Gisterenavond ben ik naar Grease gaan kijken, met m'n vriend. Eigenlijk had hij voor de kaarten gezorgd, met een korting via Telenet. Daar zijn we beiden bij aangesloten. Hij kwam me thuis ophalen met zijn wagentje - een Lupo'ke - best nog een sportief bakske. Maar die gaat hij doorverkopen aan een familielid, omdat hij een nieuwe wagen heeft gekocht. Speciaal voor m'n honden, die samen met mij - toekomstgezien - bij hem zullen intrekken. Maar goed, rond 18u00 - voor een keer precies op tijd - kwam hij me oppikken. We sjeesden over de autosnelwegen die België in zijn bezit heeft, zodat we rond 19u30 (denk ik) aan de stadsschouwburg van Antwerpen waren, waar het evenement doorging. Eerst nog snel even gaan eten in een Quick - omdat we beiden nog geen avondmaal hadden genuttigd. Vriend dacht dat de musical pas om 20u30 startte, maar daar had hij het mis, want we hebben het eerste liedje wat moeten missen. Waren we vijf minuten te laat... Die gast die beneden stond - in de hall van het gebouw - begeleidde ons via de lift tot aan de plaats waar Grease doorging. Christophe was z'n naam... die liet het wel eventjes blijken dat we te laat waren. Maar goed, we waren nog de laatste niet, na ons kwamen er nog binnen.
Grease was of is eigenlijk, mijn eerste musical. Daarvoor moet je dus al 29 jaar zijn eh. Het was fantastisch om te zien. Gelukkig hadden ze het ook humoristisch opgesteld. Het fijne stemmetje van één van de personages weergalmt nog altijd doorheen mijn brein.
Na de voorstelling hebben we nog iets gedronken in een tea-room die er vlak tegen lag, in de Antigoon.
In feite ben ik niet zo te vinden voor die 'zorg maar zelf voor je warme chocolademelk', maar goed. Het was nu niet anders. Ooit eens meegemaakt ook in een tea-room in Herenthout (dacht ik) dat we daareen vierkant chocoladestukske kregen op een stokje en dan moest je dat zelf rondroeren in de warme melk. Echt niet mijn ding. In de Antigoon kreeg je stukjes chocolade, die je dan met een lepeltje moest omroeren. Daarna bewust voor een ice-tea gekozen, nadat we natuurlijk nog een stukje warme appeltaart hebben binnengespeeld. En dan terug naar huis... vriend bleek klaarwakker. Tenslotte is het voor ons westvlamingen toch wel een goed uur rijden... en het is toch ook maar lekker saai, zo 's nachts over de E40. Amper wagens, geen lichten... al vind ik dat wel goed hoor dat ze de lampen doven langsheen de snelweg. Al die verspillingen ...
Thuis is aan de kust ergens, bedje ingedoken en pas vandaag rond 10u00 wakker geworden.
Vannamiddag heb ik dan nog een deel wandeling verkend, die we morgen met hondenforum Dogsfriendly gaan bewandelen. In feite hoefde ik die niet meer te verkennen hoor, het gaat tenslotte door in m'n thuisdorp Zedelgem. Maar ik moest nog iets nader bekijken. Er had namelijk iemand een stuk van een wandelpad eigen gemaakt, door er een kippenren te vestigen... Mocht niet... en daar ik langsdaar door wilde, heb ik ff info gevraagd aan m'n gemeente,... en nu kan ik tenminste door
Ja, via Dogsfriendly kan je wel vaker wandelingen meemaken hoor, met je hondjes ... zonder mag ook natuurlijk. En soms hangen er prijzen aan vast, zoals nu dus met eindejaar en ook met Halloween hebben we dat gedaan. Altijd leuk toch... zeker als je bijv van Mechelen of Brussel afzakt.
Zo... over een uurke of twee kruip ik m'n beddebak in en kom er fris en monter terug uit tevoorschijn, want rond 13u geef ik eerst nog een eindejaarstractatie aan de leden die afkomen naar die wandeling.
