17-02-2012, 10:13 geschreven door Inleefreizigers  

17-02-2012, 10:00 geschreven door Inleefreizigers  

Hier het verslag van onze eerste stagedag:

Jolien, Liesbeth en Brenda als vroedvrouwen in Ujiji:

We zijn nog niet tegoei aangekomen of er staat Liesbeth al een eerste bevalling te wachten. We worden er direct ingegooid. Onmiddellijk merken we de verschillen met België op: hier moeten de zwangeren die komen bevallen hun eigen materiaal meebrengen (doeken, steriele handschoenen, mesje voor de navelstreng door te “knippen”). Daarna volgde er nog een bevalling voor Brenda en Jolien. We vielen van de ene verbazing in de andere want hier wordt de navelstreng afgebonden met 2 touwtjes, de vrouwen staan onmiddellijk op na de bevalling en de baby wordt met zijn 2 beentjes ondersteboven vastgehouden.
Het was een vermoeiende dag met veel indrukken, benieuwd of er morgen nog bevallingen voor ons klaarstaan!

Sanne en Marlies op de materniteit in Maweni:

Met een bang hartje vertrokken we op stage, we hadden op voorhand aangegeven om op het operatiekwartier te staan.  Toen we aankwamen, hebben we de keuze gekregen om toch nog een dagje op materniteit te staan. Dit aanbod konden we niet afslaan.
Achteraf bleek dit toch niet zo’n goed aanbod te zijn, er was namelijk NIETS te doen! Zelfs de Verpleegkundigen deden NIETS! Na gevraagd  te hebben wat we konden doen, zijn we aan het werk gezet. Ze hebben ons letterlijk de zwabber in de handen geduwd ;), dus begonnen we maar met de vloer te dweilen!
Na het poetsen hebben we toch de kans gekregen om een vaginaal onderzoek mee te volgen! Dit was het hoogtepunt van onze stagedag!
We hebben vandaag geleerd ons in stilte op de achtergrond bezig te houden door de omgeving te observeren. Dit deden de Verpleegkundigen ook, al liggend op een bankje.
We waren blij dat de stagedag voorbij is gegaan en hebben deze dag afgesloten met het compliment dat we mooi gekleed waren. Hopelijk valt onze volgende stagedag op het operatiekwartier beter mee.

Lynn en Lise op de pediatrie in Mawemi:

Op de eerste stagedag kwamen we op pediatrie terecht.  Als twee westerse psychiatrische verpleegkundigen zijn we het gewoon om empathisch met patiënten om te gaan, dit is absoluut het tegenovergestelde van wat we vandaag gezien hebben. Ruw en gemakzuchtig zijn een betere omschrijving voor de lokale omgang met de kinderen op pediatrie. Lakens zijn een onbekend fenomeen. De doeken die op de markt te koop zijn dienen echter wel  als kleding, pamper en verband. In die volgorde. Het materiaal is ook alles behalve wat het moet zijn. Idem voor het gebruik ervan.
We hebben veel dingen gezien die we schokkend vonden en deze dag heeft een grote indruk op ons gemaakt. Morgen staan we op materniteit. Misschien is het poetsen een welgekomen afwisseling.

Jasmien en Charlotte in Baptist:

Nadat we iedereen mee naar hun stageplaats  hadden begeleid was het reeds half 12 toen we op onze stageplaats arriveerde. We zagen al snel dat het ziekenhuis was gelegen in een prachtige omgeving.  Het duurde even voordat we wisten bij wie we moesten zijn maar uiteindelijk kwamen we op onze afdeling aan. Vervolgens trokken we snel onze stagepakjes aan en gingen met de dokter alle patiënten af. De eerste afdeling waren kinderen, dit vonden we niet aangenaam om te zien, want kindjes moeten gezond zijn niet ziek. De meeste kinderen hier hebben malaria. Al snel ontdekte we dat de dokter meer interesse had voor ons dan zijn patiënten. Met hand en tand probeerde we de Belgische cultuur uit te leggen. De eerste techniek van de dag was de bloeddruk meten met een middeleeuws instrument. Charlotte bracht dit tot een goed einde. De rest van het ziekenhuis was er nog een mannen en vrouwen afdeling. In het totaal liggen er 26 patiënten  het is  dan ook maar een klein ziekenhuis.  Uiteindelijk hadden we de dokters ronde  afgerond waarna hij ons bij de hand na, letterlijk. Hier is dat blijkbaar een teken van gastvrijheid en vriendelijkheid. Dus liepen net als twee verlegen schapen  om de beurt met de dokter hand in hand. We wisten totaal niet hoe we hier op moesten reageren. Voor we het wisten stond Gert al bij ons en was het tijd om terug te keren naar ons verblijf. We hebben vandaag nog geen zware technieken moeten uitvoeren. We houden ons hart al vast voor morgen.

