Aan allen, gegroet van een zeer zonnige Oostzeekust, Ik zit hier nu in het Tourist office van van Barth. Ik heb gisteren uitstekend geslapen in Stahlbröde alwaar de ferry naar het eiland Rugen gaat. Ik ben vanmorgen om 06u45 opgestaan en het was weer 09u45 eer ik van de camping afreed. Dit duurt gewoon veel te lang, maar ik sleur dan ook zoveel mee. In mijn hoofd is het verre van chaos, maar in mijn tassen des te meer. Mijn slaapzak, tent en slaapmat kan ik nog aanwijzen, maar van de rest zou ik bij God niet meer weten waar het zit. Ik wil nu nog rijden , het is nu 16.00 u , tot in Ostzeeheilbad ZINGST. Er is daar een mooie camping aan de haven vertelde een Duitser me gisterenavond. Licht gestoord was die kerel; met een heel mooi gerenoveerde stalen Bianchi fiets uit de tijd van Gimondi , en met EEN VASTE PION van 46x17 en geladen met een tent groter dan de mijne, reed deze kerel de kust in de andere richting, Hij had slechts 2 achtertassen maar had ook alleen uitsluitend een voorrem. Echt remmen deed hij met de benen, zei hij. Het klinkt ongeloofelijk, maar ik heb hetzelf gezien, Vandaag, vanaf Stralsund, een heel mooie stad trouwens, heb ik geweldige kustpaden gehad. Ik hoop toch wel eens ergens Wifi te hebben,zodat ik eens een paar fotos kan tonen. Het mocht ook wel eens meezitten na die rotdag van gisteren. Aan de omgeving of aan het weer ligt het niet maar, zij die mij kennen weten dat ik en lichte voorliefde heb voor kasseien. Maar nu mag het wel even ophouden. Ik was gisteren even uitgeweken naar Greifswald stad, een oude universiteitsstad. Terwijl ik op een bank aan een ijsje zit te likken raak ik aan de praat met een vrouw waarvan het kind ook aan het ijs zat. Tot Stralsund zou ik nog wel halen, zei ze, het is wind mee, zoveel kende ze wel van de natuurelementen. "Aber immer dieses" zei ze, en ze wees met de punt van haar schoentje naar van die voorhistorische kasseien op de grond voor ons. En voor ik goed en wel de stad uit was gebeurde het noodlot: mijn rechter voortas raakte de spaken. Bij nader inzien bleek de lowrider afgebroken te zijn, na weer zo een dreun van een oersteen. Ik de tranen achtewege gelaten, maar ik voelde me even zoals Miriam Kytir; en wat nu ? en wat nu ? Geluk dat ik in zo een grote stad was; bij de derde fietsenmaker had ik beet: een nieuw stel lowriders voor 25 euro. Een prikje , maar tijd was er niet. Ik mocht wel gereedschap lenen. Ik op het binnenkoertje aan de slag en vijf kwartier later was de klus geklaard. Het gereedschap was minder: ik moets sleuteltje 7 gaan halen om een moertje 8 tegen te houden en het inbusje 3, dat had hij volgens mij van Ikea omdat het bij het kinderstoeltje zat van die kleine peuter die de hele tijd op mijn vingers zat te kijken. Alsof hij zonder woorden wou zeggen: dit kan mijn opa in de "werkstatt" toch beter, Hij is volgens mij toch bijgedraaid toen ik er na die vijf kwartier mijn tassen terug aangehangen heb en terug vertrok over de heirbanen van hier. Ik was na 67 km toch veel te laat op de camping en toen ik om bijna acht uur naar de haven ging om iets te eten, was bijna alles dicht. Ze zou me nog wat maken, zei een vrouwtje aan zo een eetteentje op de kade. Een bord met gerookte zalm en gebakken aardappelen met veel "groensels". Met een halve liter bier koste 8,5 euro. Ze liet de rolluiken naar beneden en bracht me nog een halve liter bier en ze was weg . Het kwam dus toch nog goed met de dag. Ik had me vooraf toch wat meer moeten verdiepen in de Multimedia- en communicatiewereld, maar ik heb plannen om dat volgende winter te doen. Of toch niet, want dan moet ik schilderen.
