De lezer van dit blog zal mijn bedenkingen bij het leven kunnen volgen. Kortom, alle bedenkingen die ik me maak zullen hier bijgevoegd worden.
Aarzel niet je commentaar te geven indien gewenst!
18-06-2007
Verjaardag
Gisteren had mijn vader een enorme moeilijke dag. Onze Dali trok het meeste naar hem toe. 's Morgens riep hij ons vader op, telkens wanneer ons vader op de zetel een dutje ging doen legde hij zich in die zijn armen te slapen, en als ons vader ging slapen 's avonds, dan kon je niet tot vijf tellen of onze Dali volgde naar de slaapkamer. Gisteren verjaarde mijn vader, en daarmee had hij het enorm moeilijk. Het feit alleen al dat onze Dali er niet meer was deed hem enorm veel pijn. Zodoende zijn we in de voormiddag samen naar de rommelmarkt geweest. We hebben de ganse markt afgegaan, zo waren we toch alweer enkele uurtjes gepasseerd. Na de middag is hij samen met mijn moeder een grote ronde gaan rijden met de fiets. 's Avonds ben ik nog een toerke gaan doen met hem met de fiets. Dat deed hem zichtbaar deugd, iets om handen te hebben en een klapke kunnen doen.
Vandaag is hij naar de dokter geweest om iets te vragen tegen de weemoedigheid waarmee hij momenteel geconfronteerd wordt. 't Is te hopen dat het wat helpt, want mijn vader maakt momenteel een enorm moeilijke tijd mee aangezien zijn lieveling er niet meer is, en het is vandaag eveneens 4 maanden dat hij is gestopt met roken. Daar had hij het ook nog moeilijk mee tot nogtoe.
Enfin, de eerstkomende dagen zullen het wel uitwijzen wat het geeft, maar ik duim allesziens dat de medicatie een beetje helpt zodat hij gauw terug de oude is.
Geweend als een klein kind heb ik vandaag toen ik met de urne naar mijn wagen liep. Aangezien mijn ouders het beiden nog moeilijker hebben dan wij met het verlies had ik voorgesteld om alleen de urne te gaan afhalen. Ik dacht dat ik daar wel tegenop kon! Maat niets is minder waar! Toen ik de urne in mijn handen kreeg en ermee naar de wagen stapte, barste ik in tranen uit. Ik heb daar eerst een kwartier staan uithuilen voordat ik kon vertrekken. Thuisgekomen hebben we dan nog allen tesamen tranen met teuten geweend. En nu staat zijn as in de urne op een tafeltje met daarbij een foto van Dali. Laatste rustplaats gevonden! En men weet dat je een poes moet laten gaan, doch het doet serieus veel pijn!
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
Ik wil je bedanken voor al de mooie momenten en alle mooie herinneringen die je ons hebt gegeven Dali! We zullen je nooit vergeten, en we zullen al deze herinneringen koesteren. Het ga je goed, rust nu maar lieve schat!
Van 30 mei tot 14 juni zijn we naar Jamaica op vakantie geweest. Een mooie reis, mooie ervaring. De heenvlucht was een domper. We hadden geboekt voor een Comfort Class, doch aangezien het voorziene toestel in onderhoud was vlogen we met een ander toestel, met de Nederlandse collega's van Jetair. De voorziene persoonlijke entertainment systemen, waar we recente films zouden kunnen op kijken, waren niet voorhanden aangezien we met een ander toestel gingen. Bovenop dit onvoorziene ongemak zag ik mijn eerste maaltijd voorbij gaan. Mij sloeg men over, en aangezien men nog 2 "comfort meals" had kregen de zetels achter ons die bedeeld. Toen mijn vrouw reclameerde verontschuldigde men zich en kreeg ik alsnog mijn maaltijd, een economy uitvoering. Nu niet dat ik dit minderwaardig vind hoor, maar je verwacht toch te krijgen hetgeen waarvoor je betaald hebt! Bij de volgende maaltijd konden we ook geen keuze meer maken uit vis of gevogelte. Daar kan ik wel inkomen. Het is niet te voorzien hoeveel maaltijden men van elk moet voorzien, hoe groot de vraag naar een bepaalde maaltijd is. Doch, dit viel dan ook wat tegen. De transfert van de luchthaven naar het hotel verliep moeiteloos, doch niet zonder enkele bedenkingen! De hostess van Jetair is tijdens de 2 uur durende rit meegereden met de Jetair klanten. Die kregen een lange uitleg over alles en nog wat in verband met hun te verwachten verblijf in Jamaica. Wij hebben niemand meegehad, dus ook "no