Dit geld natuurlijk voor alle onderdelen; JE MAAKT HET ZO DUUR ALS JEZELF WILT. Ook tweedehands is een optie!!!! Minimale benodigdheden om op een karper te kunnen vissen zijn:
Waarom motivatie? Nou... het kan lang duren voordat je een karper aan de haak hebt en vele dagen kunnen erbij zijn waar je niets vangt. Veel vissers zijn met veel plezier begonnen en hebben van alles gekocht, maar een jaar later al weer alles verkocht. Leuk voor jou als je nog alles moet hebben, maar minder als je een jaar later zelf ook weer alles weg doet. Karpervissen = uren kloppen. Dagen en nachten. Sommigen zelfs weken. Zo'n dikke big komt niet van niets.
Je hebt kleine karpers en grote karpers. Het record van Nederland is 76 (?) pond. Nou vang je die 70 pond niet in de vijver op de hoek, maar het geeft wel een indicatie over het soort vis dat je vangt en de trekkracht die zo'n dier kan produceren. Hier moet de hengel in ieder geval tegen bestand zijn. Een goede en geschikte karperstok is al te koop vanaf ongeveer 20,=, maar er zijn ook karperstokken voor 900,=. Met die goedkope stok vang je echt niet slechter, maar die dure stok zal waarschijnlijk handgemaakt zijn en misschien iets mooier zijn afgewerkt en waarschijnlijk beter geschikt om op grotere afstanden te vissen. Voor de vijver op de hoek is een karperstok van 3,30 mtr (11 feet) of 3,60 mtr (12 feet) en 1,5 of 2 lbs voldoende. Met dit soort hengels gooi je met gemak een werplood van 30 tot 60 gram Schuivende systemen) of 80 tot 130 gram (vastlood systemen oftewel zelfhaak systemen) naar een behoorlijke afstand. Je hebt dan een flexibele hengel en de kans op losschieters (bij de oever) en doorgetrokken karperlippen is, wat betreft je hengels, klein. Zo'n hengel is, mits goed gebruikt, heel goed geschikt om ook dikke karpers aan land te krijgen. Alles een kwestie van goede lijn en een goed afgestelde molenslip en de handigheid van de visser.
Hier is de lijnkapaciteit en de slipafstelling belangrijk. Zoek naar een molen waar voldoende lijn op kan worden gewikkeld. Meestal staat aan de zijkant van de spoel hoeveel lijn erop kan en van welke dikte. Vis je vaak aan de vijver en is deze vijver niet groter dan 150 meter lang dan is een molen met de gewenste draaddikte en een kapaciteit van 150 mtr voldoende. Je raakt niet zonder lijn als je karper er flink vandoor gaat. Molens hebben een slip waarmee de trekkracht die nodig is om lijn van je spoel te trekken heel mooi mee kan worden afgesteld. Meestal van heel strak (geen lijn komt vrij van je spoel hoe hard je ook aan de lijn trekt) tot en met heel slap (met duim en wijsvinger kan je al lijn afrollen). Na het ingooien stel je de slip zodanig af dat bij een aanbeet je hengel niet van de steunen getrokken kan worden. Dus heel slap. Tijdens de drill kun je dan de slip afstellen op trekkracht van de vis. De slipsterkte zodanig afstellen dus dat je hem nog voldoende sturen kan, maar ook zo slap dat hij zich moe kan zwemmen en geen beschadigingen oploopt. Een gespecialiseerde molen, die voor het karpervissen wordt gebruikt, is de baitrunner. Op een baitrunner zitten twee slips welke via een schakelaar omgeschakeld kunnen worden. Beide slips zijn onafhankelijk van elkaar ingesteld worden. De baitrun-slip moet zo zijn ingesteld dat niet je hengel wordt meegetrokken van je hengelsteunen bij een aanbeet, maar niet zo slap dat je wakers uit hun eigen kunnen zakken (door de slip vallen). Bij een aanbeet hoef je dan slechts de hengel op te pakken en een slag aan de molenarm draaien. De baitrun klapt dan dicht en de normale lijnslip doet dan zijn werk. Door de plotselinge strakkere slipafstelling is aanslaan meestal niet meer nodig, maar is wel nog een aanrader om het wel te doen. Geef daarvoor een korte ruk aan de strakke lijn, om de haak goed in de vissebek te zetten en begin de drill. Wil je sneller werken, dan sla je aan met de molen op de baitrun, houdt daarbij wel de molenspoel vast, want anders sla je alles in de war en in de knoop. Meteen daarna sla je de hendel van de baitrun dicht en de dril begint.
