Een nieuw jaar, tijd voor iets nieuw.
Ik heb altijd al een blog willen hebben.
Maar wat doe je eraan als je geen tijd hebt?
Oké, laat ik me even herformuleren;
Wat doe je eraan als je nooit tijd maakt?
Veel mensen hebben hier last van tegenwoordig.
DRUK, DRUK, DRUK. BUZY, BUZY, BUZY.
En dan zeg ik; "Leef nu. Alsof er geen morgen meer is. Je hebt maar één leven."
(Je moet natuurlijk ook niet gaan doen alsof je morgen dood gaat.. Dat zou belachelijk zijn.)
In elk geval, de toekomst heeft de tijd schaars gemaakt.
Hoe vaak hoor je; "Ik heb geen tijd." ?
Je hebt een hele wereld van tijd.
Zeker als je 16 bent en nog studeert.
Haha, maar wat maakt dat uit? Tijd is tijd en een mens is een mens.
Hmm:)
Niets is moeilijker, niets is leuker.
Leren 'houden van' , zonder jezelf kwijt te raken.
Leren, je leert elke dag.
Maar dit is het moeilijkst, maar daarmee het leukst.
Voor mij is het een dagelijkse gewoonte geworden, 2 maanden lang al.
Een persoonlijk record, maar zeker geen limiet.
Hoe kan ik ook anders? Wie houdt er nu niet van zo'n fantastisch persoon?
Liefhebbend en teder, bezorgd en begeerlijk.
En daarbij een goede vriend die altijd voor me klaarstaat.
Voor geen kilo's chocolade ter de wereld zou ik hem opgeven.
(Jazeker, ik ben een chocoholic. Even ter informatie ;) )
Ooit al zo'n gevoel gehad?
Het gevoel van gemis als hij weg is, een koude rilling die je van op je rug besluipt.
Het gevoel van gelukkigheid als hij je aanraakt, een warmte die zich vanuit je buik verspreidt.
En ik ben gelukkig, oprecht gelukkig.
Ik kan je zeggen, het is om voor te vechten.
En dat doe ik.
Ja, dit is ook iets dat ik wel vaker doe.
Mezelf kwijtraken.
Niet met opzet natuurlijk, het komt zomaar.
Het is als een nachtlampje met bewegingsdetector.
Zodra het afgeleid wordt, springt het aan.
En dan plots POEF zit ik in mijn droomwereld, in mezelf.
Ik denk dat het soms wel vervelend en eng is voor mijn vrienden en naasten.
Praten tegen een kwijtgeraakt wezen met een doffe blik, beangstigend.
Ik zou van mezelf weglopen, haha.
Mijn beste vriend, Jep, bedacht een systeem.
Een geweldige, niet-ingewikkelde procedure om me uit die droomwereld te halen.
Porren.
Iets wat we vroeger dagelijks deden, gewoon om te spelen.
(Samen zijn we 2 kleine kindjes, al van sinds we elkaar pas kenden.)
Er is veel veranderd tussen ons.
We zijn, denk ik, een stapje van elkaar af komen te staan.
Jammer eigenlijk, maar het was een keuze van ons beiden.
Hm, zolang hij maar niet uit m'n leven verdwijnt, kan ik er nog mee leven.
Zijn stem een week niet horen is een hel, een gevoel van onvoldoening, een straf.
Gewoon het missen van een saddistische of perverse opmerking.
Zo is Jep, een kleine pervert en op-en-top saddist.
Een goede vriend en hopelijk voor altijd.
Wat ik niet met zekerheid kan zeggen natuurlijk, maar wel met hoop.
Het is nu 00.23 en ik denk dat ik maar eens ga slapen.
Misschien vroeg voor sommigen, laat voor anderen.
Voor mij best wel laat, daarom dat ik afrond.
Hierbij zegen ik mijn eerste blog en hoop dat er nog vele komen.
Haha, als jullie er nog vele willen horen tenminste.
Slaapwel.
02-01-2008 om 00:00
geschreven door InsideTheBrain 
|
