Wat vind gij het bekoorlijkst: de voor- of achterkant van een vrouwenlijf?
Wat zegt u?
Ik vroeg wat u bekoort: de foef of de billen?
De ogen, antwoord ik.
Hij kijkt beteuterd. Sta hier niet te liegen tegen mij.
Het is vroeg. De rijm is nog niet verdampt. Hij vraagt of ik ook een druppel wil.
Ondertussen wringt hij een fles goedkope wodka uit zijn binnenzak.
Het is Marcel die me stond op te wachten aan de sint-jacobskerk. Puur toeval, zou je zeggen.
De foef en de bilspleet begeer ik al vanuit mijn kindertijd, vervolgt hij na een stevige dronk.
Ze stinken naar kak en pis als ze ongewassen zijn en toch zijn ze geliefkoosd in mijn leven.
Voor mij de ogen, zei ik opnieuw.
Ga je nu de hele tijd blijven liegen, schatert hij. Moet ge echt geen druppel proeven?
Een proevertje maar.
Ik vind het min of meer walgelijk om aan die teut te drinken. Wie weet waar hij met zijn mond vannacht ingezeten heeft.
Ik neem een slok uit respect voor deze wilde die zo afstotend en vertederend kan zijn.
Wat doet ge momenteel voor de kost, vraag ik, ons laatste gesprek indachtig.
Alles in het zwart. Heb je voor mij geen klus die een ander niet wil doen?
Neen, dat kan niet, dat mag niet. Terwijl ik dat zeg bekijkt hij mij onbegrijpend, meewarig aan en  zegt:
het is de moeite waard om mekaar nog eens te zien.
Ja, zeg ik. Het verdient respect.
Ons gesprek dat oerkreten bedwelmt, is onmogelijk te beschrijven in mijn woordenschat.
Voor ik voortga zeg ik nog: het zijn de billen die me het meest intrigeren maar de ogen zijn het bekoorlijkst.
Hij knikt en vraagt: intrigeren, wat betekent dat? Dat is wat jij de waarheid noemt. Verdwijn nu maar uit mijn leven tot de volgende keer.
De gedachte aan Marcel zal me de rest van de dag achtervolgen. Zijn postuur van kleine gestalte met te grote gekloven handen blijft op mijn netvlies gebrand. Telkens als ik iemand tegenkom denk ik: sta hier tegen mij zo niet te liegen.