Er zijn speciale tangen voor te koop. In de meeste gevallen kan je de haak met de vingers eruit trekken, maar soms niet,....en dan heb je een probleem. Een gewone spitsbektang is vaak voldoende, en die liggen vaak bij de bouwmarkt, in de manden bij de kassa, voor een prikje.
Te verkrijgen in allerlei soorten en maten en kwaliteiten. Koop je een nieuwe tas, dan is het verstandig om een regenwater dichte tas te kopen en zo ruim mogelijk met zoveel mogelijk afsluitbare vakjes buitenom. Meestal groeit je assortiment aan spullen en daarbij de vraag naar transportopslag. In dat geval is een iets te ruime tas in het begin al meestal na een half jaar te klein. Uitbreidingen voor in de tas zijn ook mogelijk in de vorm van; molentasjes, spoelentasjes, onderlijnenmapjes, aastasjes, enz, enz.....
Gebruik je 'dunne' lijn (0,20 mm of 0,22 mm) dan is het best heel goed mogelijk om hier een dikke karper mee te landen, maar dan moet je slip zodanig zacht zijn afgesteld dat de lijn niet teveel gestresst wordt. Dat betekend dat je meer ruimte nodig hebt om met de karper te spelen (drillen) en op drukbezochte vijvers resulteerd dit meestal in een dril die vaak door de lijnen van de andere vissers heen gaat met alle ellende die erbij hoort. Goede raad....op drukbezochte vijvers (ook op vijvers met veel obstakels zoals planten e.d.) moet je de karper kunnen sturen en dat betekend dat je vaak de karper een beetje harder moet kunnen omtrekken. Dus de slip iets strakker om de kop van het dier de andere kant op te kunnen trekken, zodat hij niet in andermans lijnen (of tussen de planten) zwemt. In dat geval is een zachte (veel rek) nijlondraad van tegen de 0,30 mm een aanrader. Zit je vaker alleen aan de vijver te vissen dan kun je natuurlijk gemakkelijker met dunnere lijn expirimenteren. Voordeel, er past meer lijn op de spoel....nadeel, je hebt het meestal ook nodig. Dikkere lijn geeft ook meer zekerheid bij het ingooien, vooral op grotere afstand en/of bij gebruik van zwaarder lood.
In allerlei soorten en maten te krijgen. De vraag is;.....(1) welk systeem gebruik je?, en......(2) hoever ga je gooien?, en.....(3) hoeveel gewicht kan je safe met je hengel inwerpen? (1) Bij gebruik van een glijdend systeem is het gewicht van het lood alleen belangrijk om het aas op de gewenste plek te kunnen gooien. Hier gebruiken de meesten tamelijk licht lood (20 gr tot 50 gr). Het lood is namelijk bij de aanbeet niet belangrijk. Bij gebruik van zelfhakende (vastlood-sysytemen) is het gewicht van het lood wel belangrijk. Bij vastlood-systemen houdt het lood de onderlijn strak vast of, via een stoppertje op de hoofdlijn, met slechts weinig speling. De bedoeling van deze systemen is dat na een aanbeet, bij het wegzwemmen, de haak zichzelf, door het gewicht van het lood, inhaakt en een run forceerd. Hier kiezen we lood dat meer dan 60 gram weegt om het juiste effect te scoren. (2) Gooi je verder weg, dan is zwaarder lood soms de uitkomst om die paar meter meer te kunnen halen. Echter....... (3) Ben voorzichtig met de stok en je lijn. Je kunt niet onbeperkt het gewicht van het lood verhogen zonder prijs. Uiteindelijk bereik je het maximum haalbare dat je lijn kan verdragen (knapt bij ingooien) of je hengel begeeft het na een flinke werppoging. Zelf gebruik ik bij een 2,5 lbs hengel niet meer dan 100 gram lood. Dit gewicht kan ik zo hard als ik kan ingooien zonder bang te zijn dat mijn hengel breekt. Voor zulk loodgewicht en grote afstanden is het wel een aanrader om lijn te pakken dat dikker is dan 0,35 mm, om niet je hele montage eraf te gooien.
Meer soorten dan je denkt. Kies voor het begin gewoon standaard onderlijnen en leer zo snel mogelijk hoe je ze zelf kunt maken (veel goedkoper en meer fun). Expirimenteer dan met allerlei soorten onderlijnen en onthoudt de onderlijnen waar je meeste vertrouwen in hebt gekregen. Gebruik deze.
