgeputte hongerstakers die voor diezelfde begeerde papieren gedurende 102 dagen hun leven riskeerden. De overheid doet niet mee aan dergelijke chantage, was het ordewoord.
In diezelfde geest moet - hoe individueel ook en hoe emotioneel ook - ook onze 19-jarige scoutsleider weg, het gaat om hetzelfde: het recht om in ons land te verblijven, er te wonen, te werken, te vrijen en te leven. Benieuwd of alle spelers in dit trieste verhaal woord houden.