information". De dag nadien is de hostess wel langsgeweest in het hotel om ons de nodige informatie te geven. Hier kregen we een uitleg over de excursies die men kon doen, maar alleen die uitstapjes waar de reisorganisatie wellicht nog een ferme commissie van kregen. Verscheidene excursies werden gewoon niet vernoemd. En ... als men dan wat uitleg vroeg aan de hostess over bepaalde uitstappen, kregen we steevast als antwoord "Dat weet ik niet want ik heb die excursie zelf nog niet gedaan." of "Dat weet ik niet want die excursie heb ik 6 jaren geleden een keer meegemaakt.". Wij, en ook andere meede reisgezellen, vroegen ons af wat die Betty daar eigenlijk deed buiten als verkoopstertje te handelen. De terugreis met de bus was nog straffer! We werden als sardientjes in een kleine bus gestopt. Op de achterste rijen werden koffers en valiezen opgestapeld, en er dienden 3 personen op klapstoeltjes te zitten in het gangpad. Na een half uur deed mijn rug serieus pijn, en de rit duurde nagenoeg 2 uren. Van de terugvlucht kan niets gezegd worden. Weer kregen we niet het voorziene toestel, doch de vlucht werd verzorgd door een andere luchtvaartmaatschappij. Niets dan lof voor Martinair! Het begrip "een vliegtuigreis verzorgen" is daar een gekend iets! Prachtig verzorgd! Maar men mag zich bij Jetair (of dan toch Vip Selections) aan een serieuze regen van klachten verwachten. Iedereen van onze mede reisgezellen is immers van plan een klacht in te dienen. We hebben zelfs foto's van de laatste busreis om toe te voegen aan onze brieven.
Het hotel viel wel mee, goed eten en drinken. De omgeving op zich stelde echter niet veel voor. Er was in Ocho Rios, het stadje waarnaast we verbleven, niets te zien dan enkele taksvrije winkeltjes en enkele locale winkeltjes. Bovendien was het niet aangewezen om ver buiten het hoteldomein te gaan omwille van de veiligheid. Mijn vrouwtje heeft zeer mooie duiken gedaan, dat kan men haar toch niet meer afnemen. Maar we houden het toch voor bekeken. In de Caraïben zal je ons nog wel tegen komen, doch niet meer in Jamaica. Dat hebben we gezien!
Het stelt misschien niet zoveel voor als de titel zegt, maar vandaag, na haar vierde duik heeft mijn vrouwtje een accidentje gehad. Na de laatste van de vier duiken wou men nog een groepsfoto maken op de boot. Stoot ze toch niet tegen een zuurstoffles die daar ligt! Baf met haar voet ertegenaan. En, rsultaat, teen gebroken... Vaarwel duikvakantie, nog de rest van de vakantie doorbrengen in een rolstoel. Want stappen is te pijnlijk. Maar we maken er nog het beste van!
Ik wens allesziens dat ze vlug hersteld van dit zoveelste voorval, en dat ze niet te veel pijn moet hebben.
Zaterdag 26 mei 2007 was het zover! Mijn schoonouders gaven een feest voor hun 40e huwelijksverjaardag! Aangezien we nog het één en't ander moesten mee helpen klaarzetten werden mijn vrouw en ik verwacht om 16u20 in de feestzaal. Toen we daar aankwamen was er nog niet veel te zien. Alleen de wagens van mijn schoonbroer en -zus en mijn schoonouders stonden netjes geparkeerd voor de feestzaal. Toen we binnen kwamen wist ik niet wat me overkwam! De eerste persoon die ik zag was een buur van ons, en mijn eerste gedacht was "We zijn hier in de verkeerde zaal terecht gekomen. We zullen hiernaast in een andere zaal moeten zijn!". Maar niets was minder waar. Op dat moment begon iedere aanwezige te zingen van "Happy birthday"! En toen was mijn euro gevallen. Het was een heuse surprise party, ineengezet door mijn vrouw voor mijn 45e verjaardag. Het duurde even voordat ik terug op de been was, want mijn knieën knikten. Ongeveer een half uurtje later kwam mijn petekind Anthony binnen met zijn stiefmama. Toen kon ik de tranen niet meer bedwingen! Het was een spetterende party, met alles erop en eraan! Niemand hoefde honger of dorst te lijden. Heeft mijn vrouwtje toch weeral mooi gefikst! Bedankt Nini voor deze mooie dag, trouwens één van de allermooiste van mijn leven, alhoewel het leven met jou elke dag een mooie ervaring is!
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
