Zondag 10 augustus 2008

 Vandaag ging de wekker al heel vroeg af. Het was onze eerste vrije dag maar het project had een stadstoer in Kolkata georganiseerd voor alle vrijwilligers. Rond 08u00 stond de ambulance klaar voor het guesthouse. Met 12 personen in een ambulance-jeep, weer iets wat wij niet  gewoon zijn. Als eerste bezochten we het moederhuis van moeder Theresa. Een blik in het legendarische huis waar de graftombe van moeder Theresa staat en het museum gaven ons een duidelijker beeld over haar leven.

De volgende halte van onze uitstap was een heilige tempel die enorm tot de verbeelding sprak. Deze tempel was voor een groot deel bezet met spiegels en glas en zorgde zo voor een indrukwekkend zicht. We hebben dan tijdens de rit naar de volgende tempel een Indische file meegemaakt die op zich niet zo bijzonder was totdat de chauffeur begon met spookrijden. Eens aan de laatste tempel aangekomen beseften we voor het eerst dat er toch rust te vinden is in India. Het domein van de Rama Krishna-tempel was zeer rustgevend en vredevol. Op het domein bevonden zich buiten de tempel ook nog andere gebouwen zoals een historisch aandenken aan Vivekananda, de meest uitmuntende leerling van de Rama Krishna. Het was bovendien ook onze eerste onmoeting met de Ganges, de heilige rivier.

De Botanische tuin werd ons eindpunt waar vooral de Bayan-boom alle aandacht kreeg. Deze 250-jarige boom had reeds een omtrek van 1 kilometer verworven. Na een zeer westers middagmaal in het centrum van Kolkata hebben we de rest van de namiddag doorgebracht in het internetcafé.

Zoals elke maand vond ook deze eerste zondagavond van het project de sociale avond plaats met Dr. Sujit, zijn gezin en de vrijwilligers. We gingen in een typisch Indisch restaurant eten om zo iedereen wat beter te leren kennen.

Maandag 11 augustus 2008

Anneleen, Michelle, Michiel, Wouter: Outdoor Tegharia

Zoals elke maandag zou het vandaag een zeer drukke dag worden. De outdoor van Thegaria heeft een capaciteit van 800-1000 patienten maar door het kleinere aantal aan vrijwilligers (de helft is op uitstap naar Darjeeking) zou dit sterk doorwegen. We zijn dan om die reden allemaal naar de outdoor-kliniek getrokken. Vooral de opname van een vrouw met zeer zware brandwonden heeft ons die dag erg aangegrepen.

In de late namiddag nadat het werk in de outdoor gedaan was hebben we even geholpen met de verzorging van de brandwonden, maar na grondig overleg hebben de dokters dan uiteindelijk beslist om de patient niet te houden. Deze beslissing woog zeer zwaar door bij veel van de vrijwillligers.

Na de derde Bengaalse les hadden we zoals elke maadag een wekelijkse vergadering met Dr. Sujit. Na het ‘incident’ met de zwaar verbrande vrouw waren bij velen van ons wel wat vragen  opgedoken die dan ook werden beantwoord. Daarbuiten werd er nog een feedback-ronde gehouden waaruit bleek dat er geen echte problemen waren. Na een zeer lange dag waren we pas rond 21u00 thuis met veel stof om over na te denken.

Dinsdag 12 augustus 2008

Michelle, Michiel: Outdoor Chakberia

Anneleen, Wouter: Indoor

Wouter en Anneleen bijven vandaag in de Indoor clinic en verzorden daar de patiënten. Dit waren er niet zo veel en daardoor waren we tegen 12uur klaar. Dit vormde een goed moment om eens rond te kijken naar de andere activiteiten in de Indoor. Zo zagen we bedrijvigheid op het tweede verdiep, waar we eens gingen informeren wat ze aan het doen waren. Een hele hoop leerkrachten had zich daar verzameld en was bezig met exmenvragen op te stellen voor al de IIMC scholen. Dan gingen we helpen bij het nutritie-programma, waar heel voedzame voeding, in poedervorm wordt gemaakt en verpakt. de extra handen maken het werk licht en na een goed uur doorwerken is het werkje gedaan.

Michiel en Michelle trokken naar Chakberia, de outdoor waar het IIMC elke dinsdag actief is. Het was een warme dag en het bleek ook nog eens dat de ventilatoren op de plaats waar we moesten werken kapot waren. Dit zorgde in combinatie met de vele mensen die we deze dag moesten verzorgen voor een vermoeiende, benauwde voormiddag. Net zoals in elke andere outdoor bestond het verpleegkundig werk hoofdzakelijk uit wondzorg, injecties geven en bloeddruk nemen. Toen we terugkwamen van deze outdoor gingen we als Belgische groep (er is ook nog een Belgische vrijwilligster van de KUL) een bezoekje brengen aan de gehandicapte kinderen. Dit zijn zeer lieve kinderen die onmiddellijk je naam willen weten en spelletjes willen spelen. Na dit kort bezoekje, waarvan er naar alle waarschijnlijkheid meerdere zouden volgen, hadden we Bengali les. Het duurde een tijdje vooraleer deze les begon en uiteindelijk bleek deze niet door te gaan. Het is vaak zo dat een afspraak wordt gemaakt voor een bepaald uur en dat je een half uur tot een uur moet wachten. `Indian time` noemt men dat! Vandaag bleven wij slapen in de indoor van het IIMC omdat we de volgende morgen vroeg (7 uur) moesten vertrekken naar een meer landelijk gelegen outdoor clinic genaamd Dhaki (op 3 a 4 uur rijden). Meisjes en jongens moeten apart slapen in de indoor clinic van het IIMC. Michiel en Wouter sliepen dus samen op een kamer in het gebouw van de gehandicapte kinderen naast de Indoor clinic. Michelle en Anneleen sliepen in het hoofdgebouw van het IIMC.