Aan allen een goede morgen, Ik zit hier in het tourist office van Seebad Lubmin aan de monding van de Peeneström. Heb vanacht voor het eerst in de tent geslapen; om 21u15 erin gekropen en om 06u30 opgestaan. Tjiens, toen ik nog werkte stond ik soms later op. Goed geslapen en om 9u45 terug vertrokken. Zes WASA koeken gegeten en 2 keer koffie gezet. Maar routine zit er duidelijk nog niet in. Even over gisteren; zoals je reeds gehoord heb was de Wifi zwak, Maar eerlijk gezegd ; ik heb liever zwakke Wifi en sterke benen dan omgekeerd. En sterke benen had ik, want 100 km reed ik tussen 8u30 en 17u. De eerste 40 km, dwars door Usedom, tot aan de Poolse grens had ik wind vanachter. Toch steeds oppassen, want hier in het binnenland verandert de weg soms opeens van super asfalt naar een kasseistrook die 5 sterren waard is. Het zal wel Cultureel Erfgoed zijn maar het is een marteling voor het materiaal, Ik heb ook een lichte spierverrekking opgelopen aan de rechterbovenarm. In Dusseldorf was de lift kapot om op het perron te komen; ik heb de fiets dan moeten dragen op de trappen.Ik heb nadien dan nog een vrouw geholpen met rechts haar koffer en links mijn tent, slaapmat en slaapzak en zo is het gebeurd. Mooie fietspaden zijn het wel al is het net achter de duinen in het bos enorm op en neer; 24x32 heeft mij gisteren meernaals over de top gesleurd. Heel veel fietsers ook, voor trekkers met nagebrachte bagage en soms ook enkele met tent en al. Zelfs een tandem-ligfiets gezien met een Bob-yak. Nooit eerder gezien en van in de verte leek het meer op een bob-slee met aanhangertje, O ja, een fietsvriendin heb ik ook ..... gehad. Heel even toch voor anderhalve km. Ze kwam uit Berlijn en had net verteld dat ze het koud gehad had de voorbije nacht ondanks dat ze steeds meer had aangetrokken in de slaapzak. Ik wou haar net gaan vertellen dat ze beter in lingerie in de slaapzak zou kruipen, toen er weer zo een ellendig steile bult aankwam. En toen gebeurde het; ik werd los uit het wiel gereden door das mädchen. Volgens mij is ze blijven doorpraten tot ze merkte dat ik er niet meer was. Ze keek nog even om, zette nog een tandje bij en werd steeds kleiner tot ze opeens weg was, Wat kunnen vrouwen soms toch meedogenloos zijn om je daarna genadeloos af te slachten. Ik troost me met de gedachte dat het aan mijn hoeveelheid bagage lag, want mijn helm heb ik steeds opgehouden!!!! Ik heb het eiland Usedom gisteren in Wolgast verlaten omstreeks 16u. Over een enorme ophaalbrug met contragewichten bijna zo groot als het 16-meter gebied van een voetbalveld. Je moet er maar eens op Googelen. Vandaag hoop ik ergens te stranden voor Stralsund. Het is schitterend weer zodat ik ook iets langer kan doorgaan, want op negen uur in bed is ook maar niks. En ja, die fietsvriendin komter misschien nog wel , al hoop ik dat ze dan toch iets freler is en wat minder buskruit in de kuiten heeft .
tot later en groetjes van iemand die het helemaal naar zijn zin heeft.
Internet laat Marcel in de steek, dus heeft hij mij als hulplijn opgeroepen.
Gisteren heb ik hem om 5h50 in Aken op de trein gezet. Hij is na een lange dag goed aangekomen aan de Poolse grens.
Vandaag is hij aan het echte werk begonnen: 100 km gefietst met 350 hoogte meters. Niet slecht als opwarmer ! Zijn tentje heeft hij opgezet in Freest. Hij heeft toch wel geluk dat de weergoden hem gunstig gezind zijn en nog enkele dagen gaan blijven.
Hopelijk lukt het hem morgen om zelf iets online te zetten.
Ik heb deze nacht zeer slecht geslapen. De spanning neemt nu echt wel toe. Het leek wel een vorm van "hyperventilerende brains"; je denkt aan het ene, schiet verder naar het andere enz. Te gek eigenlijk, maar toch genoeg om de slaap niet te kunnen vatten. Ik ga toch de raad van Roger opvolgen, en de inhoud van de voortassen verplaatsen naar de achtertassen. Dus lichtere voortassen om zo een minder zwaar sturende fiets te krijgen en om de low-riders een beetje te ontzien. Eén ervan is trouwens al gerepareerd en Anita haar low-riders wil ik ook niet inpalmen. Hopelijk brengt de voetbalmatch Genk - Anderlecht wat ontspanning mee. Ik wil op voorhand Rita en Ivo bedanken voor de uitnodiging om de match te volgen vanuit hun bussiness seats. Het wordt ongetwijfeld gezellig en lekker.