Om nog even door te bomen over het voorgaande... omdat ik vond dat ik wat laat was met mijn ontplooïng... heb ik me soms eens wat laten gaan. Niet willen onderdoen voor de jongere jeugd... al moet ik zeggen dat ik wellicht wel véél verstandiger uit de hoek kwam. Tenslotte was ik al 23 jaar bij mijn outing. In feite heb ik me nooit tegen iemand echt moeten outen. Mijn broer deed het voor mij bij m'n moeder, mijn grootmoeder weet van de wereld niet meer en mijn vader... die kan de pot op. Er zijn mensen die zot staan van hun vader ... ik ni. Voor mijn part mag hij ergens als 'vervangvader' optreden, want ik ben hem al van m'n acht jaar spuugzat.
Mijn titel is 'gevonden!' en dat gaat over het feit dat ik vandaag naar Brugge ben geweest, een winkeltje indook en vond wat ik zocht... of eigenlijk zocht ik dat niet. Ik zocht naar niets en toch iets. Ik wist hoegenaamd niet wat ik zou gaan komen voor mijn lieverd. Dus dook ik dat winkeltje in en kocht ik drie dingen waarvan ik dacht: 'dit kan passen in mijn plan' Een plan die niet eens bestond, want zoals ik al zei, ik zocht iets waarvan ik niet wist dat ik het zocht. Wie komt dat eens niet tegen, dat ze niet weten wat gekocht. Ze komen die winkel binnen en sukkelen wat in het rond en uiteindelijk besluiten ze toch wat te kopen.
Sommige zouden zuchten en denken: 'pfff, wat moet ik anders doen?' en dan vragen ze aan de kassa: 'is het voor een cadeau?' en dan antwoord jij: 'ja' en dan pakken zij dat in, in hun winkelcadeaupapier. Lekker origineel zeg Nou, ik ben zo niet... Ik had m'n moeder meegesleurd, zodat zij eens van thuis weg was... anders zit ze daar toch maar te zitten en toen de kassierster aan mij vroeg of het als cadeau diende, zei ik van neen. Mijn moeder bekeek me even raar... Eénmaal buiten de zaak vertelde ik haar dat ik dat liever zelf inpak en dat ik er ook nog wat wou bijsteken... Véél persoonlijker, veel meer gemeend ... en vooral véél liever. Ik geef bijv niet graag kaartjes waar voorgedrukte gedichtjes opstaan. Je weet van op voorhand al, dat ca 50% van de andere geliefden op Vlaamse bodem, net hetzelfde hebben gehad. Dat klopt toch niet? Is je vriend/vriendin dan niet uniek voor jullie? Denk na over iets, schrijf het op en geef het af... Echte liefde zit in je vingers, niet in je geld...
Dusja, ik kocht een kaartje en heb de binnenzijde vol tedere woordjes geschreven, en dan dichtgekleefd die enveloppe en op die enveloppe een zelfgemaakte bloem geplakt. Een bloem gemaakt uit hartjesbladen, geknipt uit roos papier en op elk blaadje staat een woord... de vier woorden maken telkens een zin. En zo heeft mijn vriend wat werk om dan in de enveloppe nog eens een ferme tekst te vinden. Laat hem maar lekker genieten denk ik dan...
