Reisverslag 15 okt

Vandaag naar Bishapur. De Sasanidische koning van 241 to 272 na Ch. weet je nog? De Perzische veldheer die in 260 na Ch. de Romeinse keizer Valerianus verslagen had en hem samen met enkele van zijn legioenen (dus duizenden soldaten) had gevangen genomen. Zoals ik al verteld heb hebben die soldaten zich niet verveeld. We weten dat ze in de volgende jaren die serieuze brug van 550 m. en het fameuze irrigatiesysteem en hydraulische waterkrachtcentrale (beiden in Shushatar gebouwd hebben. Toen kwamen ze op dreef want koning Sapur gaf hen de opdracht een volledig nieuwe stad te  bouwen volgens Romeins inzicht. Dus met schaakbord patroon. Die nieuwe stad noemde hij Bishapur, stad van Shapur. Sapur gaf hen ‘carte blanche’ en toen de steentjeklop eindelijk voorbij was stond daar een verbluffende stad met grote gebouwen en enorme koepels. Daar waren de Romeinen met de eeuwen echte meesters in geworden en hun voortschrijdend inzicht resulteerde in telkens grotere en hogere overspanningen. De muren en de vloeren werden met de typische Romeinse veelkleurige mozaïeken bekleed. Het resultaat moet verbluffend geweest zijn. Sapur was zo in de wolken dat die soldaten zich overal in zijn rijk mochten vestigen, maar ze mochten niet terug naar huis. Zij trouwden daar, stichtten een gezin en zijn volledig opgegaan in de Perzische bevolking. Men heeft zelfs tekeningen (op perkament) van enkelen terug gevonden in het uiterste Oosten van het Perzische rijk, dus boven India!

In Tang-e Chogan in de vallei langs waar reizigers naar Bishapur konden gaan, staan in de rotswanden ook enorme bas-reliëfs uitgekapt. Op het eerste reliëf ziet men hoe het paard van Shapur keizer Gordianus III vertrappelt (hij stierf inderdaad op het slagveld) en keizer Philipus die voor koning Shapur knielt en om genade smeekt. Op het volgende reliëf koning Bahram II (274-293) afgebeeld. Op de derde staat Bahram I (271-274) en de god Ahura Mazda en op de vierde Bahram II die de koningen Sistan en Matran verslagen heeft. Lang zijn we hier niet blijven staan. Bij 40 graden krijg ik het té warm.

Terug in de bus vertelt de gids over de chador en al die verkleedpartijen. Hijzelf is moslim en beweert dat in de koran NERGENS iets gezegd wordt over de verplichting tot het dragen van een hoofddoek, sluier of chador. In tegendeel. De vrouw van Mohamed wordt beschreven als een schoon madam met lang zwart haar, golvend inde wind. Er is wel in  dat zij op een dag, na een uitgelopen sanitaire stop, de karavaan waarmee ze optrok mistte en verloren in de woestijn stond. Dat er na enkele uren van panisch wachten een schone en koene ridder kwam aangereden omdat die de karavaan moest inhalen. Ze halen samen de karavaan in en er ontstaat roddel over een mogelijke relatie tussen de ridder en ons madam. Mohamed stopt de  roddels door twee acties: wie er nog over waagt te roddelen wordt gestraft en Arisha moet van dan af een sluier dragen. Arisha is een fijne en rijke  madam en zij draagt dan maar veelkleurige zijden hoofddoeken. Na verloop van tijd beginnen de vrouwen van stand dat ook te doen, de minder welgestelden niet. De dag van vandaag is het net andersom. Het bewijs dat er in de koran niets over gezegd wordt is dat er geen bepalingen bestaan.  Iedereen volgt zijn eigen regeltjes en normen. Besluit: alle geëmmer over dit onderwerp heeft veeleer een politieke dan een religieuze motivatie.

Het valt me op dat ik geen plezante anekdotes te vertellen heb. En ik kan ze ook niet uitvinden. Een groepsreis schakelt dit facet van reizen duidelijk uit.