Reisverslag 24 okt

Het eten is hier erg zoet. Mierenzoet. Ik probeer de suiker zoveel als mogelijk te vermijden, maar dat is niet vident. Overal draaien ze suiker door. Bij het ontbijt heb ik me nog eens gewaagd aan iets nieuws: andeh. Het ziet er uit als een siroop, maar de kleur is heel licht beige. Blijkt sesam melk te zijn, althans zo noemen zij het. Is op zijn best als men het mengt met dadelmelk. Die stroopheeft een heel diep donkere bruine kleur, ei zo na zwart. Ik neem een druppeltje van elk en meng. Jakkes, mierenzoet. Mijn tong plakt aan mijn gehemelte.

Gisterenmiddag heb ik eens organenvlees geprobeerd: Beryani heet het. Het is vermalen tot fijn gehakt. Alhoewel de kleur niet direct appetijtelijk te noemen is (donkerbruin alsof ze sommige ingewanden  niet voldoende gewassen hebben, is de smaak niet slecht. Maar ik ga het toch geen tweede maal bestellen. De naam van het gerecht klinkt meer exotisch dan het smaakt.  Zoals ik al eerder zei, de Iraanse keuken kent, voor mij althans, geen culinaire hoogstandjes. De menu’s zijn na enkele weken ook een beetje eentonig: kip kebab, lams kebab, mixed kebab (kip en lam), kip met rode besjes, plat gekookte aubergines. Misschien bestaat er ook kat kebab.  Het enige wat voor mij een openbaring is zijn de heerlijke verse kruiden (zij noemen het groenten) die bij alles geserveerd worden. Ik herken alleen basilicum, munt en nog wel twee of drie soorten groenblad die niemand van de groep kan thuis brengen. En ook de overheerlijke yoghurt.

We zijn onherroepelijk terug naar het Noorden aan het rijden. Vandaag gaan we van Esfahan naar Kashan. We komen door een dorpje, Murchehkhor, waar tot 200 foto’s van gesneuvelden (ik heb ze geteld) van de Iran/Irad oorlog aan de verlichtingspalen hangen. Het maakt wel indruk moet ik toegeven. Dan passeren we Natanz. Hier ligt één van de sites waar Iran kerncentrales heeft gebouwd. Valt niet veel van te zien. Behalve dat ik flink wat gecamoufleerd luchtafweer geschut opmerk. Ik was gealarmeerd omdat we geen fototoestellen mochten boven halen. Interessant om weten is dat het nucleair programma van Iran is opgestart door de laatste Shah, met actieve steun van de VS. Na de revolutie hebben de Amerikanen hun handen hiervan terug getrokken. Toen het stof van de revolutie was neer gedwarreld, hebben de Russen het programma nieuw leven in geblazen. Het kan verkeren zei Bredero.

Net voor Kashan ( in Iran wil dat zeggen zo een slordige 130 km) maken we nog een omwegje naar het bergdorp Abyane. Hier lijkt het leven te zijn blijven stilstaan. Het is een uniek bergdorpje vanwege zijn traditioneel karakter en van zijn mooie ligging in de bergen. Het valt onder de Nationale Monumentenzorg van Iran. De huizen zijn zonder één uitzondering allemaal met adobe opgetrokken.

In de late namiddag kom ik aan in Kashan, het centrum van de productie van rozenolie. Ben even door de Bazar gelopen, maar ik vind (nog) geen rozenolie, wel rozenwater en dat is maar een flauw afkooksel naar het schijnt. We zien morgen wel.