Woensdag 13 augustus 2008     

Anneleen, Michelle, Michiel, Wouter: Outdoor Dhaki

We vertrekken in de vroege morgen (7 uur) met de bus naar Daki, één van de meest landelijk gelegen outdoor`s. Na een busrit van 4u30, met een korte ontbijtpauze, komen we aan in een klein dorpje. We zijn al een grote massa van mensen gewoon, maar dit waren er uitzonderlijk veel voor zo’n klein dorpje. Het zag er dus naar uit dat het werk zich zou opstapelen. Maar uiteindelijk bleken de meeste patienten gewoon een doktersvoorschrift nodig te hebben of hun bloeddruk gecontroleerd moesten krijgen. Na de verpleegkundige activiteiten, toonde dokter Roy ons enkele veel voorkomende pathologien en gaf er uitleg bij.  Hierna vertrok de bus terug naar de indoor clinic van het IIMC. Wij bleven overnachten in Dhaki en zouden de komende dagen enkele projecten van het IIMC bezoeken. Nadat de bus vertrokken was gingen we wat inkopen doen op de plaatselijke markt. Op de weg ernaartoe werden we uitzonderlijk fel nagegaapt en op de terugweg viel de elektriciteit uit. De rest van de avond en nacht brachten we dan ook door met enkel maan- en zaklamplicht.

`s Avonds gingen we slapen op 1 plank met 5 mensen op een matras van 2 cm dik, waardoor we meteen wisten dat we niet meer in Kolkata waren, maar op het platte land.  

Donderdag 14 augustus 2008

Anneleen, Michelle, Michiel, Wouter: Outdoor Dhaki

Met vijf personen op minder dan drie meter met slechts twee muskietennetten en een matras van twee centimeter. Dit zorgt voor een korte nacht en vermoeide gezichten. Rond 10u vertrekken we uit Dhaki. We nemen de boot naar één van de eilandjes in de baai van West-Bengalen. Na 20 minuten varen komen we in een ander tijdperk terecht. Het dorpje waar we aankomen bestaat uit lemen hutjes, enkele bakstenen gebouwen, koeien, geiten en verder oneindig veel rijstvelden. We worden verwacht in het plaatselijke schooltje voor een kort bezoekje. Het is een secundaire school bestaande uit vijf klassen. Er zijn ongeveer 300 leerlingen, waarvan er een 60-tal gesponserd worden door het IIMC. We zijn getuige van het ochtendritueel in de school. Na de schoolbel wordt het volkslied gezongen door alle kinderen. Samen met de schooldirecteur bezoeken we elke klas. In elke klas geven we een korte introductie met onze naam, ons land en dat we vrijwilligers  van het IIMC zijn. We worden aangestaard door de leerlingen, maar als we vragen of er nog vragen zijn, blijft het stil. Na het korte bezoek gaan we met de plaatselijke riksjah naar een ander schooltje. Ongeveer een halfuurtje achterop een motorfiets met een houten plank om op te zitten. We genieten van het landschap en de rust op het platteland. In een volgende stadje worden we opgepikt door Joi, onze begeleider voor de komende twee dagen. Er volgt nog een riksjahrit (deze keer met een “normale“ riksjah)tot aan een basisschooltje waar we ook de nacht zullen doorbrengen. In dit dorpje is er geen elektriciteit en enkel een waterpomp op het schoolpleintje. Dit is een totaal andere wereld dan het drukke stadscentrum van Kolkata. Ook hier bezoeken we de klasjes en volgen we een Engelse les. Het Engels van deze kinderen is beter in vergelijking met de vorige school, waarschijnlijk omdat ze hier ook de kans krijgen om zelf te spreken. Na schooltijd maken we een wandeling door het dorp. We worden achtervolgd door de kinderen van de school en zijn de lokale attractie tijdens onze stop aan het thee-winkeltje. Na de heerlijke avondmaaltijd, die voor een keer eens niet uit rijst en aardappelen bestond, geeft Joi en Sishu een prive-optredentje. Joi bespeelt een soort trom en Sishu zorgt voor de zang. Met enkel een olielampje als verlichting geeft dit een geweldige sfeer. Het was een vermoeiende dag en we worden de volgende ochtend om al half7 op het schoolplein verwacht. Het duurt dan ook niet lang voor we gaan slapen.

