|
Daar liep ze, met haar naaldhakken met de goudgele gloed, weerspiegelend in de waterplassen die veroorzaakt waren door de helse regenbui van zonet. Haar paraplu hield ze naast haar, het water droop eraf alsof ze zich dringend naar één of andere boetiek moesten haasten om de laatste soldenkoopjes in huis te halen.
De blonde haren van de paraplu-eigenares wipten lustig mee op het stappen van hun bazin. Al even frietkleurig als haar schoenen. Alles begint met geel en alles eindigt met geel, zo leek het wel. Ze was als de zon met andere woorden. De zon kreeg ook nooit een ander kleur... of het was dan misschien bij zonsonder- en zonsopgang... Of waren dat eerder wij die kleurenblind werden op die momenten?
Nuja, ze liep daar dus... de plassen omzeilend met haar goudgele naaldhakken, zoekend naar droge plaatsjes om haar prachtig lichaam op neer te poten. De mannen die haar passeerden, gaapten echt waar, naar haar ranke lijf, haar borsten, benen en poepje. Echte mannen deden dat. Softies draaiden hun hoofd weg, hadden rode wangen en dachten dat zij niet doorhad wat hij en andere mannen van haar dachten.
Ze keek alle mannen recht in het gezicht aan en ze kon zo lezen in hun ogen, wat zij dachten. Maar ze had geen interesse in heren ... ze had een doel voor ogen... en heren pasten daar niet in thuis.
Ze duwde de deur open, een full-glazen deur, van een snackbar op ca 200 meter van haar wagen verwijderd. Het was middag en wat doen mensen rond dat uur? Eten, juist ja... Ze plaatste haar lichaam op een versleten, bruin zeteltje, achteraan in de hoek van het al even versleten gebouwtje. Nog een geluk dat er een knappe jongen langskwam om te bedienen. Ze taxeerden elkaar, ze tasten elkaar af... ze zochten elkaars blik en ze moesten beiden vaststellen dat ze een gemeenschappelijk iets hadden. Haar fluwelen tong gleed met een heel sexy gebaar over haar rood-geverfde lippen, de blik leek als die van een hond die vond dat ze wel een snoepje verdiende... Echte mannen zouden smelten voor haar. Maar de jongeman die haar bestelling opnam, leek er zo doorheen te zien. Hij noteerde alles waar ze naar vroeg, draaide zich om en gaf de bestelling door aan de keuken. Dat deed hij via het luik, achter de bar. Langswaar de bestellingen ook klaargemaakt werden doorgegeven. Hij draaide zijn hoofd nog even in haar richting. Ze leek zich bezig te houden met haar handtas overhoop te halen. Hij vroeg zich af of ze haar bestelling wel zou kunnen betalen. Ze leek er dan wel rijk uit, dat wilde allemaal niets zeggen. Hij kon massaal veel verhalen vertellen over mensen die hier kwamen... Uiteindelijk ontving hij haar voeding en bracht ze naar haar toe. Hij plaatste ze voor haar op tafel, bleef nog even staan - zei geen woord - deed z'n lichaam draaien en verdween terug uit haar gehoorsveld, niet uit haar gezichtsveld. Ze kon hem zien, ze kon hem gadeslaan, ze kon op hem geilen, ze kon hem betasten ... ze kon alles en hij kon daar niets tegen doen...
Ze schoof haar ziekenhuiswit bord wat opzij, legde een notitieboekje ernaast, nam een pen - die ze eens ergens had weggegrist - en begon te schrijven. Ze schreef over hoe ze de jongen vond, hoe die naar haar overkwam. Wat ze vond van al die geile -oude- mannenblikken of van die afgunstige vrouwenblikken. Wat ze vond van de voeding die ze had gekregen en wat ze vond van het etablissement waarin ze zat. Daarna had haar eten koud, at ze met grote happen... om alles zo snel mogelijk weg te krijgen en sloot ze af met haar bruiswatertje, waarvan de bruis al lang vergaan was en het glas door wel vijftien man leek bepoteld te zijn geweest. Haar neus trok ze ervan op... Als hier een moord gebeurde, zou geen enkele inspecteur (of wat dan ook) ermee opschieten om DNA te verzamelen. Volgens haar bezat de keuken buiten een kok of twee, ook een aantal kakkerlakken of muizen. Het zaakje zag er zo uit... het was nou éénmaal zo in haar ogen... Ze knipte haar vingers tegen elkaar. Daar was hij weer, haar slaafje. De jongen met de witte schort voor zijn lichaam. De jongen die haar bestelling had opgenomen en het had gebracht. Het enigste wat mooi was in deze zaak...
Dina... dat was haar naam, Dina vroeg haar rekening. De jongen leek het papiertje al in zijn fijne, slanke, propere handen te hebben. Nu moest hij ook niet spreken in feite, maar hij deed het toch. Ze leek er aangenaam van verrast te zijn, een glimlach kwam op haar gezicht en ze toonde even wat interesse door hem mede te delen, dat hij een stem had als van een nachtegaal... dat ze die al veel eerder had willen horen.
Hierdoor week ze van haar oorspronkelijk plan af, even toch. Ze besefte al snel dat ze dit niet kon maken. Geen persoonlijke relaties opbouwen... Véél te gevaarlijk.
06-01-2008 om 00:00
geschreven door Secret 
|