Er is qua stevigheid geen verschil in stokjes in de grond en een rodpod. Met een gummiehamer kun je zulke stokken goed vastzetten in de grond en je hengels liggen daar stabiel op. Echter bij het vissen aan de kant waar de ondergrond hard is (tegels of zo) kun je zulke stokjes vergeten. In dat geval kies je voor een hengelstandaard (rodpod). Hierop twee buzzerbars (waar je hengels daadwerkelijk op liggen) voor minimaal twee hengels.
De meestgebruikte vorm van een beetindicator is een dobber. Als we met een pendobber op karper gaan vissen dan noemen we dat penvissen. Oorspronkelijk is de pen een omgebouwde pauweveer met een, in signaalkleur, gekleurde top. De hengels zijn lichter dan de hengels voor afstandvissen en de afstand waarop gevist wordt is korter dan bij afstandvissen. Bij het op afstand vissen op karper is een dobber alleen maar in de weg en je ziet hem waarschijnlijk toch bijna niet door de afstand. Geen dobber dus, maar wat dan wel? De simpelste vorm.....een stuk zilverpapier aan de lijn hangen tussen het eerste en het tweede oog vanaf da molen. De lijn omlaag trekken opdat er speling is en bij een aanbeet zie je dan het stuk zilverpapier omhoog schieten, omdat de lijn strak gaat staan. Heel goedkoop alternatief voor zilverpapier zijn rood/wit gekleurde plastic balletjes die via een druk op een knop aan de lijn kan worden gehangen. De meer geavanceerde systemen gebruiken elektronische beetverklikkers (geluid) die al dan niet een trek aan de lijn met een andere toon weergeven dan een terugzwemmer (naar je toe). Samen met een swinger of linedancer of monkeyklimber (enz, enz) heb je dan een audio-visuele beetindicatie. Bij lange sessies is dit een zeer luxueuze vismanier. Je hoeft niet de gehele tijd op je beetindicator te letten en toch een aanbeet niet missen.
Hier bedoel ik het spul dat je gebruikt om de karper aan je plek te krijgen. De meeste visvijvers hebben een goede visstand en zijn te klein om een echte voercampagne te starten. Erger nog, er wordt al zoveel ingegooid, zodat intussen de hele vijver een grote voerplek is geworden. Het wordt hier ook niet met dank afgenomen als er iemand de boel ligt te verzuren met emmersvol spul. Aan de grote rivieren of aanliggende plassen is dat een andere zaak. Hier kan een voercampagne voor het broodnodige resultaat leiden. Elke tweede dag minimaal de plaatsen waar je wilt vissen met voer bestrooien kan een plaats maken waar regelmatig karpers komen kijken of er wat te halen valt. Bij sterke stroming en bij vaarwater voer je meer dan bij stil;staand water. Geschikt spul is alles wat je aan de haak wilt proberen, maar ook meelproducten (maccaroni, karperdeeg ed), aardappels, en ander klein voer zoals tarwe, rogge, mais, hennep, pindas (alles wel mits even goed gekookt) en kant en klare pellets (geperste en,of gekookte korrels of brokken) of hondenbrokken (mits zinkend).
Zoveel mensen zoveel soorten. Het meest gebruikt zijn de zogenaamde boilies. Hardgekookte deegballetjes (vandaar de naam ... boil = koken) in allerlei kleuren en smaken en maten. Niets tegen boilies. Ze zijn gemakkelijk in gebruik. Zelfmaken geeft meer voldoening (en is goedkoper), maar ook meer troep. Niet te versmaden zijn ook de andere soorten aas zoals; lunchmeat (SMAC), kaas, tijgernoten, mais, kikkererwten, bepaalde boonsoorten, aardappel, fricandel enz, enz... Zoek zelf uit wat voor voer op welke vijver in welk jaargetijde het beste gaat. Vis als het even gaat anders als de rest. Zeker als niemand wat vangt. De zachtere aassoorten zijn moeilijk op afstand te presenteren, want je gooit ze er gewoon vanaf, maar dan gaan we dichterbij zitten of/en gebruiken we een penhengel.
Dit is geen gemakkelijke periode om karper te vangen. Het overgrote deel van de vissen bevindt zich namelijk in een passieve toestand. We kunnen zelfs spreken van een soort winterslaap. In deze periode van het jaar nemen de karpers slechts weinig voedsel tot zich. De karpers begeven zich gedurende deze tijd van het jaar voornamelijk in diepere gedeelten van het water.