De dag werd afgesloten met een frisse duik in het meer, om de verhalen te delen met elkaar.

Wisten jullie trouwens al dat Gert een BVA is ? (Bekende Vlaamse Afrikaan)

Bloopers:

-          Brenda heeft heel de daladala rit naast een eend gezeten.

-          Volgens Brenda is koe van een stoofvlees, maar bij ons is het stoofvlees van een koe.

-          Volgende keer moet Gert zijn zakken checken voordat hij zijn gsm een duik gunt.

17-02-2012, 09:57 geschreven door Inleefreizigers  

Deze voormiddag zijn de plannen wat gewijzigd door de regen.  Dus hebben we de blog maar in orde gemaakt en van de gelegenheid geprofiteerd om de kamers wat op te ruimen. Tegen 11 uur klaarde het op en zijn we kunnen vertrekken richting Bangwe. Dit is een opvangcentrum voor andersvaliden. Onderweg hebben we gevangenen gezien die het gras afdeden en de koeien uitlieten. Jolien kon maar niet vatten dat ze geen enkele poging ondernamen om de benen te nemen. In Bangwe zijn de slaapkamers en faciliteiten even erbarmelijk als in het weeshuis gisteren, maar hier voelden we meer warmte, gezelligheid, genegenheid. Dit maakte de confrontatie draaglijker. We hebben heel veel mooie foto’s gemaakt met de kinderen. Voorproefje volgt hieronder. Toen zijn we verder gewandeld naar een schooltje ‘Hope of the nations’, daar verkopen ze handtassen, portemonnees, kettingen, … voor een goed doel. Zoals jullie wel kunnen verwachten, hebben we ons helemaal laten gaan en 2 maandlonen uitgegeven. Maar wees gerust, het is lang niet zoveel als in België!

17-02-2012, 09:56 geschreven door Inleefreizigers  

14/02/

Om 7 uur 30 ging ons wekkertje af. Na een ontbijt met zacht en minder zacht brood zijn we aan de dag begonnen. Eerst gingen we naar de markt in Kigoma, waar er al volop doeken werden gekocht. Omdat sommigen onder ons hier een kleedje van willen laten maken, gingen we op zoek naar een kleermaakster. Charlotte, Marlies en Jolien deden hun best om in het Swahili uit te leggen hoe het kleedje eruit moest zien. In de woorden van Marlies: “I want a dress with froemels.” Toen alle maten waren genomen, de borstomtrek zelfs meerdere keren, hebben we de markt verlaten en ging we naar Café Modern. Daar hebben we een lekker sapje gedronken. Gelukkig had dit geen gevolgen voor onze darmen.
Normaal gezien volgde dan om 13 uur onze middageten, maar uiteindelijk werd het pas 14 uur. Onmiddellijk daarna hebben we een serieuze inspanning geleverd. Een wandeling van een uur, bergop, in de volle zon, richting het Mokachi weeshuis. Het decor hiervan was prachtig, maar de binnenkant van het weeshuis was alles behalve dat. Een korte schets van de verschrikkelijke omstandigheden waarin de kinderen daar leven: geen keuken behalve een houtvuur in een zwart kort, een refter zonder stoelen, geen sanitair, niet genoeg bedden waardoor er veel kinderen per twee op een matras moesten liggen die soms meer gat dan matras waren, geen privacy of comfort. We zagen dat er kinderen in de klaslokalen aan het studeren waren, waaronder ook een albino. Nadat we hem een hand hadden gegeven merkten we dat zijn huid vreemd aanvoelde, een beetje te vergelijken met huid die verbrand is. Op het einde van het bezoek was er een rondetafelgesprek met de begeleiders van daar. We mochten onze kritische bedenkingen en gedachten delen met hen. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Ze vroegen ons wat we gingen doen om hen te helpen, dus eigenlijk om geld, maar we waren allemaal achterdochtig over hoe de zaken er lopen. Met een dubbel gevoel hebben we afscheid genomen. Op de terugweg werden we omgeven door de prachtige natuur die Tanzania te bieden heeft. Een pad tussen de palmbomen leidde ons naar een Afrikaans discodorp: Kibirizi. We hoorden de Afrikaans muziek al van ver, wat ons allemaal in een goede stemming bracht. 
Daarna gingen we langs bij onze landgenoot Katrien die hier in een housing compound woont. Met haar praatten we over de situatie in Tanzania en Afrika in het algemeen. Vanaf daar was het niet meer zover terug naar Aqua Lodge. We hebben snel onze bikini aangedaan en zijn het meer ingerend voor een verfrissende duik en onze eerste wasbeurt bij een prachtige zonsondergang en tussen enkele leden de lokale bevolking.
Onze kamers beginnen ondertussen stilaan af te takelen: het licht valt te pas en te onpas uit, er zijn veel huisdieren zoals kakkerlakken, bij de ene loopt de wc over, bij de andere valt de wc in elkaar.

