De lezer van dit blog zal mijn bedenkingen bij het leven kunnen volgen. Kortom, alle bedenkingen die ik me maak zullen hier bijgevoegd worden.
Aarzel niet je commentaar te geven indien gewenst!
26-06-2007
Krant brengt verluchting
45 jaar. Dat is mijn leeftijd nu sinds drie weken. En vorig weekend las ik in een krantenartikel dat wie voor zijn 45e stopt met roken evenveel kans heeft om 70 te worden dan een niet-roker. Dus het is nog niet te laat!!! Op die maand zal het niet meer op aankomen zeker. Ik was al zinnens nogmaals een poging te ondernemen, en nu ik dat artikel heb gelezen staat mijn besluit vast. Ik ga niet meer uitstellen, niet meer mezelf wijsmaken dat het misschien niets uithaalt om nu te stoppen met roken. NEEN, ik ga op 1 juli nogmaals een poging ondernemen. Er een punt achter zetten. In eerste instantie ga ik het proberen zonder hulpmiddelen. Mocht het me te zwaar worden, dan neem ik de E-sigaret. Geeft me toch een behaaglijk gevoel wanneer alleen de nicotine naar binnen wordt gezogen. Geen schadelijke kankerverwekkende stoffen meer. Maar, neen, dit kan geen oplossing zijn. Ik moet en zal proberen om voorgoed van die rotsigaretten af te geraken.
Ok, eens diep ademhalen, nog slechts enkele dagen en dan zien we wel verder.
Zondag 24 juni 2007 - Genesis "Turn It On Again" European Tour 2007.
Het was serieus tegen mijn zin om naar dat concert te gaan, doch ik moet zeggen dat ik er achteraf gezien geen spijt van heb. Het was een spectaculaire show, prachtig gebracht door Phil en co, en zeer knappe beeldprojectie op het podium. Na een 2 uren durend spectacel zijn we vertrokken omdat Nini te veel last had van haar nekklachten. We zaten op een prachtige plaats, ingang geel, N1 - stoel 15 en 16. Zeer goed frontaal zicht op de stage. Op de achtergrond hoorden we dat ze begonnen aan de bisnummers, dus al te veel hebben we niet gemist. En trouwens, we kunnen binnenkort waarschijnlijk het ganse concert thuis eens herbekijken wanneer de dvd gepost wordt.
Voor de volgende keer nemen we zeker een lunchpakket mee en een plastic flesje met drank, want de prijzen voor de te krijgen junkfood zijn echt wat hoog. 2 euro voor een drankje (op de parking zelfs 2,50 euro) en 4 euro voor een pakje frieten of een hotdog zijn me toch wat te hoog gegrepen. Zeker ook aan denken om toiletpapier mee te nemen wanneer we nog naar Brussel gaan, want dat was op de mannentoiletten niet meer te vinden. Het verrekijkertje dat we gekocht hebben kunnen we ook meenemen, alhoewel ik mijn verrekijker de volgende keer toch mee naar een concert neem.
In de krant staat een artikel dat het stadion uitverkocht was, alhoewel naar ons gevoel dat maar voor pakweg 2/3e vol zat. Dus, de artikeltjes die men leest in de pers moeten toch met de nodige verbeelding gelezen worden.
Naar jaarlijkse gewoonte zijn we vrijdag en zaterdag naar de braderij geweest. Met het weer hadden we enorm veel geluk. Vrijdag zijn we pas om 21 uur op de braderij toegekomen, en het heeft tot 00u30 niet meer geregend. Niet al te veel volk, zal wel door het weer gekomen zijn. Maar dat is voor de bezoeker interessant, dan moet je niet over de braderij slenteren. Elk jaar is er wel hetzelfde te zien, doch, het heeft toch wel iets. Voornamelijk als je gaat met mijn ingesteldheid: lekker eten en drinken. En daarvoor kan je er terecht! Zaterdag hebben we een heuse bui laten overwaaien en zo zijn we omstreeks 16 uur toegekomen op het grote feest. Veel lekkers gegeten en gedronken. Op de stand van de duikclub moest Nini helpen van 22 uur tot middernacht, maar dat is uitgelopen tot 2 uur. Ik heb ondertussen wat over de braderij geslenterd, hier en daar een hapje gegeten, om nadien omstreeks 23 uur 30 terug naar de clubstand te gaan. Daar heb ik een leuk gesprek gehad met de dame die in het huis woont waar de stand opgetrokken is. Een dame van pakweg een 75 jaar, maar met een hart en een uitleg van iemand van 40! Echt een levendige persoon, geen "chichi madam", maar wel eentje die niets tekort komt. We hebben een leuke babbel gehad over koetjes en kalfjes. Awel, zo iemand kan ik echt wel hebben. Chapeau voor die mevrouw!
Zondag moesten we forfait geven aangezien we (dik tegen mijn zin) naar het Koning Boudewijn Stadion in Brussel naar een concert van Genesis gingen.