En dan nog een cadeautje natuurlijk... en daar ik creatiever ben met woorden, dan met m'n vingers... kocht ik dat wel. Maar hij zal dat ene toch niet vaak gebruiken denk ik. Volgens mij zou hij liever zo'n mok hebben met mijn naakte lijf op, maarja... kan je dat dan ergens laten maken aan een tamelijk goedkope prijs? Ik ben tenslotte geen koning of baron eh. Tot dan zal hij het moeten stellen met een veel meer geblokte jongen, met gespierd lijf enzo... niet dat ik dat niet heb, maar die die op de mokken staan, zijn altijd van die fotomodellen en dat is nu éénmaal geen realiteit... vind ik toch. En in die mokken stak ik van 'love handboeien', van die simpele dingen die je zelf ook niet echt kan gebruiken om te gebruiken... Spijtig, want ik hou wel wat van SM in feite... in héél lichte vorm hoor. Ik ben geen slaaf en mijn vriend is ook geen meester. Soit, die handboeien heb ik daar bij gestoken omdat ik dan de woorden kon gebruiken: 'ik hoop dat ik jou meer kan boeien dan die halfnaakte jongen op de mok'
Deze morgen stond ik op - zoals gewoonlijk - en het eerste dat ik me bedacht was dat de zon er terug niet was. Mijn vriend moest normaal om 9u bij de garagist zijn, omdat zijn wagen gisteren lastig deed. Lastig in de zin van: zijn richtingaanwijzers, zijn ruitenwissers en ja zelfs zijn lichten werkten niet meer. Als je weet dat hij om 8u moest vertrekken om er om 9u te zijn... weet je ook dat je in deze tijden de lichten wel nodig hebt. Ik vraag me af of hij z'n afspraak heeft kunnen verplaatsen. Ik van mijn kant ga hem niet verrassen vandaag. Ik ga op stap, iets zoeken om hem later mee te verrassen. Maar wat in godsnaam... we zijn sinds 27/07 samen, dus ergens is het mss wel een magische datum? zes maand samen en ik voel me al jaren verbonden met hem.
Soms denk je dat je de ware hebt gevonden en dan blijkt al na enkele weken dat het noppes zal zijn.
In 2001 ergens moet het zijn geweest toen ik naar buiten trad met mijn geaardheid. Naar buiten = tegen mijn broer gezegd. Die vatte dat wel goed op, hij is tenslotte zelf ook homo... voor mij maakte het me wat beter om het HEM te vertellen... Maar ik had wel besloten -daardoor- het nooit te vertellen aan mijn moeder. Broer had het haar nog maar verteld van zichzelf, ik wou haar dat niet nog eens aandoen... Twee zonen en beide gay Maar goed, ik heb het haar ook nooit moeten vertellen. Mijn broer versprak zich... en zo wist m'n ma wat ik was, nog voordat ik zelf goed en wel besefte dat ik het was. Om eerlijk te zijn is dat dan weer geen pretje. Jij die constant aan het piekeren slaat: 'ben ik nu eigenlijk wel homo of niet?' en dan een moeder die echt wel dat je een hetero bent, die gans de tijd vraagt of je echt geen bi bent... bi is toch beter dan homo eh. Die kiezen soms nog voor de vrouwtjes. Ja, ik heb lang getwijfeld, twee jaar ongeveer... ik vond dat voor mezelf lang. Twee jaar niet weten wat je bent, erg... Geluk voor mij is dat ik achteraf ondervond in welke toffe omgeving ik woon. Niemand die me veroordeelde op mijn geaardheid. Kon iedereen maar zo leven... helaas genoeg zijn er nog altijd mensen die vinden dat homo zijn een ziekte is of gelijk wat. Ik vraag mij af waarom mensen daar iets kunnen tegen hebben... Net zoals mensen iets hebben tegen mensen met een andere huidskleur...
Het is de eerste maal dat ik een eigen blog heb aangemaakt... En waarom in feite? Gewoon omdat ik graag schrijf en dit ook voor de eerste maal wijder wil gaan tonen dan enkel en alleen aan vrienden.
Schrijven... iedereen schrijft uiteindelijk. De één met een pen en de ander met zijn vingers op het klavier. Of met beide. Vanaf je nog maar één letter hebt neergezet op papier of op internet, ben je in mijn ogen al aan het schrijven.
Sommigen maken boeken, uitgevers geven hen de kans van hun leven en ze razen als een trein vooruit. Of je hebt de pech dat niemand je boek wil lezen... en dan sukkel en modder je maar wat aan. Anderen maken boeken en uitgevers willen er niets van weten... Net alsof zij de god zijn van het boek. Een boekengod, dat ze dat nog niet hebben uitgevonden.
