Reizen met de bus, wat een idee. Vierentwintig uur in de bus. WC gesloten. Nu ja, buiten mijn flesje calvados dat ik van mijn “partner in crime sinds vele jaren” meekreeg, heb ik toch niks te drinken. Maar een goede alcohol is zoals ik me voel: zwaar. Het smaakt me wel. De bus is bijna leeg, en stil. Kon ik dat ook maar zeggen van mijn hoofd. Hoe verder we rijden – het traject gaat ook nog eens langs mijn oude buurt Etterbeek (adieu Etterbeek) – hoe luider de vragen “wat nu?”, “waarom?” “hoe lang?”... en de vraag die het luidste roept is de “wat als...” vraag. “Wat als...” zat ik dan op veertien februari in een vliegtuig naar Miami? Zou ik palmbomen en zon zien? Een dagje aan het strand hangen? “Wat als...”, zou ik dan deze duivelse busrit doen? De vragen blijven onbeantwoord. Wie kan ze beantwoorden? De bus stopt. Net op tijd. Mijn lichaam schreeuwt om rust, nicotine en een pintje. Zes pintjes... pintjes die het Esso-tankstation nabij Liege me kan leveren. Heerlijk. De vragen vervagen. Even. Ik kijk naar buiten. Er ligt sneeuw. Het lijkt even koud als hoe ik me voel. Zou het ook zo kil om mijn hart zijn mocht ik op veertien februari in een vliegtuig naar Miami zitten? “Wat als...” daar zijn ze weer. Vragen zonder antwoord, vooral zonder meerwaarde. Het wordt donker buiten. Zo donker als mijn gemoedstoestand. Nog een biertje. De vragen, demonen, zijn er allergisch voor. Ik niet.

We rijden Luxemburg binnen. Adieu België. Niet omkeren, niet omkijken. Anders word je een zoutpilaar, zoals Lot. Lijkt me maar saai. Luxemburg... sigaretten... daar zijn de Demonen niet allergisch voor. Dus nog een biertje. Even is het stil. Zowel in de bus als in mijn hoofd. De vriendelijke Rus achter mij die meereist tot Straatsburg, leent me zijn lader. De mijne is verdwenen. Komt misschien terug, samen met mijn geluk? Nu ja, tegen dan is de batterij leeg, van de gsm dan.

Een nieuwe kopen. Met laders gaat dat. Met geluk niet. Dat win je, of verlies je. “Wat als...” nog een biertje... en een calvados. De demonen passen zich aan. Ze worden groter, sterker.

Middernacht. Ik geef de vriendelijke Rus zijn lader terug. We komen toe in Straatsburg. Geen geluk, geen lader. Adieu, vriendelijke Rus.

Het plotse besef komt dat ik ook Frankrijk vaarwel ga zeggen. Maar de ogen vallen toe. Een diepe slaap neemt bezit van mij. Onbeschermd kunnen de Demonen mijn gedachten beheersen. In mijn slaap zie ik het “antwoord” op “wat als...”

Miami is een prachtige stad. Mijn muze, mijn blonde liefde, mijn inspiratie, mijn hart... ze is knapper als ooit. Ze straalt en lacht. Ik voel me gelukkig. De zon schijn in mijn ogen. Ik beef er zelfs van. “Monsieur”, klinkt het, “Sir”... het is geen zon. Het is de zaklamp van de Zwitserse Douanier die in mijn ogen schijnt. Geen palmbomen meer, geen prachtige muze... adieu, Geluk.

Zwitserland. De verwelkoming is even hartelijk als dat ze onbestaande is. Iedereen uitstappen, in de koude, met alle bagage. De honden snuffelen. De douaniers snuffelen eveneens. Het is twee uur 's nachts. Het is zaterdag 4 februari. Het is koud.

“Ihre papieren!” “Nicht rauchen!” Ik zal ook maar niet drinken zekers? Het was een maat voor niets. Ik had niets aan te geven. Demonen mogen mee de grens over. De Afrikaanse dame van raam 46 niet. Adieu Afrikaanse dame met de mooie krollende haren.

De ogen vallen weer toe. Het is drie uur 's nachts. Geen Miami deze keer. Wel Brussel. Brussel op 27 oktober 2016. Fijn feestje, toffe collega's. Mijn muze, mijn liefde. Ze is er ook. Ze kijkt me liefdevol aan, maar een schaduw omhult haar stralende aanwezigheid. De warmte verdwijnt, het licht wordt somber en daar zit ik weer alleen. Alleen in de bus, in Milaan. Adieu, mooie dromen.

Het is zeven uur in de ochtend, zaterdag vier februari. Het is slecht weer. Koude, kille wind, regen, wolken. Ik voel me thuis. Zou het in Miami ook zo kil kunnen zijn? En somber? Zou ik me daar thuis kunnen voelen? Zal ik er ooit heengaan? Goeiemorgen, Demonen!

De bus naar Venetië heeft twee uur vertraging. Past erbij: somber, kil, traag en te laat. De reïncarnatie van mijn gemoedstoestand.

Zaterdag vier februari. Negen uur in de ochtend. De bus naar Venetië is er eindelijk. Blijkbaar was het zodanig somber buiten. De Demonen lieten me twee uur met rust. De calvados hield me dan weer warm. Het is licht buiten. En grijs. En nat. Een hondenweer. Adieu Milano.

De laatste etappe. Een verkorte, want ik ga in Padova uitstappen. En daar is de nostalgie. Acht jaar geleden was ik ook in Padova. Met een glimlach denk ik tijdens de rit terug aan deze fijne periode met mijn toenmalige collega – en heden een hartsvriendin – en haar linkse, Siciliaanse vrienden. Ik glimlach... ik làch! Nostalgisch, maar niet droevig. Geen Demonen, geen “wat als...” Dit heb ik beleefd, en niemand kan me dat ontnemen. Voor het eerst in maanden voel ik dat ik iets goed doe. Voor mezelf. Een klein gevoel van opwinding maakt zich geleidelijk aan meester van mijn sombere gedachten. Ondanks het vreselijke weer voel ik terug de lichte tred van vrijdagochtend wanneer ik in Padova de bus af stap. Buongiorno, Bella Italia!