Maart/April
De dagen beginnen te lengen en de nachten te korten, de watertemperatuur stijgt en de karpers worden stilaan weer actiever. In deze periode gaan de karpers weer azen. Het aasgedrag komt slechts langzaam op niveau. Het is dus aan te raden niet te veel te voeren in deze periode. Zodra de watertemperatuur boven de 10°C blijft beginnen de karpers te zoeken naar grotere hoeveelheden voedsel.
Mei/Juni
De warme watertemperatuur zet de karpers verder aan tot azen. Zodra de watertemperatuur ongeveer op 20°C constant blijft, gaan de karpers tot paaien over. In deze periode wordt het voedsel dat de karpervissers aanbieden meestal genegeerd.
Juli/Augustus
De karpers gaan zich nu volvreten met het oog op de winter. Aangezien ze een soort reserve willen aanleggen, kunnen ze bijna niet genoeg eten. Maar als de watertemperatuur boven de 25°C komt, staken ze hun zoektocht naar voedsel. De oorzaken hiervan zijn het gebrek aan zuurstof en de opslag van afvalstoffen in het water. In de perioden dat de watertemperatuur zeer hoog is, kunnen op dagen van sterke wind en regen op bepaalde plaatsen echte vreetpartijen plaatsvinden. De inbreng van zuurstof in het water door de wind en regen, maakt de karper weer actief.
September/Oktober
De watertemperatuur zakt en de vraag naar voedsel verminderd als het ware evenredig. Zodra het water weer een temperatuur heeft bereikt van onder de 10°C houden de karpers op met azen. De kleinere karpers gaan vaak nog iets langer door dan hun grotere soortgenoten. Zakt de watertemperatuur echter onder de 6 à 8°C, dan zullen ook de kleintjes stoppen met azen.
November/December
De karpers nemen terug een passieve houding aan en nestelen zich op diepere plaatsen. Dit is in feite de start van de zogenaamde winterslaap waar al over gesproken werd in de maanden januari en februari.
Dit schetst een algemeen beeld van het gedrag van de karper. Echter met een beetje doorzettingsvermogen en de juiste aanpak is er gedurende de moeilijkere periodes ook nog wel een karper te verschalken.
Het gehoororgaan van de karper bestaat uit drie elementen: het binnenste oor, de zeer gevoelige zijdestreep en het orgaan van Weber. Weber onderzocht reeds in 1820 het gehoororgaan van karperachtigen. Het bestaat uit een aantal kleine botjes die aan de ruggengraat verbonden zijn en direct doorlopen naar de schedel. Hierdoor worden het binnenste oor en de zwemblaas verbonden. Dit stelt de karper in staat om een hoge frequentie van geluidsgolven waar te nemen. Bij gevaar kunnen de karpers dan scholen te vormen ter bescherming. De zwemblaas heeft de functie van resonantiekamer. De botachtige verbinding tussen de zwemblaas en de schedel geven de geluiden door aan het binnenste oor. Door deze verbinding wordt het geluid versterkt en maakt dat de karper in staat is hogere frequenties waar te nemen dan andere vissen. Interessant is ook dat aande hand van de gehoorbeentjes de exacte leeftijd van de karper kan bepaald worden.
Reuk en smaak
De karper kan op verschillende manieren in het water proeven en ruiken. Door de neusgaten - kleine openingen net onder de ogen - kan de karper water op snuiven. Hierdoor komt het water in een zeer gevoelig systeem terecht. Dit systeem bepaald of een opgeloste stof in het water afkomstig is van een goede of slechte voedselbron. De karper heeft in zijn mond ook zeer gevoelige chemische sensoren. Net zoals bij de mens werken de neusgaten en de mond van een karper dus samen. Voordat de karper het voedsel - dat hij op de bodem vindt - nog maar tot zich neemt heeft hij reeds alle informatie over de betreffende voedselbron verzamelt. De wilde karper heet zowel plantaardig als dierlijk materiaal. In het laatste geval hebben we het over mosselen, slakken, wormpjes (tubifex) en natuurlijk ook muggenlarven. Met zijn kieuwen zuigt de karper water en voedsel in zijn mond. Al het niet verteerbare materiaal spuwt hij op diezelfde manier weer uit.