7h30: Het spijt me om julie zo vroeg op een zaterdagochtend wakker te maken maar ik kon
het me niet laten. Ik heb lang genoeg badend in het zweet droomloos onder de dekens
gelegen. Het wordt een grijze dag. Eerst nog de medicijnen doorspoelen tegen de koorts.
Dan ga ik buiten en dat valt mee. Het regent niet.
Is het julie ook al opgevallen dat er terug mussen de tuin bevolken? De laatste jaren waren ze
weggebleven.
De wind waait vanuit de verkeerde richting en jaagt de schouwdamp naar binnen. Dan maar de verwarming afzetten.
Hoe lang denk ik nu al dat ik die schouw moet nakijken? Een jaar? Maar ja, zo gaat dat met plannen, eerst worden ze op de korte baan geschoven vanwaar ze vervolgens op de lange baan
belanden.
Bij mij thuis is het de gewoonte om op vrijdag- en zaterdagavond  min of meer uitgebreid
te feesten en daarna alles onaangeroerd te laten staan tot de volgende ochtend.
Als je dan opstaat is dat het eerste waarmee je geconfronteerd  wordt: een onooglijk stilleven
van wanorde. Vreemd genoeg  stoort mij dat niet.
De boel wordt pas opgeruimd na het ochtendritueel.
Maar vandaag ben ik de verkeerde man op de verkeerde plaats. Ik zou veel liever
een Boeing 747 zonder  passagiers boven het wolkendek besturen naar een verafgelegen plaats.
Toch ruim ik die rotzooi bijna machinaal met verstand op nul  in danspasjes af.
Spinnenwebben die in dit huis een eervolle plaats verdienen, worden daarbij gespaard, ook al wegens moeilijk bereikbaar.
Niks dwangmatig. Heerlijk toch?
Op het toilet kijk ik naar de roze motieven in het toiletpapier, lees ik de samenstelling en gebruiksaanwijzing van mijn medicijnen en begin ik te mediteren tot mijn billen aan de wc-bril blijven
plakken. Nu nog naar de krantenwinkel en de bakker hier twintig meter vandaan.
Ondertussen is het kwart na elf. Waarom dan niet tegelijk naar de beenhouwer gaan?
Oh ja, weeral vergeten; in de krantenwinkel staat op dit uur gegarandeerd die kerel met
naar achter gekamd sluikhaar (vaste klant op zaterdag) zijn sigaar te paffen, wat de klandiezie enorm stoort, maar die brave man achter de kassa durft hierover geen opmerking te maken. Terwijl hij de klanten bedient blijft sluikhaar maar doorratelen met een misselijkmakende gorgelende stem. Hij merkt niet eens dat niemand nog luistert.
Bij de bakker is er maar één klant. Dat komt omdat in dit miezerig dorp twee bakkers zijn:
de goeie en de slechte. Ik ga naar de slechte omdat de bakkersvrouw mooi en vriendelijk is.
Je moet er nooit in een lange rij wachten en bovendien is het stokbrood voortreffelijk.
Daarom koop ik het ook: voor zijn voortreffelijkheid en de vriendelijke bakkersvrouw.
15h30: ik heb geen griepgevoel meer. Nu is het hek van de dam en sta ik op mijn eentje Salsa te dansen (ook al doe je dat gewoonlijk met twee). Omara Portuondo loeit door het huis.
Heerlijk is dat!
Hopelijk komt mijn vader me nu niet onverwachts bezoeken. We hadden een week geleden afgesproken om vandaag brandhout te verzagen. Ik had gisterenavond nog doodziek die afspraak
afgezegd. Ik zou me schamen moest hij me nu dansend in dit huis zou aantreffen.
16h41: ik was mijn handen met heet water vooraleer het gehakt te mengen met gember en paprica om het vervolgens te kneden tot bouletten.
De keukendeur staat open. Binnenwaaiende wind verlucht deze ruimte.
De hond ligt op de koer met haar voorpoten galant over mekaar gespreidt.
Ik hoor merels fluiten. De ajuin is dun versnipperd. De knoflook ook. Ik maak eten klaar in "Flor Damor". Straks komt ze thuis,
en hij ook. Dan eten we tezamen en is het weeral feest.

Onder de maan, de stralend witte maan
ligt een poel, een gladde zilveren spiegel

tussen adelaarsvarens en bramen en het duistere hart der dennen
valt er een steen, een levende steen.
Dan breekt de maan, de stralend witte maan tussen adelaarsvarens en bramen en het duistere hart der dennen.
Scherven en klingen zwaarden van licht rimpelen over de poel ,de stille vijver van de bergen, het verlaten eenzame meer
in de nacht zo zwaar en donker fladderen schaduwen grillig verward ... nu weet ik het niet meer
Nu weet ik weer...want ik zit hier weg van wat de voornaamsten onder ons vertellen,
zit ik hier onder een gewelf in gedempt licht te peinzen over een wereld waarin ik leef.
Het is een verkwisting van vanzelfsprekenendheid misschien, maar het genoegen bestaat om iemand
te verrassen door hem meer te geven dan hij verwacht.

Het gaat me niet om het geld maar om de verrassing. Eigenlijk is Marjet een levensgenieter.
Die ander is stinkend rijk en blijft bescheiden.
We vragen ons af of...
of neen, laat me verder vertellen.
Vorige nacht sloeg mijn vader een houtstuk uit het dakgebinte. Het achterdeel van het huis stortte in.
Gelukkig bleef het voordeel overeind. Daarin konden we voorlopig overleven.
Ik nam onbetaald verlof om de puinhoop herop te bouwen.
Een ongewone sigaret ligt op tafel. Ze vind het zonde dat ik probeer te vertellen wat ze vertelt.
Men kan niet schrijven wat er gezegd wordt.
of neen, we vragen ons af of...