Haar doel, dat hield ze nu even héél sterk voor haar geest. Ze mocht die zeker niet vergeten, ze mocht die niet opzij smijten. Geen avontuurtjes in de richting van jongens of wat dan ook. Het enige avontuur dat ze mocht en wilde hebben en kon hebben... Dat was haar doel, haar missie. Ze keek nog even achter zich, naar de glazen deur die ze zonet had verlaten. Een deur met daarachter een lelijk gekleed gebouw, versleten zetels en afgebroken tafels... maar met een knappe, bruinharige en slanke jongeman. Een man die ze niet licht zou vergeten, hij had iets in zich. Uitstraling, pit, charme... Iets wat nog weinig voorkwam dezer tijden. Ze stopte haar voetstappen af ter hoogte van een bushalte en keek naar waar de eerstvolgende ging. Ze knikte even, keek over haar schouder naar de naderende wagens. Oplettend en spiedend keken haar ogen in elke wagen binnen. Ze wou zien wie waar zat, wat ze deden en hoe ze dachten. De bus kwam naderbij, stationeerde voor haar neus en sloeg de deuren open. Godzijdank waren dat geen klapdeuren, anders leek ze net een pitbull en dat was bijlange niet zo mooi. Dina stapte op, betaalde ter plaatse haar rit en zette zich met haar rug naar de chauffeur, boven haar hoofd hingen de mededelingen enzo. In feite zat ze dus echt in het zicht, maar dat was nog zo erg niet. Hier kenden ze haar niet, hier wisten ze niet wat ze doen moest. Dat hoopte ze dan toch... Dat was de bedoeling. Ze had al een lange reis achter de boeg, half België doorkruist... Na een vijftal minuten duwde ze op het knopje in het voertuig, zodat de chauffeur wist dat hij aan de eerstvolgende halte moest stoppen om haar eruit te wippen.
Z'n blik gleed over haar slanke lijn, van kop tot teen... adembenemend... De deur sloeg dicht en haar lichaam verdween in de massa, tussen de wagens door was enkel nog haar wippend krullekopke te zien... "Hey" zei een stem vlak naast hem. Hij keek op, net alsof hij uit een droom tevoorschijn kwam. Z'n baas - een klein dikkerdje- keek hem venijnig aan. Meteen wist Kurt hoe laat het was. Er moest gewerkt worden... Zoveel mogelijk uren presteren voor zo weinig mogelijk geld. Hij had zin om het meisje achterna te gaan... Misschien had zij wel werk voor hem... En dan was hij meteen bij haar ook. Hij leek er echt waar over na te denken, totdat er een groepje jongedames binnenkwam en hij enkel nog oog had voor hun bustes. Iets waar zij gretig van gebruik maakten om zijn hoofd zodanig zot te maken dat hij de helft vergat aan te rekenen. Slechte punten voor Kurt, want hij zat daar nog maar drie maand en dat is nog binnen zijn proefperiode... Het duurde dan ook niet lang of de nukkige baas smeet hem buiten. Blijkbaar had de dikkerd een pechdag vandaag... Zo dwars zitten. Kurt had al vaker problemen gehad, zowel met de man als met de overige personeelsleden... Misschien vandaar dat hij nu meteen buitenlag. Alé, meteen buitenliggen is een groot woord... Vanavond pas, want de baas had anders werkkrachten tekort en sowieso wou hij de jongen niet al na twee uur werken buiten...
Rare jongens, die zelfstandigen.
Dina keek naar het statig gebouw, links van het punt waar zij stond. Hier moest ze zijn, daarbinnen in feite. Het huis was gebouwd vlak na de oorlog en had in zijn levendige tijden heel wat advocaten over de vloer gehad. Tegenwoordig stond het leeg, verkommerd in de straat. Een straat waar trouwens de rest van de woningen ook achtergelaten leek. Ze stapte met haar naaldhakken - tikkend - over de straat. Nam haar handtasje vast, ritste de bovenzijde open en haalde er een sleutelbos uit. Daarna stapte ze de drie betonnen tredes omhoog en bleef staan voor de afgebladerde voordeur. Een buurman loerde door zijn gordijnen... De onnozelaar verraadde zichzelf door zijn neus veel te dicht te steken. Ze zwaaide naar hem, met een grijnzende glimlach. Het deed hem schrikken, achteruitdeinzen. Had zij arendsogen of hoe zat dat? Sleutel werd omgedraaid in het slot. Alles piepte en kraakte, toen ze hem openduwde en de sleutel terug uit het gat haalde... Ze keek naar de marmeren trap... Hier was werk aan...