Zicht
Karpers kunnen met beide ogen opzij en naar boven kijken in een hoek van 49 graden. Alles wat buiten deze hoek valt is dus niet zichtbaar voor de karper. De karper heeft verschillende oogcellen waardoor hij alle kleuren kan zien die wij kunnen zien. Hier komt nog bij dat karpers ook nog kleuren uit het ultravioletspectrum waarnemen die wij niet kunnen zien. Het zicht van de karper hangt wel sterk af van de doorzichtigheid van het water. In troebel water met veel algen en wierdeeltjes ziet de karper heel slecht. Ook de lichtsterkte en invalshoek van het licht spelen een rol met betrekking tot het zicht van de karpers. In helders water - water met een doorzicht van meer dan een meter - heeft de karper een zeer goed gezichtsvermogen. Een karper kan echter - net als de meeste vissen - niet vooruitkijken. Als de karper dan iets wil zien dat zich voor hem bevind moet de karper zich dwars draaien.
Tast
In de huid van de karper bevinden zich zenuwkanaaltjes die kunnen identificeren wat er in zijn omgeving gebeurt. De zenuwkanaaltjes lokaliseren zich in de zijdestreep (laterale lijn) dei kop tot de staart loopt langs beide zijden van de vis. De kanaaltjes zijn gevuld met een bepaalde vloeistof en hebben langs de buitenzijde zeer kleine openingen (poriën). Deze poriën voelen de kleinste verandering in de waterdruk. Ook helpen ze de karper bij het zoeken naar voedsel en bij het ontwijken van gevaarlijke situaties zoals? de nadering van roofvissen of duikers. De zijdestreep wordt ook gebruikt bij het vormen van scholen. Karpers communiceren dus wel degelijk met elkaar! Maar niet alleen de zijdestreep maar ook de voeldraden van de karper hebben een uiterst nauwkeurig tastzin. Zodra een karper voedsel vindt kan hij zijn voeldraden gebruiken om het voedsel aan te raken en te onderzoeken.
De karper komt oorspronkelijk uit Centraal-Azië en heeft zich op natuurlijke wijze vanuit China naar het westen tot aan de Donau verspreid. De Romeinen kweekten reeds karpers en betrokken hun broedparen uit de Donau. Sinds de middeleeuwen is de karper door monniken gekweekt als voedsel tijdens de vasten. Zij hebben de vis in de rest van Europa geïntroduceerd. In Nederland en België wordt de karper massaal gekweekt en jaarlijks uitgezet ten behoeve van de hengelsport.
Karpers zijn onder te verdelen in wilde en gekweekte karpers. De wildekarper; welke ook wel boerenkarper wordt genoemd, is slank en torpedovormig. De gekweekte heeft een hoge rug met een lange rugvin met ca. 25 vinstralen en een geelbruine kleur. Alle karpers hebben een bek die vrij ver uit stulpt, op 2 na hebben ze ook twee paar baarddraden aan de bovenlip twee lage en twee korte. De karper kent veel kleuren: bruin-groen tot grijs-blauw met flanken die brons-bruin tot goud-geel zijn. Blauwachtige vinnen met een rode gloed en geelachtige ogen met donkere pupillen. Een karper kan tussen de 75-120 cm lang worden en wegen dan ruim 20 kilo. De karper voedt zich met plankton, kleine bodemorganismen (wormen, muggenlarven, enz.) en planten. De karper komt in heel Nederland voor, maar heeft de voorkeur voor grotere wateren en langzaam stromende rivieren. De vrouwtjes bereiken meestal geslachtsrijpheid na vier jaar, de mannetjes na drie jaar.
Er zijn zes soorten karpers
Spiegelkarper, heeft onregelmatig verspreide schubben van ongelijke grootte.
Schubkarper, heeft regelmatig geplaatste schubben.
Lederkarper, bijna zonder schubben, ook wel naaktkarper genoemd.
Rijenkarper, heeft 1 enkele rij grote schubben op de zijlijn en enkele kleine schubben verspreid op de rug.
Graskarper, een zeer smalle karper die net als de kroeskarper geen bekdraden heeft en volledig beschubt is. De graskarper lijkt niet echt op de gewone karper, en wordt hij verward met de kopvoorn. De vis is echter herkenbaar door de vijf schubben die hij heeft onder de zijlijn. De graskarper heeft, in tegenstelling tot de gewone karper, geen bekdraden. De vis heeft een korte rugvin en een eindstandige bek en is erg slank. De graskarper kan zon 120 centimeter lang en enkele tientallen jaren oud worden. Graskarpers van meer dan 40 pond behoren tot de hoge uitzonderingen. De graskarper voedt zich voornamelijk met (zachte) waterplanten. Maar ook in het water hangend gras staat op de menukaart van de vis.