De laatste dagen vragen er steeds meer mensen of ze aan de hand van het blog mij kunnen volgen waar ik zit. Ik vertrek met de trein van Aken naar Dusseldorf, vandaar naar Stralsund in het uiterste noorden, om vandaar naar Anklam te sporen. Vandaar fiets ik zoals eerder gezegd naar de Pools- Duitse grens op Usedom. Daar begint mijn eigenlijke tocht; eerst langs de Oostzeekust tot Lübeck. Dan gaat het zuidelijk langs de vroegere grens tussen Oost- en West Duitsland. Deze grens is vandaag op een kaart makkelijk terug te vinden en te volgen: zij wordt gevormd door de Westelijke grens van de volgende Duitse deelstaten. In volgorde zijn dat : Mecklenburg Vorpommern , klein stukje Brandenburg , Sachsen Anhalt , Thuringen en Sachsen . Het eindpunt ligt bij het vroegere 3-landenpunt BRD /DDR / Tsjechoslowakije. Momenteel het gemeenschappelijk punt van de deelstaten Sachsen, Beieren en Tsjechiê. Terugkomen doe ik met de trein vanuit het Beierse stadje" Hof" Met een kaart van Duitsland erbij, moet dat makkelijk te volgen zijn.
Ik wil ook nog iets vertellen over waarom ok juist deze tocht wil doen. Gezien mijn geboortejaar 1951, heb ik de opdeling van Duitsland in Oost en West, in het jaar 1949 , niet meegemaakt. Waar ik wel nog herinneringen aan heb is de bouw van de Berlijnse Muur. Het was 1961 , ik was 10 jaar , zat ik Beringen op het College op het vierde leerjaar bij Meester Vints en hoorde op de speelplaats door de luidsprekers het nieuwsbericht waar gemeld werd dat de DDR begonnen was een muur te bouwen rond het Westelijk deel van Berlijn. Een paar jaar later in 1963 , zie ik mijn vader nog aandachtig en gespannen naar de TV kijken, die ze na lang sparen eindelijk hadden kunnen kopen. Tijdens een toespraak van Pres. Kennedy , in West Berlijn op bezoek bij Willi Brandt, hoor ik hem zichzelf "ein Berliner" noemen. Mijn vader was bang dat er een nieuw "conflict" op gang kwam. Zover kwam het gelukkig niet , maar het duurde toch tot 1989 eer de Muur gesloopt werd en het Ijzeren Gordijn opengetrokken werd. Nu, zoveel jaar later wil ik wel eens zien wat er nog rest van die van die moordende grens. Wie weet hoeveel er het leven lieten tijdens hun vluchtpoging naar het Westen, op zoek naar een beter leven.
Ik hoop ook dat de gezondheid van mijn moeder stabiel blijft. Ik wil Anita nu al bedanken voor de talrijke keren dat ze bij haar op bezoek zal gaan en haar deel van de was te doen. Dit wordt volgende winter gecompenseerd als ik het huis aan de binnenkant een opfrisbeurt zal geven.
Verder hoop ik maar dat mijn Cannondale uit 1990 standhoudt. Hij heeft al een leven als mountain-bike achter de rug. Ik heb hem laten herlakken en geef hem nu een tweede leven als trekkingfiets. Ik heb hem met zeer veel zorg en precisie terug opgebouwd en aangekleed als randonneur. Hij ziet er echt nagenoeg nieuw uit en hij loopt prima. Je moet alle een specialist kenner zijn om te zien dat het eigenlijk een "oldtimer" is. Ik had de keuze uit meerdere van mijn fietsen om deze tocht te maken, maar deze ligt mij toch nog altijd het beste.
Aan onze twee zonen, ze wonen allebei een eind weg, wil ik nog zeggen ; spijtig dat ik de volgende 4 weken geen beroep kan doen op "hulp op afstand inroepen en toestaan ". Om dan te zien hoe, met mijn handen gekruist, elke IT-hindernis genomen werd. Pa zal het nu zelf moeten doen met zijn mini-tablet.
Mijn volgende blogs zullen veel, veel korten zijn. Excuseer mij nu al voor de onvermijdelijke tikfouten want zo een klavier van een mini-tablet is echt gemaakt voor kleutervingertjes.
Ik heb al heel mijn leven graag gefietst en heb daar nu eindelijk meer tijd voor. Vandaar deze fietstocht. HOERA !!!
vrijdagavond 22.00 uur en ik ben klaar. Maandag morgen om 05u45 vertrekt in Aken de trein naar het uiterste Noord-Oosten van Duitsland. Zonder vertragingen zou ik om 15u30 in Anklam moeten zijn. Dan nog een 15 km fietsen om op het Oostzee-eiland "USEDOM" te geraken. Usedom is voor de helft Duits en voor de helft Pools. Op dinsdag fiets ik naar kust tot aan de Poolse grens en vandaar begint alles; 1600 km tot Tsjechië. Er wachten eerst 420 km Oostzeekust en dan gaat het naar het zuiden. Ik ben wel verwonderd van het totale gewicht op wielen; de fiets weegt 15,5 kg en de bagage weegt 30 kg. En ja, .... de bidons waren nog leeg. Zaterdag de tuin nog eens onder handen nemen en 's avonds nog een familiebijeenkomst. Zondag namiddag nog naar Genk- Anderlecht; deze uitnodiging voor een "business seat" konden wij toch niet afslaan. Volgend bericht zou van aan de Oostzee moeten komen.