Vandaag voor de eerste keer in 15 jaar terug gaan pingpongen. En ... ze hebben hun naam goed gekozen. Die mannen kunnen der wat van, van beide Het viel al bij al nog mee met dat goedkoop palletje van 2,5 Euro. De snelheid ben ik wel een beetje kwijt evenals het gevoel voor richting. Enne, de teruggeslagen effectballetjes willen ook niet precies neerkomen waar ik dat wil. Men speelt daar tot 22 uur naargelang men is binnengekomen. Zo worden er wedstrijden op een bord gezet zodat je de kans krijgt om tegen iedereen zowat te spelen. Op vijf tafels word er gespeeld, zodat je niet te lang tussen twee wedstrijden moet aan de toog hangen. Na 22 uur kan je naar believen iedereen uitdagen voor een wedstrijd. De beste 20 worden geklasseerd, de rest is NG. Speel je tegen iemand die is geklasseerd en je wint, dan neem je die zijn klassement over. Zo ben ik door puur toeval (en die persoon zal wel een slechte dag gehad hebben) op de 16e plaats terecht gekomen! Pfff, het was wel zwoegen hoor! Per week dat je niet komt daal je 3 plaatsen in het klassement indien je daarin staat. Is naar mijn gevoel een mooie beslissing. Wat ook nieuw was, er wordt nu nog tot 11 punten (met twee verschil) gespeeld, zo naar 3 gewonnen sets. Dat was in mijn tijd naar 2 gewonnen sets van 21. En nu wordt ook van opslag gewisseld na 2 opslagen, was in mijn jonge tijd 5. Voor de rest viel het goed mee, ik was om 00u30 thuis, en ik ben er nu al zeker van, ik heb mijn tijdverdrijf op dinsdag gevonden! Ik ben zeker terug van de partij volgende week! Misschien nog een plaatsje hoger in het klassement, of er terug uit, we zien wel!
Morgen ga ik samen met Nini eens tot in de parochiezaal. We willen terug beginnen met tafeltennis. En het gaat er daar sportief en los aan toe. Gisteren op de bbq hebben we al enkele leden gesproken, en het spreekt ons enorm aan. We zullen morgen wel zien he. Vandaag Nini haar pallet terug gevonden, dat is nog intact. Het mijne is volledig verduurd, zodat ik bij Bart Smit twee nieuwe exemplaren heb gekocht met twee balletjes voor de luttele prijs van 5 euro. Moet volstaan om terug te beginnen. En dan nu maar hopen dat ik dat balletje nog over het net krijg.
Gisteren had mijn vader een enorme moeilijke dag. Onze Dali trok het meeste naar hem toe. 's Morgens riep hij ons vader op, telkens wanneer ons vader op de zetel een dutje ging doen legde hij zich in die zijn armen te slapen, en als ons vader ging slapen 's avonds, dan kon je niet tot vijf tellen of onze Dali volgde naar de slaapkamer. Gisteren verjaarde mijn vader, en daarmee had hij het enorm moeilijk. Het feit alleen al dat onze Dali er niet meer was deed hem enorm veel pijn. Zodoende zijn we in de voormiddag samen naar de rommelmarkt geweest. We hebben de ganse markt afgegaan, zo waren we toch alweer enkele uurtjes gepasseerd. Na de middag is hij samen met mijn moeder een grote ronde gaan rijden met de fiets. 's Avonds ben ik nog een toerke gaan doen met hem met de fiets. Dat deed hem zichtbaar deugd, iets om handen te hebben en een klapke kunnen doen.
Vandaag is hij naar de dokter geweest om iets te vragen tegen de weemoedigheid waarmee hij momenteel geconfronteerd wordt. 't Is te hopen dat het wat helpt, want mijn vader maakt momenteel een enorm moeilijke tijd mee aangezien zijn lieveling er niet meer is, en het is vandaag eveneens 4 maanden dat hij is gestopt met roken. Daar had hij het ook nog moeilijk mee tot nogtoe.
Enfin, de eerstkomende dagen zullen het wel uitwijzen wat het geeft, maar ik duim allesziens dat de medicatie een beetje helpt zodat hij gauw terug de oude is.
Geweend als een klein kind heb ik vandaag toen ik met de urne naar mijn wagen liep. Aangezien mijn ouders het beiden nog moeilijker hebben dan wij met het verlies had ik voorgesteld om alleen de urne te gaan afhalen. Ik dacht dat ik daar wel tegenop kon! Maat niets is minder waar! Toen ik de urne in mijn handen kreeg en ermee naar de wagen stapte, barste ik in tranen uit. Ik heb daar eerst een kwartier staan uithuilen voordat ik kon vertrekken. Thuisgekomen hebben we dan nog allen tesamen tranen met teuten geweend. En nu staat zijn as in de urne op een tafeltje met daarbij een foto van Dali. Laatste rustplaats gevonden! En men weet dat je een poes moet laten gaan, doch het doet serieus veel pijn!
