in een nacht zonder wolken
een kamer met open deur
die tabaksgeur verdrijft
en demonen verjaagt
zit ik daar in die ijle wereld
het is mijn beurt zegt de regisseur
de dorpsklok luidt het uur
zonder ander reden
dan haar schoonheid
op een grenslijn van schaduw
van zon, water, aarde
licht en donker
noem ik haar vrouwelijkheid
heel mooi klinkt zijn...haar schriftuur
als zachte muziek in mijn ziel
is het de dichter die spreekt als de wind
is het de grens van de leegte die me lokt
of de stilte van een eenzame stem in het heelal
die onzichtbaar lief heeft en niets is
|
