Ziezo, mijn eerste dagje zonder jobke zit erop, Straks vertrek ik met mijn laptopke naar de makro. Hij heeft het begeven, was al een maandje lelijk aan het doen en gisteren heeft hij er de brui aan gegeven . Gelukkig hebben we onzen ouden bak terug kunnen aan de praat krijgen en zit ik hier nu lekker te tokkelen, even paniek gisteren toen het spel niet wou, maar gelukkig heb ik er al iets op gevonden. Kon me namelijk niet inbeelden om net nu zonder te zitten.
De rest van de week heb ik ook maar lekker veel gepland, want de schrik zit er meer dan in om in een heel diep dal te vallen. Ik kan namelijk niet goed thuis zitten, pas op begrijk me niet verkeerd, ik kan echt genieten van zalig niks doe, maar als ik er ook maar even aan denk dat het niet voor een dag is maar hoogstwaarschijnlijk voor een paar maand, dan slaat de schrik me om het hart.
Het gedacht van ik heb geen werk meer, ik moet opnieuw beginnen, oh .....
Mijn kleine loebassen, zijn momenteel ook niet echt te genieten, het lijkt alsof ze er alles aan doen om me kwaad te krijgen. Tegenspreken, niet doen wat gevraagd word, prutsen met eten, kortom stout zijn. Hoop dat het een periode is en dat die dan ook nog es vlug kan overzijn, want dit is momenteel niet echt bevorderlijk voor ons humeur. Ze zijn nu nog steeds aan het dutten, al van 13 uur ik hoop dat ze goed uitgeslapen een beetje flinker zijn want ik heb geen zinin twee krijsende kinderen in de winkel, fingers crossed
Voilla se, mijn laatste zaterdag werken is een tweetal uurtjes geleden ingezet, di nog een dagje en dan op Woensdag mijnen laatsten. Dat ik het ga missen, daar ben ik zeker van, het werk , de mensen, maar er is ook een keerzijden die mooier is , zonder de stopzetting zou ik nooit deze stap gezet hebben ondanks dat ik me al meerdere malen heb afgevraagd of dit wel degelijk datgene is dat ik voor de rest van mijn leven wil doen?
Ik denk van niet, ik weet het zelfswel zeker, maar toch zit de schrik erin, ik wil dolgraag iets nieuws doen, maar wat? Het solliciteren zie ik dan volledig niet zitten, terug opnieuw overal mezelf gaan verdedigen, ik wordt ook opnieuw met mijn neus op mijn niet zo schitterend diploma gedrukt, waar me in deze job als gerante (shopverantwoordelijke) niet meer stoorde, tenslotte was ik de verantwoordelijke, werd alles wat met cijfertjes, papierwerk, planning, enz.door mij behandeld, net de dingen die ik zo boeiend vond en ik vond het contact met de klanten daarbovenop een zalige aanvulling, wanneer alle papierwerk was gedaan vond ik het zalig om op de werkvloer mijnen dada te doen. Wanneer je genoeg had van alle cijfertjes en lettertjes, kon je met de klanten bezig zijn, een welkome afwisseling.
En nu? ik weet het even niet meer, ik hoop dat het me goed doed om eens enkele maanden alles op een rijtje te zetten, nog even geneiten van mijn kaboutertjes om nadien de job van mijn leven te vinden.
Mijn kindjes, amaai, ik sta elke dag wel even versteld van wat ze al allemaal kunnen, hoe groot ze zijn geworden, hoe fel ze zijn verandert op die paar maanden tijd. ; T'zijn echte kleutertjes aan het worden, die volop aan het testen zijn hoe ver ze kunnen gaan. Maar ook en vooral kunnen tonen hoe lief ze wel knnen zijn, een spontane zoen, een knuffel, meerdere malen mogen papa en mama ervan genieten. E nummertje drie, ja, daar heeft de papa toch nog altijd geen zin in . Ah misschien is het wel door de hele babyboom rondom mij dat het weer zo fel opflakkerd. Ah we zien wel, wie weet.
Het is weer al veeeel te lang geleden dat ik ben komen bloggen, maar eigenlijk heb ik niet super veel te melden, en ik wil er ook voor zorgen dat het geen klaagboekje word. Ik wil er graag de leuke dingen van mijn patatjes in vermelden, hoe flink alles hier wel gaat dus bij deze :
Ons Ibe heeft geen tutje meer!!!! Het flinke meisje!!! Ze heeft haar tutjes zelf meegegeven met haar babyneefje Alexander!!!! Zondag kwam ons kleine ventje op bezoek en al een paar keer had ik al grappend tegen ibe gezegd dat tutjes voor baby'tjes waren en dat we de tutjes beter aan alexander zouden geven, en ja hoor ze was het niet vergeten, toen ze uit haar bedje kwam na haar middagdutje, nam ze al haar tutjes mee naar beneden en gaf ze aan alexander, zondagnacht werd het nog even moeilijk maar na enkele keren opstaan en zeggen dat ze haar tutjes had wegegeven was ze gesust. Ze kan er nog eens naar vragen, maar na deze uitleg horen we ze niet meer. Ondertussen is het toch al vrijdag, en heeft ze ze nog niet teruggekregen, ik hoop dat dit het einde betekent van de tutjestijd, want ik heb toch schrik dat haar tandjes zouden naar haar tutje groeien.
Seppe kan het duimen niet laten, maar ik heb ergens gelezen dat je er beter niet te veel aandacht aan besteed, zo zou het vanzelf wel stoppen. Laat ons alvast hopen he.
Zo ga afsluiten moet gaan werken. En normaal komt mijn klein lief venteke mij vandaag es bezoeken.
. Gelukkig hebben we onzen ouden bak terug kunnen aan de praat krijgen en zit ik hier nu lekker te tokkelen, even paniek gisteren toen het spel niet wou, maar gelukkig heb ik er al iets op gevonden. Kon me namelijk niet inbeelden om net nu zonder te zitten. 
; T'zijn echte kleutertjes aan het worden, die volop aan het testen zijn hoe ver ze kunnen gaan. Maar ook en vooral kunnen tonen hoe lief ze wel knnen zijn, een spontane zoen, een knuffel, meerdere malen mogen papa en mama ervan genieten. E nummertje drie, ja, daar heeft de papa toch nog altijd geen zin in . Ah misschien is het wel door de hele babyboom rondom mij dat het weer zo fel opflakkerd. Ah we zien wel, wie weet.