Ik ben een schrijver die bladzijdes volkriebelt met een pen en nadat ik ergens aan een vijftigste bladzijde ben gekomen, tot het besef kom dat dat toch wel wat saai kan zijn en het in de prullenmand gooi. Of beter gezegd, ik sorteer en smijt die dus in de papierdoos. Klaar om rond de 23ste van de maand mee te geven met de ophaaldienst. Moesten die mensen weten welke geheimen zij vervoeren...
Wispelturig... een eigenschap van iedereen die wil en kan schrijven? Ook misschien van die schrijvers die wel bekend zijn... Ik vraag me soms af hoe Pieter Aspeslagh - om er een bekende uit te pikken - aan zijn verhalen geraakt. Hoeveel papier zou hij zo al verspild hebben... al is alles tegenwoordig via internet natuurlijk of gewoon met word... Uren vol geschreven en het dan beu zijn, ff rustig op de resetknop en herbeginnen.
Het was fantastisch om te zien. Gelukkig hadden ze het ook humoristisch opgesteld. Het fijne stemmetje van één van de personages weergalmt nog altijd doorheen mijn brein. 
Nou, ik ben zo niet... Ik had m'n moeder meegesleurd, zodat zij eens van thuis weg was... anders zit ze daar toch maar te zitten en toen de kassierster aan mij vroeg of het als cadeau diende, zei ik van neen. Mijn moeder bekeek me even raar... Eénmaal buiten de zaak vertelde ik haar dat ik dat liever zelf inpak en dat ik er ook nog wat wou bijsteken... Véél persoonlijker, veel meer gemeend ... en vooral véél liever. Ik geef bijv niet graag kaartjes waar voorgedrukte gedichtjes opstaan. Je weet van op voorhand al, dat ca 50% van de andere geliefden op Vlaamse bodem, net hetzelfde hebben gehad. Dat klopt toch niet? Is je vriend/vriendin dan niet uniek voor jullie? 
Tot dan zal hij het moeten stellen met een veel meer geblokte jongen, met gespierd lijf enzo... niet dat ik dat niet heb, maar die die op de mokken staan, zijn altijd van die fotomodellen en dat is nu éénmaal geen realiteit... vind ik toch.
- en het eerste dat ik me bedacht was dat de zon er terug niet was. Mijn vriend moest normaal om 9u bij de garagist zijn, omdat zijn wagen gisteren lastig deed. Lastig in de zin van: zijn richtingaanwijzers, zijn ruitenwissers en ja zelfs zijn lichten werkten niet meer. Als je weet dat hij om 8u moest vertrekken om er om 9u te zijn... weet je ook dat je in deze tijden de lichten wel nodig hebt. Ik vraag me af of hij z'n afspraak heeft kunnen verplaatsen. Ik van mijn kant ga hem niet verrassen vandaag. Ik ga op stap, iets zoeken om hem later mee te verrassen. Maar wat in godsnaam... we zijn sinds 27/07 samen, dus ergens is het mss wel een magische datum? zes maand samen en ik voel me al jaren verbonden met hem. 
Maar goed, ik heb het haar ook nooit moeten vertellen. Mijn broer versprak zich... en zo wist m'n ma wat ik was, nog voordat ik zelf goed en wel besefte dat ik het was. Om eerlijk te zijn is dat dan weer geen pretje. Jij die constant aan het piekeren slaat: 'ben ik nu eigenlijk wel homo of niet?' en dan een moeder die echt wel dat je een hetero bent, die gans de tijd vraagt of je echt geen bi bent... bi is toch beter dan homo eh. Die kiezen soms nog voor de vrouwtjes. Ja, ik heb lang getwijfeld, twee jaar ongeveer... ik vond dat voor mezelf lang. Twee jaar niet weten wat je bent, erg... Geluk voor mij is dat ik achteraf ondervond in welke toffe omgeving ik woon. Niemand die me veroordeelde op mijn geaardheid. Kon iedereen maar zo leven... helaas genoeg zijn er nog altijd mensen die vinden dat homo zijn een ziekte is of gelijk wat. Ik vraag mij af waarom mensen daar iets kunnen tegen hebben... Net zoals mensen iets hebben tegen mensen met een andere huidskleur...