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
Ik wil je bedanken voor al de mooie momenten en alle mooie herinneringen die je ons hebt gegeven Dali! We zullen je nooit vergeten, en we zullen al deze herinneringen koesteren. Het ga je goed, rust nu maar lieve schat!
Van 30 mei tot 14 juni zijn we naar Jamaica op vakantie geweest. Een mooie reis, mooie ervaring. De heenvlucht was een domper. We hadden geboekt voor een Comfort Class, doch aangezien het voorziene toestel in onderhoud was vlogen we met een ander toestel, met de Nederlandse collega's van Jetair. De voorziene persoonlijke entertainment systemen, waar we recente films zouden kunnen op kijken, waren niet voorhanden aangezien we met een ander toestel gingen. Bovenop dit onvoorziene ongemak zag ik mijn eerste maaltijd voorbij gaan. Mij sloeg men over, en aangezien men nog 2 "comfort meals" had kregen de zetels achter ons die bedeeld. Toen mijn vrouw reclameerde verontschuldigde men zich en kreeg ik alsnog mijn maaltijd, een economy uitvoering. Nu niet dat ik dit minderwaardig vind hoor, maar je verwacht toch te krijgen hetgeen waarvoor je betaald hebt! Bij de volgende maaltijd konden we ook geen keuze meer maken uit vis of gevogelte. Daar kan ik wel inkomen. Het is niet te voorzien hoeveel maaltijden men van elk moet voorzien, hoe groot de vraag naar een bepaalde maaltijd is. Doch, dit viel dan ook wat tegen. De transfert van de luchthaven naar het hotel verliep moeiteloos, doch niet zonder enkele bedenkingen! De hostess van Jetair is tijdens de 2 uur durende rit meegereden met de Jetair klanten. Die kregen een lange uitleg over alles en nog wat in verband met hun te verwachten verblijf in Jamaica. Wij hebben niemand meegehad, dus ook "no information". De dag nadien is de hostess wel langsgeweest in het hotel om ons de nodige informatie te geven. Hier kregen we een uitleg over de excursies die men kon doen, maar alleen die uitstapjes waar de reisorganisatie wellicht nog een ferme commissie van kregen. Verscheidene excursies werden gewoon niet vernoemd. En ... als men dan wat uitleg vroeg aan de hostess over bepaalde uitstappen, kregen we steevast als antwoord "Dat weet ik niet want ik heb die excursie zelf nog niet gedaan." of "Dat weet ik niet want die excursie heb ik 6 jaren geleden een keer meegemaakt.". Wij, en ook andere meede reisgezellen, vroegen ons af wat die Betty daar eigenlijk deed buiten als verkoopstertje te handelen. De terugreis met de bus was nog straffer! We werden als sardientjes in een kleine bus gestopt. Op de achterste rijen werden koffers en valiezen opgestapeld, en er dienden 3 personen op klapstoeltjes te zitten in het gangpad. Na een half uur deed mijn rug serieus pijn, en de rit duurde nagenoeg 2 uren. Van de terugvlucht kan niets gezegd worden. Weer kregen we niet het voorziene toestel, doch de vlucht werd verzorgd door een andere luchtvaartmaatschappij. Niets dan lof voor Martinair! Het begrip "een vliegtuigreis verzorgen" is daar een gekend iets! Prachtig verzorgd! Maar men mag zich bij Jetair (of dan toch Vip Selections) aan een serieuze regen van klachten verwachten. Iedereen van onze mede reisgezellen is immers van plan een klacht in te dienen. We hebben zelfs foto's van de laatste busreis om toe te voegen aan onze brieven.
Het hotel viel wel mee, goed eten en drinken. De omgeving op zich stelde echter niet veel voor. Er was in Ocho Rios, het stadje waarnaast we verbleven, niets te zien dan enkele taksvrije winkeltjes en enkele locale winkeltjes. Bovendien was het niet aangewezen om ver buiten het hoteldomein te gaan omwille van de veiligheid. Mijn vrouwtje heeft zeer mooie duiken gedaan, dat kan men haar toch niet meer afnemen. Maar we houden het toch voor bekeken. In de Caraïben zal je ons nog wel tegen komen, doch niet meer in Jamaica. Dat hebben we gezien!
Het stelt misschien niet zoveel voor als de titel zegt, maar vandaag, na haar vierde duik heeft mijn vrouwtje een accidentje gehad. Na de laatste van de vier duiken wou men nog een groepsfoto maken op de boot. Stoot ze toch niet tegen een zuurstoffles die daar ligt! Baf met haar voet ertegenaan. En, rsultaat, teen gebroken... Vaarwel duikvakantie, nog de rest van de vakantie doorbrengen in een rolstoel. Want stappen is te pijnlijk. Maar we maken er nog het beste van!
Ik wens allesziens dat ze vlug hersteld van dit zoveelste voorval, en dat ze niet te veel pijn moet hebben.
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
