. Bij mensen op bezoek gaan is een zeer moeilijke kwestie. Op Nieuwjaarsdag wilden we bij familie ons Nieuwjaar gaan wensen, zoals elk jaar, en wat blijkt de ene moet dringend weg en heeft zelfs geen tijd om naar haar uniek cado te kijken, en de andere is te ziek om ons te ontvangen maar is wel bij een van haar kinderen. Geen van beide heeft ons terug gecontacteerd om dit eens recht te zetten( Nu 27 mei. 2007) Van 22 mei (mijn 50e verjaardag) af heb ik besloten om nergens meer op het onverwachts op bezoek te gaan.....BIJ NIEMAND.Ook zelf vragen om te komen zal uiterts zelden zijn. Velen spreken af met de woorden; "tot de volgende gelegenheid" of " ge moet maar eens afkomen, je bent altijd wekom" of zelfs nog..." tot in den draai". Dat zijn zo van die afpraken die tot conflikten lijden. Vanaf nu zal dat dus niet meer gebeuren daar zorg IK wel voor. Wij in ons gezin willen geen ruzie meer die ontstaat door anderen hun ongedisiplineerd gedrag. En voor mensen die het gevoel crieeren dat ze iemand anders belangrijker vinden (en dit laten blijken) dan wij.
Maar wat ik vandaag meegemaakt heb, dat is nog straffer. Iemand die we kennen wil dat we van tijd tot tijd een slangskomen om hem en zijn zieke vrouw te bezoeken. Ons vragen doet hij niet (komen is niet zo evident met zijn zieke vrouw), dus zijn we wel verplicht om op het onverwachts te gaan. Aangezien wij dat niet doen, bellen wij deze morgen rond 9 u of het past als we even afkomen. Met als afspraak 14u30 deze namiddag. Komen wij daar toe, zit daar zijn verpleegster met haar dochtertje. Ja, die had wat later gebeld en dat kon hij niet weigeren. Had zelfs mijn draagbare PC mee om wat foto's van onze dochter te bekijken, dat is er dus niet van gekomen. We krijgen zo het gevoel als dat hij zijn verpleegster liever ziet als ons...... Lijkt dit verbeelding?.... Neen..... Want wat blijkt...hij heeft pannekoeken gebakken voor haar en haar dochter. Die zijn ze een voor een gaan opeten in de keuken, terwijl wij dat zien. En dan zal die vent wel zeggen dat het lang geleden is dat hij ons gezien heeft. Het was leden van in de Nieuwjaarsmaand. Dan heeft hij ons voor Nieuwjaar een geopende doos pralines gegeven die maar voor de helft gevuld was.Als we zo behandeld worden verdient hij niet toch niet beter zeker? Of ben ik weer de moeilijke supperrealist, die zot aan het worden ben?
Neen want dat ben ik gewoon, op ander plaatsen zijn er zo van die mensen, die weten dat we langskomen, zelfs geen cola meer in huis blijken te hebben. Maar als er onverwachts een ander kleinkind binnenkomt, hebben ze toch nog een staan, speciaal voor hem. Wie is hier abnormaal zij of ik. En dan zijn ze verwonderd dat ze weinig mensen zien....
Genoeg voor vandaag...als ik nog zo van die leuke dingen meemaak, zal ik ze hier in mijn blog wel melden. Tot in den draai --)
Nu ik de laatste 7 jaar zoveel meegemaakt heb, dat ik er eigelijk een boek zou kunnen over schrijven, wil ik mijn voornemens eens op een rijtje zetten. Men noemt mij een supperrealist en alle volgende berichtjes zullen geen blad voor de mond nemen.
Ik heb al enkel malen mijn mening over bepaalde dingen gezegt en ik werd zelfs bestempeld als stalker omdat ik bepaalde mensen onrechtsreeks vermeld had. Dat zal ik nu NOG doen zij het dan nog onrechtstreekser. Men is niet verplicht deze blog te lezen. Al de aangevallen personen mogen hun reactie hierop kwijt, ik luister altijd wat er gezegt wordt.
Schrijffouten zitten in al mijn berichtjes, het voornaamste is dat men dit kan lezen. Ook de algemen matschapij zal aan bod komen, mijn bedenkingen en inzichten.
Mijn levelsfilosfie is leven en laten leven. Als ze me met rust laten....ik hun ook. Mensen beoordeel ik met punten, die kunnen ze verdienen en verliezen. Ongeacht het puntenaantal blijf ik altijd vriendelijk. besluiten die ik neem gaan bij door een zogenaamd parlement... eens, na lange beraadslaging, is er bijna geen terugkeer mogelijk.
Mijn levenspreuk voor lastige mensen is...."Hoe meer men met de mensen de zot houd ...Hoe liever ze U zien"