Vrijdag 15 augustus

Vrijdag 15 augustus is in India het feest van de onafhankelijkheid, wat uitbundig gevierd wordt. Om 5u horen we al de eerste gezangen door luidsprekers uit de verte. Na een korte nacht is het voor iedereen moeilijk om om 6u op te staan. Er zijn al enkele kinderen aanwezig en rond half 7 zijn alle kinderen van het dorp en omgeving op het schoolplein verzameld. De kinderen vormen een lange rij en met z’n allen gaan we op weg voor een wandeling rond het dorp. Na een uurtje komen we terug aan waar de vlag gehesen en het volkslied gezongen wordt. Daarna verzamelen de kinderen in de klassen en krijgen ze snoepjes. Die snoepjes werden door ons betaald. Voor minder dan één euro per persoon kregen we 300 lachende gezichtjes in ruil. Voor ons een kleine uitgave, maar voor de meesten in dit dorp een ongelooflijke luxe. Om 10u gaan we dan op weg voor de lange reis richting guesthouse. Onderweg maken we kennis met ongeveer alle vormen van openbaar vervoer in India. Een fietsriksjah brengt ons naar de opstapplaats voor de bus die ons naar het treinstation brengt. Gelukkig was er Joi om ons te begeleiden door de Indische chaos. Op de trein was het dan aan onszelf om de juiste afstapplaats te vinden. Indische treinen zitten zelfs op feestdagen overvol, conducteurs bestaan hier niet en ook naambordjes op de perrons zijn hier onbestaande. Met de uitleg van andere passagiers en wat geluk stappen we aan het juiste station uit. Dan moeten we nog een riksjah nemen tot aan guesthouse. Aangezien we blank zijn vraagt de chauffeur een belachelijk hoge prijs en zelfs na onderhandelen wordt de prijs niet verlaagd. Dan maar met de taxi die ons voor minder geld even ver brengt. Aangekomen in het guesthouse is het aanschuiven voor de douche. Na twee dagen zonder, is wat verfrissing meer dan noodzakelijk. In de namiddag genieten we van onze vrije dag. Anneleen trekt met de andere vrijwilligers naar een tempel en één van de sterfhuizen van moeder Theresa. De anderen gaan na wat rusten naar het internetcafé en ’s avonds komen we samen voor een avondmaal in een restaurantje. Na drie zware dagen zijn we uitgeput en is het tijd om te gaan slapen.

Zaterdag 16 augustus

Anneleen, Michiel, Wouter: festival in Goria

Michelle: indoor

Na de vermoeiende trip van de vorige dagen, verliep het ontwaken in onze vertrouwde kamer behoorlijk moeizaam. De rit naar de Indoor clinic is terug een kwestie van wennen aan het verkeer, de stank en het lawaai. Michelle blijft vandaag in de Indoor clinic. Vandaag was er daar zeer veel werk, ook omdat we vanaf nu elk een bed toegewezen kregen om die patiënt op te volgen. Na de verpleegkundige ronde en de wondverzorging van alle patiënten werd een meisje met zeer zware brandwonden aan haar benen verzorgd. Dit was een hele interessante ervaring om mee te volgen, vooral omdat het er heel anders aan toegaat dan bij ons. Na het medische werk was er nog een hele hoop administratie die in orde moest worden gebracht omdat er de laatste dagen weining gegevens werden ingevuld. Na nog even langs te gaan bij de patiënt die Michelle werd toegewezen, zat haar werk erop en kon ze met de rest  mee naar het museum.

Voor Michiel, Wouter en Anneleen was er aanvankelijk een vaccinatie-programma gepland in een van de scooltjes van het IIMC. Dit werd op het laatste moment afgelast omdat de vaccins niet geleverd waren en dus vertrekken we samen met 3 andere vrijwilligers naar een festival in het nabijgelegen Goria (waar we dagelijks passeren en overstappen op een andere riksha). Toen we aankwamen bij dit festival, beleefden we een grote déjà vu (zie 5 augustus). We werden tot onze verrassing (opnieuw) ontvangen als eregasten en meteen naar de eerste rij geloodst. Van hieruit hadden we een goed zicht op het podium, waar mensen werden gehuldigd en de broederschap werd gevierd. Veel duidelijker dan deze uitleg werd het niemand van de Europeanen aangezien bijna alles in het Bengaals werd gezegd. Na een tijdje werden we zelfs op het podium geroepen en kregen ook wij een huldiging omdat ook wij broeders waren voor hun. Met een trofee, armband, lintje en een bijzondere ervaring, gaan we terug naar de Indoor clinic en na de middag vertrekken we met de Belgische vrijwilligers naar het Children museum met de gehandicapte kindjes die in het gebouw naast de Indoor clinic leven. We hadden deze trip op aanraden van een vertrekkende vrijwilligster georganiseerd en voor de kinderen was het inderdaad eens leuk om buiten te komen, ookal viel het museum enorm tegen. Als we terugkeren is het al donker aan het worden (dat begint hier al om 18uur) en tegen dat we in het drukke avondverkeer terug zijn in de guesthouse, is het al laat. We eten iets klein, ontspannen nog eventjes en gaan dan slapen.

17-08-2008 om 16:21 geschreven door indiastage