Maandag 30 mei 2016.
Méaulte Herent 225 KM
Wordt er naar huis gereden of doen we het zwemmend?
Er wordt ons in Meaulte een pracht van een ontbijt aangeboden. Vers geperst appelsiensap, fruitmengeling, cake, confituur, toastbrood en gewoon brood, alles wat je nodig hebt om gezond thuis te geraken was er. Ik heb al veel armoediger gegeten. Tijdens het ontbijt maken we kennis met een Engels koppel die een doorreis maken in Normandisch Frankrijk. Ook allebei met de motor. Hij met een zwaar Suzukki machine, zij met een BMW 650 GS met ketting. Heel toffe mensen en een aangenaam gesprek ontwikkelt zich (Vlamingen zijn ongelofelijk in hun taalvaardigheid ). We blijven nog een beetje praten en informeren zelfs naar mogelijkheden om via Engeland naar Ierland te kunnen reizen. Je weet maar nooit dat we nog eens willen terug keren naar die schoonheid van Kerry en Connemarah. Zo blijkt er een veerpont te zijn die aankomt in Belfast. Heel goed om te weten.
De pakken worden voor een laatste maal geordend en gestapeld op de achter zetel en de rekkers voor een laatste maal haast op een autistische wijze één voor één op de zelfde plaats bevestigd en aangetrokken. We zijn het ondertussen wel al gewoon geraakt. Karl en ik nemen al fysiek afscheid bij de start want het is de bedoeling dat Karl reeds vroeg via Valenciennes op Gent en Antwerpen zijn voorwiel richt, terwijl ik kies voor de route op Brussel. Of Karl nat is geworden weet ik eigenlijk niet, maar dat ik nat ben aangekomen daar moet je niet aan twijfelen. In totaal had ik 3 lagen aan, een T-shirt, een sweeter en een Goretex vest. Bij aankomst thuis was de T-shirt druipensnat. Dit soort regen heb ik nog niet dikwijls op de motor getrotseert. Nu, ware het niet dat je bij aankomst je kledij kan uitdoen en veranderen, dan zou je zeker niet door dit soort van wolkbreuken verder rijden. Op bepaalde ogenblikken was het zicht minder dan 30 meter. Dus ook voor de automobilisten die achter mij reden.
Bij aankomst wachtte mij een zeer bekommerde echtgenote op die mij onmiddellijk de kleren van het lijf rukte en me wikkelde in een warme kamerjas. Mijn voeten hebben echter tot s avonds aangevoeld als een paar varkenspoten die in de frigo lagen.
Mijn blog eindigt hier.
Ik dank al de geïnteresseerden. Uiteindelijk is het voor u dat ik deze verhalen neer kletste. Wellicht heb je ervan genoten, zo niet laat me gerust weten waarom niet.
Misschien tot een volgende gelegenheid en de dank en respect is aan mij om al jullie tijd die je spendeerde aan het lezen van deze blog.
Thanks for your attention en maybe till next time.
Johan
30 mei 2016