Whitney Houston is gestorven.
Liesbeth: “Wil je weten hoe die is gestorven?”
Brenda: “Wie is Hoedie?”
Een half uur later viel de frank.

Gert houdt wel van gezouten eten, maar hier overdrijft er toch een beetje mee. Hij kapte heel het zoutvat leeg op zijn bord.

Wassen of plassen in het meer is toch wel een groot verschil behalve voor Gert.

Jolien vertelde dat ze op buitenlandse stage gaat in Senegal, waarop de volgende conversatie volgde:
Gert: “Parlez Français?”
Jolien: “Oktober.”

17-02-2012, 09:56 geschreven door Inleefreizigers  

13/02/2012

De eerste nacht op Afrikaanse bodem hebben we overleefd. We werden normaal opgehaald door de DALA DALA om 7u30, maar naar Afrikaanse normen is dit 8u30 geworden. Twee bussen volgepropt, de ene met mensen, de andere met valiezen, vertrokken voor een lange rit naar Tanzania. De reis was vermoeiend maar onderweg konden we wel genieten van prachtige landschappen. Om 16 uur zijn we dan eindelijk aangekomen op onze bestemming, Aqua lodge. De kamers zijn zeer  luxueus naar Afrikaanse standaard. Voor de rest van de dag hebben we niet meer veel uitgespookt, we hebben een rondje door de stad gedaan. Iedereen keek naar ons we voelden ons er toch wel wat ongemakkelijk bij.  Uiteindelijk zijn we nog wat lekkers gaan eten bij de buren, en vroeg ons bedje in gekropen.

Bloopers

De thee word hier verrijkt met Afrikaanse vliegen.

Net zoals in belgie kakken de vogels hier ook op mensen, Liesbeth heeft het aan de lijve ondervonden.

Heidi heeft een talent om oncomfortabele stoelen uit te zoeken.

17-02-2012, 09:55 geschreven door Inleefreizigers  

12/2/2012

Dag thuisblijvers,
Hier ons eerste verslag. Zaterdag zijn we met een klein hartje op het vliegtuig gestapt voor een lange, lange, lange,… vliegreis. We maakte onze eerste tussenstop in Parijs. Daar spotte Jasmien als eerste de Eifeltoren al vanuit de lucht. Nadien reisde we verder naar Ethiopië waar we 4 uren in de transzitzone moesten wachten. Hier was echt niets te beleven! Onze volgende vlucht bood zich aan om 10u30 plaatselijke tijd. Met een hele hobbelige landing maakte we een tussenstop in Kenia. Tenslotte reisde we door naar Bujumbura. Ook al keken we allemaal heel hard uit naar de zon, toch overviel de warmte ons. De DalaDala stond ons al op te wachten. De eerste rit viel beter mee dan verwacht. Bij de aankomst aan het ‘hotel’ werden we verwelkomt door de eerste regenbui. De eerste cola’s en fanta’s werden verorberd. Na een redelijk fatsoenlijke maaltijd, zijn we per 2 in onze twijfelaar gekropen.

Bloopers van de dag

-          het is niet omdat je buurman in het vliegtuig zwart is en naar Afrika gaat, dat hij geen Nederlands kan. Hadden we dit maar geweten voor we hem beschuldigde van bommenmaker en maffiapraktijken. (Lynn en de rest)

-          Afrikaanse toilethygiëne: vrouw zit gehurkt VOOR het toilet te plassen en veegt vervolgens haar intieme delen af met een spons. Deze legt ze erna terug op de lavabo (Jasmien + Lynn)

-          Heidi vindt de blooper van de dag, dat Gert haar dom vind.

-          Gert gaat verschillende keren per jaar met het vliegtuig naar Tanzania om zijn kitscherige uitzet voor de caravan bij te vullen.

17-02-2012, 09:54 geschreven door Inleefreizigers