Kroeskarper, is koper/bronsachtig van kleur en heeft geen baarddraden en een opvallend hoge rug. De kroeskarper is na ongeveer 2 tot 4 jaar geslachtsrijp, de mannetjes weer iets eerder dan de vrouwtjes. De paaitijd begint in mei en duurt ongeveer tot de maand juni. De kroeskarper voedt zich voornamelijk met kreeftachtigen en waterplanten. Het is een sterke vis, die in ondiepe wateren (vijvers) goed kan overleven, toch komt de kroeskarper voornamelijk in diepere meren en groote plassen voor. De maximale leeftijd van de kroeskarper ligt rond de 10 jaar. Een kroeskarper wordt niet echt groot, exemplaren van 40 centimeter zijn al vrij groot. Kroeskarpers grooter dan 50 centimeter worden zelden tot nooit gevangen gevangen.
De karper houdt van tamelijk warm water en dus is de zomer de tijd voor de karper. Gewilde plaatsen van karpers zijn bijvoorbeeld rietkragen, waterlelies, brugpijlers, zandbanken, mosselbanken. Bij stil warm weer 'hangen' ze daar aan de oppervlakte te zonnen.
Ook het paaien breekt pas los bij tamelijk hoge watertemperaturen. Dit paaien gaat er in alle hevigheid aan toe.
Helaas zijn de zomers in nederland (meestal) te kort om de jonge karpertjes voldoende te laten groeien. Ze vallen massaal ten prooi aan snoeken en hebben te weinig vet reserve om de winter door te komen. Een succesvolle voortplanting in de Nederlandse natuur is bij de karper haast een zeldzaam verschijnsel. Om toch een aantrekkelijke karperstand te krijgen, zet de OVB daarom regelmatig kweekkarpers uit, om de visstand op peil te houden.
Er is weinig wat de karper niet lust qua voedsel. De karper kan uitstekend ruiken en proeven, en kan zijn voedsel probleemloos vinden. Dat karper niet altijd direct toehapt op aas dat hem voorgeschoteld wordt geeft aan, hoe voorzichtig ze zijn. Dit geldt voornamelijk voor de grotere karpers, welke zich niet makkelijk laten vangen.
De karper neemt met zijn stofzuikerbek bek een hap bodemmateriaal en zeeft het voedsel d.m.v. zijn kieuwen en bek er eruit. Het in en uitblazen van voedsel gaat met een zeer hoge snelheid Ook harder voedsel is voor de karper geen probleem. De karper kan hardere voedselbrokken (ook boilies, particles) kraken met zijn keeltanden. De keeltanden van een karper zijn erg krachtig. De kauwdruk van een karper van een kleine 30cm, zal niet veel verschillen met die van een mens.
Wanneer er veel karpers in een plas of meer zitten, dan kan het water hierdoor erg troebel worden. Vissen die een voorkeur hebben voor helder water, zoals de snoek en de ruisvoorn, moeten dan het veld ruimen voor de karper. Dit heeft de karper een slechte reputatie bezorgd. Troebeling in het water is veelal een teken van een te hoge karperstand in het water. Bovendien is het voor de karper zelf ook niet al te gunstig als ze me te veel soortgenoten in een viswater zitten. Door gebrek aan voedsel kan de conditie van de karper teruglopen. Maar wanneer ze voldoende eten, dan zijn karpers boven de 80 centimeter lang en een gewicht van boven de twintig pond een heel gewoon verschijnsel.
Nadeel voor ons als karpervisser is, dat de zwaardere karpers zich lastiger laten vangen dan hongerige kleinere karpers in een wat minder goede conditie. Deze kleinere karpers worden dan ook veel sneller gevangen, en soms wel meerdere malen in een seizoen. Het is een bekend verschijnsel dat waar veel op karper wordt gevist, de vangsten in de loop van het seizoen afnemen. Een karper is niet stom en stoot zich niet snel twee keer aan dezelfde steen: hij laat zich dan ook steeds moeilijker vangen. Toch is dit niet helemaal waar, het komt voor dat een karper nog een tweede keer op dezelfde dag wordt gevangen. Dit gedragsverschijnsel wordt ook wel dressuur genoemd en kan het geduld van de karpervisser behoorlijk op de proef stellen. Het uitproberen van nieuwe aassoorten kan dan een uitkost bieden. Wateren waar veel op karper wordt gevist, maar relatief weinig wordt gevangen omdat de karper hier erg schuw is geworden, worden ook wel dressuurwateren genoemd.
)
)
)
)
